Αρχική Ρύθμιση της Αγοράς ΠαιγνίωνΆρθρο 1 – ΟρισμοίΣχόλιο του χρήστη Φρονιμόπουλος Τάκης | 10 Σεπτεμβρίου 2010, 14:51
  • Σχόλιο του χρήστη 'Φρονιμόπουλος Τάκης' | 10 Σεπτεμβρίου 2010, 14:51

    Συμφωνώ με τις παρατήρησης του Σταύρος Λ. Παπαγερμανός Στα πλαίσια της ενιαίας αγοράς της Ε.Ε. στην οποία από καιρό ανήκει η χώρα μας, δεν είναι δυνατό να γίνεται πλέον λόγος για διαδικασίες «απαγορεύσεων» διακεκριμένων τομέων της δραστηριότητάς της αλλά για διαδικασίες «ρυθμίσεων» της ορθής λειτουργίας της. Στον τομέα της αγοράς των παιγνίων 21 από τις 27 ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη ρυθμίσει τον συγκεκριμένο τομέα, χωρίς να κατηγορηθούν ότι δεν προστατεύουν τους πολίτες τους ή ότι τους καταστρέφουν. 1. Όποιος αντιτίθεται στη ρύθμιση που επιχειρείται είτε εθελοτυφλεί μπροστά σε μια πραγματικότητα που δημιουργήθηκε εξαιτίας της εφαρμογής του Ν. 3037/2002, είτε αγνοεί απόλυτα το τι συμβαίνει, είτε εξυπηρετεί συμφέροντα όσων δεν επιθυμούν την απελευθέρωση για «ίδιο όφελος». Το ζητούμενο δεν είναι αν πρέπει να γίνει ρύθμιση, αλλά πως θα επιτευχθεί η ορθή ρύθμιση. Ως ορθή ρύθμιση δεν μπορεί να νοηθεί άλλη από αυτήν που θα εξασφαλίζει την σύννομη διεξαγωγή των παιχνιδιών, τη διασφάλιση των φορολογικών εσόδων και του αποτελεσματικού ελέγχου του κράτους και την απόδοση των ωφελημάτων -πέραν της ψυχαγωγίας- στον συμμετέχοντα. Τεχνικά είναι δυνατό να επιτευχθούν σήμερα όλα τα παραπάνω. 2. Στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται η χώρα προωθείται επιτακτικά το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», που αποτελεί μέρος μιας απελευθέρωσης των αγορών. Η λειτουργία της αγοράς των παιχνιδιών δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση και να συνεχιστεί η ενίσχυση των μονοπωλίων ή η διατήρηση ολιγοπωλίων. Κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν λειτουργεί με έναν κρατικό – ημικρατικό πάροχο. Διατήρηση τέτοιων καταστάσεων δημιουργεί στην κοινωνία σκέψεις περί συνδιαλλαγής με τα μονοπώλια, οι οποίες και αν δεν είναι αληθείς, είναι επιζήμιες για τη χώρα. 3. Το πλαίσιο που δημοσιεύεται αποτελεί σίγουρα μια βάση συζητήσεως, ωστόσο η ευρύτητά του το καθιστά ανεπίδεκτο βαθύτερης εκτίμησης. Δημιουργείται μια σύγχυση μεταξύ των παιγνιομηχανημάτων AWPs – Vlts. Σε ποια περίπτωση τελικά αναφέρεται; 4. Απλούστερη πρόταση θα ήταν η υιοθέτηση ενός επιτυχούς μοντέλου άλλης ευρωπαϊκής χώρας. Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες της μιας, των οποίων η νομοθεσία μπορεί να προσαρμοστεί στις ελληνικές απαιτήσεις. 5. Σε κάθε περίπτωση η καθιέρωση παιγνιομηχανημάτων AWPs (περιορισμένου οφέλους) είναι σταδιακό βήμα προς τα εμπρός. Άλματα δεν χρειάζονται. Πρώτα μαθαίνει το παιδί να κολυμπάει με βοηθητικά μέσα και μετά να κάνει βουτιές στα βαθιά. Το ύψος της συμμετοχής σε εποχή κρίσης πρέπει να είναι χαμηλό, αφενός για να πετύχει το εγχείρημα, αφετέρου για να έχει καθαρά ψυχαγωγικό χαρακτήρα η συμμετοχή και να μην παθιάζεται ο συμμετέχων: από 0,20 € μέχρι 0,50 €. Με τον τρόπο αυτό θα συμβεί αυτό που λέει απλά ο ελληνικός λαός, θα έχουμε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη και σωστά μοιρασμένη. Έτσι η μικρή – οικογενειακή και μεσαία ελληνική επιχείρηση του κλάδου των παιχνιδιών θα παραμείνει συμμέτοχος στην επιχειρούμενη ανάπτυξη της χώρας. Φρονιμόπουλος Τάκης