Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης Βαρλάγκας' | 12 Ιανουαρίου 2010, 01:34

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  @ Ε.Χ΄΄Ιωάννου - — 11 Ιανουαρίου 2010 @ 01:02 "Η φορολόγηση φυσικών προσώπων,ΝΠΙΔ και Εκκλησίας οφείλει να είναι σύμφωνη με το «γράμμα» και «πνεύμα» του Συντάγματος,που ορίζει στο άρθρο 4 παρ.2 «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις » και παρ.5 «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους» Αυτό σημαίνει ότι ο νομοθέτης είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει ΕΝΑ και μόνο ΕΝΑ συντελεστή φορολόγησης ,για όλα ανεξαιρέτως τα εισοδήματα , με παράλληλη κατάργηση του αφορολογήτου. Η αναλογικότητα στη φορολόγηση προκύπτει απο το διαφορετικό εισόδημα του κάθε φορολογούμενου και όχι από το διαφορετικό συντελεστή φορολόγησης,πρακτική που οδήγησε το σύστημα σε στρεβλώσεις και κοινωνική αδικία." ===================================== Το ανωτέρω σχόλιο του χρήστη Ε. Χ''Ιωάννου είναι πολύ σημαντικό γιατί εγείρει το ζήτημα εάν το "ανάλογα με τις δυνάμεις τους" ("αναλόγως των δυνάμεών τους" κατά την αρχική καθαρευουσιάνικη εκδοχή, που υπερισχύει) υποχρεώνει την εφαρμογή αναλογικού φορολογικού συστήματος (ενιαίος συντελεστής) και αποκλείει την εφαρμογή προοδευτικού φορολογικού συστήματος (κλιμακούμενος συντελεστής). Όμως το ζήτημα αυτό έχει λυθεί σε εμάς ήδη από το 1911. Η "Έκθεσις της επί της αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής" (πρόεδρος Στεφ. Δραγούμης), και συγκεκριμένα η Έκθεσις Πρώτη (14/2/1911) ανέφερε μεταξύ άλλων: "Επί της διατάξεως του α' εδαφίου του 3ου άρθρου, καθ' ην "οι Έλληνες συνεισφέρουσιν αδιακρίτως εις τα δημόσια βάρη αναλόγως της περιουσίας των", υπεδείχθη εν τη Επιτροπή υπό του Βουλευτού Λακωνίας Θ. Κουτούπη [Σ.Σ. άγνωστο εάν έχει σχέση με τον γνωστό από την πρόσφατη δημοσιότητα κ. Κουτούπη!] και διά της από 3 Φεβρουαρίου 1911 προτάσεως του βουλευτού Αττικής και Βοιωτίας κ. Αριστ. Θεοδωρίδου, ότι η έκφρασις "αναλόγως της περιουσίας των" ηδύνατο να εκληφθεί ως υποδεικνύουσα ωρισμένον σύστημα φορολογίας (αναλογικόν), αποκλείουσα δε την υπό προϊούσαν κλίμακα ανωτέραν σχετικώς επιβάρυνσιν των μεγάλων περιουσιών ή εισοδημάτων (προοδευτικήν φορολογίαν). Τούτου ένεκα η Επιτροπή έκρινεν ευστοχώτερον τον όρον "κατά λόγον" και προτείνει την δι' αυτού αντικατάστασιν του "αναλόγως", υπό την ρητώς δηλουμένην έννοιαν, ότι δεν πρόκειται περί ωρισμένου τρόπου φορολογίας αλλ΄ απλώς περί αναγνωρίσεως της αρχής, όπως οι μείζονα κεκτημένοι περιουσίαν και πλειότερα συνεισφέρουσιν εις τα δημόσια βάρη." Τελικά προκρίθηκε η διατύπωση "αναλόγως *των δυνάμεών των*" (αντί "της περιουσίας των"), διατύπωση η οποία ισχύει εσαεί]. Άρα, δεν υπάρχει περίπτωση υποχρέωσης του κράτους για εφαρμογή αναλογικού συστήματος, αντίθετως δε, θα έλεγα ότι υφίσταται υποχρέωση αυτού προς εφαρμογή *προοδευτικού* συστήματος, καθώς η φορολογική δύναμη ενός εκάστου, δηλ. *η φορολογική του ικανότητα*, δεν αυξάνεται αναλογικά με την αύξηση της περιουσίας, αλλά ακολουθεί συνάρτηση που εμπεριέχει "προοδευτικότητα". Συν τοις άλλοις, ακόμη και η αρχική διατύπωση, ήδη του 1844, η οποία αναφερόταν στην περιουσία αυτή καθ' εαυτή (χωρίς βέβαια το "αναλόγως" να νοείται υπό όρους μαθηματικής αναλογίας!), ελήφθη από τον Γαλλικό Συνταγματικό Χάρτη, ο οποίος, στο άρθρο 2 αυτού, όριζε: "Ils [Σ.Σ. Les Français] contribuent indistinctement, dans la proportion de leur fortune, aux charges de l'Etat." (Μτφ.: "Συνεισφέρουν [Σ.Σ. οι Γάλλοι] αδιακρίτως, κατ' αναλογίαν της περιουσίας τους, στα βάρη του Κράτους") Υπήρχε δε αυτούσια, στον Γαλλικό Συνταγματικό Χάρτη του 1814, με ελαφρώς παραλαγμένη διατύπωση στα Συντάγματα του 1795, και 1791 ("en raison de leurs facultés", που είναι ουσιαστικά και η έκφραση που, από το 1911 εμείς χρησιμοποιούμε) αλλά, το σημαντικότερο, στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, του 1789: "Article 13 - Pour l'entretien de la force publique, et pour les dépenses d'administration, une contribution commune est indispensable ; elle doit être également répartie entre les citoyens, en raison de leurs facultés." (Μτφ.: "Άρθρο 13 - Για τη συντήρηση της δημόσιας δύναμης, και για τα έξοδα της διοικήσεως, είναι εκ των ουκ άνευ μια κοινή συνεισφορά• οφείλει να διαμερίζεται εξ ίσου μεταξύ των πολιτών, κατά λόγον των δυνάμεών τους" (faculté = φοροδοτική ικανότητα)) Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη αποτελεί, ελέω της αναφοράς σ' αυτήν του προοιμίου του ισχύοντος Γαλλικού Συντάγματος του 1958, ισχύον γαλλικό δίκαιο, συνταγματικής περιωπής. Όμως, ουδέποτε υπήρξε στη Γαλλία ζήτημα αντισυνταγματικότητας της προοδευτικής φορολογικής κλίμακας που και εκεί, όπως σε όλον τον Δυτικό κόσμο (με εξαίρεση ίσως κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ, όσον αφορά τον *Πολιτειακό* φόρο - όμως ακόμη και εκεί ο Ομοσπονδιακός φόρος είναι προοδευτικός, οπότε εν συνόλω η επιβαλλόμενη φορολογία είναι προοδευτική) ισχύει. Βλ. αντί πολλών και Φορτσάκη (Καθηγητής Φορολογικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών), "Φορολογικό Δίκαιο" γ' έκδοση, 2008, σελ. 104-121 για μια ενδελεχή ανάλυση της αρχής της φορολογικής ισότητας.