Αρχική Τροποποίηση συνταξιοδοτικής νομοθεσίαςΆρθρο 04: Ρύθμιση Άλλων Συνταξιοδοτικών ΘεμάτωνΣχόλιο του χρήστη χαραλαμπος λαλες | 7 Φεβρουαρίου 2013, 23:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'χαραλαμπος λαλες' | 7 Φεβρουαρίου 2013, 23:30

    ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΡΜΟΔΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ Για τις λεγόμενες «τιμητικές συντάξεις» Το Ε.Ε.Τ.Ε., ο φορέας των 5.500 περίπου εικαστικών καλλιτεχνών έχει συγκεκριμένες προτάσεις για σημεία του ν. 36 20 / 2007 τα οποία κατά τη γνώμη μας πρέπει να τροποποιηθούν, ώστε να λυθούν τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια. Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα των εικαστικών καλλιτεχνών εκκρεμεί για δεκαετίες. Ο νόμος 36 20 / 2007 αρθρο 2, προβλέπει τη χορήγηση 30 συντάξεων για περισσότερους καλλιτεχνικούς κλάδους, από τους οποίους οι περισσότεροι - όσοι δηλαδή εργάζονται χωρίς εργοδότη– είναι παντελώς ανασφάλιστοι (εικαστικοί καλλιτέχνες, μουσικοσυνθέτες, μουσουργοί, λογοτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, χορογράφοι και γενικώς δημιουργοί, που για αυτούς τόσο η πρόβλεψη για τη σύνταξη όσο και το βιβλιάριο υγείας που συνεπάγεται η σύνταξη, είναι ζήτημα επιβίωσης). Το ΕΕΤΕ, θα μιλούσε διαφορετικά για αυτές τις συντάξεις, εάν τόσα χρόνια είχε λυθεί το ασφαλιστικό -συνταξιοδοτικό των καλλιτεχνών, ιδιαίτερα των δημιουργών που είναι παντελώς ανασφάλιστοι. Θα συζητούσαμε σε άλλη βάση με ποιους τρόπους η πολιτεία θα μπορούσε να τιμήσει τους καλλιτέχνες, Θα μπορούσαν να βρεθούν άλλοι τρόποι για να αποδοθεί Τιμή. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο νόμος 3620/11-12-2007 στην ουσία κατάργησε τις λεγόμενες «τιμητικές συντάξεις» των καλλιτεχνών, αφού ο αριθμός 30 για όλους τους κλάδους είναι εξαιρετικά μικρός (αναφέρω ότι το 1996 το πλαφόν για αυτές τις συντάξεις ήταν 100). Oι λεγόμενες «τιμητικές» συντάξεις που έχει θεσμοθετήσει από παλιά η Πολιτεία είναι μέχρι σήμερα ο μοναδικός πόρος ζωής για τους ανασφάλιστους ηλικιωμένους εικαστικούς καλλιτέχνες, αφού χρόνια όλες οι Κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και η προηγούμενη της ΝΔ, αρνούνται την θέσπιση καθολικής λύσης του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού. Στην πρόταση λύσης του ασφαλιστικού που προτείνει το ΕΕΤΕ, αρνούνται την υποχρέωση του Κράτους (που εκμεταλλεύεται και κερδίζει από τα έργα τέχνης και μετά το θάνατο του δημιουργού) να συμμετέχει συνεισφέροντας στο «μερίδιο του εργοδότη» καθώς επίσης αρνούνται να θεσμοθετήσουν την συνεισφορά στο «μέρος του εργοδότη» όλων όσων εμπλέκονται στην διακίνηση των έργων τέχνης (εμπόρων, μεσαζόντων κλπ) και κερδίζουν από αυτά… Στην πρόταση του ΕΕΤΕ προβλέπονται και οι πόροι για την χρηματοδότηση του συστήματος που προτείνεται, έτσι ώστε όλοι οι εικαστικοί καλλιτέχνες, όπως και κάθε εργαζόμενος, να δικαιούνται αξιοπρεπή γεράματα Όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, τόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και η Ν.Δ, στη λύση του ασφαλιστικού- συνταξιοδοτικού των εικαστικών αντιπρότειναν πάντα την αυτασφάλιση, πράγμα που ο κλάδος μας έχει επανειλημμένα απορρίψει, καθώς και έχει πετύχει με αγώνες από το 1997 νομοθετική ρύθμιση που εξαιρεί τους εικαστικούς από την υποχρεωτική «ασφάλιση» (αυτασφάλιση) στο ΤΕΒΕ (σημερινό ΟΑΕΕ) γιατί αυτό θα έβαζε ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στην καλλιτεχνική δημιουργία αφού συνδέει την έννοια του καλλιτεχνικού εργαστηρίου και της έννοιας του καλλιτέχνη με την αγορά και αντιμετωπίζει την τέχνη ως εμπόρευμα. Στο νόμο 36 20 / 2007 στο άρθρο 2, για τους καλλιτέχνες: • προσδιορίζεται ότι ο αριθμός των συντάξεων δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 30 ετησίως για όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι συντάξεις ουσιαστικά έχουν καταργηθεί δεδομένου ότι καλλιτεχνικοί κλάδοι που αναφέρεται, υπερβαίνουν τους 35. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 2010 από τους 38 εικαστικούς συνταξιοδοτούνται μόνο οι 8 και οι άλλοι , αν και υπερήλικες, παραμένουν ανασφάλιστοι, ενώ ο αντίστοιχος νόμος 2435/2006 προέβλεπε 30 συντάξεις ετησίως μόνο για τους εικαστικούς και συνολικά ως 100 συντάξεις το χρόνο, αριθμό που αν μια χρονιά δεν εξεντλούνταν, το υπόλοιπο μεταφερόταν και συναθροίζονταν στης επόμενης χρονιάς. . • το ύψος της σύνταξης έχει μειωθεί «στο 50% του μηνιαίου βασικού μισθού του 1ου μισθολογικού κλιμακίου της κατηγορίας ΠΕ, όπως ισχύει κάθε φορά για τους δημοσίους πολιτικούς υπαλλήλους» από 80% που ήταν με τον παλιότερο νόμο. • Ο νόμος ορίζει ότι σε περίπτωση θανάτου του δικαιούχου η σύνταξη μεταβιβάζεται μόνο στον επιζώντα σύζυγο (εφόσον αυτός δεν λαμβάνει άλλη σύνταξη η δεν έχει εισόδημα μεγαλύτερο του κατώτατου ορίου σύνταξης του δημόσιου, όπως αυτό ισχύει κάθε φορά.) αφήνοντας από έξω τα τέκνα ακόμα κι αν αυτά είναι ανήλικα!!!! –έξω από κάθε αίσθημα δικαίου. • εφόσον η αίτηση του ενδιαφερομένου για σύνταξη απορριφθεί από την επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού «λόγω μη προσφοράς διακεκριμένων υπηρεσιών οι ενδιαφερόμενοι δύνανται στην επανέλθουν με νέα αίτησή τους μετά από τρίαχρόνια» …. Τα 3 χρόνια είναι χρόνος αντικειμενικά απαγορευτικός σε αυτές τις προχωρημένες ηλικίες όπου ο κρινόμενος για πρώτη φορά πρέπει να είναι τουλάχιστον 66 ετών!!!. Δηλαδή, αν κάποιος αδικηθεί από την επιτροπή -με δεδομένο και τον απαγορευτικό αριθμό των συντάξεων και τα χρόνια που αναλωνονται στις απαιτούμενες γραφειοκρατικές διαδικασίες και που είναι τουλάχιστον άλλα δύο- το πιθανότερο είναι να μην έχει πλέον το περιθώριο χρόνου για μια δικαιότερη κρίση. • Δεν είναι σαφές στο νόμο ποιος αποφασίζει και με ποιο τρόπο, το πώς κατανέμονται οι συντάξεις στους διάφορους κλάδους. Υπάρχουν εφτά διορισμένα μέλη στην επιτροπή, αλλά για κάθε κλάδο η επιτροπή είναι εννεαμελής, με τη συμμετοχή δύο εκπροσώπων από τον κλάδο που κρίνεται. Δεν υπάρχει η πρόβλεψη από τον νόμο, με ποια κριτήρια ορίζεται το ποσοστό κατά κλάδο και με ποια διαδικασία. Τι πρέπει να γίνει στην περίπτωση που ξεπεράσει (από το σύνολο των επιτροπών) το άθροισμα των καλλιτεχνών που θα κριθούν ότι έχουν διακεκριμένο έργο τον συνολικό αριθμό. Πώς αποφασίζεται μεταξύ καλλιτεχνών με διακεκριμένο έργο, από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς κλάδους, το ποιος θα κοπεί.. Πως αποφασίζεται και από ποιόν το τι ποσοστό συντάξεων θα πάρει κάθε κλάδος.. • Η σύνθεση της επιτροπής κρίσης που προβλέπει ο νόμος έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται μεγάλες αδικίες γιατί, οι 6 κριτές διορισμένοι από τον Υπουργό, και ο διοικητικός υπάλληλος που συμμετέχει με δικαίωμα ψήφου (!!!), δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να έχουν αντικειμενική εικόνα και γνώμη για τον κάθε καλλιτεχνικό χώρο. Πάντα οι εκπρόσωποι των καλλιτεχνικών κλάδων που κρίνονται και που γνωρίζουν τα θέματα, είναι μειοψηφία και αυτό δημιουργεί προβλήματα. Θα πρέπει να υπάρξουν επιτροπές κατά κλάδο με εκπροσώπους μόνο Δημόσιων φορέων, και ΑΕΙ των κρινόμενων χώρων, με την συμμετοχή πάντα των εκπροσώπων των συλλογικών φορέων του κάθε καλλιτεχνικού χώρου. • Τελος, επειδή δημιουργούνται παρερμηνίες, θα πρέπει να ορισθεί στο νόμο ότι το πλαφόν των 25000,00 ευρώ για να δικαιούται ο καλλιτέχνης σύνταξη είναι ο μέσος όρος των ΚΑΘΑΡΩΝ του ΕΣΟΔΩΝ της τελευταίας ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ. Και αυτό τίθεται γιατί ένας ενεργός εικαστικός καλλιτέχνης –ο οποίος πρέπει να συνταξιοδοτηθεί γιατί δεν μπορεί σε μεγάλη ηλικία να παραμένει το ίδιο παραγωγικός- εάν αναλάβει κάποια στιγμή ένα μεγάλο καλλιτεχνικό έργο (και αυτό μπορεί να συμβεί μια φορά στη ζωή του πριν την ηλικία προς σύνταξη) εμφανίζει μεγάλα εισοδήματα στη φορολογική του δήλωση, τα οποία όμως δεν είναι πραγματικά γιατί, αφ’ ενός αυτό είναι το εισόδημα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του -και αυτό το αναγνωρίζει και η Εφορία η οποία δέχεται την κατάτμησή του σε 4 φορολογήσιμα χρόνια- αφ’ ετέρου δε, συμπεριλαβάνουν τα έξοδα που πραγματοποίησε ο καλλιτέχνης για την ολοκλήρωση του έργου (π.χ. υλικά, εργατικά, ΦΠΑ, χυτήρια, μεταφορές, αμοιβές σε αναγκαίους συνεργάτες κλπ). Θεωρούμε ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος 36 20 / 2007, και να ορισθεί ικανός αριθμός συντάξεων-τουλάχιστον 120 ετησίως γαι όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους έως ότου δοθεί καθολική λύση στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό πρόβλημα των ανασφάλιστων καλλιτεχνικών κλάδων... Θεωρούμε ότι οι συντάξεις για τους καλλιτέχνες –μέλη του ΕΕΤΕ πρέπει να είναι ετησίως τουλάχιστον 35. Θεωρούμε αναγκαίο με νέο νόμο να διορθωθούν όλες οι αδυναμίες του ν. 36 20 / 2007, τις οποίες επισημαίνουμε παραπάνω, και οι οποίες κάνουν τον νόμο εν τέλει ανεφάρμοστο. Να μην μειωθεί η σύνταξη γιατί είναι ήδη μικρή. Θα έπρεπε να αυξηθεί στα 1200 ευρώ, αν η Πολιτεία θελει να τιμήσει το χώρο των Τεχνών. Η λύση του ασφαλιστικού –συνταξιοδοτικού των εικαστικών αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας και ανθρώπινο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου. Η Πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίζει την Τέχνη και τους ανθρώπους που την δημιουργούν, σαν αναλώσιμα και για βιτρίνα, αδιαφορώντας για τους όρους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες ο καλλιτέχνης καλείται να δημιουργήσει, συνθήκες που τελικά πολλές φορές τον παροπλίζουν και τον καταργούν.… Υ.Γ Σημειωστε μονο οτι τα υλικα μας θεωρουνται ως ΕΙΔΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ και βεβαια θα σκεφτει καποιος τοσα χρονια μες στην πολυτελεια φυσικο ειναι να μην ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΑΞΗ οπως και οι ΚΑΤΟΧΟΙ ΠΛΟΙΩΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ .ευχαριστουμε !!!