Αρχική Ανοιγμα Κλειστών ΕπαγγελμάτωνΆρθρο 1 Αρχή της επαγγελματικής ελευθερίαςΣχόλιο του χρήστη Ι.Λ. | 24 Ιανουαρίου 2011, 01:09
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ι.Λ.' | 24 Ιανουαρίου 2011, 01:09

    Τις τελευταίες ημέρες του 2010 δεν θα τις θυμόμαστε τόσο για το φόβο που μας δημιουργεί η έλευση του (πολύ δύσκολου και… τρομακτικού για τις τύχες μας) 2011, όσο για τη προσπάθεια του κ. Λοβέρδου να εκμαιεύσει από τους φαρμακοποιούς (και πολιτικούς μηχανικούς και δικηγόρους και πολλούς άλλους) τρόπους με τους οποίους θα… παραστήσει στη Τρόϊκα ότι ανοίγει το επάγγελμά τους (ή απελευθερώνει τις αμοιβές τους). Είναι εντυπωσιακή η παντελής αδιαφορία που δίνει την εντύπωση ότι τρέφει για το πραγματικό συμφέρον το λαού σε σχέση με τη πλήξη των συμφερόντων των (οργανωμένων) φαρμακοποιών! Προσποιήθηκε ότι δήθεν προσπαθεί να ανοίξει το επάγγελμα των φαρμακοποιών (για το πρόβλημα αυτό βλ. “Αντίδοτο στα επιχειρήματα των φαρμακοποιών), στη πραγματικότητα όμως είχε ήδη “λησμονήσει” το βασικό σκέλος του ανοίγματος, δηλαδή τη κατάργηση πληθυσμιακών κριτηρίων και το σεβασμό του συνταγματικού δικαιώματος όλων των πολιτών στο επιχειρείν ώστε ο κάθε φέρελπις πτυχιούχους της φαρμακευτικής σχολής να μπορεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον επιχειρηματικό στίβο. Κατόπιν επικέντρωσε τις… προσπάθειές του σε μικρότερης σπουδαιότητας αλλαγές, όπως η μείωση του περιθωρίου κέρδους και η λειτουργία των φαρμακείων τα Σάββατα (γιατί στο Ελλάντα μας τα Σάββατα οι φαρμακοποιοί, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους καταστηματάρχες, ξεκουράζονται και οι ασθενείς ξενιτεύονται για να προμηθευτούν τα φάρμακά τους). Εισέπραξε όμως και σε αυτά… αρνήσεις των φαρμακοποιών! Αφού κέρδισαν στο μείζον θέμα των αδειών, γιατί να υποχωρήσουν στο έλλασον; Μήπως θα λογοδοτήσουν σε κανέναν, αφού μια ζωή είχαν εξασφαλίσει ασυλία και προστασία; Βλέποντας λοιπόν ο… σιδηρούς υπουργός -ο οποίος αφελώς νόμιζε ότι επαναστατικές αλλαγές γίνονται με τη… συγκατάνευση των ευνοημένων- ότι απέναντί του βρίσκονταν οργανωμένοι και αποφασιμένοι επαγγελματίες, προσπάθησε να τους… φοβίσει με την απειλή εξέτασης ακριβώς εκείνου του καθεστώτος που θα έπρεπε εξ αρχής να το έχει καταργήσει δίχως να τους ρωτήσει: Της κληροδότησης της άδειας λειτουργίας του φαρμακείου! Τα παιδάκια παίζουν και μαζί τους ο κ. Λοβέρδος. Όταν αυτοί (μαντέψτε) και πάλι αρνήθηκαν, γιατί -όπως δήλωσαν- οι δημόσιες άδειες αποτελούν… προσωπική τους περιουσία, ο υπουργός της αποφασισμένης για ριζικές μεταρυθμίσεις κυβέρνησης σχεδόν τους εκλιπάρησε” να προτείνουν ένα άλλο ισοδύναμο μέτρο” (;) για να δείξουν δηλαδή στη Τρόϊκα ότι δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια! Για να απασχοληθούν λοιπόν οι πτυχιούχοι φαρμακοποιοί (που θυμίζουμε ότι οι διαθέτοντες φαρμακείο συνάδελφοί τους με καλοκαιρινή ολοσέλιδη καταχώρηση στο Τύπο τους πρότειναν να γίνουν… υπάλληλοί αυτών ή των φαρμακαποθηκών!!!) συμφώνησαν με τον υπουργό στη “συστέγαση” φαρμακείων που όμως (προσέξτε παρακαλώ) ο φαρμακοποιός που το κατείχε πριν θα κατέχει το… 51% της επιχείρισης, θα έχει δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο του μαγαζιού! Πόσος χαριτωμένος εμπαιγμός ενός υπουργού που τους έχει αποδείξει πόσο επιρρεπής είναι σε τέτοια αντιμετώπιση! Η κληροδοτική μεταβίβαση των αδειών από τον γονέα στο τέκνο είναι όχι μόνο αντισυνταγματική, αλλά και… παράνομη, αφού οι άδειες είναι προσωποπαγείς και πρέπει να επιστρέφονται στο κράτος μετά τη συνταξιοδότηση του κατόχου τους. Βλέπουμε δηλαδή ότι οι νομικές προβλέψεις για κληροδότηση των αδειών, ως εάν να πρόκειται για προσωπική περιουσία, είναι “αυθαίρετα” νόμιμη, αλλά προσκρούει σε άλλους νόμους, στο Σύνταγμα και στη… κοινή λογική. Στο πλαίσιο αυτής της (μη) λογικής είδαμε διαφημίσεις Σλοβακικών πανεπιστημίων που καλούν τους φαρμακοποιούς να στείλουν εκεί για σπουδές τα παιδιά τους “για να μη χαθεί η επιχείρηση”! Ακούσαμε μια φαρμακοποιό να… απορεί που “κάποιοι” θέλουν να μη μπορεί να δώσει την άδεια στον κανακάρη της και ζητούσε “σύμμαχο” στην δυσφορία της μια φίλη της συμβολαιογράφο, αγνοώντας ότι οι κληροδοτήσεις των αδειών για τους συμβολαιογράφους καταργήθηκαν από το… 1971! Το ελληνικό κράτος, με τις ασυγχώρητες διακρίσεις των πολιτών σε προστατευόμενους και μη προστατευόμενους έχει στρεβλώσει σε τέτοιο βαθμό το τρόπο σκέψης πολλών εξ ημών που αδυνατούμε να αντιληφθούμε έστω και τα αυτονόητα. Η ανάγκη για ριζικές αλλαγές είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνάει το πολιτικό “αισθητήριο” του κάθε Λομβέρδου, ή την τακτική του κάθε υπυργού ¨παλαιάς κοπής”. Τη μη κατανόηση αυτής της πραγματικότητας τη πληρώνουμε ποικιλότροπα: Η αδήριτη ανάγκη για εκσυγχρονισμό της χώρας πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, προτάσσοντας απλά την αγωνία να… δείξουμε στους δανειστές ότι κάτι κάνουμε! Δεν είναι εκπληκτικό; Δεν είναι εξίσου απογοητευτικό; Ο λαϊκισμός και η πολιτική ελαφρότητα δεν λένε να αφήσουν το ρημαγμένο αυτό τόπο. Θεωρούμε ότι οι προθέσεις του επικεφαλής της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου είναι ειλικρινείς. Ποιός όμως φέρει ευθύνη για την επιλογή των υπουργών; Ποιός επέλεξε άτομα που εξαρχής γνωρίζαμε ότι είναι προσκολλημένα σε παλαιολιθικές πολιτικές συμπεριφορές που έχουν καταδικαστεί από την ίδια τη τραγική πραγματικότητα; Ακόμα και άνθρωποι “φρέσκοι” στη πολιτική κανίστρα έχουν αποδείξει ότι “δεν κάνουν για τη δουλειά αυτή”. Ότι είναι δηλαδή θαυμάσιοι ως π.χ συζητητές περί φιλοσοφίας, μόδας, φαγητών κ.ο.κ. Αλλά για τον υπουργικό θώκο είναι εντελώς ανεπαρκείς! Άλλο τρανταχτό παράδειγμα ο κατά τα άλλα συμπαθής υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων του ρόλου του και να παρουσιάσει κάποιο έργο, επιμένοντας να σωρρεύει εκκρεμότητες στα συρτάρια του. Ο πρωθυπουργός όμως επιμένει να τον κρατάει στη θέση του ως εάν ήταν επιτυχημένος! Το ίδιο κάνει και με τους υπουργούς που βρίσκονται στην αιχμή της επικαιρότητας γιατί χειρίζονται εργασιακά, δημοσιονομικά ή… εισπρακτικά θέματα και οι οποίοι καθορίζουν τα βήματά τους με βασικό κριτήριο “πως να ξεπεράσουμε τις αντιρρήσεις της Τρόϊκα”! Την ευθύνη για όλους αυτούς, όπως και για τις δυσλειτουργίες για τις οποίες ευθύνονται και τις επιλογές στις οποίες εμπλέκονται, φέρει φυσικά ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος κάποια στιγμή θα πρέπει να βελτιώσει τα κριτήρια επιλογής των συνεργατών του τόσο όσο να “ταιριάζουν” και με τις δικές του προθέσεις για κάποιες ουσιαστικές αλλαγές προς όφελος του ευρύτερου τμήματος του λαού, που όμως δεν επιτυγχάνονται με τη… σύμφωνη γνώμη των θιγομένων!