Το άρθρο 2 του ν. 2939/2001 αντικαθίσταται ως εξής :
«Άρθρο 2
Ορισμοί
Κατά την έννοια του νόμου αυτού νοούνται ως:
1.1. «Συσκευασία»: κάθε προϊόν, κατασκευασμένο από οποιοδήποτε είδος υλικού από πρώτες ύλες μέχρι επεξεργασμένα υλικά και προοριζόμενο να χρησιμοποιείται για να περιέχει αγαθά με σκοπό την προστασία, διακίνηση, τη διάθεση και την παρουσίασή τους από τον παραγωγό μέχρι τον χρήστη ή τον καταναλωτή. Ως συσκευασίες θεωρούνται όλα τα είδη μίας ή πολλαπλής χρήσης που χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό. Ως «συσκευασία» νοείται μόνο:
α) Η συσκευασία προς πώληση ή πρωτογενής συσκευασία, δηλαδή η συσκευασία η σχεδιασμένη κατά τρόπο που να αποτελεί, στο σημείο αγοράς, χωριστή μονάδα προς πώληση στον τελικό χρήστη ή καταναλωτή.
β) Η ομαδοποιημένη συσκευασία ή δευτερογενής συσκευασία, δηλαδή η συσκευασία η σχεδιασμένη κατά τρόπο που να αποτελεί στο σημείο αγοράς σύνολο ορισμένου αριθμού μονάδων προς πώληση, είτε αυτές πωλούνται ως έχουν στον τελικό χρήστη ή καταναλωτή είτε χρησιμεύουν μόνο για την πλήρωση των εκθετηρίων στο σημείο πώλησης. Η εν λόγω συσκευασία μπορεί να αφαιρείται από το προϊόν χωρίς να επηρεάζονται τα χαρακτηριστικά του και να παραδίδεται από τον τελικό χρήστη ή καταναλωτή στον πωλητή.
γ) Η συσκευασία μεταφοράς ή τριτογενής συσκευασία, δηλαδή η συσκευασία η σχεδιασμένη κατά τρόπο που να διευκολύνει τη διακίνηση και μεταφορά αριθμού μονάδων προς πώληση ή ομαδοποιημένων συσκευασιών, προκειμένου να αποφεύγεται η δια χειρός διακίνηση και οι ζημίες κατά τη μεταφορά. Στις συσκευασίες μεταφοράς δεν περιλαμβάνονται τα εμπορευματοκιβώτια των οδικών, σιδηροδρομικών, θαλάσσιων και αεροπορικών μεταφορών.
1.2. Ο ορισμός της «συσκευασίας» βασίζεται περαιτέρω στα ακόλουθα κριτήρια, επεξηγηματικά παραδείγματα της εφαρμογής των οποίων είναι τα αντικείμενα που απαριθμούνται στο παράρτημα Ι.
i) Θεωρούνται συσκευασία τα αντικείμενα που πληρούν τον ανωτέρω ορισμό, με την επιφύλαξη άλλων λειτουργιών τις οποίες μπορεί επίσης να επιτελεί η συσκευασία, εκτός αν το αντικείμενο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος προϊόντος, και είναι αναγκαίο για να περιέχει, υποστηρίζει ή διαφυλάσσει το προϊόν αυτό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και όλα τα στοιχεία προορίζονται να χρησιμοποιηθούν, να καταναλωθούν ή να διατεθούν από κοινού.
ii) Τα αντικείμενα που έχουν σχεδιασθεί και προορίζονται για να γεμίζονται στο σημείο πώλησης, καθώς και τα αντικείμενα μιας χρήσης που πωλούνται γεμάτα ή έχουν σχεδιασθεί και προορίζονται για να γεμίζονται στο σημείο πώλησης, θεωρούνται συσκευασία, εφόσον επιτελούν λειτουργία συσκευασίας.
iii) Τα συστατικά μέρη της συσκευασίας και τα ενσωματωμένα στη συσκευασία βοηθητικά στοιχεία θεωρούνται μέρος της συσκευασίας στην οποία είναι ενσωματωμένα. Τα βοηθητικά στοιχεία που είναι απευθείας ανηρτημένα ή προσδεμένα σε ένα προϊόν και τα οποία επιτελούν λειτουργία συσκευασίας, θεωρούνται συσκευασία, εκτός αν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του προϊόντος αυτού και όλα τα στοιχεία προορίζονται να καταναλωθούν ή να διατεθούν από κοινού
2. «Συσκευασία πολλαπλής χρήσης»: Η συσκευασία που έχει σχεδιασθεί για να επαναχρησιμοποιείται. Η συσκευασία αυτή γίνεται απόβλητο συσκευασίας όταν πάψει να υπόκειται σε επαναχρησιμοποίηση.
3. «Συσκευασία μίας χρήσης»: Η συσκευασία που έχει σχεδιασθεί για να χρησιμοποιείται μία φορά και που γίνεται απόβλητο συσκευασίας όταν χρησιμοποιηθεί.
4. «Άλλα προϊόντα»: νοούνται τα προϊόντα όπως οχήματα, λάστιχα, καταλύτες οχημάτων, απόβλητα έλαια, ηλεκτρικές στήλες και συσσωρευτές, ηλεκτρικός και ηλεκτρονικός εξοπλισμός, είδη επίπλωσης, έντυπο υλικό, ρουχισμός, στρώματα ύπνου κ.ά., τα οποία μετά τη χρήση τους και αφού καταστούν απόβλητα (επικίνδυνα ή μη), υπόκεινται σε διαχείριση σύμφωνα με την ιεράρχηση των εργασιών όπως αυτή προβλέπεται στο άρθρο 29 του ν. 4042 /2012 και πρωτίστως σε προετοιμασία προς επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση. Στα «άλλα προϊόντα» μπορούν να περιλαμβάνονται με εφαρμογή της παραγρ. 1 του άρθρου 17 και απόβλητα όπως τα βιοαπόβλητα, τα Απόβλητα Εκσκαφών, Κατασκευών και Κατεδαφίσεων (ΑΕΚΚ), μικρές ποσότητες επικινδύνων αποβλήτων οικιακής χρήσης, κ.α, τα οποία υπόκεινται σε διαχείριση ως ανωτέρω.»
5. «Επαναχρησιμοποίηση»: Κάθε διεργασία με την οποία οι συσκευασίες πολλαπλής χρήσης επαναπληρούνται ή χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό για τον οποίο έχουν σχεδιασθεί με ή χωρίς την υποστήριξη βοηθητικών προϊόντων που υπάρχουν στην αγορά και που επιτρέπουν την επαναπλήρωση των συσκευασιών αυτών.
6 «Οργανική ανακύκλωση»: η επεξεργασία υπό αερόβιες συνθήκες (λιπασματοποίηση) ή αναερόβιες συνθήκες (βιομεθανοποίηση), με μικροοργανισμούς κάτω από ελεγμένες συνθήκες των βιοαποικοδομήσιμων μερών των αποβλήτων συσκευασίας, με παραγωγή οργανικών καταλοίπων σταθεροποιημένων ή μεθανίου. Η ταφή δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μορφή οργανικής ανακύκλωσης.
7. «Εναλλακτική διαχείριση αποβλήτων συσκευασιών και άλλων προϊόντων»: νοούνται οι εργασίες συλλογής συμπεριλαμβανομένης της εγγυοδοσίας, μεταφοράς, μεταφόρτωσης, αποθήκευσης, προετοιμασίας για επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωσης και άλλου είδους ανάκτηση των χρησιμοποιημένων συσκευασιών πολλαπλής χρήσης ή των αποβλήτων των συσκευασιών και άλλων προϊόντων, ώστε να επιστρέφουν στο ρεύμα της αγοράς.»
8.”Σύστημα εναλλακτικής διαχείρισης (ΣΕΔ)» νοείται η οργάνωση σε ατομική ή συλλογική βάση,, της εναλλακτικής διαχείρισης των χρησιμοποιημένων συσκευασιών ή των αποβλήτων των συσκευασιών και άλλων προϊόντων με σκοπό
την κατά προτεραιότητα προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση – ανακύκλωση και εφόσον εξαντληθούν οι δυνατότητες των δράσεων αυτών άλλου είδους ανάκτηση, των αποβλήτων συσκευασιών ή άλλων προϊόντων ώστε τα απόβλητα των συσκευασιών και άλλων προϊόντων να επιστρέφουν στο ρεύμα της αγοράς. Τα ΣΕΔ εξυπηρετούν αποκλειστικά σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.
9. Οικονομικοί παράγοντες σε σχέση με τις συσκευασίες : νοούνται οι προμηθευτές υλικών συσκευασίας, οι παραγωγοί και μετατροπείς συσκευασιών, τα εμφιαλωτήρια και οι χρήστες, οι εισαγωγείς, οι έμποροι και οι διανομείς, οι δημόσιες αρχές, και οι δημόσιοι οργανισμοί συμπεριλαμβανομένων και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης .
10. «Εθελοντική συμφωνία»: νοείται κάθε επίσημη συμφωνία που συνάπτεται μεταξύ των αρμόδιων δημόσιων αρχών και των ενδιαφερόμενων τομέων δραστηριότητας, η οποία πρέπει να είναι ανοικτή σε όλα τα μέρη που επιθυμούν να συμμορφωθούν με τους όρους της συμφωνίας προκειμένου να συμβάλλουν στην εκπλήρωση των στόχων του παρόντος νόμου.
11. «Σύστημα εγγυοδοσίας»: νοείται το σύστημα εναλλακτικής διαχείρισης αποβλήτων συσκευασιών κατά το οποίο ο αγοραστής συσκευασμένου προϊόντος καταβάλλει στον πωλητή χρηματικό αντίτιμο (εγγυοδοτικό αντίτιμο), το οποίο του αποδίδεται κατά την επιστροφή της συσκευασίας (μίας ή πολλαπλής χρήσεως) με σκοπό την εναλλακτική διαχείρισή της.
12. «Παραγωγός συσκευασιών»: νοείται ο εισαγωγέας και ο κατασκευαστής συσκευασιών, καθώς και ο συσκευαστής των προϊόντων
13. «Παραγωγός ή Διαχειριστής άλλων Προϊόντων» νοείται ο παραγωγός ή ο διαχειριστής συγκεκριμένου προϊόντος, όπως αυτός ορίζεται κάθε φορά από την κοινή υπουργική απόφαση για κάθε προϊόν που προβλέπεται να εκδίδεται στην παρ. 1 του άρθρου 17 του παρόντος νόμου.
14. «Φορέας Σ.Σ.Ε.Δ»: νοείται το νομικό πρόσωπο που λειτουργεί υπό τον τύπο ανώνυμης εταιρείας ή εταιρείας περιορισμένης ευθύνης ή ομόρρυθμης ή ετερόρρυθμης εταιρείας ή αστικής εταιρείας και έχει ως αποκλειστικό καταστατικό ή εταιρικό σκοπό, την οργάνωση και λειτουργία εγκεκριμένου από τον Ε.Ο.ΑΝ. Σ.Ε.Δ. σε συλλογική βάση (Σ.Σ.Ε.Δ.).
15. «Φορέας Α.Σ.Ε.Δ.»: νοείται το νομικό ή φυσικό πρόσωπο που είναι παραγωγός συσκευασιών ή παραγωγός ή διαχειριστής άλλων προϊόντων και οργανώνει και λειτουργεί για τα απόβλητά του εγκεκριμένο από τον Ε.Ο.ΑΝ. Σ.Ε.Δ. σε ατομική βάση (Α.Σ.Ε.Δ).
16. «Πρώτη ύλη»: νοείται το προϊόν που αντλείται πρωτότυπα από το φυσικό περιβάλλον.
17. «Πρωτογενές υλικό»: νοείται κάθε υλικό το οποίο είναι προϊόν επεξεργασίας πρώτων υλών ανεξάρτητα από το στάδιο της επεξεργασίας έως και το τελικό προϊόν.
18. «Δευτερογενές υλικό»: νοείται κάθε υλικό το οποίο είναι προϊόν επεξεργασίας πρωτογενών υλικών, τα οποία φέρουν την ιδιότητα του αποβλήτου.
19. «Ε.Ο.ΑΝ.»: Ο Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης, σύμφωνα με το Κεφάλαιο Ε ‘ του παρόντος νόμου.
20. «Αρμόδια αρχή»: νοείται ο Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ)
Οι όροι “απόβλητα», «επικίνδυνα απόβλητα», «διαχείριση αποβλήτων», «συλλογή», «χωριστή συλλογή», «πρόληψη», «επαναχρησιμοποίηση», «επεξεργασία», «ανάκτηση», «προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση», «ανακύκλωση» και «διάθεση», έχουν την έννοια που προβλέπεται στο άρθρο 11 του ν.4042/2012 ( Α΄ 24 ).
Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα Στο "Άρθρο 2 Ορισμοί"
#1 Σχόλιο Από Αλέξανδρος Παντελειός Στις 24 Οκτώβριος, 2016 @ 20:39
Η διαπίστωση μας είναι πως δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ανακύκλωση των συσκευασιών και αφήνεται σε δεύτερη μοίρα η ανακύκλωση αυτών ορίζονται ως “άλλα προϊόντα”. Πρόκειται για προϊόντα που πέρα από τη συμβολή τους στον όγκο των απορριμμάτων προς διαχείριση, εμπεριέχουν υλικά ιδιαιτέρως επικίνδυνα για το περιβάλλον και την υγεία του ανθρώπου. Μερικά μόνο παραδείγματα είναι τα βαρέα μέταλλα που περιέχονται στις κοινές μπαταρίες και ο υδράργυρος που περιέχουν οι λαμπτήρες οικονομίας, προϊόντα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους οικιακούς καταναλωτές. Για τα προϊόντα αυτά ήδη υπάρχουν εταιρείες που προωθούν τη συλλογή και ανακύκλωσή τους, όμως τα δίκτυα συλλογής δεν είναι αρκετά πυκνά. Είναι αναγκαία η δημιουργία περισσότερων σημείων συλλογής που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με την παροχή κινήτρων σε εμπορικές επιχειρήσεις να συλλέγουν τα συναφή προϊόντα σε συνεργασία με τις υπάρχουσες επιχειρήσεις διαχείρισης. Ιδιαιτέρως σημαντική είναι και η ενημέρωση του κοινού για τις σχετικές δραστηριότητες και τις δημιουργούμενες νέες θέσεις συλλογής τέτοιων προϊόντων, η οποία στην παρούσα φάση κρίνεται ανεπαρκής έως ανύπαρκτη.
#2 Σχόλιο Από Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ.) Στις 4 Νοέμβριος, 2016 @ 11:41
Λαμβάνοντας υπόψη ότι:
η πρόσβαση στην πληροφόρηση/ενημέρωση αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, την απόλαυση του οποίου στερείται ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι τα άτομα με αναπηρία που ανέρχονται στο 13% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, και αυτό διότι η ελληνική Πολιτεία αγνοεί την παροχή της σε προσβάσιμες μορφές (π.χ. ενημερωτικά φυλλάδια σε μορφή braille ή/και με μεγάλη γραμματοσειρά, κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή – όπως cd, dvd κ.α. – τηλεοπτικά μηνύματα με υποτιτλισμό ή διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα, προσβάσιμες ιστοσελίδες βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών κ.λπ.) και κατ’ επιταγή:
-της παρ. 1 του άρθρου 5Α, σύμφωνα με το οποίο: «1. Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει […]».
– του άρθρου 21 «Ελευθερία έκφρασης και γνώμης και πρόσβαση στην πληροφόρηση» της της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, την οποία η χώρα μας μαζί με το προαιρετικό πρωτόκολλό της επικύρωσε με τον ν.4074/2012 (ΦΕΚ 88 Α΄/11.04.2012), και ως εκ τούτου οφείλει να θέσει σε εφαρμογή σε εθνικό επίπεδο, στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι: «Τα Κράτη Μέρη λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να εξασφαλίσουν ότι τα ΑμεΑ μπορούν να ασκούν το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης και γνώμης, συμπεριλαμβανομένης και της ελευθερίας να αναζητούν, να λαμβάνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες και ιδέες σε ίση βάση με τους άλλους και μέσω όλων των ειδών επικοινωνίας της επιλογής τους, όπως ορίζονται στο άρθρο 2 της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανομένου και του να: (α) παρέχουν στα ΑμεΑ πληροφόρηση, που προορίζεται για το ευρύτερο κοινό, σε προσβάσιμες μορφές και τεχνολογίες κατάλληλες για διαφορετικά είδη αναπηρίας εν ευθέτω χρόνο και χωρίς πρόσθετό κόστος [..]»,
η Ε.Σ.Α.μεΑ. προτείνει ανά άρθρο τα εξής:
1. Άρθρο 2 – Ορισμοί
Η προτεινόμενη αντικατάσταση του άρθρου 2 του ν. 2939/2001 να συμπληρωθεί ως ακολούθως:
«Άρθρο 2 – Ορισμοί
Κατά την έννοια του νόμου αυτού νοούνται ως:
1.1. «Συσκευασία»: κάθε προϊόν, κατασκευασμένο από οποιοδήποτε είδος υλικού από πρώτες ύλες μέχρι επεξεργασμένα υλικά και προοριζόμενο να χρησιμοποιείται για να περιέχει αγαθά με σκοπό την προστασία, διακίνηση, τη διάθεση και την παρουσίασή τους από τον παραγωγό μέχρι τον χρήστη ή τον καταναλωτή. Ως συσκευασίες θεωρούνται όλα τα είδη μίας ή πολλαπλής χρήσης που χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό. Ως «συσκευασία» νοείται μόνο:
α) Η συσκευασία προς πώληση ή πρωτογενής συσκευασία, δηλαδή η συσκευασία η σχεδιασμένη κατά τρόπο που να αποτελεί, στο σημείο αγοράς, χωριστή μονάδα προς πώληση στον τελικό χρήστη ή καταναλωτή. Από της δημοσιεύσεως του παρόντος νόμου κάθε πρωτογενής συσκευασία θα φέρει σε ανάγλυφη μορφή (γραφή Braille) πληροφόρηση προς τα άτομα με προβλήματα όρασης. Το περιεχόμενο της πληροφόρησης θα εξειδικευτεί με Υπουργική Απόφαση του αρμόδιου Υπουργού.
β) Η ομαδοποιημένη συσκευασία ή δευτερογενής συσκευασία, δηλαδή η συσκευασία η σχεδιασμένη κατά τρόπο που να αποτελεί στο σημείο αγοράς σύνολο ορισμένου αριθμού
μονάδων προς πώληση, είτε αυτές πωλούνται ως έχουν στον τελικό χρήστη ή καταναλωτή είτε χρησιμεύουν μόνο για την πλήρωση των εκθετηρίων στο σημείο πώλησης. Η εν λόγω συσκευασία μπορεί να αφαιρείται από το προϊόν χωρίς να επηρεάζονται τα χαρακτηριστικά του και να παραδίδεται από τον τελικό χρήστη ή καταναλωτή στον πωλητή [….]»
#3 Σχόλιο Από ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕ, ΑΡΚΑΔΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΕ Στις 9 Νοέμβριος, 2016 @ 16:27
Οπουδήποτε στο Σχέδιο Νόμου αναφέρεται ο όρος <>, αυτός αντικαθίσταται από τον όρο <>.
#4 Σχόλιο Από ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕ, ΑΡΚΑΔΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΕ Στις 9 Νοέμβριος, 2016 @ 16:33
1. Οπουδήποτε στο Σχέδιο Νόμου αναφέρεται ο όρος «δημοτικά απόβλητα», αυτός αντικαθίσταται από τον όρο «αστικά απόβλητα».
2. Στο Άρθρο 2. «Ορισμοί» του Σχεδίου Νόμου.
2.1. Στην Παράγραφο 9 «Οικονομικοί παράγοντες σε σχέση με τις συσκευασίες : νοούνται …» :
Προσθήκη : «… και οιαδήποτε φυσικά ή νομικά πρόσωπα (πολίτες, νοικοκυριά, καταστηματάρχες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εταιρείες, Υπηρεσίες, Σχολικές Μονάδες, Σύλλογοι κ.λπ.), τα οποία αγοράζουν ως καταναλωτές υλικά/προϊόντα σε συσκευασίες για ιδία χρήση κα καλούνται εν προκειμένω χάριν συντομίας καταναλωτές».
Στην Αιτιολογική Έκθεση που συνοδεύει το Σχέδιο Νόμου, προστίθεται σχετικά :
«Τα οικιακά, καθώς επίσης και οιαδήποτε άλλα αστικά στερεά απόβλητα [ΑΣΑ] (π.χ. γραφείων, καταστημάτων και βιοτεχνικά, τα οποία προσομοιάζουν στη σύσταση με τα οικιακά), τα οποία παράγουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα εκτός φορέων των ΟΤΑ και των νομικών προσώπων και των επιχειρήσεων αυτών, ανήκουν στην (και ως εκ τούτου είναι εξ ορισμού) ιδιοκτησία των εν λόγω ιδιωτών προσώπων/παραγωγών, για όσο διάστημα αυτοί τα διατηρούν στον χώρο ιδιοκτησίας, κατοικίας ή εργασιών τους (ή αλλιώς: δεν τα έχουν εναποθέσει σε δημόσιο χώρο και σε δημοτική υποδομή / π.χ. σε κάδους απορριμμάτων).
[Βλ. σχετικά : ΚΥΑ 50910 – 2727 / 2003 , «Μέτρα και Όροι για τη Διαχείριση Στερεών Αποβλήτων. Εθνικός και Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης», άρθρο 2/Ορισμοί, εδάφιο κα) Αστικά απόβλητα].»
2.2. Προστίθεται η εξής νέα/επιπλέον Παράγραφος :
«Πάροχος υπηρεσιών εναλλακτικής διαχείρισης αστικών αποβλήτων συσκευασιών ή – χάριν συντομίας – πάροχος: νοείται οιοσδήποτε φορέας, είτε δημόσιος είτε δημοτικός είτε επιχειρηματικός φορέας οιασδήποτε νομικής μορφής (είτε συνεταιριστικός, είτε κοινωνικής οικονομίας, είτε αμιγώς ιδιωτικός κ.λπ.), ο οποίος δραστηριοποιείται στον κλάδο και προσφέρει προς οιονδήποτε οικονομικό παράγοντα σε σχέση με τις συσκευασίες συναφείς υπηρεσίες (συλλογή και μεταφορά, διαλογή και επεξεργασία, αποθήκευση, πώληση των δευτερογενών πρώτων υλών, συστηματική ενημέρωση – πληροφόρηση πολιτών, καταναλωτών και οικονομικών παραγόντων γενικότερα κ.λπ.), μέσα στα πλαίσια του Νόμου και του ισχύοντος εκάστοτε ΕΣΔΑ».
#5 Σχόλιο Από Λευτέρης Κιοσές Στις 10 Νοέμβριος, 2016 @ 11:22
Σε σχέση με τα άρθρα 2§4 και 12§2, θα θέλαμε καταρχήν να σας γνωρίσουμε ότι οι επιχειρήσεις του λιανεμπορίου καταναλωτικών αγαθών και συγκεκριμένα του λιανεμπορίου τροφίμων έχουν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν μία μεγάλη πολυπλοκότητα και διαφορετικότητα προϊόντων – αντικειμένων, αλλά και συστημάτων. Συγκεκριμένα, ένα κατάστημα σουπερμάρκετ έχει άνω των 10.000 διαφορετικούς κωδικούς προϊόντων, ενώ μια αλυσίδα μπορεί να διαχειρίζεται άνω των 100.00 κωδικών, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, οι οποίοι προέρχονται από εκατοντάδες ή και χιλιάδες διαφορετικούς προμηθευτές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πολυπλοκότητας, το άρθρο 2§4 χρειάζεται συγκεκριμενοποίηση και διευκρινήσεις με μία πλήρη λίστα και συγκεκριμένες αναφορές σε προϊόντα που εντάσσονται στους ορισμούς.
#6 Σχόλιο Από ΦΩΤΟΚΥΚΛΩΣΗ ΑΕ Στις 11 Νοέμβριος, 2016 @ 08:42
4. Στα «.. άλλα προϊόντα», δεν αναφέρονται τα υλικά τηλεπικοινωνιών που υπήρχαν στον προηγούμενο νόμο. Πρέπει να αναφερθούν, διότι αφού προϋπήρχαν στον νόμο, ο οποίος τώρα τροποποιείται, θα θεωρηθεί ότι εξαιρούνται της ανακύκλωσης.
8. «… με σκοπό την προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση ανακύκλωση και εφόσον εξαντληθούν οι δυνατότητες των δράσεων αυτών άλλου είδους ανάκτηση, …. ώστε τα απόβλητα να επιστρέφουν στο ρεύμα της αγοράς …»
Στο περιεχόμενο της παραπάνω παραγράφου δεν διατυπώνεται καθαρά ο σκοπός και ο τρόπος της ανακύκλωσης που επιδιώκεται.
#7 Σχόλιο Από Λύσσαρης Νίκος Στις 11 Νοέμβριος, 2016 @ 10:14
Άρθρο 2 παράγραφος 9 :
με την εν λόγω παράγραφο, προστίθεται και δεύτερο εδάφιο με τον ορισμό και των οικονομικών παραγόντων σε σχέση και με τα άλλα προιόντα. Ως οικονομικοί παράγοντες ορίζονται μεταξύ των άλλων και οι χρήστες, χωρίς όμως περαιτέρω να γίνεται μνεία γι’ αυτούς. Σημειωτέον πως οι χρήστες είναι οι μοναδικοί κύριοι των αποβλήτων, με τους λοιπούς οικονομικούς παράγοντες που έπονται και μεσολαβούν μέχρι και την ανακύκλωση/ανάκτηση, να είναι κατ’ ορθή νομική ερμηνεία κάτοχοι και ουχί κύριοι. Οι κάτοχοι λοιπόν δεν δύνανται να πωλούν κάτι το οποίο δεν τους ανήκει. Τούτη η σημαντική και βασική νομική παράμετρος θα πρέπει επιτέλους να ληφθεί υπόψη εκ των αρμοδίων για τον ορισμό, εξορθολογισμό και κατ’ επέκταση τον επανασχεδιασμό των οικονομικών σχέσεων ως προς τις ακολουθούμενες συναλλακτικές πρακτικές μεταξύ των οικονομικών παραγόντων διαχείρισης των αποβλήτων, με βαρύτητα στα απόβλητα που έχουν οικονομική αξία. Επί παραδείγματι δεν νοείται να καθιερώνεται η αγοραπωλησία αποβλήτων μεταξύ κατόχων και μη κυρίων.
Κατά συνέπεια δεν είναι νόμιμη η καθιέρωση αντίστοιχων συναλλαγών και επιβάλλεται άμεσα ο εξορθολογισμός και η επαναφορά της νομιμότητας.
#8 Σχόλιο Από Κυρκίτσος Φίλιππος Στις 17 Νοέμβριος, 2016 @ 14:13
5. Άρθρο 2 Παρ. 4: Η ΔσΠ των οργανικών είναι το κλειδί και για την μείωση κόστους και της ανακύκλωσης: Η προηγούμενη πρόταση θα επιτύχει ακόμη περισσότερο εάν συνδυαστεί με ολοκληρωμένες δράσεις για την ΔσΠ των οργανικών και την κομποστοποίηση, που έχουμε υποβάλλει και το 2010 στο ΥΠΕΝ και το 2015 στις προτάσεις μας για το ΕΣΔΑ. Είχαμε προτείνει την δημιουργία ενός νέου ΣΣΕΔ για τα οργανικά. Μάλιστα, στην περίπτωση της αποτελεσματικής δρομολόγησης της ΔσΠ των οργανικών, τα 32 υπάρχοντα ΚΔΑΥ θα μπορούσαν στο προσεχές μέλλον να λειτουργούν σε διαφορετική βάρδια και για την επεξεργασία και των μελλοντικά πολύ «καθαρότερων» σύμμεικτων απορριμμάτων και με αυτό τον τρόπο θα ανακτώνται ακόμη περισσότερα ανακυκλώσιμα υλικά. Εάν υιοθετηθούν οι προτάσεις 2 και 3 εκτιμάται ότι πράγματι μπορεί να «απογειωθεί» η ανακύκλωση, αλλά και η κομποστοποίηση, στη χώρα μας και να μειωθούν σημαντικά οι απαιτούμενες επενδύσεις για υποδομές επεξεργασίας συμμείκτων απορριμμάτων στην Ελλάδα. Έτσι, οι μεγάλες εξοικονομήσεις, που θα προκύψουν, μπορούν να διατεθούν για δράσεις ολοκληρωμένης διαχείρισης, που σήμερα δεν χρηματοδοτούνται (π.χ. πρόληψη, επαναχρησιμοποίηση, κοινωνικές επιχειρήσεις, νέα ΣΣΕΔ για πολλά νέα προϊόντα κ.α.). Προτείνεται, λόγω της πολύ μεγάλης σημασίας της ΔσΠ των βιοαποβλήτων, η δημιουργία ΣΣΕΔ για τα βιοαπόβλητα που θα μπορούσε να επιταχυνθεί με την πρόβλεψη στο νομοσχέδιο χρονοδιαγράμματος για τη δημιουργία του. Συγκεκριμένα προτείνεται το εξής χρονοδιάγραμμα ενεργειών μέχρι το 2020: α) να έχει δημιουργηθεί τουλάχιστον ένα ΣΣΕΔ για τα βιοαπόβλητα, β) να έχει ολοκληρωθεί σε όλους τους δήμους της χώρας η χωριστή συλλογή των βιοαποβλήτων και γ) να έχουν δημιουργηθεί οι βασικές υποδομές κομποστοποίησης σε όλες τις περιφέρειες. Για την υλοποίηση αυτού του χρονοδιαγράμματος θα πρέπει να προβλεφθούν μέσα στο 2016 τα απαραίτητα χρηματοοικονομικά εργαλεία και κίνητρα – αντικίνητρα.
6. Άρθρο 2 Παρ. 4: Ευκαιρία για να συμπεριληφθούν και αρκετά άλλα Προϊόντα: Στα άλλα Προϊόντα προτείνεται να συμπεριληφθούν εκτός από τα Βιοαπόβλητα και τα ΑΕΚΚ (που περιέχονται στο νομοσχέδιο) και τα εξής προϊόντα ως ενδεικτικά: α) Έντυπο Χαρτί, β) έπιπλα, γ) ρουχισμός – υφάσματα – κλινοσκεπάσματα, δ) ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ε) ανταλλακτικά ηλεκτρικών συσκευών, στ) συσκευασίες φυτοφαρμάκων, ζ) επικίνδυνα οικιακά, η) είδη οικιακής χρήσης, θ) άλλα πλαστικά προϊόντα, ι) άλλα μεταλλικά προϊόντα, κ) άλλα γυάλινα προϊόντα, λ) στρώματα ύπνου, μ) ΠΑΚ, ν) μεταχειρισμένα λάστιχα οχημάτων που δεν υπάγονται σήμερα στο σχετικό ΣΣΕΔ κ.α. Αυτά τα ενδεικτικά υλικά θα δώσουν το στόχο και το στίγμα του νομοθέτη για το που θέλει να πάμε στην εναλλακτική διαχείριση.
7. Άρθρο 2 Παρ. 12-13: Διατύπωση ακριβέστερου ορισμού: Ο ορισμός της έννοιας «Παραγωγός Συσκευασιών» δίνεται στο νομοσχέδιο ως εξής: «νοείται ο εισαγωγέας και ο κα¬τασκευαστής συσκευασιών, καθώς και ο συσκευαστής των προϊόντων». Προτείνεται αντί αυτού ο εξής σωστότερος ορισμός της έννοιας «παραγωγός» (και για συσκευασίες και για άλλα προϊόντα): «νοείται παραγωγός (για τις συσκευασίες) ο εισαγωγέας και ο κατασκευαστής συσκευασμένων προϊόντων, ενώ παραγωγός (για τα άλλα προϊόντα) νοείται ο εισαγωγέας και ο κατασκευαστής των προϊόντων».
#9 Σχόλιο Από Σταύρος Μαυρουδέας Στις 21 Νοέμβριος, 2016 @ 11:56
Γενικά σχόλια:
α) 15 χρόνια μετά τον Ν. 2939/2001 θεωρώ ότι θα έπρεπε να προστεθούν κι άλλα απόβλητα στις διατάξεις της νομοθεσίας.
β) Ποιος θα είναι ο υπόχρεος για τις «μικρές ποσότητες επικινδύνων αποβλήτων οικιακής χρήσης», όταν αυτά προέρχονται από διαφορετικά προϊόντα;
γ) Τα «βιοαπόβλητα» δεν μπορούν να ακολουθήσουν την «ιεράρχηση των εργασιών όπως αυτή προβλέπεται στο άρθρο 29 του ν. 4042 /2012 και πρωτίστως σε προετοιμασία προς επαναχρησιμοποίηση».