Άρθρο 8 – Αγροί που άλλαξαν μορφή

Εαν ένας αγρός δεν καλλιεργηθεί για διάστημα 6-7 ετών αναπτύσσονται πουρνάρια τα οποία και μετατρέπουν αυτόματα της ιδιοκτησία σε «δασική». Δώστε τη δυνατότητα στα ακίνητα τα οποία ήταν αγροί στις αεροφωτογραφίες του 1945 ή 1960 να διατηρούν τον αρχικό τους χαρακτήρα. Δεν είναι δυνατόν ιδιωτικές εκτάσεις που αφέθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα να δεσμεύονται εσαεί ως «δασικές» ενώ γύρω τους υπάρχει διανομή.

Σαφέστατος διαχωρισμός: ότι δεν ήταν δάσος στις αεροφωτογραφίες δε μπορεί να χαρακτηρίζεται σήμερα ως δάσος ή δασικό.

Διαχωρισμός επίσης του τι σημαίνει δάσος. Είναι μάλλον αστείο να θεωρείται δάσος μια έκταση εμβαδού 700τ.μ. ή να φοβόμαστε μη φυτρώσουν πουρνάρια (είδος δρυός κατά τους δασολόγους) στις ιδιοκτησίες μας και ουσιαστικά τις χάσουμε.

Ως προς το αρθρο 8:
αγροι(κατα την αεροφωτογραφια 1945), που άλλαξαν μορφη και σήμερα φερουν δασική βλάστηση ενώ ως προς το ιδιοκτησιακο καθεστώς τους ανήκουν σε μια από τις κατηγορίες του αρ. 10 του ν.3208/03 θα πρέπει κατα την γνώμη μας να συμπεριληφθούν στις ευεργετικές διατάξεις του παρόντος άρθρου.

Το υπό αντικατάσταση άρθρο 67 του ν.998/79 -από πολύ καιρό ανενεργό, αφού η δυνατότητα υπαγωγής στις ευεργετικές του διατάξεις έχει παρέλθει- προέβλεπε δύο ειδών «δασώσεις» δασωμένων αγρών: α) Τους αγρούς που καλύπτονται από δάση κατά την έννοια της παρ.4α του άρθρου 67, δηλ. δάση ελάτης, πεύκης, πλατάνου κ.λπ, περιπτώσεις όπου οι δασωμένοι αγροί διαχειρίζονται σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία, και β) δάση κατά την έννοια της παρ.4β, ήτοι οι λοιπές περιπτώσεις (μόνο για αγροτική εκμετάλλευση).
Με τη νέα ρύθμιση, η δάσωση διακρίνεται στις κατηγορίες: α) σε εκείνη όπου ο αγρός έχει τη μορφή δάσους (κάλυψη >25%), και β) εκεί όπου έχει τη μορφή δασικής έκτασης (κάλυψη>15%), κατ’ αντιστοιχία, ως προς τη δυνατότητα εκμετάλλευσης, με το παλαιό άρθρο. Δεδομένου ότι η διάκριση μεταξύ δάσους και δασικής έκτασης βασίζεται πλέον σε ένα εύρος δασο-κάλυψης 10%, το οποίο περιλαμβάνει πρακτικά πολύ λίγες περιπτώσεις, προτείνεται να επανέλθει η λογική της αρχικής ρύθμισης και να γίνει η εξής αναδιατύπωση (με κεφαλαία):
<>

Επίσης, η νέα ρύθμιση θα πρέπει να συμπεριλάβει τις περιπτώσεις αγρών που είχαν δασική μορφή στις α/φ 1945, λόγω των έκτακτων συνθηκών της περιόδου εκείνης (Κατοχή και Εμφύλιος), αλλά στις α/φ έτους 1960 εμφανίζονται εκ νέου ως αγροί, για λόγους εναρμονίσης και με σχετικές αποφάσεις του ΣτΕ. Προτείνεται η εξής αναδιατύπωση:
<>.

Θα πρέπει με τη νέα ρύθμιση να διευκρινισθεί η δυνατότητα υπαγωγής εκτάσεων των οποίων οι τίτλοι προ της 23/2/1946 έχουν μεταγραφεί μεταγενεστέρως. Προτείνεται η αναδιατύπωση:
<>.

Θα πρέπει να περιληφθεί και συγκεκριμένη πρόβλεψη για τις περιπτώσεις «δασωμένων αγρών» που έχουν κηρυχθεί ως εκτάσεις αναδασωτέες, κυρίως λόγω πυρκαγιάς κ.λπ

Τέλος, η μη δυνατότητα γενικότερης αξιοποίησης των εν λόγω ιδιωτικών εκτάσεων, που για οποιοδήποτε λόγο οι κάτοχοί τους δεν καλλιέργησαν για μια σειρά ετών, που ανάλογα με τις κλιματεδαφικές συνθήκες μπορεί να περιορίζονται μόλις σε 4-5 έτη, θεωρώ ότι είναι άδικη και ενδεχομένως αντισυνταγματική, και δρα στην αντίθετη κατεύθυνση προς εκείνη της προστασάις του φυσικού περιβάλλοντος, αφού όλοι οι κάτοχοι αγροτικών εκτάσεων υποχρεούνται να καταπολεμούν με κάθε τρόπο και συστηματικά τη φυσική βλάστηση που εγκαθίσταται στην ιδιοκτησία τους, υπό το φόβο ότι αυτές μπορεί να υπαχθούν στο προστατευτικό καθεστώς της δασικής νομοθεσίας.

Η απομείωση της αξίας των εν λόγω εκτάσεων θα μπορούσε να εγείρει αξιώσεις αποζημιώσεων από τους κατόχους τους έναντι του Δημοσίου. Με τη νέα ρύθμιση, οι λεγόμενοι «δασωμένοι» αγροί εξοιμοιώνεται με δάση και δασικές εκτάσεις που εκχερσώθηκαν προ του 1975 και δύνανται σήμερα, έπειτα από σχετική αίτηση του ενδιαφερομένου, να συνεχίσουν να αξιοποιούνται αποκλειστικά ως γεωργικές εκτάσεις.

Δρ. Δημήτρης Παλάσκας
Δασολόγος
ΣΥΣΤΑΔΑ ΟΕ

Κύριοι οι προϋποθέσεις που θέτετε για τους δασωθέντες αγρούς είναι απόλυτα άδικες και προς λανθασμένη κατεύθυνση. Γιατί αλλάζετε ότι ίσχυε («Άρθρ. 67 παρ. 4 περ. α) του ν. 998/1979: Αγροί, που έχουν δάση δρυός, πεύκης, οξυάς, ελάτης, πλατάνου, σκλήθρου και καστανίάς ή αγροί που βρίσκονται μέσα σε εθνικούς δρυμούς, αισθητικά και προστατευτικά δάση και δασικές εκτάσεις, υγροβιότοπους και διατηρητέα μνημεία της φύσης, διατηρούν τη μορφή τους και υποβάλλονται στη διαχείριση που προβλέπουν οι διατάξεις της δασικής νομοθεσίας»). Γιατί βάζετε τέτοιους επαχθείς και ανεκπλήρωτους όρους για ένα ζήτημα που ταλαιπωρεί τούς πολίτες τόσα χρόνια. Γιατί κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε; Γιατί κρατάτε όμηρους τους ανθρώπους στη ανεξέλεκτη κρίση του κάθε δασάρχη για το ποια και πότε είναι αραιή η δασική βλάστηση στους δασωθέντες αγρούς; Γιατί αδικείτε κατάφορα όσους δεν εκχέρσωσαν παράνομα τους εγκαταλειφθέντες αγρούς τους ενώ επιβραβεύετε τις εκχερσώσεις των δημόσιων εκτάσεων(δασών-δασικών). Καταργείστε αυτή την δυνατότητα και μη κοροϊδεύετε τους πολίτες. Δεν μας τιμά σαν Έλληνες και μόνο που τα διαβάζουμε αυτά που προτείνετε. Πρέπει να αλλάξουμε χώρα αν δεν επικρατήσει η λογική και το δίκαιο και όλα αυτά ψηφιστούν από τη βουλή. Ελπίζουμε να τα ξανασκεφθείτε.

Δεν θέλω να πιστέψω πως αυτό είναι ρεαλισμός ή δίκαιο. Είναι δυνατό στο όνομα της προστασίας των δασών να ακυρώνετε τους Έλληνες πολίτες και να γίνονται υποχείρια μιας μοντέρνιζουσας κουλτούρας που θέλει το περιβάλλον και τη προστασία πάνω από αυτούς αφού είναι κάτι που ακούγεται ωραία και που πουλάει. Από το νομοθέτη αξιώνουμε να έχει λογική, οξύνοια, αυξημένη την αίσθηση του δικαίου και του ηθικού και να μην ενδίδει σε κατ΄ επίφαση μόνο ρυθμίσεις υπέρ του δημοσίου και σε βάρος των πολιτών. Αφού ομολογείτε ότι οι εκτάσεις αυτές ήταν κάποτε αγροί γιατί δεν τους αποδίδετε πάλι στην κατά προορισμό χρήση τους και βάζετε τόσα εμπόδια. Με αυτό το τρόπο νομίζετε ότι εξαντλείτε το χρέος σας για τα δάση. Μη ψάχνετε γιά άλλοθι αλλού να δείξετε την αυστηρότητα σας. Για δέστε το άρθρο αυτό σε συνδυασμό με το άρθρο 47 και με όλα τα άλλα για τις επενδύσεις και τις Α.Π.Ε. και τις επιτρεπόμενες επεμβάσεις. Είσαστε σε πολύ λανθασμένο δρόμο. Μη φωνάζετε τόσο δυνατά ότι όλα σε αυτό τον τόπο τα κατευθύνει το χρήμα. το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας.

Επανάληψη στο ορθό:
——————-

Το υπό αντικατάσταση άρθρο 67 του ν.998/79 -από πολύ καιρό ανενεργό, αφού η δυνατότητα υπαγωγής στις ευεργετικές του διατάξεις έχει παρέλθει- προέβλεπε δύο ειδών «δασώσεις» δασωμένων αγρών: α) Τους αγρούς που καλύπτονται από δάση κατά την έννοια της παρ.4α του άρθρου 67, δηλ. δάση ελάτης, πεύκης, πλατάνου κ.λπ, περιπτώσεις όπου οι δασωμένοι αγροί διαχειρίζονται σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία, και β) δάση κατά την έννοια της παρ.4β, ήτοι οι λοιπές περιπτώσεις (μόνο για αγροτική εκμετάλλευση).
Με τη νέα ρύθμιση, η δάσωση διακρίνεται στις κατηγορίες: α) σε εκείνη όπου ο αγρός έχει τη μορφή δάσους (κάλυψη >25%), και β) εκεί όπου έχει τη μορφή δασικής έκτασης (κάλυψη>15%), κατ’ αντιστοιχία, ως προς τη δυνατότητα εκμετάλλευσης, με το παλαιό άρθρο. Δεδομένου ότι η διάκριση μεταξύ δάσους και δασικής έκτασης βασίζεται πλέον σε ένα εύρος δασο-κάλυψης 10%, το οποίο περιλαμβάνει πρακτικά πολύ λίγες περιπτώσεις, προτείνεται να επανέλθει η λογική της αρχικής ρύθμισης και να γίνει η εξής αναδιατύπωση (με κεφαλαία):
«2. Εάν οι εκτάσεις της περιπτώσεως (α) εντάσσονται στην παρ. 1(α) του άρθρου 3 του παρόντος νόμου, ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΕΙΔΗ ΔΡΥΟΣ -ΠΛΗΝ ΠΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΑΣ-, ΠΕΥΚΗΣ, ΕΛΑΤΗΣ, ΟΞΥΑΣ, ΠΛΑΤΑΝΟΥ, ΣΚΛΗΘΡΟΥ ΚΑΙ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΩΝ Ή ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΩΝ ΔΑΣΩΝ Ή ΕΝΤΟΣ ΠΥΡΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΡΥΜΩΝ Ή ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΦΥΣΗ 2000, διατηρούν τη μορφή τους και διαχειρίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας.»

Επίσης, η νέα ρύθμιση θα πρέπει να συμπεριλάβει τις περιπτώσεις αγρών που είχαν δασική μορφή στις α/φ 1945, λόγω των έκτακτων συνθηκών της περιόδου εκείνης (Κατοχή και Εμφύλιος), αλλά στις α/φ έτους 1960 εμφανίζονται εκ νέου ως αγροί, για λόγους εναρμονίσης και με σχετικές αποφάσεις του ΣτΕ. Προτείνεται η εξής αναδιατύπωση:
«1. α. Εκτάσεις που εμφανίζονται ΕΙΤΕ στις αεροφωτογραφίες του 1945, ΕΙΤΕ ΣΤΙΣ αεροφωτογραφίες του 1960, με αγροτική μορφή και δασώθηκαν μεταγενεστέρως…».

Θα πρέπει με τη νέα ρύθμιση να διευκρινισθεί η δυνατότητα υπαγωγής εκτάσεων των οποίων οι τίτλοι προ της 23/2/1946 έχουν μεταγραφεί μεταγενεστέρως. Προτείνεται η αναδιατύπωση:
«…και υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας οι οποίοι έχουν αποκτηθεί πριν από την 23η Φεβρουαρίου 1946 ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΙ…».

Θα πρέπει να περιληφθεί και συγκεκριμένη πρόβλεψη για τις περιπτώσεις «δασωμένων αγρών» που έχουν κηρυχθεί ως εκτάσεις αναδασωτέες, κυρίως λόγω πυρκαγιάς κ.λπ

Τέλος, η μη δυνατότητα γενικότερης αξιοποίησης των εν λόγω ιδιωτικών εκτάσεων, που για οποιοδήποτε λόγο οι κάτοχοί τους δεν καλλιέργησαν για μια σειρά ετών, που ανάλογα με τις κλιματεδαφικές συνθήκες μπορεί να περιορίζονται μόλις σε 4-5 έτη, θεωρώ ότι είναι άδικη και ενδεχομένως αντισυνταγματική, και δρα στην αντίθετη κατεύθυνση προς εκείνη της προστασάις του φυσικού περιβάλλοντος, αφού όλοι οι κάτοχοι αγροτικών εκτάσεων υποχρεούνται να καταπολεμούν με κάθε τρόπο και συστηματικά τη φυσική βλάστηση που εγκαθίσταται στην ιδιοκτησία τους, υπό το φόβο ότι αυτές μπορεί να υπαχθούν στο προστατευτικό καθεστώς της δασικής νομοθεσίας.

Η απομείωση της αξίας των εν λόγω εκτάσεων θα μπορούσε να εγείρει αξιώσεις αποζημιώσεων από τους κατόχους τους έναντι του Δημοσίου. Με τη νέα ρύθμιση, οι λεγόμενοι «δασωμένοι» αγροί εξοιμοιώνεται με δάση και δασικές εκτάσεις που εκχερσώθηκαν προ του 1975 και δύνανται σήμερα, έπειτα από σχετική αίτηση του ενδιαφερομένου, να συνεχίσουν να αξιοποιούνται αποκλειστικά ως γεωργικές εκτάσεις.

Δρ. Δημήτρης Παλάσκας
Δασολόγος
ΣΥΣΤΑΔΑ ΟΕ

«Άρθρο 67 παρ. 1α Το Δημόσιο δεν προβάλει δικαιώματα κυριότητας σε όλες τις εκτάσεις του αρ. 10 του Ν.3208/2003. Θα έπρεπε επομένως όλες οι εκτάσεις του αρ. 10 (με ποιά διαδικασία κατατάσσεται μια έκταση στις περιπτώσεις του αρ.10 ;;;) να πλοιρούν εξ ορισμού το κριτήριο της ύπαρξης τίτλων. Για τις υπόλοιπες εκτάσεις που ήταν αγροί το 1945 και δασώθηκαν μεταγενέστερα το Δημόσιο προβάλλει δικαιώματα λόγω του «τεκμηρίου κυριότητας» γιαυτό άλλωστε εκδίδει και Πρωτ/λα Διοικητικής Αποβολής. Αν μπει «ή» αντί «και» μεταξύ (..δικαιώματα από το Δημόσιο – υπάρχουν τίτλοι….) είναι κατανοητό. Ακόμη η έκφραση «θεωρούνται ιδιωτικές» ισχύει μεν για αυτές που «δεν προβάλλονται δικαιώματα από το Δημόσιο» δηλ. αυτές του αρ. 10 του Ν.3208/03 αλλά δεν ισχύει για τις υπόλοιπες μέχρι να «αναγνωρισθούν» ως «δασωθέντες αγροί».

«Άρθρο 67 παρ. 1β Αν ισχύει το «και» της προηγούμενης παραγράφου 1α γιατί να μην θεωρούνται ιδιωτικές και αυτές αφού το Δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα;

«Άρθρο 67 παρ. 2 Στην παρ. 1(α) του αρ.3 (Δάση) θα εντάσσεται το μεγαλύτερο ποσοστό των εκτάσεων. Μήπως θα έπρεπε να μπουν και πάλι τα Δάση του αρ. 67 παρ 4(α); Αντί «διαχειρίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας» θα ήταν σωστότερο να μπεί «διαχειρίζονται ως ιδιωτικά δάση». Η προϋπόθεση του αρ. 47 παρ. 4(β) αποκλείει σχεδόν το σύνολο των περιπτώσεων αφού εγκαταλείφθηκαν και δασώθηκαν τα πλέον άγονα και κεκλιμένα.

«Άρθρο 67 παρ. 3 Η άδεια που θα ανακληθεί θα χορηγηθεί στον «τρίτο»;

«Άρθρο 67 παρ. 4 Η εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου αυτού (χαρακτηρισμός, έλεγχος τίτλων, βεβαίωση αγροτικής μορφής, έλεγχος προϋποθέσεων καλλιέργειας) θα γίνεται με απαντητικό έγγραφο, με αναγνωριστική απόφαση (ποιανού) ή θα ενσωματώνονται στην πράξη χαρακτηρισμού.

Μήπως ζητάμε τα πάντα από έναν πολίτη που για χίλιους δυό λόγους (μετανάστευση, αδυναμία επιβίωσης κλπ, κλπ) εγκατέλειψε μετά το 1945 κάποιον αγρό αποδεδειγμένης ιδιοκτησίας του και κάποια στιγμή θέλησε να το αξιοποιήσει; Για να του επιτρέψουμε (εάν συντρέχουν πλήθος προϋποθέσεων) μόνο να το καλλιεργήσει! Ούτε αν είναι δίπλα από οικισμό αλλά και κοντά στην θάλασσα να φτιάξει το σπίτι του ή να ενταχθεί μετά από επέκταση σε οικισμό, ούτε να το πουλήσει αν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα αφού η αξία του θα είναι μηδαμινή, ούτε να ιδρύσει κάποια βιοτεχνική μονάδα κλπ. Πέραν όμως του άδικου των περιορισμών είναι πολύ δυσχερής η αστυνόμευση της αλλαγής χρήσης και αυτών των εκτάσεων μαζί με τις αναδασωτέες, τα Π.Δ.Α, τα παραχωρητήρια, τα ιδιωτικά δασοτεμάχια, τις παλιές αναγνωρίσεις του αρ.67, τις αναγνωρίσεις του 1734 κλπ, η οποία θα δημιουργεί συνεχείς προστριβές με τους πολίτες (μηνύσεις, πρόστιμα, αυθαίρετα) με ότι αυτό συνεπάγεται.

Είναι ανάγκη να προστεθεί στο άρθρο 8 του νομοσχεδίου παράγραφος:

3α. Οι αποδεδειγμένα ιδιωτικές γεωργικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις (βοσκότοποι), που προκύπτουν με αυτή τη μορφή, στις Α/Φ έτους λήψης 1945 ή 1960, που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους και απέκτησαν φυσική δασική βλάστηση την χρονική περίοδο 1940-1975 είτε με ευθύνη των ιδίων είτε με ευθύνη της Πολιτείας (μακροχρόνια απαγόρευση διακατοχικών πράξεων στους ιδιοκτήτες του, σύμφωνα με το άρθρο 22 του Α.Ν. 1539/1938 και που στη συνέχεια οι ιδιοκτήτες τους δικαιώθηκαν με αμετάκλητες αποφάσεις πολιτικών δικαστηρίων με διάδικο το Ελληνικό Δημόσιο), δεν υπάγονται καθ΄οιονδήποτε τρόπο στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας ή απαλλοτριώνονται για λόγους δημοσίας ωφέλειας και οι δικαιούχοι αποζημιώνονται σύμφωνα με το άρθρο 22 του Ν.1650/1986.

Έτσι μόνο επιλύονται οι μακροχρόνιες διενέξεις των πολιτών και του Κράτους και επιτυγχάνεται η ανάπτυξη της υπαίθρου.

Σημείωση: Η σημερινή θεώρηση των χορτολιβαδικών εκτάσεων από τη δασική νομοθεσία αποκλείει την ανάπτυξη του πρωτογενούς (αγροτικού) τομέα. Στις χορτολιβαδικές εκτάσεις συνυπάρχουν καλλιεργήσιμες και βραχώδεις εκτάσεις κατάλληλες για δεντροκομία. Με το νομοσχέδιο όμως οι μεταξύ των δασών και δασικών εκτάσεων ΔΙΕΠΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Αγροτεμάχια που αγοράστηκαν νόμιμα και πριν το 1975, με προορισμό την αγροτική ή την οικιστική τους αξιοποίηση, αναγνωρισμένα ως ιδιωτικά και μη δασικά με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις των άρθρων 14 επ. του ν.248/1976, και των αρθ. 10 και 21 του, έως σήμερα ισχύοντος, ν.3208/2003, τα οποία φέρουν πλέον δασική βλάστηση, θα πρέπει να συμπεριληφθούν στις ευεργετικές διατάξεις του παρόντος άρθρου, άλλως θα πρέπει να προβλεφθεί πλήρης αποζημίωση των ιδιοκτητών τους, δεδομένου ότι η ουσιαστική κατάργηση των νομίμων διακιωμάτων τους για ένα λόγο ευρύτερου δημοσίου συμφέροντος (όπως θεωρείται ότι είναι η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος) θα πρέπει να αποτελέσει βάρος γενικής και όχι βάρος ειδικής θυσίας.

Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα και η πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Σε συνέχεια των σχόλιων που έχουν ήδη υποβληθεί σχετικά με τους αγρούς που άλλαξαν μορφή θα ήθελα να προσθέσω ότι το σχεδίου νόμου δεν αντιμετωπίζει – για ακόμη μια φορά – το εξής πρόβλημα που αφορά πολλούς πολίτες:

Πρόκειται για περιπτώσεις αγροτεμαχίων στα οποία έχουν ανεγερθεί κατοικίες με νόμιμες οικοδομικές άδειες βασισμένες σε «παλαιές βεβαιώσεις» δασαρχείων. Ακολούθως οι αύλιοι πλέον χώροι των κατοικιών είτε φυτεύτηκαν με δασικά είδη, είτε αναπτύχτηκε σε αυτούς αυτοφυής δασική βλάστηση. Η αλληλουχία των γεγονότων αυτών, καθώς και η αγροτική μορφή τους το 1945 ή το 1960 αποδεικνύεται με αεροφωτογραφίες. Τα παραπάνω τμήματα των αγροτεμαχίων χαρακτηρίζονται πλέον από τα δασαρχεία σαν «δασικές εκτάσεις». Αυτό βέβαια συνεπάγεται σημαντική απομείωση της αξίας τους, απαγόρευση διαχείρισης του «δασικού τμήματος» του αγροτεμαχίου από τους ιδιοκτήτες τους και βέβαια απαγόρευση δόμησης.

Ιδιαίτερα, αν η νόμιμα υφιστάμενη κατοικία απέχει λιγότερο από 10 μέτρα από το όριο της «δασικής έκτασης» τότε δεν μπορεί να εκδοθεί καμία οικοδομική άδεια ανακαίνισης ή προσθήκης (εάν υπάρχει υπόλοιπο δόμησης) ή κατεδάφισης της και ανέγερσης νέας κατοικίας στην ίδια θέση. (Π.Δ./24-5-85, ΦΕΚ-270/Δ/31-5-85, Άρθρο 1, παρ. 5γ)

Πρόκειται για μια ιδιότυπη ομηρία ιδιοκτητών νόμιμων κατοικιών, που «τιμωρούνται» γιατί φύτευαν τους κήπους τους με δασικά είδη, (αγορασμένα άραγε από τα δασικά φυτώρια των δ/νσεων αναδασώσεων με την προτροπή για «εξωραϊσμό αυλών»; – π.χ. ΑΔΑ: Β428ΟΡ1Υ-ΣΔ0) ή συνειδητά δεν καταπολέμησαν τη φυτική βλάστηση που αναπτύχθηκε στην ιδιοκτησία τους.

Είναι βέβαια άδικο και οξύμωρο, οι πολίτες που επεδίωξαν να συμβάλουν στην βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος, φυτεύοντας συστηματικά αγρούς ή επιτρέποντας στην φύση να αναπτυχθεί, να βρίσκονται σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, απόρροια αυτών των επιλογών τους. Δυστυχώς η σχετική νομοθεσία για τους δασωμένους αγρούς μοιάζει να δρα προς κατεύθυνση αντίθετη προς εκείνη της προστασίας του περιβάλλοντος…

Η παρ. 1α του προτεινόμενου να αντικατασταθεί άρθρου 67, ως προτείνεται πρέπει να συμπληρωθεί και αποσαφηνισθεί εις τρόπον ώστε: 1)Να προκύπτει οτι οι ρυθμίσεις γίνονται ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΑΣΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ, διαφορετικά το Δημόσιο θα απωλέσει σημαντικές άλλες εκτάσεις, όπως π.χ του Παλαιού Εκκλησιαστικού Ταμείου, της πρώην ΕΑΠ, Ανταλλάξιμης Περιουσίας κ.λ.π Επιβάλλεταιεπίσης να προηγείται γνωμοδότηση στα πλαίσια του άρθρου8 Α.Ν 1539/38,που να την κάνει αποδεκτή ο Υπουργός Οικονομικών, για να καλύπτεται η προϋπόθεση «δεν προβάλλονται δικαιώματα από το Δημόσιο». 2) Να μην αρκούν μόνο οι αεροφωτογραφίες , αν υπάρχουν και προγενέστερα στοιχεία στην διοίκηση , από τα οποία να προκύπτει διαχείριση Δημοσίου πρό του 1945.3)Να γίνεται επιφύλλαξη για μελλοντική απαλλοτρίωσή τους, όσον αφορά την αποζημίωση, ότι θα αποζημιώνονται μόνο αν ο Υπουργός Οικονομικών , δεν αποφασίσει να εκκαθαρισθεί το ζήτημα ιδιοκτησίας δικαστικά έναντι του Δημοσίου. Στην κατηγορία των εκτάσεων της παρ. 1β, θα πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη » νεώτερου» με την λέξη «μεταγενέστερου». Επίσης θα πρέπει να προβλέπεται να είναι κατα κύριο επάγγελμα γεωργοί οι δικαιούχοι, να είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί συστηματικά με γεωργική ή δενδροκομική καλλιέργεια η έκταση , πιστοποιουμένου τούτου υπό Επιτροπής και να έχει προηγηθεί η χωροθέτηση χρήσεων γής. Είναι βέβαιο, αφού οι εκτάσεις αυτής της κατηγορίας έναι ως επί το πλείστον έντονα υποβαθμισμένες, οριακής δυνατότητας οικονομικής εκμεταλεύσεως , ότι αν χωροθετηθούν για γεωργική και δασική χρήση, ότι ουδέποτε θα θελήσουν να καλλιεργήσουν.Συνεπώς το περιβάλλον θα προστατευθεί μόνο μέσα απο την Χωροταξία. Διαφορετικά , όλοι ευελπιστούν στην οικοπεδική αξιοποίηση τέτοιας φύσεως εδαφών.

ΣΧΟΛΙΑ* ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ «ΔΑΣΙΚΑ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΑ: ΟΡΙΣΜΟΙ, ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ»

* Ολόκληρο το κείμενο των σχολίων έχει παρατεθεί στο άρθρο 1. Ειδικά για το παρόν άρθρο αναφέρονται τα εξής:

1. Αρθρο 8 νομοσχεδίου: Τροποποίηση άρθρου 67 του ν. 998/79.
2. Αγροί που άλλαξαν μορφή.
3. Εξαιρετικά επιτυχής η επιλογή του νομοσχεδίου, να αποδίδονται στους ιδιοκτήτες τους ως αγροί οι εκτάσεις, που αποδεδειγμένα ήταν αγροί από παλαιά και απέκτησαν στη συνέχεια αυτοφυή βλάστηση, όχι όμως και εκείνοι, που απέκτησαν τόση βλάστηση, ώστε κατέστησαν δάση και όχι απλώς δασικές εκτάσεις.
4. Πρόκειται για ορθή στάθμιση μεταξύ της ανάγκης για διατήρηση και προστασία της πολύτιμης παραγωγικής αγροτικής γης και της ανάγκης για προστασία της φυσικής βλάστησης.
5. Το Σύνταγμα επιτρέπει την αλλαγή χρήσης των δασών και των δασικών εκτάσεων, αν προέχουν οι ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος. Εν προκειμένω, αφού δεν πρόκειται για εξ αρχής δάση αλλά για αγρούς, που έτυχε και ανέπτυξαν βλάστηση, ορθώς αποδίδονται ελεύθεροι χάριν της διατήρησης και προστασίας της αγροτικής οικονομίας, σημαντικότατης για την ανταγωνιστικότητα αλλά και την επιβίωση της χώρας μας. Ορθώς επίσης κρίνεται, ότι η απελευθέρωση αυτή δεν πρέπει να φθάνει μέχρι το σημείο, να επιτρέπεται η καταστροφή πραγματικών δασών, που μπόρεσαν και αναπτύχθηκαν σε παλαιούς αγρούς.

6. ΟΜΩΣ: Εκείνο, που είναι απαράδεκτο, υποκριτικό, άδικο και, κυρίως, άσχετο με την προστασία των δασων, που σκοπεί το νομοσχέδιο, είναι να κατηγοριοποιείται η προστασία ή μη των εδαφών ανάλογα με τη μορφή των ιδιοκτησιακών τίτλων, που τυχαίνει, να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν, να σώζονται ή να μην σώζονται για κάθε ακίνητο.
7. Η προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων είναι θέμα άσχετο με την ιδιοκτησιακή τους κατάσταση.
8. Επομένως, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ένας παλαιός αγρός, που ανέπτυξε αυτοφυή βλάστηση, να προστατεύεται περισσότερο ή λιγώτερο, ανάλογα με το αν έχει συμβόλαιο προ του 1945, προ του 1975 ή οποτεδήποτε άλλοτε.
9. Ολόκληρα υποθηκοφυλακεία έχουν καταστραφεί στην κατοχή, (Κάντανος, Κορωπί, Καλάβρυτα). Γιατί θα πρέπει οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, που ήδη υπέστησαν την συμφορά του φασιστικού ολοκαυτώματος, να στερηθούν τώρα και τους αγρούς τους, απλώς και μόνον επειδή χάθηκαν χωρίς υπαιτιότητά τους οι παλαιοί ιδιοκτησιακοί τίτλοι τους;
10. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει δυστυχώς ακόμα κτηματολόγιο και για αυτό δεν φταίνε ασφαλώς οι πολίτες. Η χρησικτησία αποτελεί για αιώνες και ακόμη σήμερα νόμιμο τρόπο απόκτησης κυριότητας, που θεσπίσθηκε και ευλογήθηκε από το ίδιο το κράτος. Εφαρμόσθηκε ευρύτατα από τον λαό και ιδίως από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, των οποίων, εν τούτοις, τα χωράφια δεν ήταν λιγώτερο αληθινά, από όσα είχαν συμβόλαιο, ούτε αμφισβητήθηκαν ποτέ από τις τοπικές κοινωνίες.
11. Το κράτος δεν έχει τίποτε, να φοβηθεί, διότι ως γνωστών η χρησικτησία ιδιωτών δεν ισχύει εναντίον του ήδη από το 1915.
12. Δεν υπάρχει, επομένως, κανένας λόγος να στερηθούν, χάριν δήθεν της προστασίας των δασών, τα χωράφια τους, όσοι τυχαίνει να μην έχουν παλαιό τίτλο, και να διατηρήσουν τα όμοια δικά τους, επι ζημία του περιβάλλοντος, όσοι, ιδίως οι ευπορώτεροι ή, έστω, οι τυχερώτεροι, τυχαίνει να έχουν παλαιούς τίτλους.
13. Ούτε, άλλωστε, υπάρχει λόγος όσοι έχουν νεώτερους τίτλους, να μην μπορούν να κτίσουν και να επιτρέπεται απλώς να καλλιεργούν, αφού και στις δύο περιπτώσεις αλλάζει ούτως ή άλλως η χρήση της έκτασης.

14. ΠΡΟΤΑΣΗ:
15. Η αντιμετώπιση των εκτάσεων, που αποδεδειγμένα ήταν παλαιότερα, (μέχρι το 1945 ή και το 1960), αγροί και άλλαξαν μορφή, αναπτύσσοντας δασική βλάστηση, θα πρέπει να απεμπλακεί τελείως από το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς και από το αν υπάρχουν για αυτούς οποιοιδήποτε τίτλοι ιδιοκτησίας, και:
16. (α)εφόσον έχουν γίνει απλά δασικές εκτάσεις και όχι δάση, να αποδίδονται ως ελεύθερες αγροτικές εκτάσεις στους ιδιοκτήτες τους και
17. (β)εφόσον έχουν δημιουργηθεί επάνω σε αυτούς πραγματικά δάση, να προστατεύονται ως δάση σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.

Τι γίνετε στην περίπτωση όπου διαπιστώνεται δασωμένος αγρός και η έκταση είναι δημοσιο κτήμα? Ισχύουν και για αυτή την περίπτωση οι ευεργετικές διατάξεις της παρ. 8 του αρ.21 του Ν. 3208/03?

Άρθρο 8 – Αγροί που άλλαξαν μορφή
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία αποδεδειγμένα ιδιωτικοί αγροί οι οποίοι δασώθηκαν επαναποδίδονται προς γεωργική εκμετάλλευση και δεν δεσμεύονται από τη δασική νομοθεσία, εφόσον εμφανίζονται καλλιεργούμενοι στις επίσημες αεροφωτογραφίες του 1945 ή του 1960 και δεν καλύπτονται σήμερα από δασική βλάστηση των ειδών ελάτης, πεύκης, δρυός, καστανιάς, οξυάς, πλατάνου και σκλήθρου (Νόμος 998 /1979 άρθρο 67, Νόμος 1734/1987 άρθρο 15 και Νόμος 3208 /2003 άρθρο 12). Η άδικη αυτή διάταξη που δεν επιτρέπει στους ιδιοκτήτες να καλλιεργήσουν τη γη τους επιδεινώθηκε και με την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 32/2013 που αποφαίνεται ότι η «παράγραφος 3 του άρθρου 15 του Ν. 1734/1987, που θεωρεί μια έκταση ως έχουσα δασικό χαρακτήρα από την ύπαρξη σε αυτήν ορισμένων μόνο δασοκομικών φυτών και με μαθηματικώς οριζόμενο ποσοστό συγκομώσεως είναι αντίθετη προς το ανωτέρω άρθρο 24 του Συντάγματος και την υπ΄ αυτό ερμηνευτική δήλωση και ως εκ τούτου ανίσχυρη, ως προσκρούουσα στην ανωτέρω ερμηνευτική δήλωση». Μετά και από αυτό σημαίνει ότι κανένας δασωμένος αγρός, έστω και καλυπτόμενος από παντελώς μη παραγωγικούς θάμνους όπως τα ρείκια και οι ασπάλαθοι, δεν θα επαναποδοθεί στη γεωργία, δηλαδή γίνεται μία ουσιαστικά αδάπανη απαλλοτρίωση κτημάτων φτωχών γεωργών, οι οποίοι για οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους εγκατέλειψαν τα χωριά τους.

Η ιστορική διαδρομή της χώρας μετά το καθοριστικό έτος 1945 (σύμφωνα με το Άρθρο 12 του Νόμου 3208/2003) είναι γνωστή. Ο εμφύλιος και οι επιπτώσεις του ανάγκασαν σε μετοικήσεις, αστυφιλία, διώξεις και προσφυγιά εκατομμύρια συμπολίτες μας. Μετά δε το 1960, το δεύτερο καθοριστικό έτος κατά το ίδιο άρθρο του ίδιου νόμου, υπήρξε έντονο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη δυτική Ευρώπη αλλά και σε υπερπόντιες χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν η εγκατάλειψη των ιδιοκτησιών, η βαθμιαία εισβολή της άγριας βλάστησης και σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή ο αποκλεισμός κάθε χρήσης τους. Οι επανερχόμενοι συμπολίτες στον τόπο τους, αυτοί που οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες τους ανάγκασαν να τον εγκαταλείψουν, διαπιστώνουν ότι η ιδιοκτησία τους είναι ουσιαστικά απαλλοτριωμένη χωρίς καμιά αποζημίωση. Είναι λογική η απόγνωση τους, όταν επιθυμούν να επανακαλιεργήσουν τα κτήματα τους. Οι συγκεκριμένες γεωργικές εκτάσεις δασώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες λόγω εγκατάλειψης των καλλιεργειών για όλους τους πιο πάνω αναφερόμενους λόγους. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όμως από κανένα ότι εφόσον στη χώρα μας, όπως συνέβη στο σύνολο σχεδόν της Ευρώπης, είχε συσταθεί έγκαιρα και λειτουργούσε κτηματολόγιο, ή έστω δασικό κτηματολόγιο (δασολόγιο), όλες αυτές οι γαίες θα ήταν εκτός των διατάξεων της δασικής νομοθεσίας.

Έτσι, φθάσαμε σήμερα στο απαράδεκτο αποτέλεσμα της κατάφορης αδικίας, που είναι η ουσιαστική στέρηση του δικαιώματος αξιοποίησης των ιδιοκτησιών πλήθους νομοταγών πολιτών, οι οποίοι δεν επιθυμούν να αυθαιρετήσουν. Η προέκταση αυτής της αδικίας είναι η αναστολή κάθε επενδυτικής δραστηριότητας, ο περαιτέρω μαρασμός της υπαίθρου, οι πολυδάπανοι μακρόχρονοι και συνήθως αναποτελεσματικοί δικαστικοί αγώνες, γεγονότα που οδηγούν σε συσσώρευση της οργής των πολιτών ενάντια στο κράτος. Η ιδιοκτησία, εκτός από το Άρθρο 17 του Συντάγματος, προστατεύεται και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η οποία στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ορίζει:
“Άρθρο 1- Προστασία της ιδιοκτησίας»
Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπόμενους, υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους”
Ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν αμφισβητείται η ιδιοκτησία (σημειωτέον ότι κάθε έκταση που χαρακτηρίζεται δάσος ή δασική ανήκει κατά τεκμήριο στο Δημόσιο εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες που διαρκούν τουλάχιστον οκτώ χρόνια), δεν επιτρέπεται σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία στον κύριο της να την αξιοποιήσει προς ίδιο όφελος, δηλαδή στην πράξη υπάρχει στέρηση της ιδιοκτησίας προς αμφισβητούμενη δημόσια ωφέλεια, χωρίς αποζημίωση.

Κατά συνέπεια απαιτείται άμεση αποδέσμευση από τις διατάξεις του δασικού νομοθετικού πλαισίου όλων αυτών των εκτάσεων που σύμφωνα με τις αεροφωτογραφίες του έτους 1945 παρουσιάζουν σαφή γεωργική εκμετάλλευση και χαρακτηρίζονται ως γεωργικές γαίες άσχετα με τη σημερινή πραγματικότητα και την υπάρχουσα βλάστηση. Από τη ρύθμιση αυτή μόνο θετικά αποτελέσματα αναμένεται να προκύψουν, αφού η οικονομία μη ευνοημένων περιοχών θα αναθερμανθεί και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος θα αυξηθεί. Όπου σήμερα εμφανίζονται χέρσες αγροτικές εκτάσεις καταλαμβανόμενες από αραιούς θαμνώνες θα επανακαλλιεργηθούν και πιθανόν θα μετατραπούν σε σύγχρονα αγροκτήματα από νέους αγρότες που την εποχή αυτή επιζητούν τη φυγή από τις πόλεις. Η επανακαλλιέργεια των δασωθέντων αγρών προέχει για την Εθνική Οικονομία, καθόσον είναι προφανές ότι την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

Η σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας δικαιολογεί το μέτρο αυτό, το οποίο κινείται μέσα στη σφαίρα της λογικής, της χρηστής διοίκησης αλλά και της δικαίωσης των αδικημένων, ενέργεια που οφείλει το κράτος στους πολίτες. Δεν αφίσταται επίσης και των αρχών της καλώς νοούμενης προστασίας του περιβάλλοντος αφού οι πολίτες δεν θα εχθρεύονται πλέον τη φύση την οποία δεν θα αισθάνονται ως ανταγωνιστή τους. Ακόμη και από άποψη περιβαλλοντικής προστασίας θεωρούμε ότι η επανακαλλιέργεια τους και η βλάστηση την οποία συνήθως οι ιδιοκτήτες εγκαθιστούν στα κτήματα τους αποταμιεύει πολλαπλάσια ποσότητα άνθρακα από τη (συνήθως χαμηλή) βλάστηση συμβάλλοντας ουσιαστικά στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και την αποτροπή του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής.

Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι Έλληνες πολίτες είναι τραγική από πλευράς οικονομικής επιβίωσης, διότι:
α. Η ανεργία ανέρχεται επίσημα στο 30% περίπου, των δε νέων στο 60%.
β. Η νεολαία μας ξενιτεύεται για πάντα από την Ελλάδα (λόγω ανεργίας), η Ελληνική κοινωνία γηράσκει και η υπογεννητικότητα βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους.
γ. Εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν έχουν να πληρώσουν τους φόρους και τα πάσης φύσεως «χαράτσια», που ζητάει το Κράτος.
δ. Οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να καλλιεργήσουν τους αγρούς τους, που έχουν στην κατοχή τους με τίτλους ιδιοκτησίας,επειδή το Κράτος τους στερεί το δικαίωμα αυτό με διάφορα δασικά προσκόμματα και από το άλλο μέρος θα κληθούν να πληρώσουν «χαράτσι» για τις ιδιοκτησίες αυτές!!! Πού είναι η προστασία της ιδιοκτησίας που προβλέπεται με άρθρο του Συντάγματος και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;
Κατόπιν αυτών προτείνεται όπως οι παράγραφοι 1α και 1β του άρθρου 8 να διαμορφωθούν ως εξής:
«1α.Εκτάσεις με αγροτική μορφή για τις οποίες υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας οι οποίοι έχουν αποκτηθεί και μεταγραφεί πριν από την 23η Φεβρ. 1946 θεωρούνται ιδιωτικές. Αν υπάρχουν πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής γι αυτές ανακαλούνται άμεσα.
1β. Εκτάσεις με αγροτική μορφή που δεν έχουν τους παραπάνω τίτλους, αλλά έχουν τίτλους μέχρι την 6η Ιουνίου 1975,μπορούν να αποδοθούν για αγροτική εκμετάλλευση (γεωργική και δεντροκομική) κατόπιν αιτήσεως των ενδιαφερομένων ιδιοκτητών.»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι αεροφωτογραφίες κάποιας δεδομένης χρονικής περιόδου δεν αποδίδουν την όλη κατάσταση, διότι εάν ένας αγρός αφεθεί ακαλλιέργητος για 2 έως 3 χρόνια, η βλάστηση θα καλύψει τα πάντα και επομένως αυτό δεν αποτελεί κριτήριο για αφαίρεση του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας για καλλιέργεια. Διαφορετικά, το Κράτος πρέπει να αποζημειώσει άμεσα τους κατόχους αυτών των ιδιοκτησιών, για να μη πληρώνουν άδικους φόρους και «χαράτσια» γι αυτές!!!

1ον Εκτάσεις για τις οποίες έχουν εκδοθεί παραχωρητήρια πλέον των 100 ετών οι οποίες είχαν μη δασική μορφή και στις α/φ ετών 1945 και 1960 έχουν δασική βλάστηση εν μέρει λόγω εγκατάλειψης, μετανάστευσης κ.λ.π το δημόσιο για λόγους δικαιοσύνης δεν πρέπει να προβάλλει δικαιώματα και να μη χαρακτηρίζονται ως δασικές εκτάσεις, ούτως ώστε οι ιδιοκτήτες να μπορούν να τις αξιοποιήσουν όπως αυτοί επιθυμούν, σύμφωνα με τον σκοπό της αρχικής παραχώρησης.
2ον Εκτάσεις που χρησιμοποιούνταν ανέκαθεν ως βοσκότοποι και κατά μέρος ως καλλιεργήσιμες εκτάσεις και σήμερα πιθανόν απέκτησαν εν μέρει δασική βλάστηση, να μην κηρύσσονται αναδασωτέες και αυτές που ήδη έχουν κηρυχθεί να αποδεσμεύονται ούτως ώστε να μην αναγκάζονται οι κτηνοτρόφοι, αγρότες, να επιβαρύνονται με πρόστιμα κ.λ.π και να έχουν συνεχείς διενέξεις με το δημόσιο για εκτάσεις που επί πολλά χρόνια τις χρησιμοποιούσαν νομίμως.

Οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να καλλιεργήσουν τους αγρούς τους, που έχουν στην κατοχή τους με τίτλους ιδιοκτησίας, επειδή το Κράτος τους στερεί το δικαίωμα αυτό με διάφορα δασικά προσκόμματα και από το άλλο μέρος θα κληθούν να πληρώσουν «χαράτσι» για τις ιδιοκτησίες. Πού είναι η προστασία της ιδιοκτησίας που προβλέπεται με άρθρο του Συντάγματος και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;
Οι αεροφωτογραφίες κάποιας δεδομένης χρονικής περιόδου δεν αποδίδουν την όλη κατάσταση ενός αγρού, διότι εάν ένας αγρός αφεθεί ακαλλιέργητος για 2 έως 3 χρόνια, η βλάστηση θα καλύψει τα πάντα και επομένως αυτό δεν αποτελεί κριτήριο για αφαίρεση του δικαιώματος χρήσης της ιδιοκτησίας για καλλιέργεια.
Κατόπιν αυτών προτείνεται όπως οι παράγραφοι 1α και 1β του άρθρου 8 να διαμορφωθούν ως εξής:
«1α.Εκτάσεις με αγροτική μορφή για τις οποίες υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας οι οποίοι έχουν αποκτηθεί και μεταγραφεί πριν από την 23η Φεβρ. 1946 θεωρούνται ιδιωτικές. Αν υπάρχουν πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής γι αυτές ανακαλούνται άμεσα.
1β. Εκτάσεις με αγροτική μορφή που δεν έχουν τους παραπάνω τίτλους, αλλά έχουν τίτλους μέχρι την 6η Ιουνίου 1975, μπορούν να αποδοθούν για αγροτική εκμετάλλευση (γεωργική και δεντροκομική) κατόπιν αιτήσεως των ενδιαφερομένων ιδιοκτητών.»
Εάν δεν γίνει αυτή η τροποποίηση, τότε το Κράτος οφείλει να αποζημιώσει άμεσα τους κατόχους αυτών των ιδιοκτησιών, για να μη πληρώνουν άδικους φόρους και «χαράτσια» γι αυτές.