Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• 1 Φεβρουαρίου 2012, 20:53 | ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ προέδρος Α.Δ.Σ. ΒΑΤΣΟΥΝΙΑΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝ/ΣΜΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΣΥΝΔΙΑΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΒΑΤΣΟΥΝΙΑΣ
  Η έκταση του Συν/σμου μας αγοράστηκε απο τους προπαππούδες μας το 1856 με νόμισμα τότε γροσίων τα οποία δανείστηκαν( τα πιο πολλά )απο τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κορώνας Καρδίτσας.Ως ενέχειρο μπήκε το τμήμα 12 δώδεκα του δασικού χάρτη του οποίου η έκταση ειναι κατά 99% χορτολιβαδική και το οποίο αγοράστηκε για δεύτερη φορά απο χωριανό μας το έτος 1936.
  Υπάρχουν έγγραφα (συμβόλαια) τα οποία αποδεικνύουν τα παραπάνω το 1856, το 1882 (μεταφράσεις εγγράφων) , το 1898 Διαχειριστική έκθεση, το 1921 Διαχειριστική έκθεση, το 1936 συμβόλαια για το τμήμα 12, το 1939 απόφαση του Σ.Τ.Ε με την ποία η έκταση παραμένει στο Δασικό Συν/σμό.Υπάρχουν συνεχόμενες Διαχειριστικές εκθέσεις απο μεταπολεμικά μέχρι σήμερα.
  Επίσης συνταξιοδοτήθηκαν 2 (δύο)δασικοί υπάλληλοι κατά σειρά.
  Ειναι άδικο να καταργηθεί ο Συν/σμός αυτός ο οποίος έχει ιστορία 156 (εκατόν πενήντα έξι) ετών μέχρι σήμερα.
  Παρακαλούμε στο άρθρο 47 να συμπεριλάβεται διάταξη κατ΄εξαίρεση όσοι αναγκαστικοί δασικοί συν/σμοί έχουν Διαχειριστικές εκθέσεις πέραν των 75 (εβδομήντα πέντε) ετών να συνεχίσουν να υπάρχουν και να διαχειρίζονται τα δάσης όπως και σήμερα.

• 1 Φεβρουαρίου 2012, 17:54 | Ηλίας Καπράλος Σ/χος Δασολόγος πρώην Δ/ντής Δασών

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το άρθρο 47 πρέπει να ΑΠΟΣΥΡΘΕΊ και οι διατάξεις του δεν έχουν καμία σχέση και συνάφεια με την δασική εργασία .
  Λυπούμαι αλλά οι συντάκτες των διατάξεων αυτών είναι πιθανώς εκτός εκτός πραγματικότητας και νομικής ενημέρωσης .Αυτό προκύπτει ΚΑΙ από τις κατατεθείσες διαβουλεύσεις.
  Τα θέματα – λειτουργία των Αναγκαστικών Συνεταιρισμών αφορούν το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δασών και φυσικά την διαχείρισή τους .
  Αν πράγματι θέλουμε να βελτιώσουμε την την κατάσταση, όχι να χειροτερέψουμε την σημερινή, πρέπει τα θέματα αυτά να μελετηθούν σε βάθος στα πλαίσια σύνταξης ενός νέου Νομοσχεδίου.

• 1 Φεβρουαρίου 2012, 17:05 | ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΣΥΝΔΙΑΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΒΑΤΣΟΥΝΙΑΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Η έκταση του Συνεταιρισμού μας αγοράστηκε από τους προπαππούδες μας το 1856, με νόμισμα τότε γροσίων, τα οποία δανείστηκαν (τα πιο πολλά) από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κορώνας. Ως ενέχυρο μπήκε το τμήμα δώδεκα (12) του δασικού χάρτη, του οποίου η έκταση είναι κατά 99% χορτολιβαδική και το οποίο αγοράστηκε για δεύτερη φορά από χωριανό μας το 1936. Υπάρχουν έγγραφα (συμβόλαια), τα οποία αποδεικνύουν τα παραπάνω το 1856, το 1882 μεταφράσεις εγγράφων, το 1898 Δια¬χει¬ριστική Έκθεση, το 1921 Διαχειριστική Έκθεση, το 1936 συμβόλαια για το τμήμα 12, το 1939 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία η έκταση παραμένει στον Δασικό Συνε¬ταιρισμό. Υπάρχουν συνεχόμενες Διαχειριστικές Εκθέσεις από μεταπολεμικά μέχρι σήμερα. Επίσης συνταξιοδοτήθηκαν δύο (2) δασικοί υπάλληλοι κατά σειρά. Είναι άδικο να καταργηθεί ο Συνεταιρισμός αυτός, ο οποίος έχει ιστορία εκατόν πενήντα έξι (156) χρόνων μέχρι σήμερα. Παρακαλούμε στο άρθρο 47 να συμπεριλάβετε διάταξη, ώστε κατ’ εξαίρεση όσοι Συνεταιρισμοί έχουν Διαχειριστικές Εκθέσεις πέραν των 75 ετών να συνεχίσουν να υπάρχουν και να διαχειρίζονται τα δάση τους ως ιδιωτικά.

• 1 Φεβρουαρίου 2012, 08:26 | Αναγκαστικος Δασικός Συν/μος Ριζωματων

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΙΡΙΣΗΣ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΟΥ
  ΕΞΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΡΙΖΩΜΑΤΩΝ Ριζώματα 20 Ιανουαρίου 2012
  Πληροφορίες: κ. Οικονόμου Αθαν.
  τηλ: 23310-96201
  Φαξ: 23310-96201
  κιν: 6944715372

  ΘΕΜΑ : Προτάσεις – απόψεις επι του Νομοσχεδίου

  Με το παρών σας γνωρίζουμε τα παρακάτω
  Ο Αναγκαστικός Συνεταιρισμός Διαχείρισης Συνιδιοκτήτου εξ Αδιαιρέτου Δασους Ριζωμάτων με έδρα τα Ριζώματα Ημαθίας έχει συσταθεί με τον Αναγκαστικό Νόμο 1627/1939(Περί Δασίκων Συν/μων)και είς εκτέλεση αυτού εκδοθεν Βασιλικό Διάταγμα της 15ης Ιουνίου 1940, εύρίσκεται δε σέ λειτουργία από τό 1925 όπου αγοράσθηκε τό όλο Δασόκτημα ΜΠΟΣΤΙΑΝΗ.
  Η συνολική έκταση του Δασοκτήματος ενέρχεται στίς 43.000 στρέμματα όπου αποτελεί και την επικράτεια του Δσοκτήματος μαζί με την αγροτική έκταση και τα οικόπεδα του χωριού Ριζώματα και αγοράσθηκε από τούς αρχικούς αγοραστές που ήταν οι 121 αρχικοί ιδιοκτήτες (όλοι κάτοικοι Ριζωμάτων) όπως αναφέρει και το ύπ΄αρίθ’11915/ 3 Σεπτεμβρίου 1925 συνταχθέν Πωλητήριο του Συμβολαιογράφου Βέροιας κ.κ Γεωργίου Δ. Μανωλίδη.
  Αναγνωρίσθηκε δε η κυριότητα αυτού με την ύπ΄αρίθ΄10/1926 πράξη του Διοικητικού Δικαστηρίου του Υπουρηείου Γεωργίας.
  Στό παραπάνω Δασόκτημα ό Συν/μός είναι κύριος κάτοχος των 19/25, ενω τά 6/25 ανήκουν στό Ελληνικό Δημόσιο.
  Σήμερα τα Μέλη του Συν/μού είναι 1250 Συνέταιροι.
  Από την ημέρα αγοράς αύτου άρχισε να λειτουργεί προσφέροντας ύλικές και ήθικές ύπερεσίες στούς φτωχούς κατοίκους τών όρεινων Πιερίων που είναι τα Ριζώματα καί ο Συν/μός πέρα από τίς ύλοτομικές εργασίες έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη τής περιοχής εκτελόντας διαφορα έργα υποδομής μέσω των προγραμμάτωμν Κοινοτικών καί Ευρωπαικών.
  Για τα πρός συζήτηση και διαβούλευση άρθρα του Νομοσχεδίου που αφορούν τον δικό μας Συν/μό το 47 και το 49, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συν/μού έχει να καταθέσει τις εξής δύο προτάσεις:
  1) Να μη γίνει καμμία τροποποίηση και να παραμείνουν οι Αναγκαστικοί Δασικοί Συν/μοί όπως έχουν με την σημερινή δομή και
  2) Εαν επιλεγεί από την Πολιτεία να καταργηθεί η Αναγκαστική φύση του Συν/μού, δεν έχουμε αντίρηρη , ορθότερο είναι να διαγραφεί η παράγραφος 2 του άρθρου 49 και να επιτρέπει στούς συγκύριους – συνομμείς να διαχειριστούν το Δασος με ελεύθερη Συνεταιριστική οργάνωση( με ένα νέο Νομοσχέδιο που θα αφορά αποκλειστικά τους Συν/μούς Συνιδιοκτησίας)που να διατηρεί την αυτοτελή Νομική προσωπικότητα του Συν/μού καί ακόμα να αποδίδει και το 1/5 του μεριδίου του Ελληνικού δημοσίου στούς Συνιδιοκτήτες καί να τηρούντε οι διατάξεις του Δασικού Κώδικα ως πρός την εκμετάλευση τού Δσους.

  ο Πρόεδρος

  Αρσενάς Γεώργιος

• 31 Ιανουαρίου 2012, 12:55 | Α.Σ.Δ.Δ.ΑΝΩ ΣΕΛΙΟΥ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Α.Σ.Δ.Δάσους Άνω Σελίου
  Δήμου Νάουσας – Νομού Ημαθίας
  Πρόεδρος
  Αναστάσιος Τασιώνας

  Κύριε Υπουργέ
  Σε ένα νομοσχέδιο που επιδιώκει να επιλύσει τα χρονίζοντα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την λειτουργία του Δ.Σ.Εργασίας, στα Δημόσια Δάση της χώρας, επιδιώκεται από άγνοια ή δεν ξέρω τι άλλο, η δημιουργία προβλημάτων στη διαχείριση και λειτουργία των υγιών θέλω να πιστεύω Α.Δ.Σ. Ιδιοκτησίας και νομής όπου ανήκουν σχεδόν όλοι οι Δασικοί συνεταιρισμοί στο νομό μας.
  Η διαχείριση των δασών των γίνεται ορθολογικά βάσει δασοπονικών σχεδίων, και η κατασκευή έργων δασικής οδοποιίας, αντιπυρικής προστασίας, δασικής αναψυχής κλπ. κατόπιν ειδικών κατά περίπτωση μελετών, συνεργαζόμενοι αρμονικά με τις τοπικές δασικές υπηρεσίες, προάγοντας έτσι την ανάπτυξη της ιδιωτικής δασοπονίας και της εθνικής οικονομίας.
  Τα δάση που διαχειρίζονται στο Νομό Ημαθίας ανέρχονται σε 28 και η έκτασή τους ξεπερνάει τις 400.000 στρέμματα και τα μέλη του υπολογίζονται σε 10.000 όσα λέγεται ότι είναι τα μέλη των Δ.Σ.Εργασίας ανά την επικράτεια.
  Η διαχείριση των δασών των Α.Δ.Σ.Ιδιοκτησίας και νομής ταιριάζει με αυτή των αγροτικών συνεταιρισμών και καμία σχέση δεν έχει με τους Δ.Σ.Εργασίας, και τη συμπαθή τάξη των δασεργατών με την οποία το νομοσχέδιο μας φέρει σε αντιπαράθεση. Τα μέλη τους εξάλλου μπορούν να αναλαμβάνουν τις υλοτομικές εργασίες συγκομιδής και μεταφοράς των δασικών προϊόντων των δασών ιδιοκτησίας των.
  Κύριε υπουργέ,
  Ποτέ δεν ζητήσαμε να είμαστε αναγκαστικά δασικοί συνεταιρισμοί. Η πολιτεία μας ανάγκασε να ενταχθούμε και να συγκροτήσουμε Α.Δ.Συνεταιρισμούς με το άρθρο 2 του ΑΝ1627/1939 και μεταγενέστερα με τα άρθρα 151 και 152 του ΝΔ86/69.
  Τώρα έρχεται η πολιτεία με το παρόν νομοσχέδιο και μας αναγκάζει να τους διαλύσουμε ως αντισυνταγματικούς και το ερώτημα που τίθεται είναι, αυτός ο εξαναγκασμός δεν είναι αντισυνταγματικός; Παρ’ όλα αυτά εμείς ο Α.Σ.Δ.Δάσους Άνω Σελίου συμφωνούμε με την κατάργηση του Αναγκαστικού, δεν συμφωνούμε όμως να μην έχουμε το δικαίωμα να συγκροτήσουμε δασικούς συνεταιρισμούς δασοκτημόνων ιδιοκτητών.
  Εάν πραγματικά ενδιαφέρεσθε για τους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς, καταργείστε ή παραχωρείστε την κατά 1/5 συνιδιοκτησία του Δημοσίου στους υπολοίπους κατά 4/5 συγκυρίους, η οποία συνιδιοκτησία προέκυψε ως συνέχεια του Οθωμανικού Νόμου περί γαιών, με το άρθρο 106 του από 30-10-1926 Ν.Δ. και διαιωνίζεται μέχρι σήμερα και η οποία αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια των δασών αυτών, διαιρώντας την Ελλάδα σε παλαιές και νέες χώρες και μάλιστα με νομοθετήματα.
  Σε διαφορετική περίπτωση προβλέπουμε μελλοντικά ένα νέο «Βατοπέδι», με θύματα τα εκατομμύρια στρέμματα των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών ιδιοκτησίας, νομής και περιορισμένων δικαιωμάτων καρπώσεως και τα δασικά οικοσυστήματα της πατρίδας μας.

• 31 Ιανουαρίου 2012, 09:13 | ΓΟΥΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΓΟΥΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ –ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥ ΔΑΣΙΚΟΥ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΣ (goulasp@lar.forthnet.gr, Τηλ.6944435181),ΛΑΡΙΣΑ 31-1-2012.Οι εκτάσεις μας βρίσκονται στο Δ.Δ Ελληνικών του Δήμου Αργιθέας,της Γεωγραφικής Ενότητας Καρδίτσας, αρμοδιότητας του Δασαρχείου και της Διεύθυνσης Δασών Τρικάλων.

  Δεν συμφωνώ με την κατάργηση των Αναγκαστικών Δασικών Συν/σμών. Τα αρθρα 47 & 49 θα δημιουργήσουν πολλά νομικά προβλήματα διότι είναι ελλειπή και συγκεκριμένα:
  1ον)Δεν καθορίζεται η νομική διαδικασία λύσις του Συν/σμού(με τι ποσοστό συνιδιοκτισίας θα λαμβάνεται η απόφαση,σύγκλιση Γενικής Συνέλευσης κ.τ.λ).
  2ον)Ο ΑΦΜ δόθηκε σε συγκεκριμένη νομική μορφή, σήμερα η διαχείριση του συν/σμού προτείνεται να δοθεί σε άτομο,ή επιτροπή( άρθρο 49 παρ.2),αυτό που προτείνεται δεν μπορεί να λειτουργήσει διότι, υπάρχουν συναλλαγές με τρίτους, με Κρατικές υπηρεσίες, κατασκευή έργων, σύνταξη μελετών,πώληση ξυλείας, χορήγηση βεβαιώσεων, κ.τ.λ.
  Δηλαδή ποιός θα είναι ο φορέας για τις παραπάνω συνναλαγές που ανέφερα , το άτομο ή η επιτροπή? Δεν πιστεύω άν θα υπάρξει άτομο ή επιτροπή που να δεχθεί και στο όνομάτους να εκδοθεί ΑΦΜ και να γίνονται οι αναφερόμενες συναλλαγές οι οποίες κατά την γνώμη μου δεν θα είναι νόμιμες.

  3ον) Η διάταξη 49 παρ. 2 πρέπει να απαλληφθεί, μόνο προβλήματα θα
  δημιουργήσει παρά θα βοηθήσει και να επιτραπεί να ιδυθεί οιαδήποτε μορφή εταιρείας ( Α.Ε, Ε.Π.Ε, Ο.Ε), να αποφασίσει ο κάθε συν/σμός μόνος του και όχι να επιβάλλεται ο τρόπος διαχείρισης από το Υπουργείο.

  Τέλος προτείνω, άν ως όρος Αναγκαστικός Συνεταιρισμός, δημιουργεί προβλήματα, άς επιτραπεί αυτού του είδους Συν/σμοί να ονομάζονται ως εξής: ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΔΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΔΑΣΟΚΤΗΜΟΝΩΝ, ο δε οικονομικός έλεγχος να γίνεται από τους Ορκωτούς λογιστές (θα πληρώνονται από τους Συν/σμούς)και όχι αό το Υπουργείο.Σις υπηρεσίες του Υπουργείου (δασικές) να παραμείνει μόνο ο δασικός έλεγχος όπως ήταν και πρίν.

  Ευχαριστώ για την φιλοξενία

  ΓΟΥΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
  ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥ ΔΑΣΙΚΟΥ
  ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΚΑΤΟΥΝΑΣ
  ΜΕΛΟΣ Δ.Σ ΤΟΥ ΓΕΩΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ
  Ε-mail:goulasp@lar.forthnet.gr
  Τηλ.6944435181),

• 30 Ιανουαρίου 2012, 22:26 | ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΔΑΣΟΚΤΗΜΟΝΩΝ ΠΙΣΟΔΕΡΙΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Α. Ιστορικό
  Με έκπληξη πληροφορούμαστε το περιεχόμενο του νέου νομοσχεδίου που προωθεί το Yπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής γα τους δασικούς συνεταιρισμούς και ειδικότερα την πρόθεσή του να επιβάλει την λύση των υφιστάμενων αναγκαστικών συνεταιρισμών.

  Από τις προτεινόμενες διατάξεις των άρθρων 47 και 49 του σχεδίου νόμου, προκύπτει ότι οι αναγκαστικοί συνεταιρισμοί διαλύονται με απόφαση είτε της γενικής τους συνέλευσης (προφανώς με τις προϋποθέσεις που ο Νόμος και το καταστατικό τους ορίζουν) είτε κατόπιν προσφυγής της κατά τόπον Δασικής Υπηρεσίας. Στην συνέχεια ορίζεται ότι η πλειοψηφία των συγκυρίων θα μπορεί να αναθέτει την διαχείριση των κοινών δασικών εκτάσεων σύμφωνα με τις διατάξεις περί εντολής του ΑΚ. Θεωρούμε ότι οι ρυθμίσεις αυτές μόνο σοβαρά προβλήματα δημιουργούν:

  Β. Περί της αιτιολόγησης των νέων ρυθμίσεων.
  Εντύπωση μας προκαλεί η αναφορά της εισηγητικής εκθέσεως του νομοσχεδίου επί του άρθρου 47 ότι η ύπαρξη αναγκαστικών συνεταιρισμών αντίκειται στο ισχύον Σύνταγμα (και στο πνεύμα του άρθρου 1 του παρόντος νομοσχεδίου) και ως εκ τούτου η σύσταση νέων δασικών αναγκαστικών συνεταιρισμών (ιδιοκτητών, νομέων και καρπωτών δασικών δικαιωμάτων) απαγορεύεται ενώ επιβάλλεται και η λύση των υφισταμένων.

  Σύμφωνα όμως με το άρθρο 12 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζεται:

  1. Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις και μη
  κερδοσκοπικά σωματεία, τηρώντας τους νόμους, που ποτέ όμως δεν μπορούν να εξαρτήσουν την άσκηση του δικαιώματος αυτού από προηγούμενη άδεια.

  2. Το σωματείο δεν μπορεί να διαλυθεί για παράβαση του νόμου ή ουσιώδους διάταξης του καταστατικού του, παρά μόνο με δικαστική απόφαση.

  3. Οι διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου εφαρμόζονται αναλόγως και
  σε ενώσεις προσώπων που δεν συνιστούν σωματείο.

  4. Οι γεωργικοί και αστικοί συνεταιρισμοί κάθε είδους αυτοδιοικούνται σύμφωνα με τους όρους του νόμου και του καταστατικού τους και προστατεύονται και εποπτεύονται από το Κράτος, που είναι υποχρεωμένο να
  μεριμνά για την ανάπτυξή τους.

  5. Επιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που
  αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημόσιου
  ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης
  πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.

  Είναι λοιπόν προφανές ότι το Σύνταγμα επιτρέπει την ύπαρξη αναγκαστικών συνεταιρισμών προς εξυπηρέτηση των ειδικών σκοπών που ορίζονται σε αυτόν και ειδικά αυτόν της κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής (συνεπώς και του δάσους).

  Δημιουργεί λοιπόν κατ αρχάς έκπληξη η επίκληση του Συντάγματος καθώς σύμφωνα με την αρχή της τυπικής ισοδυναμίας των συνταγματικών διατάξεων δεν νοείται «αντισυναταγματικότητα» κάποιου συνταγματικού κανόνα. Δίδεται λοιπόν η εντύπωση ότι η συντάκτες του σχεδίου νόμου αναζητούν «έξωθεν νομιμοποίηση» των προθέσεών τους.

  Οι συνεταιρισμοί ως ιδιότυπες ενώσεις προσώπων που συνεργάζονται για την προάσπιση και προαγωγή των περιουσιακών, επαγγελματικών κλπ συμφερόντων τους, αποτελούν νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, η οργάνωση και δράση των οποίων, μέσα στο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο που καθιερώνει και κατοχυρώνει το Σύνταγμα με τις επί μέρους σχετικές διατάξεις του, τελεί υπό την προστασία και εποπτεία του κράτους. Και προβλέπεται μεν ρητά από την παράγραφο 5 η δυνατότητα της συστάσεως αναγκαστικών συνεταιρισμών, κατ΄ εξαίρεση από την εξυπακουόμενη αρχή της ελεύθερης συστάσεως και της ελεύθερης συμμετοχής σε συνεταιρισμούς, η εξαιρετική δε αυτή ρύθμιση, αφορά αποκλειστικά στον τρόπο της συστάσεως (μόνο με νόμο, βλ. Σ.Ε. 1175/1957 Ολομ., 1058/1958 Ολομ.) και τη μορφή της συμμετοχής των μελών του συνεταιρισμού, η οποία καθίσταται υποχρεωτική (Σ.Ε. 2903/1983 Ολομ., 4104/1995 επταμ.), υπό την προϋπόθεση ότι ο αναγκαστικός συνεταιρισμός θα επιδιώκει τους στόχους που καθορίζει αυτή η συνταγματική διάταξη, δηλαδή την εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημοσίου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής και εφόσον εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν. Συνεπώς, μόνον η ύπαρξη αναγκαστικών συνεταιρισμών που πληρούν τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις είναι σύμφωνη προς την συνταγματική αυτή διάταξη. Είναι δε αδιάφορο το αν οι συνεταιρισμοί αυτοί ιδρύθηκαν με νόμο πριν την πρόβλεψη από το Σύνταγμα του θεσμού αυτού (που προβλέφθηκε το πρώτο με ερμηνευτική δήλωση στο άρθρο 109 του Συντάγματος του 1952), εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις που τους καθιστούν συνταγματικά θεμιτούς, οπωσδήποτε τούτο στην περίπτωση που – όπως εν προκειμένω -, υπό καθεστώς συνταγματικής προβλέψεως, οι συνεταιρισμοί αυτοί διατηρήθηκαν με νεότερο νόμο. Τούτο επιβεβαιώνει η διαχρονική αλλά και η πρόσφατη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας με τις 3580 και 3581/2010 αποφάσεις του.

  Κατά την άποψή μας δεν υφίσταται κανένα απολύτως συνταγματικό κώλυμα ύπαρξης των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών, καθώς αποδεικνύεται από την μέχρι τώρα λειτουργία τους και λαμβάνοντας υπόψη ότι η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής οδηγεί σε ουσιαστική πλήρη αδυναμία διαχείρισης των δασών, κατάλληλο, πρόσφορο και αναγκαίο μέσο για την επίτευξη των συνταγματικών σκοπών σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας.

  Γ. Οι εξαιρετικές δυσχέρειες για την διαχείριση ενός Δασοκτήματος σε περίπτωση εφαρμογής των υπό πρόταση ρυθμίσεων.
  Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο ορίζει ότι μετά την διάλυση των αναγκαστικών συνεταιρισμών, η πλειοψηφία των ιδιοκτητών θα μπορεί να αναθέτει την διαχείριση του κοινού δασοκτήματος (και μόνον) σε επιτροπή ή εκπροσώπους τους. Η ασάφεια του νομοσχεδίου είναι προφανής. Δεν διευκρινίζεται ποιος θα είναι ο αριθμός των μελών της επιτροπής ή των εκπροσώπων, ο τρόπος επιλογής τους και αν θα πρέπει να συγκεντρώνεται η πλειοψηφία των συγκυρίων σε κάθε πρόσωπο της επιτροπής ξεχωριστά.
  Εγείρεται μείζον θέμα με την συγκυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου κατά 1/5 επί των δασοκτημάτων και αν θα συνυπολογίζεται αυτό για την διαμόρφωση της πλειοψηφίας των συνιδιοκτητών (μέχρι σήμερα το ελληνικό Δημόσιο διαθέτει ποσοστό συγκυριότητας αλλά δεν συμμετέχει στους Συνεταιρισμούς, οι οποίοι από της ιδρύσεώς τους ασκούν την διαχείριση των Δασοκτημάτων). Θα εμπίπτει λοιπόν και το ελληνικό Δημόσιο στην ανωτέρω διάταξη. Θεωρούμε πως ελάχιστο προαπαιτούμενο για την συζήτηση επί του θέματος θα έπρεπε να είναι η αυτοδίκαιη μεταβίβαση του ποσοστού συνιδιοκτησίας επί των δασοκτημάτων προς τους λοιπούς συγκυρίους.

  Αναφερόμενοι σε αναγκαστικούς συνεταιρισμούς που κάποιοι προσεγγίζουν τον έναν αιώνα ζωής είναι απολύτως λογικό, με το πέρας των ετών και την κληρονομική διαδοχή των αρχικών συγκυρίων να υφίσταται τεράστια διασπορά μεριδιούχων επί ακόμα και κλασμάτων ιδανικών μεριδίων, πολλοί εκ των οποίων διαβιούν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να είναι πρακτικά αδύνατον να ενημερωθούν για το νέο νομοθέτημα, να γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις ώστε να μπορέσουν να επιλέξουν και να αναθέσουν σε ορισμένα πρόσωπα, κατ απόλυτη κρίση τους καθώς δεν εκλέγονται, ώστε να μετέχουν κάποιας διαχειριστικής επιτροπής.
  Η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής του ΑΚ είναι πρακτικά αδύνατη. Είναι εξαιρετικά δυσχερές να συμπτυχθούν πλειοψηφίες (όσο θολά περιγράφεται στο σχέδιο νόμου) που θα αναθέσουν δια συμβολαιογραφικού εγγράφου την σχετική εντολή διαχειρίσεως. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 724 ΑΚ ο εντολέας έχει την δυνατότητα να ανακαλέσει την εντολή οποτεδήποτε και μάλιστα κατ αρχήν χωρίς να είναι αντίθετη συμφωνία. Είναι προφανές ότι κατά τον τρόπο αυτό δεν μπορεί οποιαδήποτε επιτροπή να διαχειριστεί τις δασικές υποθέσεις με την αναγκαία σχετική σταθερότητα, ούτε είναι δυνατόν να επιβληθεί, αν θεωρηθεί ότι βρίσκει εφαρμογή το β’ εδάφιο του ΑΚ 724, συγκεκριμένη διάρκεια (και ποια άραγε;) της συμβάσεως εντολής χωρίς την συναίνεση του εντολέα. Θα δημιουργηθεί το οξύμωρο της αναθέσεως εντολής διαφορετικής χρονικής διάρκειας ή ελεύθερα ανακλητής;
  Λόγω της φύσεως της δασικής διαχείρισης δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν τα όρια της εντολής εντός των οποίων θα πρέπει να ενεργούν οι αντιπρόσωποι ή η Επιτροπή διαχείρισης, που προβλέπει το σχέδιο Νόμου.

  Επιπλέον προβλήματα δημιουργούνται και στην περίπτωση θανάτου είτε του εντολέα είτε το εντολοδόχου. Σήμερα η διαχείριση των Δασών ασκείται από τον Συνεταιρισμό με τα όργανά του, ανεξαρτήτως τυχόν θανάτου μέλους του ΔΣ ή συνεταίρου, οι κληρονόμοι του οποίου γίνονται μέλη του Συνεταιρισμού κατά τους όρους του νόμου και του Καταστατικού. Αντίθετα σύμφωνα με τις διατάξεις περί εντολής, αυτή λύεται αυτόματα με τον θάνατο του εντολέα ή του εντολοδόχου. Οι κληρονόμοι του εντολέα μπορούν (αλλά δεν υποχρεούνται) να αναθέσουν οι ίδιοι την διαχείριση στον ίδιο ή διαφορετικό εντολοδόχο, οπότε θα πρόκειται για νέα σύμβαση εντολής. Κατά τον τρόπο αυτό η προβλεπόμενη από τον νόμο πλειοψηφία των συνιδιοκτητών (και αν ακόμη επιτευχθεί) καθίσταται ιδιαίτερα εύθραυστη είτε λόγω τυχόν ανακλήσεων εντολής είτε λόγω θανάτου εντολέα ή εντολοδόχου. Επιπλέον επιπρόσθετα προβλήματα θα δημιουργηθούν από την αυτονόητη συνέπεια της δυνατότητας ελεύθερης μεταβίβασης ποσοστού συγκυριότητας προς τρίτους, φυσικά ή νομικά πρόσωπα.

  Ουσιαστικά καταργείται η δυνατότητα απαλλαγής του Διοικητικού Συμβουλίου των Συνεταιρισμών και εφαρμόζεται η διάταξη του ΑΚ 714 που θεμελιώνει την ευθύνη του εντολοδόχου για κάθε πταίσμα, γεγονός που θα αποτρέπει την ανάληψη της διαχείρισης.

  Καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής ο καταλογισμός δαπανών και εξόδων κατά την εκτέλεση της εντολής και απόδοσης ωφελημάτων προς τον κάθε εντολέα χωριστά, όπως τα ΑΚ 718 και 719 ορίζουν

  Με σχεδόν βεβαιότητα θα πρέπει να αναμένεται η «λύση» προσφυγής ορισμένων συγκυρίων στο Δικαστήριο ώστε να οριστεί διαχειριστής. Μια τέτοια «λύση» πέραν των πολλών πρακτικών προβλημάτων (σχεδόν πλήρης αδυναμία επιδόσεων και κοινοποιήσεων στους συνιδιοκτήτες), είναι προφανές ότι δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στο πνεύμα της ορθής διαχείρισης ενός Δασοκτήματος. Θα είναι δυνατός ο διορισμός και τρίτου – μη συγκυρίου – ως διαχειριστή, δημιουργούνται πολλά προβλήματα με την διάρκεια και τα όρια της εντολής, σε περίπτωση ανακλήσεως ή παύσεως ή θανάτου θα απαιτείται σημαντικός χρόνος δικαστικού διορισμού νέου εντολοδόχου (με τα ίδια τυπικά ζητήματα – αδυναμία επιδόσεων, κοινοποιήσεων κτλ). Κατά την πλέον κρατούσα άποψη σε περιπτώσεις απλής κοινωνίας δικαιώματος καθώς και ενώσεων προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα δεν τυγχάνουν εφαρμογής τα άρθρα ΑΚ 69 και ΚΠολΔ (Βαρθρακ ΕρΝομΑΚ άρθρο 69 στ. 3 και 42). Αλλά και αν ακόμα τελικώς επιτευχθεί ο δικαστικός ορισμός διαχειριστή ή διαχειριστικής επιτροπής, το Δικαστήριο οφείλει να προσδιορίσει, κατά την κρίση του, και τα όρια και περιεχόμενο της διαχείρισης. Έτσι δημιουργείται ο κίνδυνος να δημιουργηθούν διαχειριστικές επιτροπές με διαφορετικά πλαίσια εντός των οποίων θα μπορούν να ενεργούν με αποτέλεσμα να διακινδυνέυει η εφαρμογή μιας ενιαίας δασικής πολιτικής με προφανείς κινδύνους πρωτίστως για το περιβάλλον

  Ο Αναγκαστικοί Δασικοί Συνεταιρισμοί, διαθέτοντας αυτοτελή νομική προσωπικότητα, στις πολλές δεκαετίες λειτουργίας τους, έχουν αποκτήσει δική τους κινητή και ακίνητη περιουσία, έχουν αντισυμβληθεί με το ελληνικό Δημόσιο ή ΝΠΔΔ (χαρακτηριστικές οι συμβάσεις του Συνεταιρισμού μας με την άλλοτε Νομαρχία Φλώρινας για την λειτουργία του Χιονοδρομικού κέντρου Βίγλας Πισοδερίου) και ιδιωτικές (ελληνικές και αλλοδαπές) εταιρείες (εγκαταστάσεις εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, εγκατάσταση αιολικού πάρκου στο Δάσος Πισοδερίου). Σε περίπτωση λύσεως των Συνεταιρισμών χάνεται η νομική τους προσωπικότητα και η φορολογική τους αυτοτέλεια οπότε όπως είναι φυσικό το κύρος των συμβάσεων όπου μετέχουν αμφισβητείται. Στο σχέδιο Νόμου δεν υπάρχει καμία αναφορά για την τύχη της περιουσίας των συνεταιρισμών (πέραν του Δασοκτήματος) ούτε για την τύχη των συμβάσεων. Αν ισχύσουν οι περί σωματείων διατάξεις αλλά και οι προβλέψεις των περισσοτέρων καταστατικών τότε η Γ.Σ συνέλευση θα πρέπει να αποφασίσει και την διάθεση των περιουσιακών στοιχείων και σε αντίθετη περίπτωση την σχετική απόφαση θα πρέπει να προβλεφθεί ώστε να λάβει το Μονομελές Πρωτοδικείο στο οποίο θα προσφύγει η Διεύθυνση Δασών.

  Σε διαφορετική περίπτωση η περιουσία του διαλυθέντος νομικού προσώπου περιέρχεται στο Δημόσιο σύμφωνα με το ΑΚ 77! Πρόκειται για ευθεία προσβολή του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Αλλά ακόμα και αν υπάρξει πρόβλεψη περί μεταβίβασής της στα φυσικά πρόσωπα – πρώην μέλη των υπό διάλυση Συνεταιρισμών είναι βέβαιον ότι θα είναι αδύνατη η επίτευξη διαχειρίσεως και στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγηθούμε στο ίδιο αποτέλεσμα μέσω αγωγών διανομής των μη δασικών περιουσιακών στοιχείων (η κατάτμηση δάσους δεν επιτρέπεται).

  Η διαχείριση ενός Δασοκτήματος απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό, μελέτη ειδικών επιστημόνων και εκ νέου σχεδιασμό των ορίων και του περιεχομένου της δασικής πολιτικής. Στις σύγχρονες συνθήκες η εκμετάλλευση του Δάσους συνδυάζει την ξυλεία, αξιοποίηση υδάτινων πόρων, ενεργειακά προγράμματα, εναλλακτικό τουρισμό, λειτουργία χιονοδρομικών κέντρων και ορειβατικών εγκαταστάσεων. Είναι απολύτως αδύνατον η διαχείριση αυτή να επιτευχθεί, χωρίς την ύπαρξη φορέα με αυτοτελή νομική προσωπικότητα και ικανότητα να συναλλάσσεται αλλά αντίθετα να ανατιθέμενη σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες μικρομεριδιούχους, σκορπισμένους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

  Είμαστε βέβαιοι ότι πέραν αυτών και πολλά άλλα προβλήματα θα ανέκυπταν εάν εφαρμόζονταν στην πράξη η διάλυση των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών, όπως το σχέδιο νόμου προβλέπει.

  Ήδη όμως καθίσταται σαφές ότι δεν θα είναι δυνατή η αποτελεσματική άσκηση της δασικής διαχείρισης. Θεωρούμε ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα οδηγηθούμε σε εγκατάλειψη των δασοκτημάτων και θα τύχει εφαρμογής η νέα διάταξη του άρθρου 152 του Δασικού Κώδικα, σύμφωνα με την οποία μετά από εικοσαετή αδυναμία διαχείρισης, αυτή περιέρχεται στο Δημόσιο, αφού όμως πρώτα έχει προκληθεί ανυπολόγιστη περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Ανοίγει ίσως ο δρόμος ανάθεσης της διαχείρισης (που τεχνητά θα έχει κατ ουσίαν αφαιρεθεί από τους συνιδιοκτήτες) σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Μια τέτοια διαδικασία εξυπηρετεί μόνο ισχυρά οικονομικά κέντρα που θα επιθυμούσαν ίσως να αναλάβουν εργολαβικά της διαχείριση και εκμετάλλευση του δασικού πλούτου.
  Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η ύπαρξη των δασικών αναγκαστικών συνεταιρισμών είναι απολύτως πρόσφορη αναγκαία για την αποτελεσματική κοινή εκμετάλλευση των συνιδιόκτητων Δασών, εμπίπτει στην περίπτωση του άρθρου 12 παρ 5 του Συντάγματος και δεν υπάρχει κανείς συνταγματικός λόγος που να υπαγορεύει την διάλυσή τους. Αγνοούμε συνεπώς την ουσιαστική σκοπιμότητα της διατάξεως των άρθρων 47 και 49 του προτεινόμενου σχεδίου νόμου, οι οποίες δημιουργούν πλείστα όσα προβλήματα σε βάρος του περιβάλλοντος αλλά και των συνιδιοκτητών. Αντίθετα θεωρούμε ότι τυχόν υποχρεωτική κατ ουσία λύση τους αντίκειται πλέον στα άρθρα 5 και 17 του Συντάγματος .
  Όπως ήδη σας αναφέρουμε ελάχιστες προϋποθέσεις για την διεξαγωγή ενός καλόπιστου διαλόγου είναι τουλάχιστον η απόδοση του μεριδίου του Ελληνικού Δημοσίου στους λοιπούς συνιδιοκτήτες, η εξασφάλιση διατήρησης αυτοτελούς νομικής προσωπικότητας του όποιου φορέα διαδεχθεί τους Αναγκαστικούς Συνεταιρισμούς, η κατοχύρωση των μη δασικών περιουσιακών στοιχείων των συνεταιρισμών και του κύρους των συμβάσεων που έχουν ήδη υπογράψει, η εξασφάλιση λειτουργικού συστήματος ενάσκησης της δασικής διαχείρισης διευκολύνοντας την αντιπροσώπευσή τους.
  Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε επιβεβλημένη την απόσυρση των διατάξεων αυτών στον βαθμό τουλάχιστον που αφορούν σε αναγκαστικούς δασοκτημονικούς συνεταιρισμούς, έως ότου, τουλάχιστον, προηγηθεί, στα πλαίσια ενός καλόπιστου και οριοθετημένου διαλόγου, η επαρκής και πλήρης επεξεργασία των παραπάνω ζητημάτων.

  Πισοδέρι Φλώρινας

• 30 Ιανουαρίου 2012, 09:16 | Γιάννης Χασιώτης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα νομικά προβλήματα αλλά και τα προβλήματα στην πράξη που θα δημιουργηθούν από τις ρυθμίσεις τυων αρ. 47 και 49 θα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που υποτίθεται πως λύνει.
  Απαιτείται : 1) ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του ΥΠΕΚΑ για το είδος των προβλημάτων των Α.Σ.Δ.Δ., 2)ΑΠΟΣΥΡΣΗ των 2 άρθρων και επαναφορά τους στη Βουλή μετά την ολοκλήρωση της ενημέρωσης και του διαλόγου, 3)ΕΝΑΡΞΗ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ του διαλόγου με αντιπροσωπεία των Α.Σ.Δ.Δ. μέσα σε σύντομο χρονικό ορίζοντα και 4) ΕΠΑΝΑΥΠΟΒΟΛΗ της όποιας ρύθμισης αποφασισθεί στη Βουλή.

• 30 Ιανουαρίου 2012, 09:12 | Γιάννης Χασιώτης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σχόλια για το άρθρο 47
  Σε ένα νομοσχέδιο που αφορά την οργάνωση και λειτουργία των δασικών συνεταιρισμών περιλαμβάνονται και δύο μόλις άρθρα που προβλέπουν την κατάργηση των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών κατά τρόπο που, κατά την άποψή μας, δείχνει να αγνοεί τόσο το ιστορικό ίδρυσης αυτών, όσο και τα ζητήματα που σχετίζονται με τη λειτουργία τους καθώς και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν από την εφαρμογή της ρύθμισης που προτείνεται από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

  Τα ζητήματα που δεν λύνει, αλλά, αντιθέτως επιβαρύνει, η προτεινόμενη ρύθμιση είναι τα ακόλουθα :

  1.- Είναι άγνωστο το σύνολο των εχόντων ποσοστό συνιδιοκτησίας
  Οι περισσότεροι αναγκαστικοί δασικοί συνεταιρισμοί ιδρύθηκαν προ εβδομήντα περίπου ετών από τους εν ζωή τότε συνεταίρους. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η μετοίκηση πολλών ελλήνων στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού κλπ είχαν σαν αποτέλεσμα, να αγνοείται η τύχη ενός σημαντικού μέρους τόσο των αρχικών συνεταίρων όσο και των καθολικών διαδόχων τους.
  Ακόμη γεγονός είναι η πολυδιάσπαση της κάθε αρχικής εταιρικής μερίδας σε πολύ μικρότερα ποσοστά αυτής, λόγω κληρονομικής διαδοχής τόσο των αρχικών συνεταίρων, όσο και των διαδόχων τους, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κάνει ούτε καν αποδοχή της κληρονομικής τους μερίδας, ώστε να νομιμοποιούνται ως συγκύριοι – κοινωνοί.
  Αποτέλεσμα αυτού του πραγματικού γεγονότος είναι ότι, σε ΚΑΝΕΝΑ αναγκαστικό δασικό συνεταιρισμό δεν είναι γνωστά όλα τα μέλη (κοινωνοί) που κατέχουν ποσοστό επί της περιουσίας αυτών, ώστε να μπορούν να έχουν πραγματική εφαρμογή τόσο οι διατάξεις περί κοινωνίας και εντολής, όσο και οι αυστηρότερες ρυθμίσεις για την εντολή που προβλέπει το νομοσχέδιο.
  Ειδικότερα :
  1.α.- Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η διαμόρφωση ομόφωνης εντολής.
  1.β.- Η αυστηροποίηση της εφαρμογής των διατάξεων περί εντολής (για την οποία σημειωτέον δεν απαιτείται ιδιαίτερος συστατικός τύπος), με την εισαγωγή της συμβολαιογραφικής εντολής, είναι εκτός πραγματικότητας, προσθέτει δε μια απίστευτη γραφειοκρατία.
  1.γ.- Στην πράξη, και με το δεδομένο ότι και στους συνεταιρισμούς αυτούς λειτουργούν παρατάξεις, είναι αδύνατη η επίτευξη ακόμη και της πλειοψηφίας του 50% των εντολέων με (οιασδήποτε μορφής) δήλωση εντολής. Έτσι στην ουσία το υπάρχον νομοσχέδιο οδηγεί όλους τους συνεταιρισμούς στα Δικαστήρια, τα οποία θα καλούνται να ορίζουν την προβλεπόμενη διαχειριστική επιτροπή. Η όλη ρύθμιση δημιουργεί, στην καλλίτερη των περιπτώσεων αδικαιολόγητη καθυστέρηση και επιπλέον δαπάνες και στην χειρότερη θα οδηγήσει σε πλήρη αδρανοποίηση πολλούς από αυτούς.

  2.- Η συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου με το 1/5
  Μόνο στους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς των «Νέων Χωρών» είναι συγκύριο το Ελληνικό Δημόσιο με ποσοστό 1/5 εξ αδιαιρέτου επί των δασικών εκτάσεων.
  Παράλληλα, το Ελληνικό Δημόσιο δεν συμμετείχε ως εταίρος στους υφιστάμενους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς, στους οποίους συμμετείχαν μόνο οι εταίροι, οι οποίοι εξέλεγαν το Διοικητικό τους Συμβούλιο με βάση την ισχύουσα νομοθεσία περί απαρτίας των συνεταιριστικών οργανώσεων που διαχειριζότανε.
  Με την προτεινόμενη ρύθμιση και την υπαγωγή της διαχείρισης στις περί κοινωνίας και εντολής διατάξεις, καθιστά το Ελληνικό Δημόσιο «στρατηγικό» εταίρο στην διαχείριση, το οποίο, ως έχον το μεγαλύτερο μασίφ ποσοστό, στην ουσία, θα αναδεικνύει και την διαχειριστική επιτροπή της αρεσκείας του.
  Έτσι όμως αφ’ ενός μεν ανοίγει διάπλατα η πόρτα σε έναν αχαλίνωτο κομματισμό της λειτουργίας των συνεταιρισμών (ο κάθε τοπικός βουλευτής ή κόμμα θα προσπαθεί να επιβάλλει τους «ανθρώπους» του) και αφ’ ετέρου οδηγούμεθα σε ένα άνευ προηγουμένου «κρατισμό», πράμα που μάλλον αντιβαίνει στην κυρίαρχη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέση για ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό του Κράτους.

  3.- Η δημιουργία και άλλης περιουσίας.
  Όλοι οι λειτουργούντες και δραστηριοποιημένοι αναγκαστικοί δασικοί συνεταιρισμοί, δημιούργησαν με τη δράση και την αποταμίευσή τους και άλλη περιουσία, πέραν του δάσους. Πολλοί από αυτούς σε ακίνητα που αγόρασαν έκαναν μονάδες επεξεργασίας του ξύλου που παρήγαγαν, άλλοι απέκτησαν αστικά ακίνητα, χωράφια κλπ. Σε αυτήν τη περιουσία των συνεταιρισμών το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει κανένα ποσοστό.
  Με την προτεινόμενη ρύθμιση κάθε συνεταίρος αυτού θα συμμετέχει με διαφορετικό ποσοστό συνιδιοκτησίας στο δάσος και με διαφορετικό ποσοστό συνιδιοκτησίας (μεγαλύτερο) στα λοιπά περιουσιακά στοιχεία του υπό διάλυση συνεταιρισμού. Ερωτάται ως εκ τούτου πως θα υπολογίζεται το ποσοστό του για την ανάδειξη της διαχειριστικής επιτροπής. Ή μήπως θα πρέπει να αναδεικνύονται δύο διαφορετικές διαχειριστικές επιτροπές (με διαφορετικό ποσοστό ανάδειξης η κάθε μία) για να διαχειριστούν ζητήματα που μέχρι τώρα διαχειριζότανε το Δ.Σ. ; Υπάρχει αναμφισβήτητα ένα τεράστιο κενό που πρέπει να ρυθμιστεί.

  4.- Η ανάπτυξη και άλλων δραστηριοτήτων και υπογραφή διαφόρων συμβάσεων.
  Πολλοί από τους συνεταιρισμούς συμμετείχαν σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και έχουν αντισυμβληθεί είτε με ΝΠΔΔ, είτε με ιδιωτικές (ελληνικές και αλλοδαπές) εταιρείες, για την ανάπτυξη διαφόρων δραστηριοτήτων όπως εγκαταστάσεων Χιονοδρομικών Κέντρων, εγκαταστάσεων κινητής τηλεφωνίας κλπ.
  Πέραν του ότι σε αυτές δεν συμμετέχει το Ελληνικό Δημόσιο και συνεπώς εκ των πραγμάτων μπαίνει το ζήτημα της διαχείρισης που τέθηκε πιο πάνω, επί τάπητος τίθεται και το ζήτημα της ισχύος αυτών των δεσμεύσεων, μετά την διάλυση του συνεταιρισμού που ήταν ο αντισυμβαλλόμενος.
  Το ίδιο ακριβώς ζήτημα τίθεται και σε διάφορες άλλες συμβάσεις (μισθώσεως ή εκμισθώσεως) που συνήψαν αυτοί, ιδιαίτερα δε με τις μακροχρόνιες συμβάσεις με ξένες εταιρείες για την ανάπτυξη αιολικών πάρκων,
  Σε περίπτωση λύσεως των Συνεταιρισμών χάνεται η νομική τους προσωπικότητα και η φορολογική τους αυτοτέλεια οπότε όπως είναι φυσικό το κύρος των συμβάσεων όπου μετέχουν να αμφισβητείται.

  Περί αυτών δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη στον εν λόγω νομοσχέδιο.

  5.- Η μη ύπαρξη ορισμένου χρόνου διάρκειας της διαχείρισης
  Η εντολή μπορεί να ανακληθεί οποτεδήποτε. Τούτο σημαίνει ότι η διαχειριστική επιτροπή (εντολοδόχος) δεν γνωρίζει μέχρι πότε μπορεί να σχεδιάσει την διαχείρισή της.
  Η διαχείριση όμως ενός Δασοκτήματος απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό, μελέτη ειδικών επιστημόνων και εκ νέου σχεδιασμό των ορίων και του περιεχομένου της δασικής πολιτικής. Στις σύγχρονες συνθήκες η εκμετάλλευση του Δάσους συνδυάζει την ξυλεία, αξιοποίηση υδάτινων πόρων, ενεργειακά προγράμματα, εναλλακτικό τουρισμό, λειτουργία χιονοδρομικών κέντρων και ορειβατικών εγκαταστάσεων. Είναι απολύτως αδύνατον η διαχείριση αυτή να επιτευχθεί, χωρίς αφ’ ενός μεν την ύπαρξη φορέα με αυτοτελή νομική προσωπικότητα και ικανότητα να συναλλάσσεται και αφ’ ετέρου χωρίς μία συγκεκριμένη χρονική θητεία, εντός της οποίας οι υπεύθυνοι για την διαχείριση θα αναπτύξουν τις πρωτοβουλίες τους.

  6.- Το ζήτημα της λογοδοσίας
  Με το ισχύον νομικό καθεστώς η λογοδοσία του Δ.Σ. λάμβανε χώρα ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης, μετά τη λήξη της θητείας του. Ακόμη κάθε χρόνο με το κλείσιμο του ισολογισμού, αυτός τίθετο για έγκριση στη Γ.Σ., η οποία και με τη νόμιμη πλειοψηφία απάλλασσε το Δ.Σ. από τυχόν αστικές ευθύνες.
  Με την υπαγωγή της διαχείρισης στις περί εντολής διατάξεις :
  6.α.- Αυξάνεται δυσανάλογα η ευθύνη των διαχειριστών – εντολοδόχων (για κάθε πταίσμα)
  6.β.- Ανοίγει ο δρόμος για σειρά ολόκληρη δικών που ο κάθε συνεταίρος (ακόμη και για λόγους κακοβουλίας) θα σέρνει στα Δικαστήρια μέλη της διαχειριστικής επιτροπής.
  6.γ.- Δεν προβλέπεται ετήσια λογοδοσία.
  6.δ.- Δεν προβλέπεται η πλειοψηφία που θα απαλλάσσει της διαχειριστική επιτροπή από ευθύνες

  7.- Το ζήτημα των δαπανών της εντολής και η τύχη του προσωπικού.
  Οι δαπάνες εκτέλεσης της εντολής προκαταβάλλονται. Κανένας όμως συνεταιρισμός δεν έχει τη δυνατότητα να προκαταβάλλει (και για πόσο χρονικό διάστημα άραγε) τις ανωτέρω δαπάνες.
  Επιπλέον τίθενται τα ερωτήματα : Στις δαπάνες εκτέλεσης της εντολής περιλαμβάνονται και οι αμοιβές του προσωπικού που θα απαιτηθεί για αυτήν ; Και ποιος επιλέγει αυτό ; Ποια η τύχη του υφιστάμενου προσωπικού ; Απολύεται αφού δεν θα υπάρχει το νομικό πρόσωπο που το προσέλαβε ;
  Όλα τα παραπάνω ζητήματα που αφορούν ζωές πολιτών ούτε απλά είναι, ούτε αντιμετωπίζονται από τα δύο άρθρα του νομοσχεδίου.
  Επισημαίνεται εδώ και πάλι το πρόβλημα του κομματισμού.
  Το Ελληνικό Δημόσιο με το 1/5 είτε εξασφαλίζει την πλειοψηφία και ορίζει την διαχειριστική επιτροπή, είτε προσφεύγει στο Δικαστήριο και μέσω αυτού επιτυγχάνει τον ορισμό των ανθρώπων της επιλογής του. Και στη συνέχεια αυτά τα μέλη της διαχειριστικής επιτροπής θα επιλέξουν τους συνεργάτες τους (προσωπικό) που θα ασχοληθεί με την διαχείριση !!!!!!!
  8.- Το ζήτημα της διανομής
  Στις διατάξεις περί κοινωνίας υπάρχει η δυνατότητα της εκουσίας ή δικαστικής διανομής (αυτούσια ή διανομή του τιμήματος).
  Και ναι μεν, σε ό,τι αφορά τα δάση, ισχύει η δασική νομοθεσία και δεν είναι δυνατή χωρίς απόφαση του οικείου Υπουργού.
  Για τη λοιπή όμως περιουσία του συνεταιρισμού (χιονοδρομικές εγκαταστάσεις, καταφύγια, αγροί, αστικά ακίνητα, εργοστάσια κλπ) μπορεί οποτεδήποτε, και από έναν που έχει ένα ελάχιστο ποσοστό, να επιδιωχθεί η διανομή της.

  9.- Ορισμένα υπαρκτά προβλήματα που η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής θέτει.
  9.α.- Η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής του ΑΚ είναι πρακτικά αδύνατη. Είναι εξαιρετικά δυσχερές να συμπτυχθούν πλειοψηφίες (όσο θολά περιγράφεται στο σχέδιο νόμου) που θα αναθέσουν δια συμβολαιογραφικού εγγράφου την σχετική εντολή διαχειρίσεως. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 724 ΑΚ ο εντολέας έχει την δυνατότητα να ανακαλέσει την εντολή οποτεδήποτε και μάλιστα κατ αρχήν χωρίς να είναι αντίθετη συμφωνία. Είναι προφανές ότι κατά τον τρόπο αυτό δεν μπορεί οποιαδήποτε επιτροπή να διαχειριστεί τις δασικές υποθέσεις με την αναγκαία σχετική σταθερότητα, ούτε είναι δυνατόν να επιβληθεί, αν θεωρηθεί ότι βρίσκει εφαρμογή το β’ εδάφιο του ΑΚ 724, συγκεκριμένη διάρκεια (κα ποια άραγε;) της συμβάσεως εντολής χωρίς την συναίνεση του εντολέα. Θα δημιουργηθεί το οξύμωρο της αναθέσεως εντολής διαφορετικής χρονικής διάρκειας ή ελεύθερα ανακλητής;
  9.β.- Λόγω της φύσεως της δασικής διαχείρισης δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν τα όρια της εντολής εντός των οποίων θα πρέπει να ενεργούν οι αντιπρόσωποι ή η Επιτροπή διαχείρισης, που προβλέπει το σχέδιο Νόμου
  9.γ.- Επιπλέον προβλήματα δημιουργούνται και στην περίπτωση θανάτου είτε του εντολέα είτε το εντολοδόχου. Σήμερα η διαχείριση των Δασών ασκείται από τον Συνεταιρισμό με τα όργανά του, ανεξαρτήτως τυχόν θανάτου μέλους του ΔΣ ή συνεταίρου, οι κληρονόμοι του οποίου γίνονται μέλη του Συνεταιρισμού κατά τους όρους του νόμου και του Καταστατικού. Αντίθετα σύμφωνα με τις διατάξεις περί εντολής, αυτή λύεται αυτόματα με τον θάνατο του εντολέα ή του εντολοδόχου. Οι κληρονόμοι του εντολέα μπορούν (αλλά δεν υποχρεούνται) να αναθέσουν οι ίδιοι την διαχείριση στον ίδιο ή διαφορετικό εντολοδόχο, οπότε θα πρόκειται για νέα σύμβαση εντολής. Κατά τον τρόπο αυτό η προβλεπόμενη από τον νόμο πλειοψηφία των συνιδιοκτητών καθίσταται ιδιαίτερα εύθραυστη είτε λόγω τυχόν ανακλήσεων εντολής είτε λόγω θανάτου εντολέα ή εντολοδόχου. Επιπλέον επιπρόσθετα προβλήματα θα δημιουργηθούν από την αυτονόητη συνέπεια της δυνατότητας ελεύθερης μεταβίβασης ποσοστού συγκυριότητας προς τρίτους, φυσικά ή νομικά πρόσωπα.

  10.- Δεν είναι αντισυνταγματική η θέσπιση των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών.
  Η αιτιολόγηση της διάλυσης των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών είναι νομικά πλημμελής.
  Είναι γνωστό ότι η παρ. 5 του άρθρου 12 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζει ότι :
  «… 5. Επιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημόσιου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.»
  Όπως είναι γνωστό ότι το ανώτατο ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας με πλείστες όσες αποφάσεις του δέχθηκε την συνταγματικότητα αυτών (Σ.τ.Ε. 1175/1957 Ολομ., 1058/1958 Ολομ. Σ.τ.Ε. 2903/1983 Ολομ., 4104/1995 κλπ)
  Ως εκ τούτου δεν τίθεται θέμα συνταγματικότητας για την εν λόγω ρύθμιση. Δεν γνωρίζουμε αν άλλοι λόγοι (μνημόνιο κλπ) το επιβάλλουν. Σε κάθε όμως περίπτωση η όποια ρύθμιση θα πρέπει να οδηγεί σε βιώσιμες καταστάσεις και όχι σε ουσιαστική αδρανοποίηση ή διάλυση των δεκάδων ενεργών συνεταιρισμών.

  Με τα δεδομένα αυτά η προσπάθεια ρύθμισης της διάλυσης των άρθρων 47 και 49 του νομοσχεδίου σχετικά με τους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς και της υπαγωγής τους στις διατάξεις περί κοινωνίας και εντολής δεν είναι η πλέον επιτυχής. Στην πράξη δε, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.
  Είμαστε πρόθυμοι να συμμετέχουμε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ του Υπουργείου και μιας Επιτροπής των αναγκαστικών συνεταιρισμών με συγκεκριμένο θεματολόγιο και ορισμένο χρονικό ορίζοντα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω ζητήματα και να βρεθεί η βέλτιστη λύση.
  Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε επιβεβλημένη την απόσυρση των διατάξεων των άρθρων 47 και 49, έως ότου, τουλάχιστον, προηγηθεί η επαρκής και πλήρης επεξεργασία των παραπάνω ζητημάτων, η οποία προτείνουμε να αρχίσει άμεσα και να ολοκληρωθεί μέσα σε διάστημα 6 έως 9 μηνών.

• 30 Ιανουαρίου 2012, 09:12 | Α.Σ.Δ.Δ. Σελίου

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σε ένα νομοσχέδιο που αφορά την οργάνωση και λειτουργία των δασικών συνεταιρισμών περιλαμβάνονται και δύο μόλις άρθρα που προβλέπουν την κατάργηση των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών κατά τρόπο που, κατά την άποψή μας, δείχνει να αγνοεί τόσο το ιστορικό ίδρυσης αυτών, όσο και τα ζητήματα που σχετίζονται με τη λειτουργία τους καθώς και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν από την εφαρμογή της ρύθμισης που προτείνεται από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

  Τα ζητήματα που δεν λύνει, αλλά, αντιθέτως επιβαρύνει, η προτεινόμενη ρύθμιση είναι τα ακόλουθα :

  1.- Είναι άγνωστο το σύνολο των εχόντων ποσοστό συνιδιοκτησίας
  Οι περισσότεροι αναγκαστικοί δασικοί συνεταιρισμοί ιδρύθηκαν προ εβδομήντα περίπου ετών από τους εν ζωή τότε συνεταίρους. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η μετοίκηση πολλών ελλήνων στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού κλπ είχαν σαν αποτέλεσμα, να αγνοείται η τύχη ενός σημαντικού μέρους τόσο των αρχικών συνεταίρων όσο και των καθολικών διαδόχων τους.
  Ακόμη γεγονός είναι η πολυδιάσπαση της κάθε αρχικής εταιρικής μερίδας σε πολύ μικρότερα ποσοστά αυτής, λόγω κληρονομικής διαδοχής τόσο των αρχικών συνεταίρων, όσο και των διαδόχων τους, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κάνει ούτε καν αποδοχή της κληρονομικής τους μερίδας, ώστε να νομιμοποιούνται ως συγκύριοι – κοινωνοί.
  Αποτέλεσμα αυτού του πραγματικού γεγονότος είναι ότι, σε ΚΑΝΕΝΑ αναγκαστικό δασικό συνεταιρισμό δεν είναι γνωστά όλα τα μέλη (κοινωνοί) που κατέχουν ποσοστό επί της περιουσίας αυτών, ώστε να μπορούν να έχουν πραγματική εφαρμογή τόσο οι διατάξεις περί κοινωνίας και εντολής, όσο και οι αυστηρότερες ρυθμίσεις για την εντολή που προβλέπει το νομοσχέδιο.
  Ειδικότερα :
  1.α.- Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η διαμόρφωση ομόφωνης εντολής.
  1.β.- Η αυστηροποίηση της εφαρμογής των διατάξεων περί εντολής (για την οποία σημειωτέον δεν απαιτείται ιδιαίτερος συστατικός τύπος), με την εισαγωγή της συμβολαιογραφικής εντολής, είναι εκτός πραγματικότητας, προσθέτει δε μια απίστευτη γραφειοκρατία.
  1.γ.- Στην πράξη, και με το δεδομένο ότι και στους συνεταιρισμούς αυτούς λειτουργούν παρατάξεις, είναι αδύνατη η επίτευξη ακόμη και της πλειοψηφίας του 50% των εντολέων με (οιασδήποτε μορφής) δήλωση εντολής. Έτσι στην ουσία το υπάρχον νομοσχέδιο οδηγεί όλους τους συνεταιρισμούς στα Δικαστήρια, τα οποία θα καλούνται να ορίζουν την προβλεπόμενη διαχειριστική επιτροπή. Η όλη ρύθμιση δημιουργεί, στην καλλίτερη των περιπτώσεων αδικαιολόγητη καθυστέρηση και επιπλέον δαπάνες και στην χειρότερη θα οδηγήσει σε πλήρη αδρανοποίηση πολλούς από αυτούς.

  2.- Η συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου με το 1/5
  Μόνο στους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς των «Νέων Χωρών» είναι συγκύριο το Ελληνικό Δημόσιο με ποσοστό 1/5 εξ αδιαιρέτου επί των δασικών εκτάσεων.
  Παράλληλα, το Ελληνικό Δημόσιο δεν συμμετείχε ως εταίρος στους υφιστάμενους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς, στους οποίους συμμετείχαν μόνο οι εταίροι, οι οποίοι εξέλεγαν το Διοικητικό τους Συμβούλιο με βάση την ισχύουσα νομοθεσία περί απαρτίας των συνεταιριστικών οργανώσεων που διαχειριζότανε.
  Με την προτεινόμενη ρύθμιση και την υπαγωγή της διαχείρισης στις περί κοινωνίας και εντολής διατάξεις, καθιστά το Ελληνικό Δημόσιο «στρατηγικό» εταίρο στην διαχείριση, το οποίο, ως έχον το μεγαλύτερο μασίφ ποσοστό, στην ουσία, θα αναδεικνύει και την διαχειριστική επιτροπή της αρεσκείας του.
  Έτσι όμως αφ’ ενός μεν ανοίγει διάπλατα η πόρτα σε έναν αχαλίνωτο κομματισμό της λειτουργίας των συνεταιρισμών (ο κάθε τοπικός βουλευτής ή κόμμα θα προσπαθεί να επιβάλλει τους «ανθρώπους» του) και αφ’ ετέρου οδηγούμεθα σε ένα άνευ προηγουμένου «κρατισμό», πράμα που μάλλον αντιβαίνει στην κυρίαρχη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέση για ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό του Κράτους.

  3.- Η δημιουργία και άλλης περιουσίας.
  Όλοι οι λειτουργούντες και δραστηριοποιημένοι αναγκαστικοί δασικοί συνεταιρισμοί, δημιούργησαν με τη δράση και την αποταμίευσή τους και άλλη περιουσία, πέραν του δάσους. Πολλοί από αυτούς σε ακίνητα που αγόρασαν έκαναν μονάδες επεξεργασίας του ξύλου που παρήγαγαν, άλλοι απέκτησαν αστικά ακίνητα, χωράφια κλπ. Σε αυτήν τη περιουσία των συνεταιρισμών το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει κανένα ποσοστό.
  Με την προτεινόμενη ρύθμιση κάθε συνεταίρος αυτού θα συμμετέχει με διαφορετικό ποσοστό συνιδιοκτησίας στο δάσος και με διαφορετικό ποσοστό συνιδιοκτησίας (μεγαλύτερο) στα λοιπά περιουσιακά στοιχεία του υπό διάλυση συνεταιρισμού. Ερωτάται ως εκ τούτου πως θα υπολογίζεται το ποσοστό του για την ανάδειξη της διαχειριστικής επιτροπής. Ή μήπως θα πρέπει να αναδεικνύονται δύο διαφορετικές διαχειριστικές επιτροπές (με διαφορετικό ποσοστό ανάδειξης η κάθε μία) για να διαχειριστούν ζητήματα που μέχρι τώρα διαχειριζότανε το Δ.Σ. ; Υπάρχει αναμφισβήτητα ένα τεράστιο κενό που πρέπει να ρυθμιστεί.

  4.- Η ανάπτυξη και άλλων δραστηριοτήτων και υπογραφή διαφόρων συμβάσεων.
  Πολλοί από τους συνεταιρισμούς συμμετείχαν σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και έχουν αντισυμβληθεί είτε με ΝΠΔΔ, είτε με ιδιωτικές (ελληνικές και αλλοδαπές) εταιρείες, για την ανάπτυξη διαφόρων δραστηριοτήτων όπως εγκαταστάσεων Χιονοδρομικών Κέντρων, εγκαταστάσεων κινητής τηλεφωνίας κλπ.
  Πέραν του ότι σε αυτές δεν συμμετέχει το Ελληνικό Δημόσιο και συνεπώς εκ των πραγμάτων μπαίνει το ζήτημα της διαχείρισης που τέθηκε πιο πάνω, επί τάπητος τίθεται και το ζήτημα της ισχύος αυτών των δεσμεύσεων, μετά την διάλυση του συνεταιρισμού που ήταν ο αντισυμβαλλόμενος.
  Το ίδιο ακριβώς ζήτημα τίθεται και σε διάφορες άλλες συμβάσεις (μισθώσεως ή εκμισθώσεως) που συνήψαν αυτοί, ιδιαίτερα δε με τις μακροχρόνιες συμβάσεις με ξένες εταιρείες για την ανάπτυξη αιολικών πάρκων,
  Σε περίπτωση λύσεως των Συνεταιρισμών χάνεται η νομική τους προσωπικότητα και η φορολογική τους αυτοτέλεια οπότε όπως είναι φυσικό το κύρος των συμβάσεων όπου μετέχουν να αμφισβητείται.

  Περί αυτών δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη στον εν λόγω νομοσχέδιο.

  5.- Η μη ύπαρξη ορισμένου χρόνου διάρκειας της διαχείρισης
  Η εντολή μπορεί να ανακληθεί οποτεδήποτε. Τούτο σημαίνει ότι η διαχειριστική επιτροπή (εντολοδόχος) δεν γνωρίζει μέχρι πότε μπορεί να σχεδιάσει την διαχείρισή της.
  Η διαχείριση όμως ενός Δασοκτήματος απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό, μελέτη ειδικών επιστημόνων και εκ νέου σχεδιασμό των ορίων και του περιεχομένου της δασικής πολιτικής. Στις σύγχρονες συνθήκες η εκμετάλλευση του Δάσους συνδυάζει την ξυλεία, αξιοποίηση υδάτινων πόρων, ενεργειακά προγράμματα, εναλλακτικό τουρισμό, λειτουργία χιονοδρομικών κέντρων και ορειβατικών εγκαταστάσεων. Είναι απολύτως αδύνατον η διαχείριση αυτή να επιτευχθεί, χωρίς αφ’ ενός μεν την ύπαρξη φορέα με αυτοτελή νομική προσωπικότητα και ικανότητα να συναλλάσσεται και αφ’ ετέρου χωρίς μία συγκεκριμένη χρονική θητεία, εντός της οποίας οι υπεύθυνοι για την διαχείριση θα αναπτύξουν τις πρωτοβουλίες τους.

  6.- Το ζήτημα της λογοδοσίας
  Με το ισχύον νομικό καθεστώς η λογοδοσία του Δ.Σ. λάμβανε χώρα ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης, μετά τη λήξη της θητείας του. Ακόμη κάθε χρόνο με το κλείσιμο του ισολογισμού, αυτός τίθετο για έγκριση στη Γ.Σ., η οποία και με τη νόμιμη πλειοψηφία απάλλασσε το Δ.Σ. από τυχόν αστικές ευθύνες.
  Με την υπαγωγή της διαχείρισης στις περί εντολής διατάξεις :
  6.α.- Αυξάνεται δυσανάλογα η ευθύνη των διαχειριστών – εντολοδόχων (για κάθε πταίσμα)
  6.β.- Ανοίγει ο δρόμος για σειρά ολόκληρη δικών που ο κάθε συνεταίρος (ακόμη και για λόγους κακοβουλίας) θα σέρνει στα Δικαστήρια μέλη της διαχειριστικής επιτροπής.
  6.γ.- Δεν προβλέπεται ετήσια λογοδοσία.
  6.δ.- Δεν προβλέπεται η πλειοψηφία που θα απαλλάσσει της διαχειριστική επιτροπή από ευθύνες

  7.- Το ζήτημα των δαπανών της εντολής και η τύχη του προσωπικού.
  Οι δαπάνες εκτέλεσης της εντολής προκαταβάλλονται. Κανένας όμως συνεταιρισμός δεν έχει τη δυνατότητα να προκαταβάλλει (και για πόσο χρονικό διάστημα άραγε) τις ανωτέρω δαπάνες.
  Επιπλέον τίθενται τα ερωτήματα : Στις δαπάνες εκτέλεσης της εντολής περιλαμβάνονται και οι αμοιβές του προσωπικού που θα απαιτηθεί για αυτήν ; Και ποιος επιλέγει αυτό ; Ποια η τύχη του υφιστάμενου προσωπικού ; Απολύεται αφού δεν θα υπάρχει το νομικό πρόσωπο που το προσέλαβε ;
  Όλα τα παραπάνω ζητήματα που αφορούν ζωές πολιτών ούτε απλά είναι, ούτε αντιμετωπίζονται από τα δύο άρθρα του νομοσχεδίου.
  Επισημαίνεται εδώ και πάλι το πρόβλημα του κομματισμού.
  Το Ελληνικό Δημόσιο με το 1/5 είτε εξασφαλίζει την πλειοψηφία και ορίζει την διαχειριστική επιτροπή, είτε προσφεύγει στο Δικαστήριο και μέσω αυτού επιτυγχάνει τον ορισμό των ανθρώπων της επιλογής του. Και στη συνέχεια αυτά τα μέλη της διαχειριστικής επιτροπής θα επιλέξουν τους συνεργάτες τους (προσωπικό) που θα ασχοληθεί με την διαχείριση !!!!!!!
  8.- Το ζήτημα της διανομής
  Στις διατάξεις περί κοινωνίας υπάρχει η δυνατότητα της εκουσίας ή δικαστικής διανομής (αυτούσια ή διανομή του τιμήματος).
  Και ναι μεν, σε ό,τι αφορά τα δάση, ισχύει η δασική νομοθεσία και δεν είναι δυνατή χωρίς απόφαση του οικείου Υπουργού.
  Για τη λοιπή όμως περιουσία του συνεταιρισμού (χιονοδρομικές εγκαταστάσεις, καταφύγια, αγροί, αστικά ακίνητα, εργοστάσια κλπ) μπορεί οποτεδήποτε, και από έναν που έχει ένα ελάχιστο ποσοστό, να επιδιωχθεί η διανομή της.

  9.- Ορισμένα υπαρκτά προβλήματα που η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής θέτει.
  9.α.- Η εφαρμογή των διατάξεων περί εντολής του ΑΚ είναι πρακτικά αδύνατη. Είναι εξαιρετικά δυσχερές να συμπτυχθούν πλειοψηφίες (όσο θολά περιγράφεται στο σχέδιο νόμου) που θα αναθέσουν δια συμβολαιογραφικού εγγράφου την σχετική εντολή διαχειρίσεως. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 724 ΑΚ ο εντολέας έχει την δυνατότητα να ανακαλέσει την εντολή οποτεδήποτε και μάλιστα κατ αρχήν χωρίς να είναι αντίθετη συμφωνία. Είναι προφανές ότι κατά τον τρόπο αυτό δεν μπορεί οποιαδήποτε επιτροπή να διαχειριστεί τις δασικές υποθέσεις με την αναγκαία σχετική σταθερότητα, ούτε είναι δυνατόν να επιβληθεί, αν θεωρηθεί ότι βρίσκει εφαρμογή το β’ εδάφιο του ΑΚ 724, συγκεκριμένη διάρκεια (κα ποια άραγε;) της συμβάσεως εντολής χωρίς την συναίνεση του εντολέα. Θα δημιουργηθεί το οξύμωρο της αναθέσεως εντολής διαφορετικής χρονικής διάρκειας ή ελεύθερα ανακλητής;
  9.β.- Λόγω της φύσεως της δασικής διαχείρισης δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν τα όρια της εντολής εντός των οποίων θα πρέπει να ενεργούν οι αντιπρόσωποι ή η Επιτροπή διαχείρισης, που προβλέπει το σχέδιο Νόμου
  9.γ.- Επιπλέον προβλήματα δημιουργούνται και στην περίπτωση θανάτου είτε του εντολέα είτε το εντολοδόχου. Σήμερα η διαχείριση των Δασών ασκείται από τον Συνεταιρισμό με τα όργανά του, ανεξαρτήτως τυχόν θανάτου μέλους του ΔΣ ή συνεταίρου, οι κληρονόμοι του οποίου γίνονται μέλη του Συνεταιρισμού κατά τους όρους του νόμου και του Καταστατικού. Αντίθετα σύμφωνα με τις διατάξεις περί εντολής, αυτή λύεται αυτόματα με τον θάνατο του εντολέα ή του εντολοδόχου. Οι κληρονόμοι του εντολέα μπορούν (αλλά δεν υποχρεούνται) να αναθέσουν οι ίδιοι την διαχείριση στον ίδιο ή διαφορετικό εντολοδόχο, οπότε θα πρόκειται για νέα σύμβαση εντολής. Κατά τον τρόπο αυτό η προβλεπόμενη από τον νόμο πλειοψηφία των συνιδιοκτητών καθίσταται ιδιαίτερα εύθραυστη είτε λόγω τυχόν ανακλήσεων εντολής είτε λόγω θανάτου εντολέα ή εντολοδόχου. Επιπλέον επιπρόσθετα προβλήματα θα δημιουργηθούν από την αυτονόητη συνέπεια της δυνατότητας ελεύθερης μεταβίβασης ποσοστού συγκυριότητας προς τρίτους, φυσικά ή νομικά πρόσωπα.

  10.- Δεν είναι αντισυνταγματική η θέσπιση των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών.
  Η αιτιολόγηση της διάλυσης των αναγκαστικών δασικών συνεταιρισμών είναι νομικά πλημμελής.
  Είναι γνωστό ότι η παρ. 5 του άρθρου 12 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζει ότι :
  «… 5. Επιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημόσιου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.»
  Όπως είναι γνωστό ότι το ανώτατο ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας με πλείστες όσες αποφάσεις του δέχθηκε την συνταγματικότητα αυτών (Σ.τ.Ε. 1175/1957 Ολομ., 1058/1958 Ολομ. Σ.τ.Ε. 2903/1983 Ολομ., 4104/1995 κλπ)
  Ως εκ τούτου δεν τίθεται θέμα συνταγματικότητας για την εν λόγω ρύθμιση. Δεν γνωρίζουμε αν άλλοι λόγοι (μνημόνιο κλπ) το επιβάλλουν. Σε κάθε όμως περίπτωση η όποια ρύθμιση θα πρέπει να οδηγεί σε βιώσιμες καταστάσεις και όχι σε ουσιαστική αδρανοποίηση ή διάλυση των δεκάδων ενεργών συνεταιρισμών.

  Με τα δεδομένα αυτά η προσπάθεια ρύθμισης της διάλυσης των άρθρων 47 και 49 του νομοσχεδίου σχετικά με τους αναγκαστικούς δασικούς συνεταιρισμούς και της υπαγωγής τους στις διατάξεις περί κοινωνίας και εντολής δεν είναι η πλέον επιτυχής. Στην πράξη δε, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.
  Είμαστε πρόθυμοι να συμμετέχουμε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ του Υπουργείου και μιας Επιτροπής των αναγκαστικών συνεταιρισμών με συγκεκριμένο θεματολόγιο και ορισμένο χρονικό ορίζοντα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω ζητήματα και να βρεθεί η βέλτιστη λύση.
  Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε επιβεβλημένη την απόσυρση των διατάξεων των άρθρων 47 και 49, έως ότου, τουλάχιστον, προηγηθεί η επαρκής και πλήρης επεξεργασία των παραπάνω ζητημάτων, η οποία προτείνουμε να αρχίσει άμεσα και να ολοκληρωθεί μέσα σε διάστημα 6 έως 9 μηνών.

• 25 Ιανουαρίου 2012, 00:00 | Ρωξάνη Δ Χατζηδημητρίου-Μπερνίτσα

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ρωξάνη Δ Χατζηδημητρίου-Μπερνίτσα, Δικηγόρος, Συνιδιοκτήτρια και Πρόεδρος του «Αναγκαστικού Συν/σμού Διαχειρίσεως συνιδιοκτήτου εξ’αδιαιρέτου δάσους, Κληρ/ων Αφών Χατζηδημητριου, Συν. Π.Ε.» αρμοδιότητος του Δασαρχείου Ναουσας, της διεύθυνσης δασών Ημαθίας.

  Τα δύο ελλειπή άρθρα δηλαδή το 47 και το 49, μόνο νομικά «κενά» θα δημιουργήσουν στη μέχρι σήμερα ΕΥΡΥΘΜΟ λειτουργεία των ΑΝ.Σ διαχειρίσεως συνιδιοκτήτων με το δημόσιο δασών που η λειτουργία τους ρυθμίζεται αναλυτικά, από την υπό κατάργηση νομοθεσία.
  Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής, από τα πολλά που θα προκύψουν:
  1. Το άρθρο 47 αριθμός 2 αναγράφει «…λύονται με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης τους». ΚΑΙ ΤΙΘΕΤΑΙ το ερώτημα: Με ποία νομική διαδικασία συγκαλείται η Γενική Συνέλευση και με τί ποσοστό συνιδιοκτησίας λαμβάνεται η απόφαση για λύση του συνεταιρισμού.
  2. Ο αριθμός φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ) δόθηκε από τις ΔΟΥ για συγκεκριμένη εταιρική μορφή «Αναγκ/ός Συν/ός Περιωρισμένης Ευθύνης-Συν. Π.Ε.» και με ορισμένη επωνυμία.
  Πως θα αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα και τα υπόλοιπα φορολογικά θέματα που θα προκύψουν-έλεγχος από ΔΟΥ παρελθουσών χρήσεων, ευθύνη συνιδιοκτητών κλπ.-;
  3. Το άρθρο 49 αριθμός 2 αναγράφει «…η επίλυση των διαφορών μεταξύ των κυρίων ή νομέων υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων». ΚΑΙ ΤΙΘΕΤΑΙ το ερώτημα: Ποίων δικαστηρίων-διαδικασία, ένδικα μέσα κλπ.-;
  Ποιες νομοθετικές διατάξεις, θα ρυθμίσουν τις μεταξύ των συνιδιοκτητών σχέσεις λόγω των διαφορετικών ποσοστών συνιδιοκτησίας ενός εκάστου συνιδιοκτήτη στο δάσος;

  Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ
  Μήπως θα ήταν σκόπιμο και ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ του Ελληνικού Δημοσίου Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ περί «Αν/κών Συν/σμών Διαχ/ς Συνιδιοκτήτων με το Ελληνικό Δημόσιο δασών» να παραμείνει όπως ισχύει μέχρι σήμερα;

• 19 Ιανουαρίου 2012, 21:06 | ΜΗΤΣΑΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ Α.Σ.Δ.Α.Δ..ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ ΕΔΩ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ?ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ?ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΕΣ ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΛΑΣΜΑΤΙΚΟΙ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΥΣ?Η ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΑΥΤΩΝ ΑΓΟΡΑΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ.ΚΑΙ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Η Η ΔΙΑΘΗΚΗ.ΜΗΠΩΣ ΣΑΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΑΥΤΟ ΑΝΟΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ?ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ
  ΤΟΣΗ ΒΙΑΣΥΝΗ?Η ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΕ ΚΟΛΛΗΓΟΥΣ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΦΤΩΧΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΝ ΤΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΥΛΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΟΣ.ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΑΓΟΡΑΣΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΜΕ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.(ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ).ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΟΘΟΜΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ 7% ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΒΟΣΚΗΣ,ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΥΛΟΤΟΜΙΑΣ.ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ?ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΤΕ?ΤΙ ΝΑ ΠΩ?

• 7 Ιανουαρίου 2012, 11:34 | ΒΑΣΙΛΗΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αρθρο 47 παραγρ 3.
  Να καταργούνται ατοδίκαια, χωρίς απόφαση Πρωτοδικείου κι όσοι έχουν συμφέρον να προσφεύγουν δικαστικά, γιατί αν οι αρμόδιες δασικές διευθύνσεις, λόγω φόρτου εργασίας, δεν κάνουν το καθήκον τους ως ωφείλουν θα δημιουργηθούν προβλήματα από τη μη κατάργηση.

• 7 Ιανουαρίου 2012, 00:00 | ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΛΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΔΑΣΙΚΩΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΗΔΗ. ΖΗΤΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 25 ΔΑΣΕΡΓΑΤΕΣ ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΚΑ (ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ…), ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΕ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ ΔΑΣΙΚΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΔΗ ΤΕΤΟΙΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ…