Αρχική ΚΩΔΙΚΑΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣΆρθρο 01: Πεδίο ΕφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη Νάνος Ναπολέων | 4 Ιουλίου 2013, 18:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νάνος Ναπολέων' | 4 Ιουλίου 2013, 18:28

    Το σχόλιό μου αφορά το σύνολο του φορολογικού συστήματος της Χώρας και γι' αυτό το λόγο επισυνάπτεται στο άρθρο 01 "Πεδίο Εφαρμογής". Θεωρώ ότι τα φορολογικά συστήματα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, είναι αντιπαραγωγικά, αναποτελεσματικά, άδικα και τελικά και αντικοινωνικά. Η πρότασή μου για το φορολογικό ζήτημα, για να αρθούν όλα τα προαναφερόμενα μειονεκτήματα, όπως και άλλες προτάσεις για διάφορα θέματα, έχουν κατατεθεί και πριν από 2-3 χρόνια και στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά και σε άλλους φορείς, χωρίς βέβαια κάποια αντίδραση, την οποία άλλωστε δεν περίμενα, αλλά και πάλι θα την καταθέσω μήπως και συμβάλω, έστω κατ' ελάχιστο, στην απαλλαγή από ένα πράγματι βασανιστικό πλαίσιο φορολογίας και γενικότερα οικονομικής και αναπτυξιακής λειτουργίας, μέσα στο οποίο κινούνται όλες οι παραγωγικές, επιχειρηματικές ή εργασιακές, δυνάμεις του τόπου. Φυσικά, η πρόταση έχει ως προϋπόθεση την πάταξη της πολυνομοθεσίας και της γραφειοκρατίας σε όλους τους τομείς, ώστε ο πολίτης και οι παραγωγικές μονάδες να μη ταλαιπωρούνται, να διευκολύνονται και καθοδηγούνται από το Κράτος και να αποδίδουν το μέγιστό δυνατό οικονομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό αποτέλεσμα. Η πρότασή μου έχει ως εξής, η οποία ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση ούτε με μνημόνια, ούτε με έξωθεν σχεδιασμούς και εντολές, ούτε πολύ περισσότερο με διαδικασίες αφαίμαξης όχι μόνο των οικονομικών πόρων, αλλά και των ψυχικών, πνευματικών και παραγωγικών-δημιουργικών δυνάμεων του λαού μας. ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Κατά την άποψή μου, εφόσον ζούμε στον λεγόμενο δυτικό κόσμο και στη λειτουργία της Ελεύθερης Αγοράς, με βάση τη σχέση Προσφοράς-Ζήτησης και αυτό μάλλον δεν αλλάζει με καμία συμβατική πολιτική δύναμη και σίγουρα δεν είναι εκεί το πρόβλημα, αλλά στο πολιτικό σύστημα που χρησιμοποιούμε, θα πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να βρίσκουμε τους αναγκαίους πόρους, ώστε να διατηρούμε την κρατική μας οντότητα και την κοινωνική μας συνοχή, ασφαλώς με βάση αρχές και κανόνες, ώστε η σταθερότητα και η βελτίωση να διασφαλίζονται στο μέγιστο βαθμό. Όμως παράλληλα πρέπει να αφήνουμε τις παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου να αναπτύσσονται ελεύθερα, ασφαλώς και εδώ με αρχές και κανόνες νομιμότητας, ηθικής και κοινωνικότητας. Για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, σε αρμονία με το γενικό καλό, έχουμε στη διάθεσή μας ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο που λέγεται «φορολογικό σύστημα». Το φορολογικό σύστημα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παγκοσμίως, στην Ελλάδα περισσότερα, ήταν και τώρα έγινε ακόμα πιο άγριο και εξοντωτικό, μπορεί να γίνει ένα έντονα ρυθμιστικό των εισοδημάτων εργαλείο, της κατανάλωσης και της αποταμίευσης, στοιχεία από τα οποία εξαρτάται αν τελικά υπάρχουν περιθώρια και ασφάλειες ανάπτυξης μιας οικονομίας. Η σημερινή κατάσταση φορολογίας στην Ελλάδα έχει απενεργοποιήσει τελείως την παραγωγική και δημιουργική διαδικασία και έχει αποτρέψει τον οποιοδήποτε επίδοξο επενδυτή από την συμβολή του στην οικονομική ανάπτυξη της Χώρας και το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι συνεχίζεται η άγρια φορολόγηση και περικοπή των μεσαίων εισοδημάτων, κυρίως μισθωτών και συνταξιούχων και δη του Δημοσίου, οι οποίοι δυσφημήθηκαν, ενοχοποιήθηκαν και ερρίφθησαν στην πυρά. Ήδη, η μείωση της αγοραστικής δύναμης στα εισοδήματα της τάξης των 20.000 έως 25.000 περίπου Ευρώ ετησίως, έχει φθάσει μέχρι σήμερα στο 30-40% και προχωράμε ακάθεκτοι προς το 50% και 60%. Αυτό λέγεται «παραφροσύνη ή παραλογισμός» των κυβερνώντων και δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε καταστροφή ολόκληρη την κοινωνία και πάντως δεν αποτελεί πρόβλημα γνώσης και συνειδητοποίησης του πραγματικού προβλήματος. Μάλλον το επιχειρούμενο είναι να διαμορφωθεί ένας υψηλός ανταγωνισμός των ελληνικών προϊόντων με βάση το χαμηλό κόστος παραγωγής τους, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να διατηρηθεί ούτε λόγω της έλλειψης των αναγκαίων οικονομικών πόρων για τη βιωσιμότητα των νοικοκυριών, ούτε λόγω της έλλειψης του σημαντικότατου παράγοντα ανάπτυξης κάθε οικονομίας, δηλαδή της ελάχιστης εσωτερικής κατανάλωσης, ούτε κατά μείζονα λόγο της διατήρησης μίας θνησιγενούς κατάστασης για ολόκληρες δεκαετίες, γιατί περί αυτού πρόκειται με βάση το μέγεθος του δημόσιου χρέους της Χώρας, το οποίο απαιτεί για πάνω από 20 χρόνια ένα ετήσιο τοκοχρεολύσιο της τάξης των 20 έως 30 δισεκατομμυρίων ευρώ. Πραγματικά δεν βλέπω ότι μπορεί να προκύψει κάτι καλό μέσα από ένα τέτοιο οικονομικό, επιχειρηματικό και κοινωνικό περιβάλλον και σίγουρα δεν φταίει για όλα τα κακά της Χώρας ο κρατικός μηχανισμός. Σαφέστατα φταίει το πολιτικό σύστημα και η αδυναμία του να διορθώσει τα κακώς κείμενα που αυτό δημιούργησε και μάλιστα με μία διαδικασία σταδιακή και βηματική, χωρίς αναταράξεις στα οικογενειακά εισοδήματα, χωρίς κατάρρευση των επιχειρηματικών μονάδων και χωρίς διάλυση του κοινωνικού κράτους, έστω και αν αυτό απαιτούσε να πάμε σε εθνικό νόμισμα. Κανένα κράτος και ουδεμία οικονομία σε επίπεδο δημοσιονομικών δεδομένων δεν μπορεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων να διαθέσει περισσότερο από ένα μικρό ποσοστό 2-3% επί του ΑΕΠ, ως πρωτογενές πλεόνασμα, για την αποπληρωμή δανειακών υποχρεώσεων, γιατί οτιδήποτε πέραν αυτού του ποσοστού θα δημιουργήσει τεράστια λειτουργικά κενά στην ανθρώπινη κοινωνία και κατά βάση έτσι προχωράμε σε ανθρωποθυσίες, άμεσες ή έμμεσες. Η πρότασή μου λοιπόν για το όλο φορολογικό σύστημα μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: 1. Καταργούνται όλοι οι φόροι και εισφορές, γενικής ή ειδικής φύσης κλπ, πλην του Φ.Π.Α. Δηλαδή ουδεμία άλλη κράτηση θα γίνεται σε βάρος νομικών και φυσικών προσώπων, εκτός βεβαίως των ασφαλιστικών κρατήσεων (συντάξεις, υγεία, κινδύνων κλπ) και των ανταποδοτικών τελών για έργα που θα έχουν προηγουμένως εγκριθεί από το λαό για να γίνουν και λειτουργήσουν για ορισμένο χρονικό διάστημα με αυτόν τον τρόπο, αλλά πάντως με πολύ χαμηλό τίμημα για τη λαϊκή χρήση. 2. Ο Φ.Π.Α. επιβάλλεται σε κάθε διακίνηση αγαθών (προϊόντων) και δη από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, τόσο στο πρωτογενές προϊόν σε ολόκληρη την τιμή πώλησης, όσο και στις εκάστοτε διαφορές τιμών μεταπώλησης των προϊόντων ανεξαρτήτως λόγου (εμπόριο, τυποποίηση, εξαγωγή κλπ). 3. Δεν επιβάλλεται Φ.Π.Α. σε παροχή υπηρεσιών, αφού η δραστηριότητα αυτή αποτελεί εισόδημα εργασίας, η έκδοση όμως σχετικού παραστατικού είναι υποχρεωτική, όπως γίνεται και σε κάθε μορφής εισόδημα από την εργασία, για να υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου της νομιμότητας, τόσο της αμοιβής σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις και συμβάσεις, όσο και της αποφυγής της αισχροκέρδειας είτε σε βάρος των εργαζομένων, είτε σε βάρος του τελικού αποδέκτη της παρεχόμενης υπηρεσίας. Τα κρατικά ελεγκτικά όργανα ελέγχουν και αυτή τη συνιστώσα της λειτουργίας της οικονομίας, μαζί με τη διαδικασία ελέγχου έκδοσης Φ.Π.Α. 4. Μπορούν να δημιουργηθούν 3-5 κλιμάκια ποσοστού Φ.Π.Α. με κλιμάκωση από 15 έως 40% (π.χ. 15-20-25-30-40) και το Κράτος να εισπράττει κατ, αρχή το ελάχιστο απαιτούμενο ποσό για την κατάρτιση του βασικού προϋπολογισμού (στο ελάχιστο σημερινό επίπεδο για την ομαλή λειτουργία του κράτους), δηλαδή περίπου 60 δισεκατομμύρια Ευρώ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ). Αυτό σημαίνει ότι για ένα διακινούμενο εθνικό προϊόν της τάξης των 200 δισεκατομμυρίων Ευρώ θα έχουμε έναν μέσο συντελεστή Φ.Π.Α. περίπου 30%. 5. Ο Φ.Π.Α. επιβαρύνει εξ ημισείας τον πωλητή και τον αγοραστή και καταβάλλεται από τον εκδίδοντα το παραστατικό αγοραπωλησίας (τιμολόγιο ή απόδειξη). Με το σύστημα αυτό φορολογούνται αυτόματα, τόσο ο πωλητής, όσο και ο αγοραστής. 6. Οι οικονομικές Υπηρεσίες του κράτους και όχι μόνο, θα ελέγχουν μόνο τη νόμιμη έκδοση και απόδοση του Φ.Π.Α., ώστε να μην διαφεύγει οποιαδήποτε διακίνηση προϊόντων, αλλά και να μην υφίσταται περίπτωση αισχροκέρδειας σε βάρος του τελικού καταναλωτή και δεν θα ασκούν οποιοδήποτε άλλο οικονομικό έλεγχο επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων. 7. Τα έσοδα αυτά κατανέμονται κατά 55 περίπου δισεκατομμύρια Ευρώ στους διάφορους τομείς λειτουργίας του κράτους και τα υπόλοιπα 5 δισεκατομμύρια Ευρώ καταβάλλονται ως τοκοχρεολύσιο για την αποπληρωμή δανείων. 8. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται και δεν καταγράφει, από φορολογική άποψη, ούτε τα εισοδήματα των πολιτών, ούτε τα περιουσιακά τους στοιχεία, πλην της κατάρτισης του Εθνικού Κτηματολογίου, το οποίο αποσκοπεί στη δημιουργία ορθολογικής αναπτυξιακής βάσης και κοινωνικής συνοχής και ηρεμίας στη Χώρα. 9. Το κράτος ενδιαφέρεται και επιβλέπει τη λειτουργία όλων των παραγωγικών και αναπτυξιακών φορέων (επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, εταιρείες, φυσικά πρόσωπα κλπ) και συνεργάζεται με τις επαγγελματικές και επιστημονικές οργανώσεις και τις τράπεζες για την απόλυτα νόμιμη και ορθολογική βάση του επιχειρησιακού περιβάλλοντος (εργασιακό περιβάλλον, φυσικό και τεχνητό περιβάλλον, κεφάλαια και επενδύσεις, δάνεια, οργάνωση παραγωγής, διάθεση προϊόντων, εξαγωγές, απόδοση και αποσβέσεις κλπ), με σκοπό την προστασία και ασφάλεια των επιχειρήσεων και των εργαζομένων από επενδυτικούς ή άλλους κινδύνους, χωρίς όμως να υπεισέρχεται σε θέματα κέρδους και χρήσης των οικονομικών τους πόρων. 10. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τα διαθέσιμα κεφάλαια και τις καταθέσεις των φυσικών και νομικών προσώπων και ουδεμία φορολογική επιβάρυνση επιβάλλεται σ’ αυτά και η νόμιμη διάθεση (κατανάλωση, αποταμίευση, επενδύσεις, πωλήσεις, μεταβιβάσεις κλπ) των χρηματικών και περιουσιακών στοιχείων είναι απολύτως ελεύθερη. 11. Το σύστημα της επιβολής ενός και μόνο καθαρά αντικειμενικού και αναλογικού φόρου θα επιφέρει μία γενική ελευθεριοποίηση και ανεξαρτητοποίηση χρήσης των κεφαλαίων και των επενδύσεων, εσωτερικής ή εξωτερικής προέλευσης, αλλά πάντα σε νόμιμη και ηθική βάση, για όλες τις επιχειρηματικές και εν γένει οικονομικές μονάδες. Ένα τέτοιο αναπτυξιακό πλαίσιο και ένας τέτοιος οικονομικός οργασμός, τόσο για τις υπάρχουσες επιχειρήσεις, όσο και για τις νέες που θα ιδρυθούν, αναμένεται να επιφέρουν τεράστια οικονομική και επιχειρηματική αναγέννηση και δραστηριότητα, η οποία με τη σειρά της θα αυξάνει σταδιακά και με ταχείς ρυθμούς το μέγεθος του παραγόμενου εθνικού προϊόντος και επομένως και το μέγεθος του εισπραττόμενου Φ.Π.Α., που σίγουρα θα δώσει καινούργιες προοπτικές ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους και μεγαλύτερες δυνατότητες αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. 12. Παράλληλα, το σύστημα αυτό θα επιφέρει τεράστια οφέλη στην οργανωτική δομή του κράτους (πάταξη πολυνομοθεσίας και γραφειοκρατίας, περιορισμός υπηρεσιών και υπαλλήλων, παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα κλπ) και μεγάλη εξοικονόμηση εργατοωρών και αποφυγή ταλαιπωρίας για τους πολίτες, ενώ η Χώρα μας θα καταστεί έτσι κέντρο προσέλκυσης κεφαλαίων και επιχειρήσεων, με ακόμα μεγαλύτερα οφέλη για την κοινωνία και την οικονομία. Δηλαδή το κεντρικό δόγμα της πρότασης είναι ότι οι παραγωγικοί και επιχειρηματικοί φορείς, αλλά και οι πολίτες θα έχουν πλήρη ελευθερία χρήσης των οικονομικών τους πόρων, χωρίς κρατικές παρεμβάσεις, κωλυσιεργίες, ατέρμονες διοικητικές και δικαστικές διαδικασίες, φοβίες, ανασφάλειες για το νομικό και οικονομικό τοπίο του σήμερα ή του αύριο κλπ. Για την υλοποίηση ενός τέτοιου επαναστατικού οικονομικού συστήματος θα πρέπει ασφαλώς να συμφωνήσουν, πλήρως ή στο μέγιστο δυνατό βαθμό, όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις, οι τωρινές ή αυτές που θα προέλθουν από μία πολιτική ανανέωση, ώστε να έχει απόλυτα διασφαλισμένη τη μακροχρόνια βάση εφαρμογής, γιατί έτσι θεωρούμε ότι θα εμπεδωθεί όχι μόνο η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το Κράτος, αλλά και μία επιταχυνόμενη οικονομική δραστηριότητα, που θα επιφέρει τεράστια οφέλη στην ποιότητα ζωής των Ελλήνων. Ασφαλώς απαιτούνται προσαρμογές στα σημερινά οικονομικά δεδομένα της Χώρας και επίσης είναι αναγκαία η επίλυση προβλημάτων συμβατότητας με την ισχύουσα Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Νάνος Ναπολέων Οικονομολόγος, Δρ Δασολόγος