• Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Τσιώλης' | 8 Ιανουαρίου 2010, 21:41

    Κατά την ταπεινή μου άποψη η φορολόγηση Φυσικών και Νομικών προσώπων (όπως αυτά ονίζονται κατά νόμο) δεν πρέπει να διακρίνεται. Στηρίζομαι στο νομικό παράδοξο που δημιουργείτε όταν έχουν να εξετάσουμε μία μονοπρόσωπη ΕΠΕ. Ο ένας και μοναδικός μέτοχος, κατά περίπτωση θα δηλώνει τα εισοδήματα και τα έξοδα άλλοτε ως ατομικά και άλλοτε ως Νομικό πρόσωπο (εταιρεία). Μια εννιαία φορολογική κλίμακα, προοδευτικά αυξανόμενη με ένα κατανοητό μαθηματικό τύπο θα καλύψει πλήρως την αρχή της ισονομίας και θα ικανοποιήσει το αίσθημα περί κοινού δικαίου. Θεωρώντας ότι τα εισοδήματα του Φυσικού Προσώπου αντιστοιχούν προς τα έσοδα Νομικού Προσώπου και κατά συνέπεια τα έξοδα διαβίωσης αντιστοιχούν προς τα λειτουργικά έξοδα , αποδεικνυόμενα κατά περίπτωση με τα αντίστοιχα παραστατικά, οφείλουμε να επιβάλλουμε φορολόγηση στη μεταξύ τους διαφορά. Ανεχθήτε σας παρακαλώ το ακόλουθο παράδειγμα : Έστω ότι το συνολικό εισόδημα ΦΠ ή έσοδα ΝΠ (ΙΔ ή ΔΔ) : (Ε) Έστω ότι έξοδα διαβίωσης ΦΠ(στέγαση + ιατρικές δαπάνες + έξοδα διατροφής και σπουδών) ή λειτουργικές δαπάνες ΝΠ (μισθοί + εισφορές σε ταμεία + στέγαση + συντήρηση εξοπλισμού) : (Δ) τότε : (Ε) - (Δ) = (Υ) Εάν (Υ) = 1 έως 1000 ευρώ , συντελεστής φορολόγισης 1% = 1001 έως 2000 ευρώ, συντελεστής φορολόγησης 2% κ.ο.κ ή ακόμα ποσό που θα λαμβάνει το δημόσιο ταμείο : (Π) (Π) = {(Υ)/100}*[τον πλησιέστερο ακέραιο του κλάσματος (Υ)/1000] η τακτική αυτή δεν θίγει τους χαμηλόμισθους , αντίθετα δείχνει μέγιστη κοινωνική δικαιοσύνη εφόσον δεν θίγει τα απαραίτητα δια την διαβίωση ΦΠ ή επιχειρήσεων.