Αρχική Περιστολή ΔαπανώνΆρθρο 01Σχόλιο του χρήστη Δημήτρης Φίλιππας | 10 Αυγούστου 2012, 07:31
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτρης Φίλιππας' | 10 Αυγούστου 2012, 07:31

    Πρόταση: Εξίσωση των εκτός έδρας εξόδων μετακινήσεως των μηχανικών – υπομηχανικών του Δημοσίου με αυτά των λοιπών ειδικοτήτων Δημοσίων Υπαλλήλων, ένα μέτρο που εκτός του ότι θα αποκαταστήσει το αίσθημα δικαίου θα εξοικονομήσει και ένα σημαντικό ποσό από το δημόσιο προϋπολογισμό. Αιτιολογία (σε όσους φαίνεται παράξενο): 1 Οι διατάξεις του ν. 2685/1999 (ΦΕΚ Α' 35), προβλέπουν αναλυτικά τους όρους και τον τρόπο με τον οποίο καλύπτονται οι δαπάνες των υπαλλήλων που με οποιαδήποτε ιδιότητα μετακινούνται εκτός έδρας στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της χώρας με εντολή των οργάνων του δημοσίου, των ΟΤΑ όλων των βαθμών και των ν.π.δ.δ. Ειδικότερα, οι αποφάσεις ή εντολές μετακίνησης εκδίδονται από το αρμόδιο κάθε φορά όργανο υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει σχετική πίστωση στον προϋπολογισμό του οικείου φορέα (άρθρο 3 παρ. 1 και 2). Μεταξύ των δαπανών που αναγνωρίζονται, περιλαμβάνονται τα έξοδα μετακίνησης, τα έξοδα διανυκτέρευσης, και η ημερήσια αποζημίωση των μετακινουμένων (άρθρο 1 παρ. 2). Οι κατ' ιδίαν όροι, υπό τους οποίους οι εν λόγω δαπάνες καλύπτονται, προσδιορίζονται περαιτέρω από τις διατάξεις των άρθρων 6, 8 και 9 του ίδιου νόμου. 2. Συγκεκριμένα, τα έξοδα μετακίνησης περιλαμβάνουν το αντίτιμο των εισιτηρίων των συγκοινωνιακών μέσων που χρησιμοποιούν οι μετακινούμενοι για την μετάβαση τους εκτός της έδρας τους (άρθρο 6 παρ. 1). Εξ άλλου, η δαπάνη διανυκτέρευσης, στις περιπτώσεις που επιτρέπεται η καταβολή της, αφορά το κόστος παραμονής σε κάθε τύπο ξενοδοχειακής μονάδας και προσδιορίζεται ανά κατηγορία υπαλλήλων (άρθρο 8 παρ. 1, 2 και 3). Πρέπει να σημειωθεί ότι, για τις ανάγκες εφαρμογής του, ο ν. 2685/1999 διαχωρίζει τους υπαλλήλους, αναλόγως προς την ιδιότητα και τον βαθμό που κατέχουν σε τέσσερις κατηγορίες (άρθρο 4), επιφυλάσσοντας, κατά περίπτωση, σε κάθε μια από αυτές διαφορετική μεταχείριση. Η πλειοψηφία των υπαλλήλων κατατάσσεται στην τέταρτη κατηγορία, για την οποία η δαπάνη διανυκτέρευσης προσδιορίζεται στα 35 Ευρώ, ενώ προβλέπεται προσαύξηση του ποσού αυτού κατά 20% στην διάρκεια των θερινών μηνών. Παράλληλα, με την ίδια διάταξη παρέχεται εξουσιοδότηση στον Υπουργό Οικονομικών να αναπροσαρμόζει με απόφαση του το ύψος της ως άνω δαπάνης. Τέλος, ως ημερήσια αποζημίωση ορίζεται το ποσόν που καταβάλλεται στον μετακινούμενο για την κάλυψη εκτάκτων εξόδων, τα οποία προκαλούνται λόγω της μετακίνησης και παραμονής του εκτός της έδρας της υπηρεσίας (άρθρο 9). Η ημερήσια αποζημίωση ορίζεται στα 30 Ευρώ, ανεξάρτητα από τη θέση ή τον βαθμό του μετακινουμένου, προβλέπεται δε η δυνατότητα αναπροσαρμογής της με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών. 3. Από τις ανωτέρω διατάξεις, σαφώς προκύπτει ότι τα παραπάνω ποσά καταβάλλονται στους μετακινούμενους υπαλλήλους για την κάλυψη των δαπανών της μετακίνησης τους, δηλαδή δεν παρέχονται ως οικονομικό αντάλλαγμα της παρεχόμενης από αυτούς εργασίας οποιαδήποτε διαφοροποίηση από το παραπάνω παραβιάζει την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1 Σ.). Τέτοια αδικαιολόγητη διαφοροποίηση φαίνεται να υφίσταται μεταξύ των υπαλλήλων που υπάγονται στον σχολιαζόμενο νόμο και των μηχανικών-υπομηχανικών που υπηρετούν στο Δημόσιο και τελούν από πλευράς ιδιότητας και βαθμού υπό τις αυτές συνθήκες με τους πρώτους. Πράγματι, η δαπάνη διανυκτέρευσης αυτών ανέρχεται όπως ορίζει η ΚΥΑ με αριθμ. 2/52971/0022/31-8-2007 (ΦΕΚ Β' 1781) απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και ΠΕΧΩΔΕ, και τροποποιήθηκε με την Αριθμ. 2/33481/0022/27-4-2011 (ΦΕΚ Β’ 1069) στα 64€, η ημερήσια αποζημίωση στα 56€, και η αυθημερόν μετακίνηση στα 56€ ενώ για όλους τους άλλους τα αντίστοιχα ποσά είναι (35€, 30€ και 9,78€) Εν τούτοις, οι υπάλληλοι με τον αυτό βαθμό και ιδιότητα, όταν μετακινούνται για τις ανάγκες της υπηρεσίας τους, είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν το αντίτιμο της διανυκτέρευσης τους καθώς και τα έκτακτα έξοδα που προκαλεί η μετακίνηση τους. Και τούτο ανεξαρτήτως των ειδικότερων καθηκόντων κάθε κατηγορίας υπαλλήλου. Κατά συνέπεια, η πρόβλεψη πολλαπλάσιων σχετικών ποσών για τη μία από τις δύο αυτές κατηγορίες δεν συνδέεται με αξιολογικά κριτήρια και η παρέκκλιση αυτή δεν φαίνεται να δικαιολογείται από κανένα λόγο δημοσίου συμφέροντος. Αντίθετα, η σχετική ρύθμιση αποτελεί χαριστικό μέτρο υπέρ μιας ομάδας υπαλλήλων, η οποία κατ' αυτόν τον τρόπο ευνοείται.