Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΠΑΣΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ' | 23 Ιανουαρίου 2011, 17:53

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Καθοριστικό πιθανόν να είναι ότι αν ειπωθούν κάποιες αλήθειες που πηγάζουν από την επαγγελματική καθημερινότητα του αυτοαπασχολούμενου Μηχανικού, ίσως έτσι δοθεί η ευκαιρία να αναγνωρίσουμε ότι ματαιοδοξούμε κυνηγώντας τη σωτηρία του δέντρου, με το δάσος γύρω του, εννοώντας τον κλάδο μας, να αποψιλώνεται με γοργούς ρυθμούς. Είναι δεδομένο και πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και στις Πολυτεχνικές σχολές, εισάγονται κατά κανόνα, τα πιο κοφτερά, τα πιο ικανά μυαλά που κυκλοφορούν στην επικράτεια. Μελλοντικοί επιστήμονες που θα στελεχώσουν κάθε έναν από τους τρείς πυλώνες δραστηριότητας, που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα μας, με όραμα και προοπτική στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Από τους τρείς αυτούς πυλώνες: α) Γεωργία – πρωτογενής τομέας και δευτερογενής μεταποίηση προϊόντων με μεγάλη προστιθέμενη αξία, β) Τουρισμός και εκμετάλλευση φυσικού πλούτου και γ) Καινοτομία, πράσινη ενέργεια, περιβάλλον, έργα υποδομής, οι συνάδελφοι εγγεγραμμένοι στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας έχουν λίγο, πολύ ή εις όλον, ενεργή συμμετοχή, με πρωταγωνιστικό ρόλο και στους τρείς. Και εγείρονται τα παρακάτω 2 ερωτήματα που αν απαντηθούν, ίσως μας δείξουν τον δύσκολο και επίπονο δρόμο που πρέπει ο κλάδος μας να βαδίσει για να βγει από την ανυποληψία και να πάρει την θέση που του πρέπει, αλλά δεν του αντιστοιχεί, τη στιγμή αυτή που μιλούμε, στον κοινωνικό ιστό και στον παραγωγικό μηχανισμό. Ερώτημα 1ο. Ένας μαθητής που εισάγεται σε ΤΕΙ, εκλιπαρεί και μάχεται για επαγγελματικά δικαιώματα ίσα με αυτά των αποφοίτων αντίστοιχων τμημάτων των Πανεπιστημιακών και Πολυτεχνειακών Σχολών, με βαθμό 0.8 της μονάδας σε μαθημα κατεύθυνσης, πώς αντιλαμβάνεται το αξιοκρατικό μοντέλο σύγκρισης με τον μαθητή που μόχθησε να εισαχθεί με βαθμό 17, 18, 19 και 20 στα ΑΕΙ. Ακυρώνοντας λοιπόν συνειδητά το προηγούμενο σύστημα αξιολόγησης απαιτεί εκ νέου, αλλά έχοντας ήδη ενεργήσει πριν με τον δεδομένο τρόπο, δηλαδή με μειωμένη απόδοση, εξ αυτού και η χαμηλή βαθμολογία , προσπαθεί πλαγίως σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο και αναξιοκρατικά να ενταχθεί στον επαγγελματικό στίβο, κουβαλώντας όμως σε μεγάλο βαθμό τα μειονεκτήματα δηλαδή της ελλιπούς μόρφωσης, συγκριτικά με τα προγράμματα σπουδών και της συμμετοχής σε ερευνητικά προγράμματα των ΑΕΙ, και με νοοτροπίες τύπου «δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου, φταίνε όλοι οι άλλοι πλην εμού, άρα μου οφείλει το σύστημα κ.λ.π., κ.λ.π.» Θα μου επιτραπεί να επισημάνω ότι γίνεται σύγκριση σε διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικά κριτήρια προσέγγισης των στόχων, για τους δύο πλέον σπουδαστές και μετέπειτα επαγγελματίες. Πώς μπορούν οι δύο αυτοί κόσμοι να έχουν κοινό τόπο στις φιλοδοξίες και στις επιδιώξεις, για επιλεκτική πρόσβαση στην αγορά εργασίας; Μήπως πρέπει πλέον να προτάξουμε το επιστημονικό και θεσμικό κύρος μας ως Μηχανικοί και τεχνικοί σύμβουλοι, ζητώντας άμεση προώθηση αιτημάτων όπως : 1) συνεχώς αναβαθμιζόμενα και ενήμερα σύμφωνα με τις εξελίξεις της επιστήμης, προγράμματα σπουδών, 2.) επιστημονικό μέγεθος των διδασκόντων, 3.) συγγράμματα που θα στοχεύουν στη μόρφωση προσφέροντας λίγα και απαιτώντας πολλά, για να μάθει ο φοιτητής, να ερευνά και να ανακαλύπτει, αποκτώντας έτσι την ανάλογη αυτοπεποίθηση από το αποτέλεσμα, 4.) επιστημονική κατάρτιση σε σύνδεση με τη διεθνή και εγχώρια επαγγελματική δραστηριότητα, 5.) κονδύλια για την έρευνα και την οικονομική υποστήριξη σε καινοτόμες προτάσεις. Μήπως τελικά έφτασε ο καιρός χωρίς στρουθοκαμηλισμούς να παραχωρήσουμε το λίγο, το εύκολο; Μήπως πρέπει να παλέψουμε για το δύσκολο, το μεγαλείο της έρευνας και του πρωτότυπου, τη σύνθεση του οράματος, τη συμβολή της ολοκληρωμένης και με επιμέλεια στη σύνταξη μελέτης από ικανούς επιστήμονες στην υλοποίηση των έργων υποδομής, την ικανοποίηση της ενασχόλησης με την καινοτομία, θέσεις για τις οποίες έχουμε το επιστημονικό, κοινωνικό και ανθρωπιστικό υπόβαθρο λόγω της παιδείας μας, να τις υποστηρίξουμε. Θέλουμε να εφευρίσκουμε, να μηχανευόμαστε και να εξελίσσουμε, έχοντας πάντα εργασία και καταξίωση, ή να παίζουμε εξίσου το ρόλο του χρήστη, που ως κακιά συνήθεια μας οδήγησε σαν κοινωνία στη χρεοκοπία; Ερώτημα 2ο. Μιλούμε για ελάχιστη αμοιβή και κατοχύρωση της, άρα κρατικό προστατευτισμό. Αλήθεια, πόσοι συνάδελφοι υπάρχουν που δεν διαπραγματεύονται με τον υποψήφιο πελάτη, την αμοιβή τους σε ποσοστό κατώτερο του 100, συγκρινόμενη με την ελάχιστη αμοιβή σύμφωνα με ΠΔ ή υπουργικές αποφάσεις; Μήπως είμαστε απλά οι αναλώσιμοι στρατιώτες στον πόλεμο που έχει στηθεί με την κοινωνία για να περάσουν τα άνισα, άναρχα, με τη λογική του «πάμε και βλέπουμε» μέτρα, που εφαρμόζονται για να ανακάμψει η πολύπαθη οικονομία μας, αποπροσανατολίζοντας και προσφέροντας, στην κοινωνία εννοώντας, εξιλαστήρια θύματα; Ο Μηχανικός είναι και επιχειρηματίας. Έχει επενδύσει, έχει υπαλλήλους, μεταφορικό μέσο, τεχνική υποδομή. Γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί την πνευματική του εργασία κατά το δοκούν, ως προς τις οικονομικές του απαιτήσεις, για να την προσφέρει; Τί διδαχθήκαμε στις σχολές μας για τουλάχιστον τέσσερα ή πέντε έτη της ζωής μας; Μήπως το αυτονόητο, δηλαδή οτι απαιτείται να υπηρετούμε την επιστήμη μας και τον άνθρωπο, με επαγγελματική ευσυνειδησία και κοινωνική ευαισθησία ή να είμαστε φοροεισπράκτορες ενός ανίκανου μηχανισμού διαχείρισης δημοσιοοικονομικών, όντας βασιλικότεροι του βασιλέως; Διότι περί αυτού πρόκειται η επιδίωξη για τις ελάχιστες αμοιβές. Με τη διατήρηση τους, ο μόνος κερδισμένος είναι το κράτος. Διότι θα καταβληθεί ακέραιο το ΦΠΑ 23%, απορίας άξιον τί προστιθέμενη αξία προκύπτει για να φορολογηθεί πέραν του εισοδήματος της αμοιβής μας, ένα τοπογραφικό διάγραμμα σε γη με μηδενική αγοραία αξία και να καλείται ο πελάτης να πληρώσει φόρο 23%, την παρακράτηση φόρου, ΤΕΕ, ΤΣΜΕΔΕ και πάει λέγοντας. Προσδιορίζεται επί παράδειγμα η ελάχιστη αμοιβή να είναι 1000€ και άλλα 350€ για φόρους, κρατήσεις και λοιπά και μετά κάνεις έκπτωση επί των 1000€, την οποία επιστρέφεις στον πελάτη αλλά φορολογείσαι σαν τα έχεις εισπράξει συνολικά. Επιπρόσθετα με το ισχύον φορολογικό σύστημα εσόδων – εξόδων όπου δεν υφίσταται πρακτικά η έννοια του εξόδου στην πνευματική εργασία σύνταξης μίας μελέτης και κάνει προφανή τη στόχευση του «αρπάζω από όπου βρω και μπορώ» για το υδροκέφαλο κράτος, είναι διπλό το κακό. Οσο για τον πελάτη, ποιό ποσό θα εκταμιεύσει στο σύνολο αντιλαμβάνεται και αναζητεί και οι επεξηγήσεις επί αυτού τον αφήνουν παγερά αδιάφορο. Ποιά η τύχη όλου αυτού του εγχειρήματος αν δεν αντιληφθεί η κοινωνία το ρόλο που καλείται και οφείλει να παίξει ο Μηχανικός στην προσδοκώμενη ανάπτυξη της χώρας, κάνοντας πρώτα λειτούργημα με άμεσα αντίκτυπο στην καθημερινότητα του πολίτη και μετά επάγγελμα; Προτείνω λοιπόν να διατηρηθεί ο κώδικας αμοιβής μηχανικών και ελαχίστων αμοιβών, συμβουλευτικά και όχι δεσμευτικά με σκοπό τη σύνδεση των αμοιβών με τον πληθωρισμό, το ελάχιστο μεροκάματο ανειδίκευτου εργάτη κ.λ.π. Ούτως ή άλλως το καινούργιο νομοσχέδιο για τις αμοιβές μελετών προβλέπει έκπτωση χωρίς όριο στην οικονομική προσφορά, δηλαδή το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, οπλίζει τη βραδυφλεγή βόμβα της κατασκευής έργων υποδομής, τόσο απαραίτητων στην πραγματική ανάπτυξη της χώρας μας, στηριγμένα σε μελέτες ελλιπέστατες και συνεπώς επικίνδυνες για υλοποίηση υπερκοστολογημένων έργων, υπονομεύοντας έτσι το μέλλον των επόμενων γενεών, στο όνομα συντεχνιακών, πελατειακών και μικροπολιτικών συμφερόντων, άμεσα όμως εξαργυρώσιμων σε οφέλη για αυτό. Φτάσαμε λοιπόν κακήν κακώς στο σταυροδρόμι και η απόφαση είναι καίρια. Θα ακολουθήσουμε το φιδωτό, κακοτράχαλο, δύσβατο και μοναχικό μονοπάτι της ανάδειξης του κλάδου μέσω της επιστημονικής κατάρτισης, τραβώντας έτσι το άρμα της ανάπτυξης για τη χώρα μας, που θα μας οδηγήσει στην Ιθάκη της και στην ανάδειξη του ρόλου μας στην κοινωνία, ή θα συρθούμε, πλήρως αποπροσανατολισμένοι, στην ευθεία οδό με τους υπόλοιπους «αντιπάλους», παίζοντας το παιδικό παιχνίδι της τρικλοποδιάς, ευχάριστο ίσως στην εκκίνηση του αλλά πολύ δυσάρεστο πιθανόν στο τέλος του, καθότι έχεις τις ίδιες πιθανότητες να είσαι ο πρώτος που θα πέσει και πολύ πιθανόν να ματώσεις άσχημα.