Αρχική Διάλογος για ένα Δίκαιο και Aποτελεσματικό φορολογικό σύστημα11) Προτείνεται η διαφοροποίηση των συντελεστών φορολόγησης των διανεμόμενων και των αδιανέμητων κερδών.Σχόλιο του χρήστη Γιώργος Ναρσής | 7 Ιανουαρίου 2010, 19:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Ναρσής' | 7 Ιανουαρίου 2010, 19:28

    Νομίζω ότι χρειάζεται μία, ίσως, άλλη προσέγγιση, διότι είναι, στην πραγματικότητα, αδιάφορη η μορφή της εταιρείας ως προς τον υπολογισμό του φόρου. Μία εταιρεία είναι ένας εμπορικός οργανισμός με κύριο σκοπό το κέρδος των εταίρων ή μετόχων της. Άρα το κέρδος, όταν παραχθεί, είναι εισόδημα. Το γεγονός ότι δεν διανέμεται αποτελεί απόφαση των εταίρων ή μετόχων, δηλαδή των δικαιούχων του.Αυτό δεν συγχωρεί την εκ των προτέρων απώλεια δημοσίου εσόδου από τον μειωμένο φόρο στα μη διανεμόμενα κέρδη, υπό την αβέβαιη υπαινικτική υπόσχεση περαιτέρω επενδύσεων. Ούτως ή άλλως ο δικαιούχος του κέρδους καθίσταται πλουσιότερος είτε το λάβει σε χρήματα είτε συμφωνήσει στην μη διανομή. Η μη διανομή ισούται με αύξηση κεφαλαίου. Ο δικαιούχος μερίσματος μέτοχος λοιπόν φορολογείται επί του εισοδήματός που έχει.Αν το μέρισμα δεν διανεμηθεί, ή εταιρεία θα πρέπει να πληρώνει επιπλέον και τον φόρο στην συγκέντρωση κεφαλαίου, όπως θα γινόταν με οποιονδήποτε αποφασίζει, από τα φορολογημένα εισοδήματά του, να διαθέσει κεφάλαιο για να συμμετέχει σε αύξηση κεφαλαίου μίας εταιρείας. Θα υπάρξει ο αντίλογος ότι η πρόταση είναι αντιεπενδυτική. Αντίθετα.Δεν δίδεται εύκολο κίνητρο αύξησης της συμμετοχής στην ίδια επένδυση, μέσω της εκ των προτέρων μείωσης του φόρου, το οποίο θολώνει την καθαρότητα που χρειάζεται ο επενδυτής ώστε να αποφασίσει να συμμετέχει περαιτέρω σε μία επένδυση.Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έτσι ο επενδυτής μέτοχος ή εταίρος θα επέλεγε να επενδύσει τα φορολογημένα κέρδη του στην ίδια επιχείρηση και όχι σε μία άλλη. Ούτε ότι δεν θα αποχωρούσε από μία επιχειρηματική δραστηριότητα διότι θα εκτιμούσε ότι δεν τον συμφέρει.Ούτε φυσικά ότι θα την ανελάμβανε μη γνωρίζοντας ποια θα είναι η απόδοση του κεφαλαίου του. Άλλωστε,έτσι πραγματοποιείται και ένας βασικός in vitro έλεγχος υπέρ όλων: αν ο επιχειρηματίας πιστεύει στην επιχείρηση θα επενδύσει, αλλά με αληθινούς όρους αγοράς και όχι με την τελικά αθέλητη συμμετοχή στην επιχείρηση όλων των φορολογουμένων. Το ζήτημα των επενδυτικών κινήτρων που συγκροτούν την πολιτική ενθάρρυνσης επενδύσεων, την οποία προωθεί το κράτος, είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Υπάρχουν σημαντικά και χωρίς δημοσιονομικό κόστος κίνητρα που μπορούν άμεσα να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον των επενδυτών και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Απομένει η χρήση της φαντασίας και η απομυθοποίηση των δήθεν αρχετύπων. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην λεγόμενη περίπτωση επαναπατρισμού κεφαλαίων ή της θρυλουμένης νομιμοποίησης μη νόμιμου χρήματος.Ιδίως στο τελευταίο είναι γνωστό ότι για όλους όσους κινούν μη νόμιμο χρήμα, ο τελικός πόθος τους ήταν πάντα να γίνουν νόμιμοι επιχειρηματίες και επενδυτές. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι για όλα φταίει η κοινωνία. Κάποτε θα πρέπει να πούμε και αλήθεια και όσο αργούμε τόσο πιο σκληρή θα είναι και τόσο πιο πολλοί θα την πληρώσουν. Το βέβαιο είναι ότι, μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα, η παράσταση θα τελειώσει. Οι υποδομές του διάσπαρτου κατά φαντασία πλούτου που δημιουργήθηκαν και διατηρούνται πρέπει να διακόψουν την λειτουργία τους. Έτσι, θα αρχίσει η μακρά πορεία σταδιακής αποκατάστασης της αξιοπιστίας όλων προς όλους, που είναι και η προϋπόθεση της ισόρροπης ανάπτυξης.Καθόλου απλό, καθόλου χωρίς κόστος αλλά, φοβούμαι, η μόνη οδός.