Αρχική Ανοιγμα Κλειστών ΕπαγγελμάτωνΆρθρο 1 Αρχή της επαγγελματικής ελευθερίαςΣχόλιο του χρήστη Κωνσταντίνος Καρράς | 21 Ιανουαρίου 2011, 16:09
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος Καρράς' | 21 Ιανουαρίου 2011, 16:09

    Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, με αυτή την επιστολή, επιθυμούμε να θέσουμε υπόψη σας ορισμένα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν έντονα εκατοντάδες φαρμακοποιούς, οι οποίοι, λόγω των περιορισμών που καθιστούν το επάγγελμα μας κλειστό, δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια επαγγελματική ταυτότητα. Γι’ αυτό και ονομαζόμαστε Φαρμακοποιοί χωρίς Φαρμακείο. Αναμφίβολα, θα γνωρίζετε ήδη ότι το φαρμακευτικό επάγγελμα ανήκει στα λεγόμενα “κλειστά επαγγέλματα”. Υπόκειται δηλαδή σε μια πληθώρα περιορισμών, όσον αφορά την ίδρυση και λειτουργία φαρμακείων, που το καθιστούν ουσιαστικά κλειστό, παρά τις προσπάθειες των συνδικαλιστών του χώρου να πείσουν για το αντίθετο. Οι περιορισμοί οι οποίοι αναφέρθηκαν, είναι οι παρακάτω: Α) Πληθυσμιακοί περιορισμοί (1 φαρμακείο ανά 1500 κατοίκους) Β) Γεωγραφικοί περιορισμοί (ελάχιστη απόσταση 100-250 μ. από προϋπάρχοντα φαρμακεία, ανάλογα με τον πληθυσμό του δημοτικού διαμερίσματος) Οι προαναφερθέντες περιορισμοί καθιστούν πρακτικά αδύνατη την ίδρυση νέων φαρμακείων σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας, όσο μικρή και αν είναι, όπου και αν αυτή βρίσκεται. Αυτό έχει ως συνέπεια τον αποκλεισμό ενός μεγάλου αριθμού νέων επιστημόνων, πτυχιούχων φαρμακοποιών, από τη δυνατότητα να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Το αποτέλεσμα είναι, αρκετοί από αυτούς, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να υποαπασχολούνται (σε κάποιο φαρμακείο όπου αρκετοί δεν δηλώνονται καν με την ιδιότητα του πτυχιούχου φαρμακοποιού) ή να ετεροαπασχολούνται σε κάποια άλλη επαγγελματική (ξένη ως προς αυτούς) δραστηριότητα. ΤΡΟΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΔΡΥΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ Οι εναλλακτικές λύσεις, που έχει ένας νέος φαρμακοποιός ο οποίος επιθυμεί να ιδρύσει φαρμακείο σήμερα είναι οι εξής: Α) Να του μεταβιβάσει ένας αποχωρών συνάδελφος τη δικιά του άδεια ιδρύσεως φαρμακείου. Έχει καθιερωθεί, οι αποχωρούντες φαρμακοποιοί να μεταβιβάζουν τις άδειες λειτουργίας των φαρμακείων τους έναντι αδρότατου χρηματικού αντιτίμου, που κυμαίνεται μεταξύ 300.000-500.000 ευρώ. Ο παλιός φαρμακοποιός σχηματίζει Ο.Ε. με το νέο φαρμακοποιό (για μία ημέρα συνήθως) και στη συνέχεια ο παλιός φαρμακοποιός αποχωρεί (την επόμενη ημέρα). Οι ιδιοκτήτες φαρμακείων προσπαθούν να σας πείσουν ότι πουλάνε την επιχείρηση και όχι την άδεια. Σε κάθε κλειστό επάγγελμα αυτό που έχει αξία είναι η άδεια. Η άδεια είναι αυτή που εξασφαλίζει την είσοδο σε ένα προστατευμένο περιβάλλον εργασίας και όλα τα οφέλη που απορρέουν από αυτό. Η άδεια ιδρύσεως φαρμακείου εκδίδεται από τις Νομαρχίες, αποτελεί κρατική περιουσία, είναι προσωποπαγής και σύμφωνα με το νόμο πρέπει να επιστρέφει στην εκδούσα αρχή κατά τη συνταξιοδότηση. Οπότε, η κάθε αγοραπωλησία άδειας είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ. Επιπλέον, όσοι σήμερα συνταξιοδοτούνται την έλαβαν ΔΩΡΕΑΝ από το κράτος και είναι τουλάχιστον παράλογο να προβάλουν οικονομικές αξιώσεις για την μεταβίβασή της. Ο εξαναγκασμός ενός νέου φαρμακοποιού σε αγορά της “επιχείρησης” αποχωρούντα φαρμακοποιού προκειμένου να ασκήσει τα επαγγελματικά του δικαιώματα, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εγείρει έναν οικονομικό φραγμό στην είσοδο στο επάγγελμα. Όποιος έχει 300.000 ευρώ, έχει και το “δικαίωμα” να ανοίξει φαρμακείο. Β) Να αναζητήσει μια περιοχή όπου, βάσει των περιορισμών του νόμου, δύναται να ιδρυθεί φαρμακείο. Η πραγματικότητα είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα τέτοια χωριά, που αφενός δεν επαρκούν για να απορροφήσουν όλους τους ενδιαφερόμενους, αφετέρου έχουν αριθμό κατοίκων που απέχει πολύ από το όριο που επαρκεί για τη βιωσιμότητα του φαρμακείου, σύμφωνα με τον ΠΦΣ. Αναφερόμαστε δηλαδή για χωριά των 300 κατοίκων, τη στιγμή που ο ΠΦΣ ωρύεται για την οριακή αναλογία του ενός φαρμακείου ανά 1.000 κάτοικους, με συνέπεια, να δημιουργείται αφ’ ενός ένα μη βιώσιμο οικονομικά φαρμακείο και αφ’ ετέρου ο Φαρμακοποιός να δραστηριοποιείται σε ένα χώρο, που δεν είναι της δικής του επιλογής αλλά επιβεβλημένο από άλλους. Δυστυχώς, από τους ως άνω περιορισμούς εξαιρούνται τα τέκνα των φαρμακοποιών, που εκμεταλλευόμενα τη δυνατότητα της ελεύθερης μεταβίβασης της άδειας, αποκτούν το πλεονέκτημα της πρόσβασης στο επάγγελμα. Τόσο της επιχείρησης (επαγγελματικός χώρος, εξοπλισμός, ράφια, φάρμακα), κάτι που είναι θεμιτό καθώς αποτελούν ιδιοκτησιακά στοιχεία του αποχωρούντα φαρμακοποιού, όσο όμως και της άδειας, που αποτελεί δημόσιο αγαθό, μια και αφορά ένα ρυθμισμένο και προστατευμένο επάγγελμα και άρα θα έπρεπε να μην αποτελεί αντικείμενο ούτε αγοραπωλησίας, ούτε και ελεύθερης μεταβίβασης. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μια προνομιούχα κάστα ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το επάγγελμα και τον χώρο ως προσωπικό τους φέουδο. Ο Σύλλογοι διαφημίζουν ακόμα και την μετανάστευση των παιδιών των φαρμακοποιών σε χώρες του εξωτερικού για σπουδές, προκειμένου οι “επιχειρήσεις” τους να μην αλλάξουν χέρια, όπως πολύ καθαρά φαίνεται στην διαφήμιση του Παν/μίου της Σλοβακίας, στο περιοδικό του Π.Φ.Σ. (http://www.pharmapublications.gr/fd/archive/FD_695_5_2010.pdf σελ.239). Αυτό δημιουργεί μια εικόνα ενός μη ευνομούμενου κράτους πυροδοτώντας κοινωνικές αντιδράσεις. Σε καμία πολιτισμένη χώρα του κόσμου δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην εργασία. Μια Χώρα που κατήργησε δια δημοψηφίσματος την κληρονομική βασιλεία, για πόσο ακόμα θα ανέχεται κληρονομικά προνόμια μιας συντεχνίας; Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι οι άνθρωποι με τα δικά μας χαρακτηριστικά, δηλαδή πτυχιούχοι φαρμακοποιοί χωρίς φαρμακείο, δεν εκφραζόμαστε από κανένα συνδικαλιστικό όργανο με ουσιαστικό τρόπο. Φαίνεται σε κάθε στοιχείο που παρουσιάζουν, ότι φαρμακοποιοί είναι μόνο όσοι διαθέτουν φαρμακείο και αποκρύπτουν την παρουσία εκατοντάδων άνεργων, υποαπασχολούμενων, ετεροαπασχολούμενων φαρμακοποιών, οι οποίοι για εκείνους δεν υπάρχουν και επομένως δεν αξιώνουν καμία απαίτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Αντιμετωπιζόμαστε δε από τους ανά τη χώρα φαρμακευτικούς συλλόγους ως σφετεριστές, πράκτορες της βιομηχανίας και των αλυσίδων και εν γένει η ρίζα του κακού. ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ Εμείς, οι χιλιάδες Πτυχιούχοι Φαρμακοποιοί χωρίς Φαρμακείο προτείνουμε: α) Άρση των πληθυσμιακών περιορισμών. β) Άρση των γεωγραφικών περιορισμών. γ) Κατάργηση της κληρονομικότητας της άδειας. δ) Κατάργηση της αγοραπωλησίας αδειών. ε) Δημιουργία ενιαίου Συνδικαλιστικού φορέα, με συμμετοχή όλων των ειδικοτήτων φαρμακοποιών, ώστε να εκφράζονται όλες οι φωνές και κανείς να μην νιώσει στο μέλλον αποκλεισμένος συνδικαλιστικά και να μην μπορεί να αρθρώσει ανάστημα και λόγο. Με βάση τα παραπάνω, η άρση των πληθυσμιακών και γεωγραφικών περιορισμών, θα μπορούσε να ωφελήσει την χώρα : 1) Στην βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, από νέους Φαρμακοποιούς που θα εισάγουν καινοτόμες ιδέες στον χώρο και αναβάθμιση του επαγγέλματος 2) Δημιουργία καινούριων θέσεων εργασίας, για πτυχιούχους Φαρμακοποιούς και πτυχιούχους βοηθούς Φαρμακείων και μείωση της ανεργίας στον συγκεκριμένο αυτό χώρο 3) Αύξηση στο ΑΕΠ της χώρας (μελέτη ΙΟΒΕ) 4) Αποκατάσταση του Συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην επαγγελματική ελευθερία, με βάση το οποίο έκρινε το ΣτΕ όλους τους παραπάνω περιορισμούς ως αντισυνταγματικούς με την απόφαση 3665/2005. Δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση την πρόταση του Π.Φ.Σ, για (δήθεν) αγορά ποσοστού 30% των φαρμακείων τους από άνεργους αδειούχους, αφ’ ενός γιατί αυτή η πρόταση αποτελεί έναν ελιγμό προκειμένου να διατηρηθούν τα συντεχνιακά τους προνόμια και αφ’ ετέρου, συνεχίζει την αιμορραγία των οικογενειών μας αγοράζοντας ποσοστά, προκειμένου να αποκατασταθούμε επαγγελματικά. Συντηρείτε δηλαδή το ίδιο καθεστώς αγοραπωλησίας αδειών, ίσως με διαφορετικό τρόπο, αλλά με την ίδια ουσία. Σε αυτήν την πρόταση, θα μας βρείτε κάθετα αντίθετους. Αν έχετε σκοπό να κινηθείτε προς αυτή την κατεύθυνση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το κριτήριο εισόδου στο επάγγελμα θα παραμείνει το ίδιο και θα περιορίζεται στο βαθμό συγγένειας και στο ύψος του τραπεζικού μας λογαριασμού. Άλλωστε και τώρα ο μόνος τρόπος για να μπεις στο επάγγελμα είναι να πληρώσεις. Άρα τι αλλάζει; Παρακολουθώντας τις δηλώσεις σας, ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για το πραγματικό άνοιγμα του επαγγέλματος είναι ο φόβος αύξησης των φαρμακευτικών δαπανών. Αύξηση των δαπανών επιτυγχάνεται μονάχα αν ο φαρμακοποιός ΠΑΡΑΝΟΜΗΣΕΙ και καταφύγει σε κατευθυνόμενη συνταγογράφηση. Η λύση που προκρίνεται είναι η διατήρηση των αποκλεισμών λόγω αδυναμίας εντοπισμού των παρανομούντων; Σε καμία ευνομούμενη χώρα δεν μετατίθενται ποινικές ευθύνες, οι παρανομούντες έχουν ονοματεπώνυμο και χρέος της Πολιτείας είναι να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ο νέος πτυχιούχος φαρμακοποιός δεν μπορεί να εμποδίζεται να εισέλθει στο επάγγελμα, πληρώνοντας τις αμαρτίες ενός ολόκληρου κλάδου, που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε, να εξαλείψει φαινόμενα διαφθοράς στους κόλπους του. Ζητάμε το αυτονόητο. ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ για όλους! Είναι καιρός να αποκατασταθεί μια αδικία ετών, που το μόνο που έχει επιτύχει είναι να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και να οδηγεί εκατοντάδες ανθρώπους στην ανεργία. Με εκτίμηση Κωνσταντίνος Καρράς