Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Nikos Papadakis' | 6 Ιανουαρίου 2010, 09:44

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αρχικά να σημειώσω ότι το μέτρο συλλογής αποδείξεων είναι απαράδεκτο. Σε κανονικές συνθήκες ούτε θα έπρεπε να σκεφτόμαστε να βάλουμε όλους τους Έλληνες να κυνηγούν τους μη μισθωτούς Έλληνες για τη φοροδιαφυγή. Το πρόβλημα της φοροδιαφυγής έπρεπε να έχει λυθεί με άλλους τρόπους πολλά χρόνια πριν. Δεν το κάναμε, όμως και είμαστε σε μια μόνιμη κατάσταση όπου σχεδόν όλοι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουμε (συστηματικά ή όχι). Σχεδόν όλοι. Και οι μισθωτοί; Ναι-μην το παίζετε αθώοι- ΚΑΙ οι μισθωτοί. Τώρα μάλιστα ειδικά είμαστε και σε μια έκτακτη κατάσταση με αυτό το τεράστιο έλλειμα και επίσης τεράστιο χρέος. Για το λόγο αυτό θα συμφωνήσω στο μέτρο των αποδείξεων. Αλλά δεν θα πρέπει το μέτρο να σχεδιαστεί μόνο στη βάση σύλληψης της φοροδιαφυγής. Το αποτέλεσμα σύλληψης της φοροδιαφυγής θα πρέπει να έλθει σαν παράπλευρο αποτέλεσμα. Η συλλογή των αποδείξεων θα πρέπει κατά κύριο λόγο να γίνει για αποφυγή διπλής φορολογίας. Δηλαδή σήμερα πληρώνουμε ΦΠΑ 9-19% για ότι αγοράσουμε και για τα ίδια εισοδήματα πληρώνουμε και φόρο εισοδήματος: διπλή φορολογία. Από την άλλη μεριά στη συζήτηση για το αφορολόγητο όριο θα πρέπει να θυμηθούμε γιατί θεσπίστηκε αρχικά. Θεσπίστηκε για να αποφευχθεί η διπλή φορολογία, να μειωθεί η γραφειοκρατία των αποδείξεων και για να υπάρχει ένα αντίβαρο στη δυνατότητα των επιχειρήσεων να εκπίπτουν έξοδα μέσω των φορολογικών βιβλίων. Τώρα -αν το μέτρο των αποδείξεων σχεδιαστεί σωστά- δεν υπάρχει λόγος για αφορολόγητα, εκτός από μια κατηγορία φορολογουμένων για την οποία θα αναφερθώ παρακάτω. Και η πρότασή μου. Η συλλογή των αποδείξεων θα πρέπει να θεσπιστεί βασικά ως σύστημα αποφυγής διπλής φορολογίας και δευτερευόντως ως μέτρο σύλληψης φοροδιαφυγής. Έτσι, λοιπόν, θα πρέπει να συλλέγονται όλες οι αποδείξεις που έχουν ΦΠΑ ή άλλο φόρο. Το σύνολο του ΦΠΑ και των άλλων φόρων που έχει ήδη πληρωθεί θα πρέπει να εκπίπτει από το ατομικό εισόδημα. Αυτό είναι ένα μέτρο φορολογικής δικαιοσύνης. Αν τώρα θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε έμμεσα αυτό το ένα μέτρο φορολογικής δικαιοσύνης και για να έχουμε το παράπλευρο αποτέλεσμα της σύλληψης φοροδιαφυγής, θα πρέπει να αυξήσουμε την έκπτωση σε ποσοστό μεγαλύτερο από τον ΦΠΑ. Έτσι από όλες τις αποδείξεις θα πρέπει να αφαιρείται ένα ποσοστό π.χ. 25-30%. 'Ετσι όταν ο πονηρός πωλητής προτείνει να αφαιρέσει το ΦΠΑ και να μην κόψει απόδειξη, τότε ο αγοραστής δεν θα το δεχτεί γιατί θα έχει μεγαλύτερο όφολος. Ένας άλλος τρόπος να χρησιμοποιηθεί το μέτρο φορολογικής δικαιοσύνης συλλογής αποδείξεων για την πάταξη της φοροδιαφυγής είναι να επεκταθεί το ποσοστό έκπτωσης στο 100% για κατηγορίες εξόδων όπου υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Συνοπτικά: α) Κατάργηση αφορολόγητου ορίου. β) Έκπτωση ποσοστού 30% για όλα τα έξοδα του φορολογούμενου. Να συμπεριληφθούν όλες οι αποδείξεις και των ΔΕΚΟ και των Δήμων και των τροφίμων και του ρουχισμού και των φαρμάκων (τη συμμετοχή) και των εισητηρίων (πλοίων, σινεμά, γηπέδου κλπ) και γενικά όλων των εξόδων. γ) Έκπτωση 100% για κατηγορίες εξόδων για τις οποίες υπάρχει υποψία για εκτεταμένη φοροδιαφυγή (π.χ. ιδιαίτερα μαθήματα, δικηγόροι, φακελάκια γιατρών ακόμη και χωρίς απόδειξη, υδραυλικοί, καφετζούδες και άλλοι τσαρλατάνοι, πορνεία, νυχτερινά κέντρα κλπ.) Από τα παραπάνω δημιουργείται ένα σοβαρό πρόβλημα σε μια κατηγορία φορολογουμένων, οι οποίοι έχουν αντικειμενική αδυναμία να συλέξουν και καταγράψουν αποδείξεις. Οι συνταξιούχοι άνω των 65 ετών (πολλοί από τους οποίους είναι αγράμματοι) θα δυσκολευτούν ιδιαίτερα. Για το λόγο αυτό και μόνον αυτό θα πρέπει από την υποχρέωση συλλογής αποδείξεων να εξαιρεθούν: α) όλοι οι συνταξιούχοι άνω των 65 ετών και β) όλοι οι έχοντες αναπηρία άνω του 67%. Για τις εξαιρέσεις αυτές να θεπιστεί ένα πλάσμα δικαίου ότι έχουν αποδείξεις για να μη φορολογηθεί ένα ποσό ίσο με 12.000 ευρώ ή το 90% των εισοδημάτων τους. Όχι αφορολόγητο, αλλά εξαίρεση από το μέτρο αποδείξεων... Να σημειώσω επίσης ότι είναι απαράδεκτα τα αντικειμενικά κριτήρια, τα οποία αδικούν πολύ κόσμο. Δύο παραδείγματα: Στην πόλη μου γνωρίζω γιατρούς που συνεχώς ο πρόθάλαμός τους είναι γεμάτος και έχουν δεκάδες ασθενείς κάθε μέρα. Γνωρίζω, όμως, και -λιγότερους- που είναι ζήτημα αν βλέπουν ένα ασθενή τη μέρα (π.χ. πνευμονολόγος). Αν θεσπιστεί ένα ελάχιστο εισόδημα (έστω και με τα αντικειμενικά κριτήρια του ... εμβαδού του γραφείου) τότε διευκολύνετε τους μεγαλογιατρούς και καταπνίγετε τους άλλους, τους οποίους υπερφορολογείτε. Στην πόλη μου οι δικηγόροι υπερβαίνουν τους 300. Λίγοι από αυτούς ζουν από τα δικηγορικά τους εισοδήματα. Οι πιο πολλοί ζουν από άλλα εισοδήματα ή από τους συζύγους ή γονείς τους. Περίπου 50 έχουν δικηγορικά κέρδη λιγότερα από 5.000 το χρόνο. Περίπου 100 έχουν από 5.000-12.000. Περίπου 80 έχουν από 12.000 μέχρι 18.000. Περίπου 40 έχουν από 18.000 έως 24.000. Περίπου 20 έχουν 24.000 έως 36.000 και μόνον 15-20 έχουν δικηγορικά έσοδα από 36.000 μέχρι 200.000 ευρώ. Πως θα μπούν όλοι σε ένα καλάθι;