Αρχική Καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών χάραξης, σήμανσηςΆρθρο 05 – Χωροθέτηση – χάραξη – πιστοποίηση νέων ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών

Άρθρο 05 – Χωροθέτηση – χάραξη – πιστοποίηση νέων ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών

1. Η χωροθέτηση ενός μονοπατιού πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό διαχείρισης του χώρου (π.χ. Σχέδιο Διαχείρισης Προστατευόμενης Περιοχής, Διαχειριστικό Σχέδιο Δάσους, Ειδική Μελέτη για το συνολικό δίκτυο δασόδρομων και μονοπατιών μιας ευρύτερης περιοχής, Σχέδιο Αντιπυρικής Προστασίας) ή τουλάχιστον να λαμβάνει υπόψη στοιχεία από τα παραπάνω και να μην είναι αποσπασματική.
2. Η επιλογή του χώρου και της διαδρομής πρέπει να γίνεται με γνώμονα τα δύο ισάξια στοιχεία:
2.1. Το είδος του μονοπατιού που πρόκειται να κατασκευαστεί, αποσκοπώντας στην επίτευξη στον μέγιστο βαθμό των σκοπών που εξυπηρετεί η κάθε διαδρομή μονοπατιού. Προς τούτο λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και επιθυμίες των επισκεπτών, οι δυνατότητες, τα πλεονεκτήματα και οι περιορισμοί του χώρου. Είναι σημαντικό να καθορίζεται εξαρχής ο ειδικός στόχος της διαδρομής και να αφιερώνεται ο απαραίτητος χρόνος για τον σωστό σχεδιασμό της προς μεγιστοποίηση του δημοσίου συμφέροντος και οφέλους.
2.2. Μια σειρά περιβαλλοντικών κριτηρίων όπως:
α) την ελάχιστη όχληση ή διατάραξη των ειδών άγριας πανίδας
β) τις αλλαγές που θα επιφέρει στο έδαφος και στην οπτική εικόνα της περιοχής
γ) την σύνθεση της βλάστησης και τις ιδιαίτερες ανάγκες των ειδών αυτής καθώς και τις επιπτώσεις που μπορεί να επέλθουν σε αυτή και το φυσικό περιβάλλον γενικότερα
δ) την ύπαρξη επιστημονικού ενδιαφέροντος για διαδρομές εκπαιδευτικού σκοπού
ε) τη διασπορά σκουπιδιών (δυνατότητα συλλογής σκουπιδιών)
2. Η χάραξη των μονοπατιών πρέπει να στηρίζεται σε μελέτη διάνοιξης μονοπατιών η οποία θα εκπονείται από ειδικό επιστήμονα με βάση το διάγραμμα ύλης που αναφέρεται στο Παράρτημα Ι. Ο μελετητής πρέπει να γνωρίζει καλά το χώρο με τις επιμέρους ιδιαιτερότητες και έχοντας υπόψη τους διαχειριστικούς και περιβαλλοντικούς περιορισμούς, να εντοπίσει τα επικίνδυνα ή ευαίσθητα σημεία που πρέπει να αποφύγει, να προσδιορίσει την αρχή και το τέλος του μονοπατιού τα ενδιάμεσα σημεία με χώρους ανάπαυσης ή σημεία ενδιαφέροντος και τη σήμανση. Η χάραξη θα πρέπει να ολοκληρωθεί με βάσει τα παραπάνω, πρώτα επί χάρτου με σύστημα GIS και έπειτα στο έδαφος. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να προηγείται η αξιοποίηση των υπαρχόντων μονοπατιών, των διαπιστωμένων τάσεων του κοινού να πορεύεται στο χώρο (π.χ. παρακάμψεις) και να αποφεύγονται οι πολλές χαράξεις.
3. Τα νέα μονοπάτια που χαράσσονται και κατασκευάζονται σύμφωνα με τις προδιαγραφές της παρούσης, καθώς και τα υφιστάμενα μονοπάτια που συντηρούνται και προσαρμόζονται σε αυτές, θεωρούνται πιστοποιημένα και σημαίνονται με ετικέτα πιστοποίησης (βλ. άρθρο 10, είδη πινακίδων σήμανσης).
4. Οι οδεύσεις όλων των σηματοδοτημένων ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών πρέπει να καταγράφονται σε χάρτη της περιοχής και να καταχωρούνται σε συγκεκριμένο δικτυακό τόπο της αρμόδιας τοπικής υπηρεσίας.

Σχόλια
  • 22 Αυγούστου 2016, 08:35 | Ηλίας Τζηρίτης

    παρ. 1: να εντάσσονται και σε ΣΧΟΟΑΠ

    παρ. 2.1: Τα στοιχεία αυτά να είναι βασικά προαπαιτούμενα της μελέτης συντήρησης-χάραξης ώστε να ερωτάται η γνώμη των χρηστών αλλά και της τοπικής κοινωνίας, των κατοίκων και των επαγγελματιών της περιοχής. Πως όμως μετράται η γνώμη όλων αυτών;

    παρ. 2: Η συλλογή σκουπιδιών είναι ατομική ευθύνη των πεζοπόρων. Αν σχεδιάζαμε διαδρομές με βάση τις δυνατότητες π.χ. συλλογή απορριμμάτων δεν θα γινόταν καμιά διαδρομή. Ποιοι θεωρούνται «ειδικοί επιστήμονες»;Αυτό πρέπει να προσδιοριστεί ή να μην οριστεί καν. Επίσης αρκετοί «ειδικοί» επιστήμονες δεν έχουν πεζοπορική εμπειρία, με αποτέλεσμα να σχεδιάζονται και να κατασκευάζονται διαδρομές που δεν ικανοποιούν τις ανάγκες των πεζοπόρων και μια ευρύτερη οπτική ανάπτυξης διαδρομών. Επίσης δεν είναι σπάνιες οι υπερτιμολογήσεις. Για το σκοπό αυτό πρέπει να προβλεφθεί με κάποιο τρόπο η συμμετοχή των τοπικών ή πλησιέστερων ορειβατικών συλλόγων.

    παρ. 3: Η πιστοποίηση είναι σύνθετη διαδικασία που εμπλέκει και τρίτους φορείς-αξιολογητές. Επίσης η πιστοποίηση δεν είναι οριστική αλλά επανεξετάζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ποιος χορηγεί την πιστοποίηση, με ποια διαδιασία, κριτήρια κτλ.;;; Μια διαδικασία που εξηγείται στην ιστοσελίδα της ERA http://www.era-ewv-ferp.com/programs/lqt/ , http://menalontrail.eu/el/leading-quality-trails/

    παρ. 4:Ποια υπηρεσία; Είναι αρκετά αόριστο. Εδώ πρέπει να υπάρχει μια ενιαία ιστοσελίδα, η οποία να έχει δεδομένα ανοικτού κώδικα για όλους τους χρήστες, π.χ. να είναι υποχρεωτικό για τους μελετητές να δίνουν τα δεδομένα χάραξης π.χ. στη ΕΟΟΑ ή στο http://geodata.gov.gr/, να ανεβαίνουν στις ιστοσελίδες τους και μετά σε όποια ιστοσελίδα θέλει ο καθένας.

  • 22 Αυγούστου 2016, 03:05 | Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καρδίτσας

    2) Για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων.
    – Να επισημάνουμε να μην ανοίγονται νέα μονοπάτια σε παρθένο δάσος, παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο που ήδη δέχεται επισκέψεις (σπήλαιο, κάποιος γεωλογικός σχηματισμός, κλπ) ή για διασύνδεση υπαρχόντων παλαιών μονοπατιών. Άρθρο 5 παρ2
    3) Έχει παρατηρηθεί ότι εντάσσονται σε προγράμματα μονοπάτια που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα ή και δεν προκαλούν το ενδιαφέρον των χρηστών ή ακόμη να προτείνονται άχρηστες, ακριβές παρεμβάσεις καθώς οι προτάσεις γίνονται χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία
    – Προτείνουμε να υπάρξει μέριμνα ώστε στην μελέτη κατασκευής για την επιλογή των διαδρομών και των επεμβάσεων να υπάρχει και η συμμετοχή εξουσιοδοτημένων μελών ορειβατικών συλλόγων με ανάλογη εμπειρία. Το ίδιο να προβλέπεται και στην επίβλεψη των έργων. Άρθρο 5.

    4) Έχει παρατηρηθεί ότι το κόστος συντήρησης μονοπατιών παρουσιάζει πολύ υψηλές τιμές σε σχέση με το τελικό προϊόν. Αυτό έχει να κάνει με το ότι στις μελέτες προβλέπονται εργασίες που δεν εξυπηρετούν στην πραγματικότητα κάποια ανάγκη, όπως σκαλοπάτια πετρόχτιστα στις αρχές των διαδρομών. Ή δίδονται τιμές που είναι κατά πολύ πολλαπλάσια του αναγκαίου κόστους. Μια καλή τιμή για σήμανση και καθαρισμό μονοπατιού, με σκαλιά με κορμούς σε προσεκτικά επιλεγμένα σημεία είναι αυτή του ενός ευρώ /τρέχον μέτρο.
    – Πρόταση: να γίνει σαφής αναφορά στο κόστος των εργασιών (τιμές 2016), Δλδ ένα μονοπάτι 1 χλμ, δεν μπορεί να κοστολογηθεί παραπάνω από 1000 ευρώ. Εκεί μπορεί να υπολογιστεί επιπλέον κάποια κατασκευή (τραπεζόπαγκος) καθώς και το νόμιμο κέρδος του εργολήπτη. Επίσης μπορεί να απαιτείται αναφορά σε άλλους διαγωνισμούς για επιλογή χαμηλότερης τιμής.
    – Πρέπει να υπάρχει μέριμνα έτσι ώστε και στη μελέτη κατασκευής για την διάνοιξη μονοπατιού και τις επεμβάσεις να υπάρχει συμμετοχή και σύμφωνη γνώμη εξουσιοδοτημένων μελών ορειβατικών συλλόγων με εμπειρία στην διάνοιξη και σηματοδότηση μονοπατιών. Το ίδιο να γίνεται και στην επίβλεψη του έργου. Άρθρο 5

    5) Η ηλεκτρονική καταγραφή των μονοπατιών σε ενιαία βάση δεδομένων και διαδικτυακό τόπο διευκολύνει την πρόσβαση των χρηστών και προφανώς αποτελεί χρήσιμη πηγή πληροφοριών για τις υπηρεσίες της πολιτείας.
    – Προτείνουμε την δημιουργία μιας κεντρικής-εθνικής ιστοσελίδας για την ανάρτηση των πιστοποιημένων μονοπατιών, όχι μόνο καταχώρηση σε τοπικές υπηρεσίες, από όπου εκτός των άλλων θα μπορούν να αντλούν στοιχεία και άλλοι διαδικτυακοί τόποι όπως ή και όσοι δραστηριοποιούνται επαγγελματικά (εκδότες, τουριστικοί πράκτορες, κλπ). Άρθρο 5 παρ 4 και άρθρο 12.

  • 21 Αυγούστου 2016, 23:18 | Περιβαλλοντική Εταιρεία Πρέβεζας

    Αναφέρεται καταρχήν ορθά ότι «Η χωροθέτηση ενός μονοπατιού πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό διαχείρισης του χώρου (π.χ. Σχέδιο Διαχείρισης Προστατευόμενης Περιοχής, Διαχειριστικό Σχέδιο Δάσους, Ειδική Μελέτη για το συνολικό δίκτυο δασόδρομων και μονοπατιών μιας ευρύτερης περιοχής, Σχέδιο Αντιπυρικής Προστασίας)» και άποψή μας είναι πως εδώ πρέπει να μπει τελεία, διότι η συνέχεια της πρότασης «ή ουλάχιστον να λαμβάνει υπόψη στοιχεία από τα παραπάνω και να μην είναι αποσπασματική» ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Έχουν τον τρόπο οι τοπικοί άρχοντες να κάνουν τη διάταξη αυτή ΛΑΣΤΙΧΟ και είναι απορίας άξιο πως προτείνεται τέτοια πονηρή διάταξη. Πρέπει να αποσυρθεί! Αν είναι δυνατόν να αποφασίζουν οι εκάστοτε δήμαρχοι και τοπικοί παράγοντες για τη διάνοιξη νέων μονοπατιών. Ας θυμηθούμε λίγο το πανηγύρι των στρωμένων με ψήφους δασικών / αντιπυρικών / αγροτικών δρόμων που κατασπάραξαν βουνά και δάση και έβλαψαν μόνιμα τα ωραιότερα αλπικά τοπία (λ.χ. Βερλίγκα – πηγές Ασπροποτάμου).

    Στο ίδιο άρθρο (5) συμφωνούμε με τη διάταξη ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει προηγείται η αξιοποίηση των υφιστάμενων μονοπατιών. Ωστόσο χρειάζεται περαιτέρω αυστηροποίηση.

  • 21 Αυγούστου 2016, 20:23 | Ελληνική Ένωση Ορεινής Ποδηλασίας

    παρ. 2.1 “Προς τούτο λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και επιθυμίες των επισκεπτών, οι δυνατότητες, τα πλεονεκτήματα και οι περιορισμοί του χώρου. “ Η αναφορά είναι πολύ γενική και δεν καλύπτει περιπτώσεις όπως τα μονοπάτια ιδιαίτερης δυσκολίας ή χαρακτήρα (πχ αθλητικα μονοπάτια που εξυπηρετούν δράσεις canyoning, αναρρίχησης, ποδηλασίας κτλ)

  • 21 Αυγούστου 2016, 17:35 | Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας

    (Σημειώνεται πως υπάρχει λάθος στην αρίθμηση των παραγράφων καθώς η παράγραφος 2 επαναλαμβάνεται.)

    Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε κι εμείς, όπως και ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΗΣ, την τάση κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος για να γίνουν μονοπάτια “σύμφωνα με τις προδιαγραφές”, οι οποίες στο άρθρο 5 δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές του 2006. Τα μονοπάτια ήταν ένας τρόπος απορρόφησης κονδυλίων στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.

    Παράγραφος 1. Όταν υπάρχει ευρύτερο σχέδιο διαχείρισης ενός τόπου, εκ των πραγμάτων λαμβάνεται υπ’ όψιν στη δημιουργία δικτύου μονοπατιών. Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

    Παράγραφος 2.1 Ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο πιστεύουμε πως πρέπει να σχεδιάζεται ένα μονοπάτι ή ένα δίκτυο μονοπατιών είναι η δυνατότητά του να προσελκύσει πεζοπορικό τουρισμό. Εάν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τότε δεν έχει νόημα και το έργο διότι θα κοστίσει περισσότερο απ’ ότι θα αποφέρει στον τόπο. Η δυνατότητα ενός τόπου να προελκύσει πεζοπορικό τουρισμό εξαρτάται από τα φυσικά και πολιτιστικά του αξιοθέατα, το είδος των μονοπατιών που ενδεχομένως υπάρχουν από παλαιότερα, τη δυνατότητα διανυκτέρευσης (όπου απαιτείται), καθώς και τα κίνητρα της τοπικής κοινωνίας. Εάν η τοπική κοινωνία δεν βρίσκεται στην βάση του αιτήματος να γίνει ένα μονοπάτι, τότε είναι καλύτερο να μην γίνει τίποτα.

    Παράγραφος 2.2 Αναφέρεται κυρίως σε χάραξη νέων μονοπατιών, πράγμα το οποίο χρειάζεται σπανίως στην Ελλάδα.

    Παράγραφος 2 (η δεύτερη παράγραφος 2): Για να μην σπαταληθεί εκ νέου χρήμα το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει τη χώρα τουριστικά, είμαστε πεπεισμένοι πως η κύρια ενασχόληση του επιστήμονα που αναλαμβάνει το έργο χάραξης ή σχεδιασμού δικτύου μονοπατιών πρέπει να είναι το αν το/τα μονοπάτια θα μπορέσουν να προσελκύσουν πεζοπόρους ή όχι. Τα μονοπάτια στην Ελλάδα είναι τις περισσότερες φορές υφιστάμενα, και δεν απαιτούν κάποια μελέτη για να ξεκλαδωθούν ή για να γίνουν μικρές επιδιορθώσεις βατότητας. Απαιτούν όμως ειδικό μακροπρόθεσμο σχέδιο που να περιλαμβάνει τη δικαιολόγηση του σχεδιασμού ενός δικτύου μονοπατιών με βάση τις απαιτήσεις των πεζοπόρων, και ταυτόχρονα σχέδιο προβολής τουλάχιστον πενταετίας, το οποίο να περιέχει λεπτομερείς δράσεις που θα καταστήσουν το έργο βιώσιμο οικονομικά.

    Παράγραφος 3. Η πιστοποίηση στα μονοπάτια (βλ. European Ramblers Association) είναι ένα εργαλείο μάρκετινγκ το οποίο βάζει κανόνες ώστε το κοινό που παρακολουθεί το σήμα να επιλέξει πιο εύκολα μια πιστοποιημένη διαδρομή. Λειτουργεί δηλαδή κυρίως για την προσέλκυση επισκεπτών. Η δημιουργία ενός σήματος ποιότητας απλά για την κατασκευή των μονοπατιών θεωρούμε πως θα δημιουργήσει ιδιαίτερες ανασφάλειες στους εν δυνάμει πεζοπόρους. Και αυτό, διότι τα περισσότερα έργα μονοπατιών που έγιναν στην Ελλάδα, έγιναν με τις προδιαγραφές του άρθρου 5 (που αποτελεί αντιγραφή των Οδηγιών και Προδιαγραφών του 2006). Εάν έπαιρναν πιστοποίηση λοιπόν, και κάποιος πεζοπόρος περπατούσε ένα από αυτά και δεν ήταν ικανοποιημένος (πολύ πιθανό), τότε αυτό θα αμαύρωνε την ιδέα του και για τα υπόλοιπα πιστοποιημένα μονοπάτια. Πιστεύουμε πως η πιστοποίηση πρέπει να παραμείνει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ως έχει σήμερα, και να χρησιμοποιείται καθαρά για λόγους προβολής.

    Παράγραφος 4. Είχαμε αναφέρει και στην εισαγωγική μας τοποθέτηση πως χρειάζεται ένα πανελλήνιο μητρώο μονοπατιών ώστε να γνωρίζει η πολιτεία τί υπάρχει από μονοπάτια. Αυτό αρκεί. Να τονίσουμε εδώ πάντως πως το να μπει η πληροφορία για μονοπάτι σε ένα διαδικτυακό τόπο της τοπικής υπηρεσίας (πχ. στην ιστοσελίδα ενός Δήμου) τουριστικά δεν βοηθάει σε τίποτα. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα!

  • 21 Αυγούστου 2016, 13:27 | Τάσος Λύτρας

    Η Ελλάδα, εξ αιτίας του ανάγλυφού της και των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και οικονομίας, είναι γεμάτη από μονοπάτια. Χρειάζεται η καταγραφή τους, η αποτύπωσή τους και η κατ’ επιλογή αποκατάστασή τους (καθαρισμός, επισκευές, σήμανση κλπ) ώστε να χρησιμοποιούνται για ορειβατικές, οικοτουριστικές κλπ διαδρομές. Δεν είναι κατανοητή η ανάγκη χωροθέτησης, κατασκευής, μελέτης διάνοιξης κλπ νέων μονοπατιών. Η τυχόν επιδίωξη δημιουργίας πεδίου απορρόφησης, δυσανάλογων με τις πραγματικές ανάγκες, κονδυλίων, εργολαβιών και έργων που προκαλούν αισθητική και περιβαλλοντική υποβάθμιση, όπως το μονοπάτι Συρράκο – Καλαρύτες, πρέπει να αποκλειστεί.

  • 20 Αυγούστου 2016, 20:31 | Πασβάντης Κωνσταντίνος

    Η χάραξη νέων μονοπατιών σε δάση και δασικές εκτάσεις πρέπει να είναι εις γνώση της Δασικής Υπηρεσίας και να γίνεται σύμφωνα με τη δασική επιστήμη και νομοθεσία. Δεν μπορεί ο καθένας να πηγαίνει και να ανοίγει μονοπάτια όποτε θέλει και όπου θέλει, καθώς πέρα των γραφειοκρατικών και νομικών θεμάτων προκύπτουν και θέματα ασφαλείας.

    Πολλές φορές τα μονοπάτια είναι σε περιοχές οπού επιτρέπεται το Κυνήγι. Δεν νοείται κάποιος πεζοπόρος να διασχίζει το οργανωμένο μονοπάτι και δίπλα του να «πέφτουν τουφεκιές». Οι Δασικές Υπηρεσίες που έχουν τα όρια των κυνηγητικών περιοχών και εκτός απροόπτου θα έχουν και το αρχείο των μονοπατιών πρέπει να ορίσουν μια ζώνη εκατέρωθεν του μονοπατιού που θα απαγορεύεται το κυνήγι και να το γνωστοποιούν στους κατά τόπους κυνηγητικούς συλλόγους.

  • 19 Αυγούστου 2016, 22:52 | ΜΑΙΝΑΛΟΝ ΚΟΙΝΣΕΠ

    ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΔΗ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ (ΜΑΙΝΑΛΟΝ, ΑΝΔΡΟΣ) ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΥΠΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ (ΜΕΤΣΟΒΟ, ΣΚΙΑΘΟΣ, ΧΙΟΣ, ΞΑΝΘΗ) ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΕΖΟΠΟΡΩΝ» ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ
    Άρθρο 5
    – Θα πρέπει στην εν λόγω Υπουργική απόφαση να συμπεριληφθεί ειδική μνεία για τα ήδη δύο πιστοποιημένα και τα τέσσερα υπό πιστοποίηση πεζοπορικά μονοπάτια, τις μελλοντικές τους επεκτάσεις, καθώς και για όσα στο μέλλον πιστοποιηθούν από την “ERA” , τα οποία έχουν δικό τους σύμβολο σήμανσης – σήμα, κατοχυρωμένο από την «ERA» κλπ
    – θα πρέπει ξεκάθαρα να διαφοροποιηθεί σε ότι αφορά τις διαδικασίες η χάραξη νέας πεζοπορικής διαδρομής από τη συντήρηση υφιστάμενου παλαιού μονοπατιού και πεζοπορικής διαδρομής. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να υπάρχουν σαφώς συνδέσεις με τις όποιες υφιστάμενες απόπειρες σχεδιασμού του χώρου, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις του ελλαδικού χώρου δεν υφίστανται ακόμη χωροταξικά νομοσχέδια ή δασικοί χάρτες. Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή των υφιστάμενων παλαιών πεζοπορικών διαδρομών θα πρέπει να προβλέπονται πολύ απλούστερες διαδικασίες καθώς αναφερόμαστε σε διαδρομές που σε αρκετές περιπτώσεις για αιώνες χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους των περιοχών ή επισκέπτες κι απλά υφίσταται ανάγκη συντήρησης τους, χωρίς να τίθενται νέα ζητήματα περιβαλλοντικών επιβαρύνσεων ή συγκρούσεων με άλλες χρήσεις.
    – Δεν είναι σαφές τι σημαίνει και σε τι ανταποκρίνεται ο όρος πιστοποίηση (παράγραφος 3) αλλά και το ποια θα είναι η ετικέτα, που και πότε θα χρησιμοποιείται και από ποιους και με ποιο σκοπό
    – Δεν αποσαφηνίζεται το ποιοι θα είναι επιφορτισμένοι με την καταγραφή των διαδρομών εκ μέρους της αρμόδιας τοπικής υπηρεσίας και πάλι λαμβάνοντας υπόψη την υποστελέχωση λόγω της οικονομικής κρίσης των περισσοτέρων δημοσίων υπηρεσιών της κεντρικής αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης καλό θα ήταν να προβλεφθεί η δυνατότητα κάλυψης των αναγκών αυτών από ενδιαφερόμενους ιδιώτες ή συλλογικότητες εθελοντών και ακολουθώντας πάντα κάποιες συμφωνημένες και εύλογες προδιαγραφές

    – Η ταξινόμηση των μονοπατιών πέρα από τη διάκριση τους σε ευρωπαϊκά και εθνικά που εξυπηρετεί διαφοροποιήσεις εθνικών ορίων, θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη της τις διαφορποιήσεις που υπάρχουν μεταξύ των ορειβατικών (πιο απαιτητικών σε ζητήματα ασφάλειας και φυσικής κατάστασης) και πεζοπορικών διαδρομών (μικρότερης δυσκολίας διαδρομών χωρίς ιδιαίτερα ζητήματα ασφάλειας) Είναι σημαντικό να υπάρξει αναλυτική διάκριση μεταξύ ορειβατικού και πεζοπορικού μονοπατιού. Για τη χρήση των πρώτων και ιδιαίτερα σε μεγάλα υψόμετρα και κλίσεις είναι απαραίτητη η γνώση τεχνικών ορειβασίας από τους χρήστες ενώ τα δεύτερα απευθύνονται σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό που δεν είναι απαραίτητο να έχει λάβει ειδική εκπαίδευση.
    – Απουσιάζει μια πιο ξεκάθαρη αναφορά στο γεγονός ότι οι περισσότερες πεζοπορικές διαδρομές στη χώρα μας αποτελούν παλαιές ημιονικές “οδούς” που εξυπηρετούσαν για αιώνες ανάγκες μετακίνησης, επικοινωνίας, εμπορίου κα. Η απουσία ξεκάθαρης αναφοράς στο Άρθρο 2 ενδεχομένως οδηγεί και σε απουσία ξεκάθαρης πρόβλεψης στα επόμενα άρθρα όπου δίνεται κατά κύριο λόγο έμφαση στη χάραξη και δημιουργία νέων κι όχι υφιστάμενων διαδρομών
    – είναι σημαντικό να εισαχθεί στο σχέδιο νόμου η έννοια του δικτύου πεζοπορικών διαδρομών καθώς και της τοπικής διαχείρισης καθώς σε αρκετές περιοχές υπάρχουν συστάδες διαδρομών που συγκροτούν ένα δίκτυο διαδρομών
    – η διάκριση των μονοπατιών σε αναψυχής, εκπαιδευτικών-θεματικών, αθλητικών και διαβίωσης είναι μάλλον θεωρητική καθώς οι περισσότερες πεζοπορικές διαδρομές συνήθως συνδυάζουν όλες τις παραπάνω χρήσεις αναλόγως του πότε και ποιος τα χρησιμοποιεί

  • 17 Αυγούστου 2016, 13:23 | Γιώργος Τούλης

    Όταν μιλάμε για νέα μονοπάτια προφανώς μιλάμε για μονοπάτια που υπάρχουν ήδη αλλά δεν χρησιμοποιούνται για -συνήθως- πολλές δεκαετίες, οπότε και είναι κλειστά.
    Σε πολλές περιπτώσεις αναλαμβάνει ένας σύλλογος να κάνει τη διάνοιξη (στον Όλυμπο που γνωρίζω αυτό έχει συμβεί πολλές φορές). Πολύ σωστή η πρόταση να χρειάζεται έγκριση και ενιαίος σχεδιασμός. Βέβαια αυτό θα αποθαρρύνει πολλούς που ενδιαφέρονται για τη διάνοιξη νέων μονοπατιών.
    Οι σύλλογοι που θα προτείνουν τη διάνοιξη νέων μονοπατιών πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη μετέπειτα συντήρηση τους.

  • 16 Αυγούστου 2016, 17:17 | Χαράλαμπος Θεδωρόπουλος

    Για τη παρ. 2 θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχετικό σχόλιο του Κου ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΜΠΡΗ ο οποίος αναφέρει οτι θα πρέπει να υπάρξει ΕΠΙΠΛΕΟΝ και συμμετοχή ενός έμπειρου ορειβάτη πέραν του οποιουδήποτε ειδικού επιστήμονα ο οποίος μπορεί να μην αντιλαμβάνεται αλλά και γνωρίζει της έννοιες αλλά και τις ανάγκες ενός πεζοπόρου ή ενός ποδηλάτη μέσα σε ένα μονοπάτι. Με το παραπάνω θέλω να τονίσω ότι στη περίπτωση μη συμμετοχής κάποιου πεζοπόρου ή ποδηλάτη είναι πολύ εύκολο να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του μονοπατιού και στο τέλος να είναι ένα έργο άχρηστο.
    Επιπλέον θα ήθελα να προσθέσω ότι για τα ποδηλατικά μονοπάτια θα πρέπει να υπάρχει η συμμετοχή τουλάχιστον ενός ποδηλάτη καθ’ ότι στα ποδηλατικά μονοπάτια πέραν των όποιων τεχνικών προδιαγραφών θα πρέπει να υπάρξει και μέριμνα στο σχεδιασμό για θέματα όπως π.χ. η ελάχιστη χρήση φρένων (που οδηγεί σε μικρότερες φθορές του εδάφους), η καλύτερη και ανεμπόδιστη ορατότητα μέσα στο μονοπάτι κυρίως σε στροφές(μειώνει κατά πολύ τη όποια περίπτωση ατυχήματος), η χρήση για την οποία σχεδιάζεται ένα μονοπάτι κ.α. Ο δε πεζοπόρος ή ποδηλάτης θα πρέπει να είναι πιστοποιημένος απο κάποιο φορέα ή σύλλογο και να μην είναι ένας τυχαίος «έμπειρος ποδηλάτης – πεζοπόρος» ή ακόμα καλύτερα στον σχεδιασμό των μονοπατιών να συμμετέχουν σύλλογοι που θα έχουν και την ανάλογη πιστοποίηση ή γνωμοδότηση.

  • 16 Αυγούστου 2016, 11:48 | ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗ | Naaturefriends Greece

    Η γνώμη μας είναι ότι υπάρχουν πολλά μονοπάτια στην Ελλάδα. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Η συντήρηση των υφισταμένων μονοπατιών και η ανάδειξη εκείνων που δεν έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα είναι για εμάς προτεραιότητα.
    Ωστόσο σε περιπτώσεις που αποφασιστεί μια νέα διάνοιξη θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη:
    α) Η βασική αξία της ΔτΤ: «Προστασία της Φύσης – ως δέσμευση για να διασφαλιστεί η οικολογική αξία και ο φυσικός χαρακτήρας στις ορεινές περιοχές και στα αναρριχητικά πεδίο. Αυτό περιλαμβάνει την προστασία των επαπειλούμενων ειδών χλωρίδας και πανίδας, τα οικοσυστήματα τους και το τοπίο»
    β)Το άρθρο 9 της ΔτΤ «Οι πρώτες αναβάσεις» και ιδιαίτερα το άρθρο 1: «Οι πρώτες αναβάσεις θα πρέπει να γίνονται με σεβασμό προς το περιβάλλον και σύμφωνα με τους τοπικούς κανονισμούς, την επιθυμία των γαιοκτημόνων και τις πολιτισμικές αξίες των κατοίκων της περιοχής.»
    γ)Τις Δασικές Αστυνομικές Ρυθμιστικές Διατάξεις που εκδίδουν τα Δασαρχεία και οι Δ/νσεις Δασών και ιδιαίτερα αυτή που απαγορεύει «Την κοπή δένδρων, θάμνων, κλάδων, ανθέων φρυγάνων κλπ., την εκφλοίωση και κάθε άλλη πράξη που θίγει τα δένδρα, τους θάμνους και το έδαφος.» [προσοχή στο έδαφος]
    δ) Η χάραξη νέων ορειβατικών/ πεζοπορικών μονοπατιών να γίνεται με τον πλέον παραδοσιακότερο, οικονομικότερο και απλούστερο τρόπο. Η αναφορά του κ.Λαμπίρη για «Το μονοπάτι στους Καλαρρύτες είχε προϋπολογισμό 650.000 ευρώ για 1,6 χλμ μονοπατιού» μας προκαλεί ως πολίτες, ως πεζοπόρους – ορειβάτες, ως ΦτΦ.

  • 12 Αυγούστου 2016, 14:13 | Γιάννης Μιχαήλ

    ΑΡΘΡΟ 5
    Η ανάδειξη διαδρομών πεζοπορίας ασφαλώς θα πρέπει να εντάσσεται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό διαχείρισης του χώρου που να μην περιορίζεται στην θεσμική ύλη της δασικής νομοθεσίας αλλά και στον χωροταξικό σχεδιασμό όπως αυτός εξελίσσεται με τα Περιφερειακά Σχέδια του Ν. 2742/99 και τα ΓΠΣ – ΣΧ00ΑΠ του Ν. 2508/97 και τα νέα ΤΧΣ του Ν/4269/14.

    Ο σχεδιασμός θα πρέπει να διακριθεί σε δύο επίπεδα κλίμακας: τον προσδιορισμό ή καταγραφή διαδρομών και την λεπτομερή χάραξη. Πέραν των αναφερομένων κριτηρίων θα πρέπει να κατοχυρωθεί ρητά η προτεραιότητα χρήσης και ενσωμάτωσης υφισταμένων παλαιών δικτύων ή κλάδων. Ιδιαίτερα σε χώρους αυξημένης ευαισθησίας φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, κάθε νέα διάνοιξη επιφέρει μη αντιστρέψιμες βλάβες και πολύ συχνά καθίσταται άτεχνη και δυσλειτουργική.

    Η αναφορά της στα νέα μονοπάτια και με έμφαση στο κείμενο υποδηλώνει μια κατεύθυνση για δημιουργία νέων μονοπατιών με βάση τις σύγχρονες (?) προδιαγραφές της Υ.Α., πράγμα που θα έπρεπε κατ’ αρχήν να αποφεύγεται. Επιφύλαξη επίσης εκφράζουμε και για τις συνέπειες της λεγόμενης «προσαρμογής» υφιστάμενων μονοπατιών «σύμφωνα με τις προδιαγραφές της παρούσης» Υ.Α.

    Απαιτείται ιδιαίτερο κεφάλαιο που να αναφέρεται στα σημαντικά έργα υποδομής προηγούμενων ιστορικών περιόδων που σε πολλές περιοχές αποτελούσαν σημαντικά κατασκευαστικά επιτεύγματα λιθόστρωτων κατασκευών, μεγάλα τμήματα των οποίων διατηρούνται από μόνα τους μέχρι σήμερα όπου δεν έχει επέμβει ο άνθρωπος, που τυγχάνουν διατήρησης και προστασίας, όπως προβλέπει και ο νόμος Ν/3028/2002 περί αρχαιοτήτων.

    Η καταστροφή τμημάτων αυτών των δικτύων παρατηρείται συνήθως στην άμεση περιοχή των χωριών από διάφορες αυθαίρετες παρεμβάσεις. Η καταγραφή, αποκατάσταση και θεσμική προστασία αποτελεί προτεραιότητα που θα έπρεπε να εντάσσεται στους σκοπούς της Υ.Α.

    Συνιστάται λοιπόν να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στην καταγραφή υπαρχόντων μονοπατιών και όχι στην χάραξη νέων.

    Ακόμα πρέπει να αναφέρεται ρητά στην 2η παράγραφο του άρθρου ότι τα παραδοσιακά μονοπάτια (πέτρινα, ξερολιθιές κ.α.) θα πρέπει να προστατεύονται και να αποκαθίστανται με τις παραδοσιακές τεχνικές της κάθε περιοχής.

  • 12 Αυγούστου 2016, 12:42 | Πέτρος Λυμπεράκης

    Στη συντριπτική τους πλειονότητα τα μονοπάτια δεν απαιτουν χάραξη καθώς είναι υφιστάμενες διαδρομές που παλαιότερα είχαν χρηστικό χαρακτήρα. Συνεπώς το σύνολο του σχεδίου θα έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από την έννοια της συντήρησης – ανάδειξης αντί του σχεδιασμού – χάραξης νέων μονοπατιών όπως τώρα είναι.

    Η θεώρηση της συντήρησης ως κυρίαρχης έννοιας του υπό συζήτηση σ/ν θα δώσει περισσότερο βάρος στα κοινωνικά και ιστορικά στοιχεία του μονοπατιού, τόσο σε ότι αφορά στην κατασκευή όσο και στα συνοδά έργα ερμηνείας, έναντι των τεχνικών που κυριαρχούν στο παρόν κείμενο

  • 11 Αυγούστου 2016, 12:58 | ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

    Στην Παρ. 2 να αλλάξει η διατύπωση στο τέλος
    «Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αξιοποιούνται τα υπάρχοντα και να αναδεικνύονται τα παραδοσιακά πέτρινα μονοπάτια τα οποία δεν πρέπει να καταστρέφονται αλλά να αναπαλαιώνονται με τις παραδοσιακές τοπικές τεχνικές της κάθε περιοχής , να ενσωματώνονται στις νέες χαράξεις και στα δίκτυα των μονοπατιών, των διαπιστωμένων τάσεων του κοινού να πορεύεται στο χώρο (π.χ. παρακάμψεις) και να αποφεύγονται οι πολλές χαράξεις.»

  • 4 Αυγούστου 2016, 12:04 | Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία

    3. Στο άρθρο 5 «Χωροθέτηση-χάραξη-πιστοποίηση νέων ορειβατικών-πεζοπορικών μονοπατιών», προτείνουμε η παράγραφος 4 να συμπληρωθεί ως εξής (βλ. κείμενο με έντονους χαρακτήρες): «4. Οι οδεύσεις όλων των σηματοδοτημένων ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών πρέπει να καταγράφονται σε χάρτη της περιοχής και να καταχωρούνται σε συγκεκριμένο δικτυακό τόπο της αρμόδιας τοπικής υπηρεσίας, προσβάσιμο σε όλους και πλήρως συμμορφούμενο με τις απαιτήσεις της ΥΑ με Αριθ. ΥΑΠ/Φ.40.4/1/989 Κύρωση Πλαισίου Παροχής Υπηρεσιών Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΦΕΚ 1301/Β’/12.04.2012)»

  • 2 Αυγούστου 2016, 11:24 | Κρούπης Νικόλαος

    Παράγραφος 3. Η χάραξη και κατασκευή νέων μονοπατιών πρέπει να γίνετε μόνο σε εξαίρετες περιπτώσεις όταν τρέχει σημαντικός λόγος πρόσβασης σε σημείο και δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης με τη χρήση υπαρχόντων μονοπατιών.

    Παράγραφος 4. Θα πρέπει να υπάρχει ενιαίο πανελλαδικό σημείο αναφοράς των μονοπατιών και όχι διασπαρμένη πληροφορία σε φορείς. Το αρχείο ορεινών διαδρομών hellaspath με 15 χρόνια συνεισφοράς έχει εδραιωθεί από την πεζοπορική κοινότητα σαν τον κύριο σημείο εύρεσης διαδρομών κυρίως διότι περιέχει διαδρομές σε όλη την επικράτεια. Η δημιουργία του αρχείου των διαδρομών είναι μια συλλογική προσπάθεια πολλών εθελοντών από πολλά σημεία της Ελλάδας και αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή πληροφόρησης ορεινών διαδρομών στην χώρα μας. Η συμμετοχή μελών του hellaspath στο τοπικά συμβούλια των μονοπατιών θα είναι σημαντική στην καταγραφή και τον έλεγχο της κατάστασης των μονοπατιών.

    Έτσι προτείνω η παράγραφος να αλλαχθεί ως εξής:
    4. Οι οδεύσεις όλων των σηματοδοτημένων ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών πρέπει να καταγράφονται σε χάρτη της περιοχής και να καταχωρούνται σε συγκεκριμένο ενιαίο δικτυακό τόπο πανελληνίως που θα είναι το σημείο αναφοράς όλων των ενδιαφερομένων πεζοπόρων.

  • 2 Αυγούστου 2016, 10:49 | ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

    παρ.1. Σίγουρα η χωροθέτηση ενός μονοπατιού οφείλει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό του χώρου, ανάλογα βέβαια και του μεγέθους του. Σήμερα υπάρχουν πολλά εργαλεία διαχείρισης του χώρου και τα σημαντικότερα είναι τα ΣΧΟΟΑΠ και Γ.Π.Σ. , τα οποία θεσμοθετήθηκαν με τον Ν.2508/1997. Την τελευταία δεκαετία εκπονούνται στον ελλαδικό χώρο δεκάδες τέτοια σχέδια διαχείρισης του χώρου, μερικά εκ των οποίων έχουν εντάξει στον σχεδιασμό τους και δίκτυα μονοπατιών, αλλά δεν είναι βέβαια ο κανόνας.
    Θα μπορούσε λοιπόν και τα δίκτυα μονοπατιών να ενταχθούν στα παραπάνω χωροταξικά διαχειριστικά σχέδια, και να μην επιτρέπεται η υλοποίηση τους αν δεν προβλέπονται από αυτά ή τουλάχιστον να προηγείται η τροποποίηση τους.
    παρ.2. Οι παρατηρήσεις αυτής της παραγράφου νομίζω ότι ενισχύουν την παραπάνω θέση μου ώστε τα μονοπάτια να εντάσσονται στον χωρικό σχεδιασμό των ΣΧΟΟΑΠ, ΓΠΣ. αφού όλες αυτές οι προϋποθέσεις μπορούν να καλυφθούν στην πλειοψηφία τους από τις ειδικότητες των επιστημόνων που συμμετέχουν στις μελέτες τέτοιων διαχειριστικών σχεδίων.
    Αναφέρεται ήδη στο άρθρο ο όρος αξιοποίηση των υπαρχόντων μονοπατιών, και θεωρώ ότι πρέπει να αποτελέσει τον κανόνα στο παρόν άρθρο. Οι πρόγονοι μας είχαν αναπτύξει σε όλες τις ημιορεινές και ορεινές περιοχές της πατρίδας μας, είτε οι περιοχές αυτές ήταν κατοικήσιμες είτε όχι, ικανοποιητικό δίκτυο μονοπατιών, προκειμένου να καλυφθούν οι καθημερινές ανάγκες επικοινωνίας και μετακίνησης ανθρώπων και ζώων. Μέχρι την δεκαετία του 1960, τότε που άρχισε να εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά η ελληνική ύπαιθρος, τα περισσότερα από αυτά τα μονοπάτια ήταν σε χρήση και σε καλή κατάσταση. Επίσης θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι δρόμοι αυτοί επικοινωνίας χαράχτηκαν από αιώνες πριν, και δια μέσου του χρόνου προσαρμόστηκαν δια της χρηστικής εμπειρίας στην καλύτερη χάραξη και προσαρμογή τους στο γεωμορφολογικό περιβάλλον τους . Άρα μάλλον η χάραξη τους έχει να μας διδάξει πολλά, παρά εμείς σήμερα να επέμβουμε διορθώνοντας τα.
    Θα πρέπει λοιπόν οποιαδήποτε μελέτη διάνοιξης μονοπατιών να επικεντρώνονται στην αναζήτηση της «παλαιάς οδού» που έχει κλείσει από το δάσος ή τη χαμηλή βλάστηση και μόνο όπου έχει καταστραφεί για διάφορους λόγους (διάνοιξη αυτοκινητόδρομων) να αποκαθίσταται. Η χάραξη «νέας» οδού νομίζω ότι θα πρέπει να αποτελεί μείζονος σημασίας για να κατασκευαστεί εξ αρχής.
    παρ. 4, Ήδη υπάρχει ένας μεγάλος όγκος καταγραμμένης χαρτογραφικής πληροφορίας, στις Υπηρεσίες των Περιφερειών που διαθέτουν τμήματα Γεωγραφικών Πληροφοριακών Συστημάτων (GIS), σε εξειδικευμένους ορειβατικούς χάρτες (π.χ. Ανάβαση), στους κατά τόπους ορειβατικούς συλλόγους και στην Ε.Ο.Ο.Α., στο διαδίκτυο, που πρέπει να συγκεντρωθεί και να αξιολογηθεί.

  • 28 Ιουλίου 2016, 14:45 | ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ

    Στο θέμα της πιστοποίησης χρειάζεται επαναπροσδιορισμός και κατανόηση της έννοιας. Αυτό που λέτε, πάει προς την τυποποίηση και όχι προς την πιστοποίηση.
    Διότι:
    Πιστοποίηση, σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Τυποποίησης-International Organization for Standardization (I.S.O.), είναι η διαδικασία, με την οποία ένα τρίτο μέρος παρέχει γραπτή διαβεβαίωση, ότι ένα προϊόν, διαδικασία ή υπηρεσία πληροί καθορισμένες απαιτήσεις (ISO/IEC Guide 2, 1996).
    Πιστοποίηση τρίτου μέρους είναι εκείνη η διαδικασία, κατά την οποία η εκτίμηση γίνεται από κάποιον τρίτο, ουδέτερο, ανεξάρτητο οργανισμό στη βάση κοινά αποδεκτών απαιτήσεων. Οι πιστοποιητικοί οργανισμοί, που είναι και θεωρούνται αξιόπιστοι για να προβαίνουν σε πιστοποιήσεις τρίτου μέρους και να εκδίδουν τα σχετικά πιστοποιητικά συμμόρφωσης, πρέπει να είναι διαπιστευμένοι. Διαπίστευση είναι η διαδικασία της επίσημης αναγνώρισης από αρμόδιο οργανισμό, ότι ένα νομικό ή φυσικό πρόσωπο ασκεί συγκεκριμένες δραστηριότητες με τεκμηριωμένη επάρκεια και αμεροληψία. Η διαπίστευση στη χώρα μας, παρέχεται από το Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης Α.Ε. (Ε.ΣΥ.Δ.), που ιδρύθηκε με το Νόμο 3066/2002 και αποτελεί μετεξέλιξη του Εθνικού Συμβουλίου Διαπίστευσης, που λειτουργούσε στο Υπουργείο Ανάπτυξης με τον ίδιο διακριτικό τίτλο. Εναλλακτικά, η διαπίστευση μπορεί να πραγματοποιηθεί από άλλο Ευρωπαϊκό φορέα διαπίστευσης, που συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Συνεργασία για τη Διαπίστευση –European Cooperation for Accreditation (Ε.Α.), στο πλαίσιο της οποίας συνάπτονται Πολυμερείς συμφωνίες Αμοιβαίας Ισότιμης Αναγνώρισης των δραστηριοτήτων των Ευρωπαϊκών φορέων διαπίστευσης (http://www.esyd.gr/).
    Απαιτείται επαναπροσέγγιση και συνεργασία με τους φορείς που ασχολούνται με την πεζοπορία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

  • 27 Ιουλίου 2016, 11:34 | ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΑΛΑΣΙΩΤΗΣ

    Αυτό το άρθρο βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση. Αυτό που λείπει είναι η διαδικασία συμμετοχής των χρηστών και πώς αυτή θα εξασφαλιστεί.

    Για αυτόν τον λόγο προτείνω την ίδρυση τοπικών συμβουλίων. Θα αποτελούνται από εκπροσώπους ορειβατικών-φυσιολατρικών συλλόγων, σωματίων και επαγγελματιών που δραστηριοποιούνται στον χώρο της πεζοπορίας, εθελοντικών ομάδων, και άλλα φορέων (π.χ. τοπικών τουριστικών οργανισμών, εκπροσώπους ΑμΕΑ). Είναι δουλειά του δημοσίου η οργάνωση αυτών των συμβουλίων ανά νομό. Οι αρμοδιότητες του κάθε συμβουλίου θα μπορούσαν να είναι:
    1. Καταγράφει (απαριθμεί σε πρώτη φάση) το δίκτυο μονοπατιών στην περιοχή ευθύνης του.
    2. Ενημερώνει το δημόσιο για τις ανάγκες συντήρησης, ανακατασκευή, ανάδειξης μονοπατιών καταδεικνύοντας με λεπτομέρεια τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
    3. Το δημόσιο ελέγχει και εντάσσει τις ανάγκες αυτές σε κάποιο πρόγραμμα χρηματοδότησης και αναθέτει την μελέτη σε κάποιον εργολάβο/ειδικό μελετητή κλπ.
    4. Ο μελετητής παραδίδει την μελέτη στο συμβούλιο προς έγκριση. Το συμβούλιο κάνει πιθανές διορθώσεις και τελικά εγκρίνει την μελέτη και προωθεί στο δημόσιο.
    5. Το δημόσιο ελέγχει τις τυπικές απαιτήσεις και προκηρύσσει το έργο.
    6. Το συμβούλιο ορίζει επιτροπή που ελέγχει και αποδέχεται τελικά την παράδοση του έργου εφόσον έχει πραγματοποιηθεί σύμφωνα με την μελέτη. Είναι ίσως το μόνο σκέλος που απαιτεί την αποζημίωση των μελών της επιτροπής άλλα θα μπορούσε να προβλέπεται στην υπεργολαβία.
    7. Το δημόσιο πραγματοποιεί τον τελικό έλεγχο και παραλαβή του έργου.

    Η τελευταία παράγραφος προτείνω να αλλάξει. Η δημοσίευση αυτών των πληροφοριών σε τοπικό μόνο επίπεδο οδηγεί σε κατακερματισμό της πληροφορίας. Προτείνω την δημιουργία ενός γεωγραφικού συστήματος πληροφοριών στο οποίο να ενσωματωθούν όλα τα μονοπάτια της επικράτειας. Το http://geodata.gov.gr/ είναι μια καλή αρχή. Η παρουσίαση να γίνεται σε ένα κεντρικό portal. Από την στιγμή που θα μπορεί να δημιουργηθεί μια φορά αυτή η πλατφόρμα θα είναι ευκολη η ενημέρωση της από του φορείς.

  • 23 Ιουλίου 2016, 22:16 | ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

    Αρχικά να τονίσω ότι πολλά μονοπάτια σχεδιάζονται όχι γιατί υπάρχει ζήτηση από ορειβάτες ή τουρίστες, αλλά με βασικό κριτήριο να γίνει απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων. Αυτό γίνεται φανερό από τους προϋπολογισμούς των μονοπατιών που σε μερικές περιπτώσεις φτάνουν τις 400.000 ευρώ / χιλιόμετρο.

    Σχόλια επι του κειμένου
    Στο 2.1, και στην παράγραφο που λέει «Προς τούτο λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και οι επιθυμίες των επισκεπτών….» με ποιόν τρόπο λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και οι επιθυμίες των επισκεπτών; Συμπληρώνουν κάποιο ερωτηματολόγιο ή δίνουν κάποια συνέντευξη; Θα πρέπει εδώ να προβλεφθεί απαραίτητα, ότι στην λήψη της απόφασης για το είδος κάποιου μονοπατιού θα πρέπει να συμμετέχει τουλάχιστον ένας τοπικός ορειβατικός σύλλογος και ένα τοπικό τουριστικό γραφείο εξειδικευμένο στον πεζοπορικό τουρισμό.
    Πρέπει δηλαδή να προστεθεί και μια 3η παράγραφος
    2.3. Η ζήτηση για την χάραξη μιας διαδρομής από κάποιον ορειβατικό σύλλογο, Ομοσπονδία ορειβασίας, τουριστικό γραφείο τουρισμού υπαίθρου, ή ένωση επαγγελματιών τουρισμού

    Στο 2.2. όσον αφορά τα περιβαλλοντικά κριτήρια, στην παράγραφο ε) που λέει για την διασπορά σκουπιδιών. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με την προώθηση του πεζοπορικού τουρισμού, ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνονται και ενέργειες περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και συμπεριφοράς στην φύση. Τα σκουπίδια ο κάθε ορειβάτης ή πεζοπόρος θα πρέπει να τα παίρνει μαζί του, και να μην υπάρχει η ανάγκη για συλλογή σκουπιδιών. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια ενημέρωση των επισκεπτών για τους κανόνες συμπεριφοράς τους στο μονοπάτι, μεταξύ των οποίων θα είναι και η αποκομιδή των δικών τους σκουπιδιών.

    Στο 2, εκτός από τον ειδικό επιστήμονα (τι θα πει ειδικός επιστήμονας;) θα πρέπει να προστεθεί οπωσδήποτε και η συμμετοχή ενός έμπειρου ορειβάτη ή επαγγελματία του πεζοπορικού τουρισμού. Ο λόγος είναι ότι κυρίως οι μελέτες γίνονται από δασολόγους οι οποίοι σπάνια είναι και οι ίδιοι πεζοπόροι, με αποτέλεσμα να προτείνουν έργα στο μονοπάτι που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του, είναι υπερβολικά και έχουν τεράστιους προϋπολογισμούς. Θα πρέπει λοιπόν να είναι μαζί στην μελέτη και κάποιος που θα γνωρίζει πραγματικά ποιες είναι οι ανάγκες ενός πεζοπόρου ή ενός ορειβάτη και θα έχει καθοριστικό λόγο στο είδος και την έκταση των επεμβάσεων επι του μονοπατιού.

    Στο 3, θα πρέπει τα κριτήρια για την πιστοποίηση ενός μονοπατιού να είναι περισσότερα και πιο αυστηρά (και όχι μόνο ο καθαρισμός και η σήμανση), όπως γίνεται και με την πιστοποίηση μονοπατιών από την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πεζοπόρων. Θα πρέπει επίσης το άρθρο να δίνει απάντηση στο ποιος θα δίνει την πιστοποίηση και κάθε πότε θα πρέπει να ανανεώνεται.
    Προτείνω στο θέμα της πιστοποίησης, να δοθεί αυτή η αρμοδιότητα στην Ομοσπονδία Ορειβασίας, η οποία θα δημιουργήσει τα κριτήρια πιστοποίησης ενός μονοπατιού και θα έχει την αρμοδιότητα να δίνει την πιστοποίηση.

Σχόλια