Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κατερίνα' | 26 Ιανουαρίου 2011, 01:38

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όταν γνώρισα τους φαρμακοποιούς αγάπησα τους φορτηγατζήδες.... Βλέπω ελάχιστη τηλεόραση γιατί μου είναι πλέον απολύτως ξένη και αδιάφορη. Εκτός από τη Μπαρτσελόνα. Όμως για λόγους στοιχειώδους συναντίληψης παρακολουθώ αν και σπανίως δελτία ειδήσεων. Για να αντιλαμβάνομαι κι εγώ δηλαδή την πραγματικότητα με την αφήγηση των πολλών, δηλαδή του Πρετεντέρη. Τις τελευταίες ημέρες πέφτω πάνω σε ολοφυρόμενους φαρμακοποιούς. Που εξηγούν ότι πλήττονται, πως θα κλείσουν οι μισοί και θα αφανισθεί ο κλάδος, πως θα λείψουν οι απαράμιλλες φροντίδες τους από τους συνταξιούχους και ηλικιωμένους. Έτσι σκέφθηκα να κάνω την αυτοκριτική μου που πριν λίγο καιρό τα είχα με τους φορτηγατζήδες, παλιότερα τους αγρότες ή τους συνδικαλιστές της κρατικής Ολυμπιακής. Γιατί από όλους αυτούς οι φαρμακοποιοί είναι πιο μορφωμένοι , πιο εξοικειωμένοι με την καθημερινή έννοια του ανθρώπινου πόνου, πιο κοντά στην ανακούφιση την προσφορά, την ανθρωπιά. Εξ επαγγέλματος που λέμε, εξ ορισμού!!! Όμως όταν τους ακους, ανατριχιάζεις από το συντεχνιασμό του λόγου τους, όλα τα παραπάνω έχουν χαθεί, κρύβονται κάτω από τον πανικό της μείωσης της ευπορίας τους. Αποκαλύπτονται αδίστακτοι πωλητές φαρμάκων, έμποροι της ανακούφισης του πόνου, συμμέτοχοι ενεργοί για τόσα χρόνια του κλειστού κυκλώματος που δημιούργησε το αίσχος της πολυφαρμακίας. Απολαμβάνουν υπερκέρδη, από υπερβολικά νόμιμα ποσοστά (22% έως 35%) και πολλά άλλα αφανή και αδιαφανή, όπως παροχές φαρμακευτικών εταιριών και αποθηκών, αποδοχή και συντήρηση κυκλωμάτων υπερσυνταγογραφήσεων. Το μόνο που ποιούν είναι κέρδη- όχι φάρμακα- ως μεγαλομπακάληδες του πόνου. Δεν είναι φτωχοί οι φαρμακοποιοί. Θα ήταν π.χ. ενδιαφέρον να μάθουμε το μέσο όρο των φορολογικών τους δηλώσεων αν και χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. Δεν είναι ασυνείδητοι οι φαρμακοποιοί. Όχι όλοι. Έχουν όπως λέμε επίπεδο, κάποιο κύρος στην τοπική τους κοινωνία, ξέρουν τον κόσμο, τις κρυφές του αρρώστειες, τα πάθη του. Κι αν δεν συμπάσχουν συμπονούν. Και λειτουργούν και σαν πρωτοβάθμιο σύστημα περίθαλψης και κοινωνικής μέριμνας για τους υπερήλικες. Να πάρουν την πίεση, να ακούσουν το φόβο της μοναξιάς. Τους έχει όμως αλλοτριώσει το εύκολο χρήμα, γουστάρουν ελεύθερη και πλούσια ζωή όπως άλλωστε πιθανόν όλοι μας στη θέση τους. Τώρα που τους ζητούνται λίγα πράγματα, γιατί το επάγγελμα κατ ευφημισμό ανοίγει, χαραμάδες και μικρορωγμές επιχειρούνται, τώρα λοιπόν απεργούν βροντερά μέσα στο καταχείμωνο, σαν η τελευταία ασυνείδητη συντεχνία. Έχουν δίκια; Μόνο ότι τους χρωστά το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία τεράστια ποσά. Είναι αλήθεια! Όμως αυτό είναι εδώ και χρόνια και μέρος του ρίσκου της δουλειάς τους, του εμπορίου τους με το κατοχυρωμένο-αν είναι δυνατόν- ποσοστό κέρδους, με τις προμήθειες υλικού υπερτιμολογημένου στα νοσοκομεία και όλα τα λοιπά. Οι ίδιοι συμμετείχαν ενεργά και τυφλά στο να πριονίσουν το κλαδί που κάθονται, δηλαδή να χρεοκοπήσει το σύστημα υγείας. Η πίστωση ήταν μέρος της συναλλαγής τους με το Δημόσιο, κομμάτι της βρώμικης συμφωνίας. Δεν μπορούν λοιπόν να την επικαλούνται σαν άλλοθι, πρέπει να μιλήσουν και για τα υπόλοιπα. Θα ήθελα να απεργούν για όλα. Για να γίνουν φαρμακοποιοί. Για να μη χρειάζομαι δύο χάπια και να υποχρεώνομαι να αγοράσω συσκευασμένα δώδεκα. Για να γυρίζουν πίσω και καμιά συνταγή πανάκριβων φαρμάκων προφανώς αχρείαστων για τον παθόντα, όταν υπάρχουν φτηνότερα ομόλογα. Θα ήθελα να πουν με τη συνείδηση της κοινωνικής τους θέσης, ότι ναι κι αν «μαζί τα φάγαμε» τώρα αλλάζουμε. Όχι από ενοχές, αλλά από συναίσθηση ευθύνης γιατί εδώ ζούμε και τα παιδιά μας θα ζήσουν εδώ και κάτι πρέπει να βρουν για τον τόπο και την ψυχή τους, τις αξίες και την αξιοπρέπειά τους, κάτι πάνω και πέρα από την κληρονομική άδεια εμπορίας φαρμάκων και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Τους ακούω στην τηλεόραση και ειλικρινά διαφοροποιώ τη θέση μου. Αν οι φαρμακοποιοί για τόσα λίγα, ήπια και προφανή που τους ζητούνται φέρονται σαν τόσο άγρια συντεχνία, ανάλγητα και υστερικά, τότε σε τι μας φταίνε οι φορτηγατζήδες, αγράμματοι και μεροκαματιάρηδες, οι αγρότες του πάλαι ποτέ κάμπου, ακόμη και οι χλιδάτοι και αμετανόητοι τέως πιλότοι της Ολυμπιακής; Και έπονται ολοφυρόμενα για την αδικία που τους περιμένει τα μεγάλα συνάφια, δικηγόροι, μηχανικοί, και οι πλέον σαράφηδες οι συμβολαιογράφοι. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι ακόμη στο απυρόβλητο. Θα γίνει ποτέ η Ελλάδα κάτι παραπάνω από άθροισμα αχόρταγων συντεχνιών;