• Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Ναρσής' | 6 Ιανουαρίου 2010, 18:12

    Ο φόρος στην ακίνητη περιουσία είναι μία πολύπλοκη και ατελής συλλογιστικά υπόθεση.Φορολογείται η κυριότητα επί πράγματος υπό το αμφίβολο κριτήριο ότι αυτό (το πράγμα) είναι ακίνητο -δηλαδή δεν μπορεί να μετακινηθεί άρα να αποκρυβεί. Έτσι μόνο γίνεται κατανοητό γιατί ο φόρος επιβάλλεται στο ακίνητο και όχι στο, ενδεχόμενης πολλαπλάσιας αξίας, κινητό (πίνακας, κόσμημα κλπ. Επιπλέον, ο φόρος στην ακίνητη περιουσία δεν λαμβάνει υπόψη του την πραγματική περιουσία του φορολογουμένου αλλά μόνο την αξία του ακινήτου. Έτσι,πληρώνει φόρο εκείνος που βαρύνεται με στεγαστικό δάνειο και ο οποίος δεν έχει περιουσία αφού στο ενεργητικό μεν λογίζεται η αξία του ακινήτου στο παθητικό όμως δεν λογίζεται το οφειλόμενο δάνειο. Περαιτέρω η επιβολή φόρων στα ακίνητα ενθαρρύνει στην πολεοδομική αυθαιρεσία αφού ο ενδιαφερόμενος έχει επιπλέον κίνητρο να αποκρύψει εμβαδόν και όγκο αφού έτσι συν τοις άλλοις δεν θα φορολογηθεί και με τον φόρο ακίνητης περιουσίας. Το ΕΤΑΚ είναι μία απλοϊκή και επιπόλαια σύλληψη, απολύτως άδικη. Η λύση είναι η αλλαγή της προσέγγισης με την εισαγωγή της δύσκολης έννοιας του φόρου περιουσίας, στην οποία θα συνυπολογίζονται όλα τα αποκτήματα του προσώπου, σε συνδυασμό με τα εισοδήματα του.Αυτό οδηγεί στην θέσπιση φορολογικών προφίλ που αντιστοιχούν σε φορολογικά επίπεδα. Η ιδιοκτησία ακινήτου είναι λοιπόν μία παράμετρος με ένα βάρος σε μία πολυπαραγοντική εξίσωση που οδηγεί στον οφειλόμενο ενιαίο φόρο με τον οποίο τελικά θα επιβαρυνθεί ο φορολογούμενος.