1. Μετά το πρώτο εδάφιο της περίπτωσης β της παραγράφου 1 του άρθρου 36 του ν. 4042/2012 προστίθενται τα εξής εδάφια:
«Η άδεια του άρθρου 9 της ΚΥΑ 29407/3508/2002 (Β΄ 1572), όπως ισχύει, χορηγείται από το Γενικό Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης εντός πενήντα (50) ημερών από την υποβολή όλων των απαιτούμενων στοιχείων από τον ενδιαφερόμενο και έχει διάρκεια ισχύος τουλάχιστον πέντε (5) ετών, με δυνατότητα ανανέωσης. Πριν από τη χορήγηση της ανωτέρω άδειας απαιτείται η διεξαγωγή αυτοψίας από την αδειοδοτούσα υπηρεσία, άλλως από περιβαλλοντικό ελεγκτή της παραγράφου 5 του άρθρου 20 του ν. 4014/2011, προκειμένου να διαπιστωθεί αν πληρούνται οι όροι της σχετικής άδειας.»
2. Στο τέλος της παραγράφου 4 του άρθρου 36 προστίθενται τα εξής:
«Η άδεια συλλογής και μεταφοράς έχει διάρκεια ισχύος κατ’ ελάχιστο πέντε (5) έτη και κατά μέγιστο δέκα (10) έτη, με δυνατότητα ανανέωσης. Για τη χορήγηση της άδειας απαιτείται η υποβολή αίτησης η οποία συνοδεύεται από μελέτη οργάνωσης του δικτύου συλλογής και μεταφοράς. Η άδεια χορηγείται εντός πενήντα (50) ημερών από την υποβολή όλων των απαιτούμενων στοιχείων από τον ενδιαφερόμενο.
Οι Δήμοι εξαιρούνται από την υποχρέωση έκδοσης άδειας συλλογής και μεταφοράς για τη συλλογή και μεταφορά των αστικών στερεών αποβλήτων τους.»
Με αφορμή το παρόν ΣΝ καταθέτω ορισμένες γενικότερες σκεψεις για την προωθηση της ολοκληρωμενης διαχειρισης αποβλητων και την ανακύκλωση
Το ΣΝ επιχειρεί να καλύψει μια σειρά από κενά που έχουν προκύψει από την πρόσφατη εμπειρία λειτουργίας των Εθνικών Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης (ΣΕΔ) διαφόρων ρευμάτων αποβλήτων, αφενός με ανάθεση περεταίρω υποχρεώσεων (όπως η τήρηση ποσοτικών στοιχείων) στα ΣΕΔ (ιδίως των συσκευασιών), αφετέρου με ενίσχυση του ελέγχου της λειτουργίας τους από τον ΕΟΑΝ και υποχρέωση απόδοσης των χρημάτων που εισπράττουν – δια νόμου και χωρίς «επιχειρηματικό ρίσκο», μέσω της εφαρμογής της αρχής της ευθύνης του παραγωγού– στην ενίσχυση της ανακύκλωσης. Πρόκειται για επιλογές που έπρεπε να είχαν επιβληθεί πολύ νωρίτερα, ώστε να αναπτυχθεί περεταίρω η ανακύκλωση έναντι των παρωχημένων μεθόδων διαχείρισης σύμμικτων απορριμμάτων (όπως οι ΧΥΤΑ), που έχουν απορροφήσει μέχρι σήμερα αξιόλογα κονδύλια δημοσίων πόρων μέσω του ΕΣΠΑ ή του ΠΔΕ, με πενιχρά δυστυχώς αποτελέσματα ως προς τις υποχρεώσεις της Χώρας έναντι των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων /οδηγιών.
Ωστόσο οι ρυθμίσεις αυτές –παρότι αναγκαίες- δεν φαίνεται να διορθώνουν όλες τις παθογένειες του συστήματος, οι οποίες αφορούν
(α) στην ΑΣΑΦΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΒΑΘΜΙΔΩΝ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (Κράτος, Αποκεντρωμένη Διοίκηση, Περιφέρειες, Δήμοι) και
(β) στην ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.
Για το 1Ο επιμένω στην διατύπωση «κατανομή ρόλων» και όχι αρμοδιοτήτων, κάτι που λογικά πρέπει να έπεται, αφού αποσαφηνιστούν οι ρόλοι και όχι να προηγείται -όπως είθισται- καθιερώνοντας μια αναιτιολόγητη διάσπαση των αντικειμένων και μια αποσπασματικότητα στο έργο κάθε υπηρεσιακής βαθμίδας, ενδυναμώνοντας την γραφειοκρατία έναντι της ολοκληρωμένης θεώρησης. Πχ η αδειοδότηση των υποδομών (περιβαλλοντική και λειτουργίας) κυμαίνεται μεταξύ όλων των βαθμίδων με μοναδικό κριτήριο το μέγεθος /δυναμικότητα κάθε εγκατάστασης χωρίς μέριμνα για δημιουργία υπηρεσιών μιας στάσης (one stop shop) για συναφή ή/και συνδεόμενα έργα που θα διευκόλυνε τις επενδύσεις αλλά και την ολοκληρωμένη θεώρηση της εφαρμογής του σχεδιασμού από κάθε υπηρεσία. Από την άλλη η περιβαλλοντική επιθεώρηση είναι «ορφανή» ως αρμοδιότητα κυρίως επειδή χωλαίνουν σε επίπεδο προσωπικού οι αρμόδιες δομές και δεν έχει προχωρήσει η σύσταση των προβλεπόμενων ειδικών σωμάτων ιδιωτών επιθεωρητών.
Υπ’ αυτό το πρίσμα η επιλογή ότι το Υπουργείο νομοθετεί επιτελικά το πλαίσιο, εγκρίνει τον εθνικό σχεδιασμό και αδειοδοτεί ΜΟΝΟ τις υποδομές εθνικής εμβέλειας, ενώ η Α.Δ. εγκρίνει τα Περιφερειακά Σχέδια (ΠΕΣΔΑ, σε συνεργασία με την Περιφερεια που τα εκπονεί) και αδειοδοτεί τις υποδομές περιφερειακής εμβέλειας, είναι μια ορθολογική λύση και συνεπής με την επιλογή να αναλάβει η ΑΥΤΟΔΙΟΊΚΗΣΗ την ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΊΩΝ. Η υλοποίηση επίσης κατανέμεται μεταξύ των Περιφερειών που αναλαμβάνουν την ΕΥΘΥΝΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ των ΠΕΣΔΑ και των Δήμων οι οποίοι αναλαμβάνουν –μέσω των ΦΟΔΣΑ- την αποκομιδή και πρωτογενή διαχείριση των οικιακών και ορισμένων ρευμάτων, που δεν απαιτούν υψηλή τεχνογνωσία (όπως η κομποστοποίηση των βιοαποδομήσιμων οικιακών ή μη) ή δεν είναι δυνατόν να μετακινηθούν μακριά όπως τα μπάζα (ΑΕΕΚ). Αυτό δεν απαγορεύει -αντίθετα μάλιστα- να καθιερώσουν οι Δήμοι ή οι Περιφέρειες και πολιτικές πρόληψης, προάγοντας τα λεγόμενα «ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ» για την ανάπτυξη των οποίων θα είναι πολύτιμος ένας συντονιστικός ρόλος από την Περιφέρεια και η ενεργοποίηση των γνωστών Συνδέσμων ΟΤΑ. Είναι όμως αναγκαίο ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΦΟΡΕΑ (ΦΟΔΣΑ) ΑΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ. Η πρόβλεψη αυτή «αναβλήθηκε» δυστυχώς (ίσως επ’ αόριστον?) και η καθυστέρηση στην υλοποίησή της λειτουργεί εις βάρος της διάδοσης καλών πρακτικών ανακύκλωσης και ορθής διαχείρισης των ήδη κατασκευασμένων ή υπό κατασκευήν υποδομών. Επίσης η καθιέρωση Περιφερειακών Φορέων μπορεί να συνδυαστεί με την ανάληψη ρόλων εναλλακτικής διαχείρισης και για άλλα ρεύματα σε περιφερειακό επίπεδο, (πχ έλαια) προάγοντας ακόμα περισσότερο τον ρόλο της Περιφέρειας ή/και των ΦΟΔΣΑ. Η εμμονή σε θέματα νομικής μορφής των ΦΟΔΣΑ (ΝΠΔΔ ή ΑΕ) δεν μπορεί να λειτουργεί ανασταλτικά σε μια μεταρρύθμιση τέτοιας εμβέλειας –όπως την οραματίστηκε ο Καλλικράτης- και είναι σκόπιμο να επιλυθούν τα θέματα ευελιξίας στις πρσλήψεις προσωπικού.
Το 2ο σημείο που έχω εντοπίσει ως παθογένεια και θα όφειλε να βελτιωθεί νομοθετικά, αν θέλουμε να καλύψουμε την «αιρεσιμότητα» που θέτει το νέο ΕΣΠΑ για την χρηματοδότηση έργων διαχείρισης απορριμμάτων, είναι Η ΕΛΛΙΠΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑΣ ΣΥΜΠΡΑΞΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ (ΣΔΙΤ) ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ. Είναι αδιανόητο για το σύγχρονο δυτικό κόσμο να μην υπάρχει πλαίσιο ανάπτυξης ΣΔΙΤ πέραν μιας Γραμματείας Υπουργείου. Ας θυμηθούμε ότι το PPP (Public Private Partnership) διεθνώς ξεκίνησε ακριβώς από την ανάγκη της Αυτοδιοίκησης να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις ενός ενεργού ρόλου στη διαχείριση της αστικής ανάπτυξης και ότι οι περιβαλλοντικές υποδομές είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο όπου λειτουργούν αυτού του τύπου οι συνεργασίες παρέχοντας νέες ευκαιρίες πράσινης επιχειρηματικότητας. Στην Ελλάδα που βγαίνει από την κρίση, θα αφήσουμε να πάει χαμένο το τρέχον ΕΣΠΑ ή θα το αξιοποιήσουμε για να δοθεί ώθηση σε τοπικές επενδυτικές πρωτοβουλίες, ιδίως στις μεσαίες πόλεις ή τον αγροτικό και τον νησιώτικο χώρο?
Με το θέμα των «τοπικών ΣΔΙΤ» συνδέεται και η λεγόμενη «κοινωνική επιχειρηματικότητα». Στην Ελλάδα έχει πάρει την μορφή των ΚΟΙΝΣΕΠ (Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις) των οποίων το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει ήδη από το 2011, με αποτέλεσμα να έχει ιδρυθεί πλήθος επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων το ενδιαφέρον για την ανακύκλωση είναι μεγάλο. Η ανακύκλωση /πρόληψη μέσω επισκευών και επανάχρηση είναι τομείς χαμηλής τεχνογνωσίας και έντασης εργασίας που προσφέρονται για μια απάντηση στην κρίση ανεργίας που βρίσκεται η Χώρα.
Επισημαίνεται όμως ότι, μετά από πρόσφατη ανακίνηση του θέματος από τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, θα πρέπει να βελτιωθεί η πρακτική που συνοδεύει τις αναθέσεις των ΟΤΑ σε ΚΟΙΝΣΕΠ ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις διαφάνειας και τους όρους ενός υγιούς ανταγωνισμού. Σημειωτέον ότι η σχετική ευρωπαϊκή οδηγία προβλέπει τη δυνατότητα υιοθέτησης ειδικών ευνοϊκών κριτήριων για την προώθηση της κοινωνικής επιχειρηματικότητας στις αναθέσεις του δημόσιου τομέα. Οι ανωτέρω προτεινόμενες θεσμικές-νομικές συμπληρώσεις ξεπερνούν βέβαια το ΥΠΕΚΑ, αλλά είναι αναγκαίο να αναλάβει το ρόλο του «επισπεύδοντα» στο βαθμό που είναι απαραίτητες για την ανταπόκριση της Χωρας μας στο «ευρωπαϊκό περιβαλλοντικό κεκτημένο». Εκτιμώ επίσης ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα συμβάλλουν στην «αποδαιμονοποίηση» του εργαλείου των ΣΔΙΤ από τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (δες πρόσφατες ανακοινώσεις της ΚΕΔΕ και ΠΕΤΑ που αποπνέουν μια αδικαιολόγητη εμπιστοσύνη στην κλασσική αντίληψη των «δημόσιων έργων») και θα ανοίξουν μια νέα σελίδα στο πεδίο των συμπράξεων δημόσιου ιδιωτικού τομέα, εισάγοντας την ολοκληρωμένη διαχείριση, που εγγυάται την κατασκευή και λειτουργία των υποδομών, έναντι της απλής κατασκευής τους με την κλασσική μέθοδο των «δημοσίων έργων», χωρίς να έχουν εξασφαλιστεί οι πόροι και οι δομές για τη λειτουργία τους. Η αντίληψη αυτή θα πρέπει βέβαια να καταγραφεί και στις σχετικές προσκλήσεις των ΠΕΠ ή του νέου ΕΠΕΡΡΑ.
Είναι όμως αναγκαίο να ‘ανοίξουν’ ή άλλως μεταρρυθμιστούν ΚΑΙ οι διαδικασίες του ανταγωνιστικού διαλόγου των ΣΔΙΤ σε δύο κατευθύνσεις: (α) την εισαγωγή περιβαλλοντικών κριτηρίων στην αξιολόγηση του επενδυτή (σήμερα το περιβαλλοντικό κριτήριο λειτουργεί ως «pass or fail» και άρα δεν υπάρχει κίνητρο για την βελτίωση των περιβαλλοντικών επιδόσεων της επικείμενης επένδυσης, και (β) να συμμετέχουν στο τραπέζι του ανταγωνιστικού διαλόγου, περισσότεροι φορείς δεδομένου ότι αυτός λειτουργεί ‘παιδευτικά’ για τον δημόσιο τομέα (κράτος /υπουργεία και αυτοδιοίκηση). Η διαφάνεια ήταν και θα είναι πάντα καλός σύμβουλος σε σύνθετες διαδικασίες Διακυβέρνησης.
Στο Μέρος Β. Νομοθετικές Ρυθμίσεις και συγκεκριμένα στο άρθρο 18, παρ. 3. εδ. γ. γίνεται η εξής αναφορά: «γ) Οι Δήμοι έχουν την υποχρέωση για χωριστή συλλογή των επιμέρους αποβλήτων υλικών συσκευασίας σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην υποπερίπτωση α της περίπτωσης 1 της παραγράφου Α του άρθρου 7 ανωτέρω». Επίσης, στο άρθρο 18 «Άδειες διαχείρισης αποβλήτων» γίνεται η εξής αναφορά «Οι Δήμοι εξαιρούνται από την υποχρέωση έκδοσης άδειας συλλογής και μεταφοράς για τη συλλογή και μεταφορά των αστικών στερεών αποβλήτων τους».
Θα πρέπει να διευκρινιστεί, προκειμένου να μην υπάρχουν ασάφειες και να μην τίθεται θέμα αμφισβήτησης ή διαφορετικής ερμηνείας, ότι ο Δήμος δεν υποχρεούται στην έκδοση άδειας συλλογής και μεταφοράς για τη συλλογή και μεταφορά των αστικών στερεών αποβλήτων (ήτοι τα απόβλητα που περιέχονται στους πράσινους κάδους) στα όρια των Διοικητικών ορίων αρμοδιότητάς του και μόνο.
Ο Δήμος μη έχοντας την υποχρέωση για την προβλεπόμενη άδεια διαχείρισης (συλλογής και μεταφοράς) αστικών στερεών αποβλήτων δεν είναι δυνατόν να διαχειρίζεται απόβλητα πέραν αυτών που αναφέρονται στο υπο-κεφάλαιο του Ευρωπαϊκού Καταλόγου Αποβλήτων 20- Δημοτικά Απόβλητα ή απόβλητα από άλλους Δήμους ή Φορείς.
Για να προβεί στην διαδικασία συλλογής και μεταφοράς αστικών στερεών αποβλήτων από άλλους χώρους ή περιοχές που δεν ανήκουν στο Δήμο θα πρέπει να κατέχει την προβλεπόμενη άδεια, εξοπλισμό και μέσα κατάλληλα για τις εργασίες αυτές αλλά και συμβάσεις συνεργασίας με τα συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης.
Άρθρο 18
Άδειες διαχείρισης αποβλήτων
Γενικά συμφωνούμε. Εκφράζουμε επιφύλαξη ως προς την διάταξη, με βάση την οποία οι Δήμοι εξαιρούνται από την υποχρέωση έκδοσης άδειας συλλογής και μεταφοράς για τη συλλογή και μεταφορά των αστικών στερεών αποβλήτων τους. Επί της αρχής, πιστεύουμε ότι αν κριθεί ότι για μία δραστηριότητα χρειάζεται η αδειοδότηση των υπόχρεων, αυτή θα πρέπει να απαιτείται ανεξάρτητα από τη νομική μορφή και το ειδικό καθεστώς αυτού που ασκεί τη δραστηριότητα (ιδιώτης, δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο κ.λπ.).
Kρίνεται σκόπιμη η ένταξη διατάξεων που αφορούν όχι μόνο την διαφανή λειτουργία των ΣΕΔ αλλά και των φορέων διαχείρισης γενικότερα.
Προτείνουμε συνεπώς την ένταξη στον νόμο, την θεσμοθέτησης των ελέγχων του ΕΟΑΝ μέσω των ΣΕΔ , όλων των εμπλεκομένων στην διαχείριση αποβλήτων (συλλεκτών – μεταφορέων, εγκαταστάσεων αποθήκευσης και αξιοποίησης) .
Η παροχή ελεγκτικών αρμοδιοτήτων στον Οργανισμό και μέσω αυτού και στα ΣΕΔ βρίσκεται απολύτως εντός του σκοπού του ΕΟΑΝ και συμβάλει κατά την άποψη μας στην προώθηση της ανακύκλωσης στην χώρα.
Οι έλεγχοι θα πρέπει να στηρίζονται στα παρακάτω χαρακτηριστικά:
1. Δημιουργία Προτύπων Περιβαλλοντικών Δεσμεύσεων (Προτύπων περιβαλλοντικών όρων) των εμπλεκομένων στην ανακύκλωση εγκαταστάσεων (μονάδες αποθήκευσης και αξιοποίησης). Αναθεώρηση των ΑΕΠΟ με βάση τις πρότυπες περιβαλλοντικές δεσμεύσεις και έλεγχος εφαρμογής τους.
2. Λειτουργία ηλεκτρονικού Μητρώου Διαχειριστών Αποβλήτων . Στο Μητρώο θα πρέπει να καταγράφονται τα παραγόμενα από τους αξιοποιητές προϊόντα και υποπροϊόντα ανακύκλωσης, καθώς και ο τρόπος διάθεσης τους.
3. Ο ετήσιες εκθέσεις παραγωγού αποβλήτων να επεκταθούν και στις μονάδες ανακύκλωσης/ αξιοποίησης. Αυτές θα πρέπει να υποβάλλονται στον ΕΟΑΝ μέσω των εκθέσεων του ΣΕΔ κα ο Οργανισμός να τις κοινοποιεί στο ΥΠΕΚΑ. Οι εκθέσεις αυτές θα πρέπει να περιλαμβάνουν τα ισοζύγια μάζας και ενέργειας του κάθε αξιοποιητή καθώς κα τα στοιχεία διάθεσης των παραγομένων αποβλήτων από την διαδικασία αξιοποίησης.
Τέλος κρίνεται επιβεβλημένη η εξ αρχής αναθεώρηση των ΑΕΠΟ των αξιοποιητών με βάση τους πρότυπους περιβαλλοντικούς όρους οι οποίοι θα δημιουργηθούν. Με τον τρόπο αυτό ενισχύεται η πιθανότητα μείωσης της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης που δημιουργείται από τις μονάδες αξιοποίησης.
Αναφορικά με την υποχρέωση των Δήμων για την υποχρέωση έκδοση άδειας συλλογής και μεταφοράς, με σκοπό τη συλλογή και μεταφορά των αστικών στερεών αποβλήτων τους, έχω να παρατηρήσω:
– να εξηγήσει ο νομοθέτης με ποιον τρόπο βελτιώνεται η διαχείριση των αποβλήτων καταργώντας την υποχρέωση των Δήμων στην έκδοση άδειας συλλογής και μεταφοράς. Μα μέχρι και τη στιγμή που μιλάμε πόσοι Δήμοι ανά την Ελλάδα διαθέτουν την εν λόγω άδεια ? Ελάχιστοι… Πόσα προβλήματα βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων από τη μη τήρηση ούτε των αυτονόητων, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των αποβλήτων ? Η ύπαρξη της άδειας είναι το μοναδικό έγγραφο, με βάση το οποίο ο κάθε Δήμος οργανώνει τη συλλογή και μεταφορά των αστικών του αποβλήτων. Επίσης, στην άδεια αυτή αναφέρονται οι υποχρεώσεις του Δήμου ως προς τη διαχείριση των αποβλήτων του και οι αρμόδιες αρχές μπορούν ανά πάσα στιγμή να ελέγξουν εάν αυτές τηρούνται
– η υποχρέωση να διαθέτουν άδεια συλλογής και μεταφοράς μόνο οι ιδιώτες (δηλ. μόνο οι ιδιώτες να εφαρμόζουν τη νομοθεσία), δυστυχώς οξύνει παρά αμβλύνει τις ανισότητες. Θεωρώ πως πρώτα από όλα, η νομοθεσία πρέπει να εφαρμόζεται από τις δομές ενός κράτους, το οποίο θέλει να λέγεται κράτος δικαίου…
– στην εγκύκλιο με αρ. πρωτ. οικ. 129043/4345/8-7-2011, παρ. Β1, σημείο 4 αναφέρεται ότι: «Οι προαναφερόμενες άδειες συλλογής και μεταφοράς αδειοδοτούν την δραστηριότητα και όχι τα μέσα συλλογής και τα οχήματα μεταφοράς». Στην αιτιολογική έκθεση σχεδίου νόμου, αναφέρεται στο άρθρο 18 ότι οι Δήμοι ασκούν εκ του νόμου τη δραστηριότητα αυτή. Ποιου νόμου ? Και με ποιες προϋποθέσεις ? Και με ποιες υποχρεώσεις ? Και με ποια οργάνωση της δραστηριότητας ? Ποιος είναι αυτός ο νόμος που επιτρέπει οι φορείς του κράτους να μην αδειοδοτούν τις δραστηριότητές τους και παράλληλα αυτό να ζητείται να εφαρμόζεται από τους ιδιώτες ? Η απλή καταχώρηση των οχημάτων σε μια λίστα σε μια ιστοσελίδα, όπως αναφέρεται στο άρθρο 19 της αιτιολογικής έκθεσης σχεδίου νόμου, έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τα αναφερόμενα της ανωτέρω εγκυκλίου, καθώς με αυτόν τρόπο «αδειοδοτούνται» ουσιαστικά τα οχήματα μεταφοράς και όχι το ζητούμενο που είναι η δραστηριότητα.
Προτείνω η δεύτερη παράγραφος του σημείου 2, του άρθρου 18 του σχεδίου νόμου να τροποποιηθεί ως εξής:
«Οι Δήμοι υποχρεούνται εντός 6 μηνών από την ημερομηνία δημοσίευσης της παρούσας απόφασης στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, να εκδώσουν άδεια συλλογής και μεταφοράς για τη συλλογή και μεταφορά του συνόλου των στερεών μη επικίνδυνων αποβλήτων τους».
Το ότι δεν ηπάρχει το μητρώο Περιβαλλοντικων Ελεγκτων ή ειναι ακόμα υπο συσταση?????????…………….Πάντως ελπίζω να είναι βάσιμη η εξαγγελια αυτή .
Στο άρθρο 18 παράγραφος 1 προβλέπεται ο έλεγχος προς της αδειοδοτησης των Χώρων Υγειονομικής Ταφής (γιατί αυτό αφορά η ΚΥΑ 29407/3508/2002) μετά από έλεγχο των όρων της άδειας λειτουργίας. Όταν δεν έχει εκδοθεί άδεια (π.χ για νέα έργα) ποιούς όρους θα ελέγχουν. Να εξεταστεί η αλλαγή της διατύπωσης και να αναφέρεται σε τήρηση περιβαλλοντικών όρων ή σε διατάξεις της νομοθεσίας.
Στο άρθρο 18 παρ. 2 θεωρώ ότι πρέπει:
1. Να δοθούν οι προδιαγραφές ή τα περιεχόμενα της μελέτης
2. Να διευκρινιστεί πως αποδυκνύεται η ορθή διαχείριση των αποβλήτων στις ανανεώσεις – τροποποιήσεις κ.λ.π
καλο και αυτο. Οι ιδιωτες υποχρεούνται να εκδοσουν αδεια συλλογής και μεταφοράς αποβλήτων ενω οι Δημοι οχι? Αυτο δεν ειναι συμφωνο με την Ευρωπαικό δικαιο οπου δεν ειναι δυνατή διακριση μεταξυ των υποχρεωσεων που εχουν ιδιωτες και αλλοι φορεις οπως Δημοι στο ιδιο αντικειμενο.