Αρχική Ανοιγμα Κλειστών ΕπαγγελμάτωνΆρθρο 1 Αρχή της επαγγελματικής ελευθερίαςΣχόλιο του χρήστη Νεκ | 22 Ιανουαρίου 2011, 00:45
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νεκ' | 22 Ιανουαρίου 2011, 00:45

    Είμαι φαρμακοποιός με φαρμακείο. Τελευταία διαβάζω πολλά σχόλια για την απελευθέρωση του επαγγέλματος μου. Ακούω και διαβάζω πολλά σχόλια πάνω στο θέμα. Ειλικρινά προσπαθώ, εκτός από το συμφέρων μου σαν επαγγελματίας, να καταλάβω και πιο είναι το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Με βάση την ιδιότητα μου (μιλώντας εκ των έσω) θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις μου που πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν την συζήτηση. 1) Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του φαρμακοποιού; Το φάρμακο είναι καταναλωτικό αγαθό; Όλοι οι έμποροι καταβάλλουν προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ένας έμπορος ρούχων θα προσπαθήσει να πουλήσει στον καταναλωτή όσα περισσότερα ρούχα μπορεί. Ένας έμπορος ηλεκτρονικών συσκευών (π.χ. τηλεοράσεων ) θα προσπαθήσει να μας πείσει να αγοράσουμε τηλεοράσεις για το σαλόνι, κρεβατοκάμαρα, κουζίνα κ.λ.π. Το ίδιο ισχύει με όλους τους εμπόρους. Ο φαρμακοποιός, όταν έρχεται στο φαρμακείο ένας ασθενής πρέπει να του προτείνει το κατάλληλο φάρμακο. Π.χ. Διάρροια : προτείνει Imodium, δίνεις την κατάλληλη οδηγία, δηλ. 2 χάπια άμεσα και ακολούθως 1 ακόμη μετά από κάθε κένωση, εφόσον δεν υπάρχει πυρετός, και ότι άλλες συμβουλές χρειάζονται. Δεν θα προτείνει πάρε 3 κουτιά Imodium για να είσαι σίγουρος ότι θα σου περάσει , ή στα 10 χάπια πάρε και 2 δώρο, ή στο ένα κουτί συν 1 δώρο. Θα πρέπει να συμβουλέψει τον ασθενή με τρόπο που δεν ακολουθεί ΜΟΝΟ την λογική του κέρδους. Αυτό και μόνο αρκεί να κάνει ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ το επάγγελμα του φαρμακοποιού. Δεν υπάρχει μόνο το προϊόν αλλά και η συμβουλή που το συνοδεύει . Το φάρμακο είναι και προϊόν ( άρα κόστος και κέρδος ) αλλά είναι και συμβουλή – οδηγία προς τον ΑΣΘΕΝΗ (και όχι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ ). 2) Γιατί πρέπει να υπάρχει σταθερό ΜΙΚΤΟ κέρδος 23% επί της λιανικής τιμής (ΟΧΙ ΚΑΘΑΡΟ); Για να μπορεί ο φαρμακοποιός να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ασθενή χωρίς να υποκύπτει μόνο στην λογική του κέρδους, ο νομοθέτης δίνει ένα εύλογο ποσοστό κέρδους. Νομίζω ότι το 23% ΜΙΚΤΟ κέρδος, που περιορίζεται στο 10-12% ΚΑΘΑΡΟ είναι ένα τίμιο κέρδος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς με πόσο κέρδος δουλεύουν αλλά προϊόντα . 3) Γιατί υπάρχει νόμος που προβλέπει ότι ο Φαρμακοποιός πρέπει να είναι ιδιοκτήτης του φαρμακείου; (το «ιδιοκτησιακό» για να καταλαβαινόμαστε ). Γιατί ο φαρμακοποιός πρέπει με βάση την προετοιμασία που λαμβάνει από την πανεπιστημιακή του θητεία να μπορεί να συμβουλεύει ΕΛΕΥΘΕΡΑ και ΥΠΕΥΘΥΝΑ τον ασθενή. Εάν είμαι υπάλληλος ενός «σούπερ-μάρκετ φαρμακείου» δεν θα δεχόμουν πιέσεις για περισσότερες πωλήσεις ; Δεν θα έπρεπε να έχω στόχους για να μπορέσω να πάρω κάποιο bonus παραγωγικότητας ; Και πώς θα μετριόταν η παραγωγικότητα ; Με περισσότερες πωλήσεις φαρμάκων; Όποιος έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα ξέρει τι εννοώ! Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι οι φαρμακοποιοί έχουν και την ευθύνη (και είναι υπόλογοι έναντι του νόμου) για την διακίνηση φαρμάκων που ανήκουν στην κατηγορία των ναρκωτικών. Θα πρέπει και αυτά να δοθούν στα χέρια «αλυσίδων» για διακίνηση; Δεν νομίζω …. Ακόμα και ο πιο υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς θα καταλάβαινε το ρίσκο για την δημόσια υγεία. 4) Απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Εδώ θα πρέπει να εκφράσω την γνώμη μου με βάση την σημερινή δομή του φαρμακείου. Σήμερα, σε ένα φαρμακείο με εργαζόμενους ένα φαρμακοποιό και ενδεχομένως κάποιον βοηθό το προτεινόμενο από το Υπουργείο ωράριο θα ήταν εξαντλητικό. Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν ότι αυτό είναι πρόβλημα των φαρμακοποιών που θα δουλεύουν , αλλά νομίζω ότι είναι και πρόβλημα δημόσιας υγείας. Γιατί ένας εργαζόμενος που θα δουλεύει 2 ημέρες συνεχόμενες με μια εφημερία στο ενδιάμεσο θα είναι τόσο κουρασμένο που αυτομάτως θα είναι και επιρρεπής στο λάθος – λάθος χορήγηση φαρμάκου, λάθος οδηγία χρήσης φαρμάκου (για όσους θέλουν περισσότερες πληροφορίες ας ψάξουν για τον ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ και το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ καθώς και για τις συνέπειες της κόπωσης στην ανθρώπινη επίδοση) . Η λύση στο θέμα αυτό, θα ήταν η αύξηση των εφημερευόντων φαρμακείων την Δευτέρα , Τετάρτη και Σάββατο σε ένα ποσοστό τέτοιο που θα μπορεί να καλύψει καλύτερα τις ανάγκες του ασθενούς. Νομίζω ότι ένα νούμερο διπλάσιο των σημερινών εφημεριών θα ήταν υπεραρκετό. 5) Οι Άδειες και η πρόσβαση των νέων φαρμακοποιών σ’ αυτές. Ακούω τα επιχειρήματα των συναδέλφων χωρίς φαρμακείο και λέω «ΝΑΙ υπάρχει πρόβλημα»! ΝΑΙ πρέπει να δοθεί η δυνατότητα και σε αυτούς να εξασκήσουν το επάγγελμα που εξασκώ εγώ. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Καταρχήν να σημειώσω ότι ακούω πολλούς από αυτούς τους συναδέλφους να υποστηρίζουν ότι οι μόνοι ευνοούμενοι είναι τα παιδιά των φαρμακοποιών που έχουν πρόσβαση στο επάγγελμα χωρίς κόπο. Καλώ αύριο τον καθένα που διαβάζει αυτές της γραμμές να πάει στον φαρμακοποιό του και να τον ρωτήσει : «Τί δουλειά έκανε ο πατέρας σου»; Έχω καμία εικοσαριά φίλους φαρμακοποιούς και μια κοπέλα μόνο είναι που έχει το «στίγμα» της κόρης φαρμακοποιού. Εμένα ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Πώς στο καλό άνοιξαν όλοι αυτοί φαρμακείο, αφού ο πατέρας τους δεν ήταν φαρμακοποιός; Κάνετε και μια δεύτερη ερώτηση στον φαρμακοποιό σας «τί σπουδάζουν τα παιδιά του»; Θα εκπλαγείτε αλλά ένα μικρό μέρος μόνο ακολουθούν την Φαρμακευτική. Τι θέλω να πω με αυτές της παρατηρήσεις …. γίνεται πολύ φασαρία για το τίποτα! Ταυτόχρονα είναι απολύτως απαράδεκτο κάποιοι συνάδελφοι να ζητούν «ό,τι τους έρθει στο μυαλό» για να μεταβιβάσουν την άδεια τους, … κοινώς ζητούν όσα τους λείπουν. Με μια πρόχειρη σκέψη θα μπορούσα να προτείνω τα εξής: 1) Οι υποψήφιοι φαρμακοποιοί να δίνουν ΑΣΕΠ κάθε ένα χρονικό διάστημα π.χ. κάθε 2-3 χρόνια. (Οχι με τη μορφή επετηρίδας, όπως προτάθηκε από το Υπουργείο. Δεν θα πρέπει να σκεφτούμε μόνο τους φαρμακοποιούς που ψάχνουν τώρα, αλλά και αυτούς που θα επακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια ). 2) Θα δημιουργηθεί έτσι, μια λίστα με υποψήφιους φαρμακοποιούς. 3) Την ίδια στιγμή βγαίνουν στην σύνταξη ένα νούμερο συναδέλφων, π.χ. 100 «άδειες-φαρμακεία». Η κάθε άδεια έχει διαφορετικό βάρος : φαρμακείο σε χωριό , κέντρο Αθήνα , τουριστικό μέρος κλπ. Η πολιτεία με βάση τον τζίρο του κάθε φαρμακείου μπορεί να ορίζει μια αντικειμενική και ΛΟΓΙΚΗ αξία στην «άδεια-επιχείρηση» (π.χ. βάση τιμολογίων στους ασφαλιστικούς φορείς) που αντιπροσωπεύει την προσπάθεια του φαρμακοποιού σε όλο τον επαγγελματικό βίο (π.χ. 3 τζίρους) 4) Ο πρώτος επιλαχών καλείται να διαλέξει μεταξύ των 100 αδειών. Επιλέγει, και καταθέτει το ποσό που έχει οριστεί για την εμπορική αξία του φαρμακείου στον φαρμακοποιό. Το κράτος εισπράττει τους ανάλογους φόρους. Ο φαρμακοποιός καταθέτει την «άδεια-φαρμακείο» στον υποψήφιο. 5) Εάν ο πρώτος δεν έχει την δυνατότητα να πληρώσει το ζητούμενο ποσό, ή δεν του αρέσουν τα διαθέσιμα φαρμακεία περνάμε στον 2ο υποψήφιο κ.λ.π., μέχρι να διατεθούν όλα τα φαρμακεία. Έτσι , θα ικανοποιούνται οι φαρμακοποιοί που έχουν φαρμακείο εισπράττοντας την επαγγελματική τους προσπάθεια, οι φαρμακοποιοί χωρίς φαρμακείο δεν θα είναι θύματα κάποιων τρελών απαιτήσεων και το κράτος θα εισπράττει τους φόρους της παραοικονομίας. 6) Εδώ πιστεύω ότι πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στον φαρμακοποιό να μεταβιβάσει την «επιχείρηση-άδεια» στα παιδιά του, εφόσον έχουν όλα τα απαιτούμενα προσόντα , πληρώνοντας ο ίδιος τους φόρους στο κράτος. Αυτό το υποστηρίζω, όχι συντεχνιακά, αλλά γιατί αντικειμενικά μια «αξία», ένα περιουσιακό στοιχείο, κάποιος πρέπει να έχει την δυνατότητα να την μεταβιβάσει στο παιδί του. Δεδομένου, όπως έγραψα πιο πάνω, ότι μιλάμε για λίγες περιπτώσεις σε σχέση με το σύνολο των φαρμακοποιών. 6) Ρωτάνε κάποιοι «Γιατί να μην υπάρχει ανταγωνισμός στις τιμές προς όφελος του καταναλωτή»; «Γιατί να μην υπάρχει ελεύθερη τιμή» ; Γιατί με το σύστημα τιμολόγησης που έχουμε τώρα, τα φάρμακα στην Ελλάδα είναι στην πλειοψηφία τους τα πιο φτηνά στην Ευρώπη. Απόδειξη οι ελλείψεις που υπάρχουν στην αγορά, λόγω τον εξαγωγών. (Από τον κανόνα εξαιρούνται τα αντίγραφα στα οποία ακολουθείται μια ευνοϊκή τιμολόγηση, προφανώς για λόγους ενίσχυσης της εσωτερικής βιομηχανίας). Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε ελεύθερη λιανική τιμή, θα μπορούσε να διαμορφώνει ο κάθε φαρμακοποιός στις εφημερίες του την τιμή που επιθυμεί; Στα νησιά, ή σε απομακρυσμένες περιοχές ο εκάστοτε φαρμακοποιός που είναι σχεδόν μονοπώλιο, πώς θα τιμολογεί εάν δεν είναι σταθερή η τιμή; Κατά το δοκούν, ανάλογα με τις συνθήκες ή ανάλογα με τη ζήτηση που θα έχει; Π.χ. πέρυσι με το εμβόλιο της γρίπης που ήταν περιζήτητο και δεν βρισκόταν, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα ο εκάστοτε φαρμακοποιός να το βγάζει σε δημοπρασία κι όποιος δίνει τα ποιο πολλά, αυτός να το παίρνει;;;; Ευχαριστώ για την προσοχή σας, και συγνώμη για το μακροσκελές της παρέμβασής μου. Ελπίζω να ήταν γόνιμη και να συμβάλλει στον διάλογο.