• Σχόλιο του χρήστη 'ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΑΠΟ ΕΔΕΣΣΑ' | 9 Ιανουαρίου 2010, 10:09

    Παρακολουθώ εδώ και καιρό τα όσα ακούγονται από κυβερνητικά στελέχη, στελέχη της αντιπολίτευσης και από απλούς πολίτες που καταθέτουν τις απόψεις τους μέσα στην ιστοσελίδα. Θεωρώ πως είναι αδιανόητο να διαπιστώνεται πως οι κυβερνώντες και οι κυβερνήσαντες αυτόν τον τόπο δεν μπορούν να βρουν τρόπο δίκαιας φορολόγησης, σωστής λειτουργίας του κράτους και κανόνες που να στηρίξουν το ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας άπαξ και δια παντός. Είμαι βέβαιος πως γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Το θέμα είναι γιατί δεν το κάνουν; Και αυτό το γιατί κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να απαξιώνει τους πολιτικούς που ενδιαφέρονται μονάχα για να ικανοποιήσουν προσωπικές και μόνο φιλοδοξίες (που αφορούν και στην οικονομική τους εξασφάλιση) και τίποτα περισσότερο. Ουδείς μέχρι τώρα από τους κυβερνώντες και κυβερνήσαντες δεν έχει πάει φυλακή για τα τεραστία οικονομικά εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί σε βάρος του λαού τούτου τα τελευταία 50 χρόνια και για τα οποία προφανώς κάποιος φταίει. Εγκλήματα που έχουν διαπιστωθεί και αποτελούν μάλιστα τα βασικά προεκλογικά επιχειρήματα των κομμάτων στους αγώνες διαδοχής τους στην εξουσία. Και μάλιστα αυτοί που διέπραξαν τέτοια οικονομικά εγκλήματα είτε ζητούν την ψήφο μας για να μας κυβερνήσουν ξανά είτε μας κυβερνούν κιόλας. Κι επειδή δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου θα πω μια απλή σκέψη που κάνω, έναν απλό συλλογισμό. Λίγο πριν τις εκλογές του Οκτώβρη βοούσε το σύμπαν για το σκάνδαλο της Ζήμενς. Ένα υπαρκτό σκάνδαλο χρηματισμού πολιτικών προς όφελος μιας πολυεθνικής εταιρείας.. ΤΟ σκάνδαλο έγινε μιας και η εταιρεία πήρε εκείνο που ζητούσε από τον ΟΤΕ και το κράτος γενικά. Στο Δ.ΣΔ του ΟΤΕ της εποχής εκείνης συμμετείχε ο σημερινός υπουργός περί την οικονομία κος Παπακωνσταντίνου. Ο άνθρωπος αυτός συναίνεσε στο να κερδίσει η Ζήμενς αυτό για το οποίο χρημάτισε πολιτικούς. ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ; ΠΟΙΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΕΧΕΓΓΥΟ ΓΙ’ ΑΥΤΌ. ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΕΜΠΝΕΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΕΤΟΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ; Να εξηγηθώ πως δεν υπαινίσσομαι πως ο άνθρωπος έχει χρηματιστεί. Αλλά ένας ικανός οικονομικός επιστήμονας που δεν μπόρεσε να δει το παιχνίδι μιας πολυεθνικής από τα μέσα πώς μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας. Ωστόσο πέραν της κριτικής που έχω φαντάζομαι το δικαίωμα να κάνω θέλω να καταθέσω και κάποιες προτάσεις σχετικά με την οικονομική διακυβέρνηση. Αυτά που θα πω προέρχονται πέραν των προσωπικών μου απόψεων και από τη σχετική εμπειρία που αποκόμισα σαν κάτοικος της Γερμανίας για περίπου 6 χρόνια, όταν εργάστηκα εκεί. Τι προτείνω λοιπόν: 1. Υποχρεωτικά να δηλώνονται όλοι οι πολίτες που κατοικούν στην Ελλάδα, Έλληνες ή αλλοδαποί , στις δημοτικές αρχές του τόπου που κατοικούν. 2. Υποχρεωτικά δηλώνουν εκεί την εργασία που κάνουν και τον ασφαλιστικό φορέα που τους καλύπτει. 3. Υποχρεωτικά δηλώνουν έναν τραπεζικό λογαριασμό μέσα από τον οποίο υποχρεούνται να διεξάγουν τις οικονομικές τους συναλλαγές. Ο τραπεζικός αυτός λογαριασμός θα αποτελεί την εικόνα της οικονομικής θέσης του κάθε πολίτη και συνεπώς από την παρακολούθηση της κίνησης του λογαριασμού αυτού θα μπορεί το Υπ. Οικονομικών να φορολογήσει. Θα αποτελεί δηλαδή τη βάση της δίκαιης φορολόγησης του λαού. 4. Υποχρεωτικά όλες οι οικονομικές συναλλαγές , πάνω από ένα λογικό όριο, 1000 ή 2000 ευρώ να γίνονται μέσω τραπεζών και με τη χρήση του δηλωμένου τραπεζικού λογαριασμού. 5. Εισαγωγή πόθεν έσχες τη στιγμή της εμφάνισης χρηματικών ποσών πάνω από ένα λογικό όριο, κατά τη διάρκεια της οικονομικής συναλλαγής μέσω της τράπεζας. Να είναι δηλαδή υποχρεωμένος ο πολίτης να δηλώσει στην τράπεζα πού βρήκε τα χρήματα που καταβάλει για την όποια οικονομική συναλλαγή του. 6. Θεσμοθέτηση τεκμηρίων διαβίωσης για τη δίκαιη φορολόγηση πολιτών που εμφανίζουν ελάχιστα για την κοινωνική τους θέση και δραστηριότητα έσοδα. 7. Θεσμοθέτηση τελών κυκλοφορίας οχημάτων με βάση το πόσο ρυπαίνουν (βεβαιωμένα εργοστασιακά δεδομένα) και όχι με βάση το πότε αυτά κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα. Δηλαδή να θεσπιστεί ένα όριο ρύπων μέχρι το οποίο τα αυτοκίνητα να μην πληρώνουν καθόλου ή να πληρώνουν ελάχιστα τέλη κυκλοφορίας (κίνητρο απόκτησης ηλεκτροκίνητων ή υβριδικών οχημάτων) και από κει και πάνω να πληρώνεται ένα ποσό ανά μικρογραμμάριο ατμοσφαιρικής ρύπανσης. 8. Αντί να επιδοτείται η απόσυρση των αυτοκινήτων και η αγορά νέων, που σε μια εποχή δημοσιονομικής αδυναμίας σημαίνει απώλεια εισοδήματος του κράτους, μπορεί να επιδοτηθεί η αλλαγή καταλυτών και αισθητήρων λάμδα , όπου αυτή είναι δυνατόν να γίνει και να καταστούν ελάχιστα ρυπογόνα , χωρίς να αλλαχτούν αυτοκίνητα της γενιάς καταλυτών ΕΥΡΩ 2. Εννοείται πως μπορώ να αναλύσω το όφελος του κράτους από την εφαρμογή καθεμιάς από τις παραπάνω προτάσεις, πράγμα που δεν κάνω τώρα σεβόμενος την οικονομία χώρου στο διαδίκτυο. Ωστόσο αυτά και άλλα πολλά που πολύ καλά γνωρίζουν όσοι έζησαν σε χώρες που το κράτος δεν έχει πελατειακές σχέσεις με κατηγορίες πολιτών είναι πολύ εύκολο να εφαρμοστούν φτάνει αυτοί που κυβερνούν να θέλουν. Δυστυχώς η όλη συζήτηση που γίνεται εστιάζεται σε επι μέρους θέματα που αποτελούν προσωπικά προβλήματα αυτών που καταθέτουν άποψη και που δεν παίρνουν υπόψη τους τα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου γενικά. Το να γράφει κάποιος για τον τρόπο που πρέπει να φορολογείται ένα κότερο ή για το αν θα πρέπει να μπουν οι αποδείξεις από παιδικούς σταθμούς στο αφορολόγητο είναι αστεία ζητήματα μπροστά στη λογική πρέπει μα κάνει ο πολίτης σαφάρι αποδείξεων ή πρέπει να βγει η πολιτεία τον τρόπο να μην μπορεί κανείς να φοροδιαφύγει; Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μπει είναι :Θέλουν οι σημερινοί κυβερνώντες να μας πείσουν πως η εφαρμογή της γνωστής «μπακαλίστικης συνταγής» βάζω φόρους και τελείωσα είναι η λύση στο πρόβλημα; Η εφαρμογή αυτής της συνταγής δεν προϋποθέτει επιστήμονες κυβερνώντες. Δε μας χρειάζονται οι περγαμηνές της κας Κατσέλη και των επιτελείων που ο πρωθυπουργός κουβάλησε . Αυτό το κάνει κι ο μπακάλης της γειτονιάς μας , μη σας πω πως μπορεί αυτός να βρει και κάτι δικαιότερο, γιατί αυτός έζησε και πείνασε για να κατακτήσει το μικρό του μεροκάματο.