Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Δρ Γιώργος Σκρουμπέλος' | 10 Ιανουαρίου 2010, 14:40

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ορθότατο μέτρο το οποίο εφαρμόζεται ήδη αλλαχού και καθυστέρησε να φτάσει στην Ελλάδα. Το νόημα της φορολογίας είναι η απόδοση στο κράτος μέρους της υπεραξίας της δραστηριότητας των προσώπων (πολίτες, εταιρείες κλπ). Η δυσκολία ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος έγκειται στον προσδιορισμό αυτής της υπεραξίας. Κάθε φορολογική μονάδα (πολίτης, οικογένεια, εταιρεία κλπ.) εισπράττει και δαπανά. Η δαπάνη, εφόσον δηλώνεται από το αντισυμβαλλόμενο μέρος που εισπράττει, εμπεριέχει τουλάχιστον τον ΦΠΑ (ή έτσι θα έπρεπε να είναι). Άρα δεν είναι ορθό να φορολογείται ξανά. Η διαφορά (κέρδος ή αδιάθετο) επίσης φορολογείται ως υπεραξία όταν κατατίθεται (τόκοι) ή όταν χρησιμοποιείται. Προτάσεις: 1.Φορολογία της διαφοράς εσόδων-εξόδων (υπεραξίας, αδιάθετου κλπ.) για όλους. 2.Κανένα αφορολόγητο όριο εφόσον υιοθετηθεί η ανωτέρω λογική. Ο μέσος πολίτης, και δη ο κατά μέγιστο βαθμός ειλικρινής, έχει εισοδήματα και έξοδα. Θα πρέπει να τα δηλώνει όλα ανεξαιρέτως και ειλικρινά. Εάν η διαφορά είναι μεγάλη πρέπει να συμβάλλει με περαιτέρω φορολόγηση στην ανάπτυξη των κρατικών υποδομών οι οποίες του δίνουν τη δυνατότητα ανάπτυξης της δραστηριότητάς του η οποία με τη σειρά της δημιουργεί την φορολογίσιμη υπεραξία. Αυτό όμως το οποίο πρέπει να αφαιρείται επιπρόσθετα είναι ένα ποσόν για σκοπούς αποταμίευσης (αυτό θα έχει την έννοια όχι του αφορολόγητου αλλά του αποταμιευτικού ποσού) και το οποίο είτε θα πρέπει να δηλώνεται είτε θα πρέπει να υπολογίζεται κατά τεκμήριο. Βάσει αυτής της σταδιακής αποταμίευσης θα είναι δυνατή η δικαιολόγηση αγορών στο μέλλον. 3.Κανένας "αντικειμενικός προσδιορισμός" κερδών επιχειρήσεων. Η επιχείρηση πρέπει να έχει κέρδη για να λειτουργεί. Εφόσον υπάρχει εταιρικό συμμετοχικό κεφάλαιο, κεφάλαιο από δανεισμό και αποταμίευση λόγω κερδών και αυτό μπορεί να χρηματοδοτήσει την επιχείρηση ώστε να παράγει κέρδη με την έννοια της παραγράφου 1 του σχολίου και τα δεδομένα της αγοράς αυτό αρκεί. Εάν μία επιχείρηση δεν παράγει κέρδη τότε πρέπει να ελέγχεται άμεσα τόσο σαν επιχείρηση όσο και οι μέτοχοι (οι οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να δεχθούν τέτοια εξέλιξη και θα έπρεπε να αναλάβουν δράσεις εξυγίανσης). 4.Προκειμένου να δηλώνονται όλα τα έσοδα και τα έξοδα πρέπει να καταγράφονται και όλες οι πράξεις οικονομικού περιεχομένου άνω ενός ορίου (π.χ. 100€, 500€ κλπ.) μέσω χρήσης πιστωτικής κάρτας ή επιταγών και να δηλώνονται στη φορολογική δήλωση. επιπλέον δαπάνες του εισοδήματος μπορεί να δικαιολογούνται από το αποταμιευτικό ποσό. 5.Καμία αυτοτελής φορολόγηση, καμία εξαίρεση. Ομάδες με αυξημένες ανάγκες (ΑΜΕΑ, άποροι, πολύτεκνοι κλπ.) θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να διαβιώνουν αλλά και να αποταμιεύουν. Αυτό σημαίνει ότι η χρηματοδότηση του κράτους πρέπει να επεκτείνεται ανάλογα με τα αδιάθετα του κάθε πολίτη ή της κάθε κατηγορίας πολιτών. 6.Το τεκμήριο διαβίωσης να είναι συνδεδεμένο με τα ανωτέρω κριτήρια εισοδήματος-εξόδων και όχι με τον τρόπο ζωής του (αυτοκίνητα, σκάφη, πισίνες κλπ.). Εμπορικά και όσι αντικειμενικά κριτήρια μπορούν να τεθούν για τις αγορές άνω ενός ποσού. Όχι όμως κριτήρια κατοχής ενός περιουσιακού στοιχείου αλλά εκμετάλλευσής του (χρήση, εισόδημα κλπ.) Γιατί να "τιμωρείται" ο πολίτης επειδή αγόρασε ένα αυτοκίνητο 2000cc; Πληρώνει περισσότερους έμμεσους φόρους (καύσιμα, τέλη, συντηρήσεις, ανταλλακτικά, ΚΤΕΟ κλπ.) δεν χρειάζεται άλλη φορολογία. Το ίδιο ισχύει για τα σπίτια και τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία. Μπορούν όμως να τεθούν κριτήρια συντήρησης σύμφωνα με τα δηλούμενα έξοδα. ένα οίκημα πρέπει εφόσον χρησιμοποιείται να συντηρείται άρα κάπου πρέπει να έχουν δηλωθεί εργασίες συντήρησης. Εάν ο φορολογούμενος δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις διαβίωσης να ελέγχεται ακόμα και σαν φυσικό πρόσωπο.