Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης Λ.' | 9 Ιανουαρίου 2010, 01:25

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όσον αφορά στις αποδείξεις το σίγουρο είναι ότι το μέτρο θα δημιουργήσει πολλά πρακτικά προβλήματα ειδικά σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας ή/και κατώτερου μορφωτικού επιπέδου. Αναρωτιέμαι μήπως το κόστος για την καταγραφή τελικά αποδειχθεί μεγαλύτερο από το όφελος. Αν υποθέσουμε ότι κάθε απόδειξη χρειάζεται 1/2 λεπτό για να καταγραφεί, για ένα (μικρό) πλήθος 500 αποδείξεων τον χρόνο θα χρειάζονται πάνω από 4 ώρες, δηλαδή τουλάχιστον μισή εργάσιμη μέρα ενός υπαλλήλου ΚΕΠ. Σκεφτείτε τώρα τον πανικό που θα γίνεται τις μέρες της υποβολής και τις ατελείωτες ουρές για να εξυπηρετηθούν τελικά πόσοι φορολογούμενοι ? Ή πόσα χρήματα θα ζητήσει ένα λογιστικό γραφείο για την ίδια δουλειά ? Και βέβαια για να είναι αποτελεσματικό το μέτρο και να μην δηλώνει ο καθένας ότι θέλει, θα πρέπει να υλοποιηθεί ένα σύστημα διασταύρωσης των στοιχείων με τα δηλωθέντα από τις επιχειρήσεις. Πόσο εφικτό είναι αυτό ? Εμένα πάντως μου μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σκεφτείτε μόνο τα άπειρα λάθη στην αντιγραφή των στοιχείων των αποδείξεων όπως π.χ. του ΑΦΜ. Και βέβαια, αν, όπως ζητείται, συμπληρωθούν οι αποδείξεις σε ένα φύλλο χαρτί ποιός θα αναλάβει να τις καταχωρήσει στο μηχανογραφικό σύστημα ? Πόσοι ανθρωπο-αιώνες θα χρειαστούν για να γίνει αυτό ? Με τι κόστος ? Το πιθανότερο λοιπόν είναι, πάρα πολλοί να δηλώσουν μεγάλα ποσά ανύπαρκτων αποδείξεων ή οι ίδιες αποδείξεις να συμπεριληφθούν σε πολλές λίστες αφού όλοι θα βλέπουν ότι ουσιαστικός έλεγχος θα είναι αδύνατον να γίνει. Μια βοήθεια πάντως στο σύστημα θα μπορούσε να δοθεί αν ο κάθε φορολογούμενος καταχωρούσε μόνος του τις αποδείξεις του στο taxisnet, αλλά αυτό όχι την τελευταία στιγμή της υποβολής της δήλωσης. Αντίθετα, θα έπρεπε να αναπτυχθεί άμεσα η μηχανογραφική εφαρμογή ώστε σταδιακά και καθ' όλη την διάρκεια του έτους να μπορεί κάποιος να κάνει τις καταχωρήσεις του. Για πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει, τουλάχιστον όμως ας δοθεί η δυνατότητα σε αυτούς που έχουν την γνώση και την βούληση για να το κάνουν. Εξίσου σημαντικά βέβαια με την συλλογή των αποδείξεων λόγω φορολογικών κινήτρων, θεωρώ ότι μπορούν να είναι και τα αυστηρά αντικίνητρα για την αποτροπή της μη έκδοσης αποδείξεων. Έτσι π.χ. θα μπορούσε να - επιβάλλονται εξοντωτικά πρόστιμα για την μη έκδοση απόδειξης π.χ. από 100 - 300 φορές την αξία της. Σε περίπτωση επανάληψης, προσωρινό ή ακόμη και οριστικό κλείσιμο της επιχείρησης - καθίσταται συνυπεύθυνος και ο αγοραστής που δεν ζήτησε απόδειξη και τιμωρείται κι αυτός με πρόστιμο (πολύ μικρότερο βέβαια). Ακόμη θα πρέπει η κυβέρνηση να μην υποχωρήσει στις διάφορες συντεχνίες που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να είναι αφορολόγητοι π.χ. βενζινοπώλες, ταξιτζήδες (ένας τρόπος για να "πειστούν" θα ήταν να ανεβεί το τεκμαρτό τους εισόδημα στο ύψος που το υπολογίζουν οι μελέτες που έχουν γίνει, π.χ. στις 40.000 € για τους ταξιτζήδες και ας αποφασίσει μετά ο καθένας με ποιό τρόπο θέλει να φορολογηθεί). Σημαντική επίσης είναι η πλατιά ενημέρωση των πολιτών αλλά και η διδασκαλία των παιδιών στα σχολεία σχετικά με τον ρόλο που οι φόροι επιτελούν στην λειτουργία του κράτους και στα προβλήματα που δημιουργούνται από την φοροδιαφυγή. Και βέβαια, επειδή το σημαντικότερο από όλα είναι να αποκτήσουμε όλοι φορολογική συνείδηση και να θεωρούμε αυτονόητη την φορολογική συνεισφορά όλων, θα πρέπει να εκλείψει το σημαντικότερο αντεπιχείρημα που αποτρέπει την ελληνική κοινωνία από το να είναι συνεπής στην φορολογική της υποχρέωση. Και αυτό φυσικά είναι η αίσθηση ότι τα χρήματά που πληρώνει δεν προορίζονται για να παρέχει το κράτος καλές υπηρεσίες προς τους πολίτες του αλλά για -ικανοποίηση των ορέξεων διάφορων αρπακτικών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα -ανεύθυνη κατασπατάληση από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι ιδιοκτήτες του κράτους -βόλεμα των εκάστοτε ημετέρων σε κρατικές θέσεις και υπερπληθώρα δημόσιων υπαλλήλων που επιβαρύνουν υπέρμετρα το κράτος -προνόμια που προσφέρονται αφειδώς σε όσους έχουν τα μέσα για να τα διεκδικήσουν (πρόσφατο παράδειγμα οι 15ος & 16ος μισθός που "παραδοσιακά" παίρνουν οι υπάλληλοι της Βουλής) -λειτουργούς της δικαιοσύνης που αποφασίζουν οι ίδιοι με δικαστικές αποφάσεις πόσα χρήματα θα τους πληρώσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι -μέλη κυβερνήσεων που χρησιμοποιούν την εξουσία για ίδιο όφελος και ποτέ δεν τιμωρούνται καθώς έχουν κατοχυρώσει και στο ίδιο το Σύνταγμα την παραγραφή σε σύντομο χρονικό διάστημα παράνομων πράξεων για τις οποίες κάθε κοινός θνητός θα οδηγούνταν (τουλάχιστον) στα δικαστήρια -και πολλά άλλα για τα οποία ο έλληνας πολίτης έχει φθάσει σε ακραία αγανάκτηση και είτε έχει οδηγηθεί σε αμοραλισμό, ακολουθώντας το κυρίαρχο ρεύμα, είτε σε πλήρη απογοήτευση και απώλεια κάθε ελπίδας για ανατροπή της σήψης που έχει διαποτίσει σχεδόν κάθε λειτουργία του δημόσιου βίου.