Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κώστας Χαρίτος' | 26 Οκτωβρίου 2013, 20:25

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κύριοι, Επιχειρώντας για 2η φορά την υποβολή σχολίου [η 1η μάλλον απέτυχε] σχετικά με τους συντελεστές φόρου, σας εκθέτω τα πιο κάτω: Αναφορικά με την φορολόγηση του δικαιώματος υψούν, δηλ. του υπολειπόμενου συντελεστή δόμησης, θεωρώ ότι ο προκύπτον συντελεστής φόρου δεν είναι λογικό να ξεπερνά τους συντελεστές φόρου [ανα τ.μ.] για τα κτίσματα, αφού ο μη υλοποιηθείς Συντελεστής Δόμησης στην ουσία είναι μελλοντικό δικαίωμα ανέγερσης ή επέκτασης κτίσματος, το οποίο μάλιστα με τις παρούσες συνθήκες, δύσκολα θα υλοποιηθεί. Εξ άλλου αυτό που παράγει οικονομική αξία [είτε μέσω ιδιοκατοίκησης, είτε μέσω μίσθωσης] είναι το κτίσμα. Αφού στόχος είναι η φορολόγηση της κατοχής ενός ακινήτου, η στόχευση πρέπει να κατευθύνεται κυρίως στα κτίσματα και δευτερευόντως στο οικόπεδο. Εάν ο σκοπός της υπέρμετρης φορολόγησης των οικοπέδων [ιδίως αυτών που δεν έχουν κτίσμα] είναι -εμμέσως- ο εξαναγκασμός του ιδιοκτήτη να προβεί σε ανέγερση κτίσματος [με σκοπό την αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας], τότε δεν έχετε εκτιμήσει ότι σε περίοδο έλλειψης ρευστότητας, ο ιδιοκτήτης θα εξαναγκασθεί να το πουλήσει κι όχι να το οικοδομήσει. Στην περίπτωση της πώλησης, αντιλαμβάνεσθε ότι το τίμημα θα είναι ιδιαίτερα χαμηλό. Θεωρώ, πέραν των ανωτέρω, ότι το παρόν νομοσχέδιο δείχνει την ατολμία του Νομοθέτη, να προχωρήσει σε μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση της έννοιας της φοροδοτικής ικανότητας. Βέβαια πράγματι, σε αντίθεση με τον ΦΑΠ, το νομοσχέδιο εμφανίζει δικαιότερη κατανομή των βαρών: Περισσότεροι θα πληρώσουν λιγότερα. Αυτό αποτελεί θετικό βήμα. Μόνο που ίσως είναι η ώρα να ακολουθήσει κι ένα ακόμη βήμα. Εξηγούμαι: Εχω την ατυχία να κατοικώ σε "ακριβό προάστιο". Οι αντικειμενικές αξίες υπερβαίνουν κατά πολύ τις αγοραίες [αν και έχουν να γίνουν αγοραπωλησίες στην περιοχή, 4-5 χρόνια]. Παρά ταύτα, φαντασθείτε δύο όμοια και όμορα ακίνητα, ίδια από πλευράς κτισμάτων, θέσης και εμβαδού. Στο ένα διαμένει ένας μεσοαστός, αποκτήσας αυτό από κληρονομία. Μέσες μηνιαίες αποδοχές, περί τα 1800 ευρώ, καθαρά. Στο όμορο ακίνητο διαμένει ένας μεγαλοαστός, αποκτήσας αυτό από αγορά, με μέσες μηνιαίες αποδοχές, περίπου το σύνολο των ετήσιων αποδοχών του μεσοαστού !!! Οσον αφορά τον ΦΑΠ προέκυψε ετήσια φορολογική επιβάρυνση περί τα 15.000 ευρώ !!!! Ποιος νομίζετε έχει πρόβλημα; Το 2ο βήμα που μπορεί να κάνει ο Νομοθέτης είναι η στάθμιση ΚΑΙ των εισοδημάτων [μέσω της διακρίβωσης ύψους καταθέσεων, δαπανών διαβίωσης κλπ], ώστε όσον αφορά την φορολόγηση της κατοχής ακινήτων, να μην αποτελεί μόνο στοιχείο η κατοχή του ακινήτου, για την εκτίμηση της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας του φορολογούμενου. Η συζήτηση πάνω στο θέμα της δικαιότερης εκτίμησης της φοροδοτικής ικανότητας εκάστου πολίτη, έχει να κάνει και με την επίδραση των φορολογικών νόμων πάνω στις ζωές των πολιτών. Εξηγούμαι: Υποθέτοντας ότι ο μόνος στόχος του νομοσχεδίου δεν είναι ο καθαρά εισπρακτικός, αλλά η δικαιότερη κατανομή των βαρών, εκτιμώ ότι ο Νομοθέτης θα πρέπει ταυτόχρονα να αποφεύγει να οδηγούνται οι πολίτες σε λήψη αποφάσεων που ως αποτέλεσμα έχουν την πρόκληση οικονομικής βλάβης σε έναν και την υπέρμετρη ωφέλεια σε άλλον. Οι αποφάσεις των πολιτών [πχ να πουλήσουν ή να αγοράσουν ένα ακίνητο, πρέπει να είναι αποτέλεσμα στάθμισης μιάς σκοπούμενης επένδυσης κι όχι αποτέλεσμα αποφυγής φορολογικής επιβάρυνσης]. Στο παράδειγμα του "ακριβού προαστίου" : Ο μεσοαστός αναγκάζεται -υπο το βάρος μιάς φορολογικής επιβάρυνσης που δεν μπορεί ν΄ αντέξει- να πουλήσει το ακίνητό του. Ποιος το αγοράζει; Μα φυσικά, ένας μεγαλοαστός, έχων αυξημένη ρευστότητα. Πόσο το αγοράζει; Μα φυσικά πολύ κάτω από την σήμερα υφιστάμενη αντικειμενική αξία [που ο Νομοθέτης δήλωσε ότι θα διατηρήσει μέχρι το 2016 !!!]. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η διεύρυνση και ενίσχυση μιάς απολύτως ταξικής κοινωνίας, όπου σε ορισμένα προάστια θα διαμένουν οι μεγαλοαστοί, ενώ στις υπόλοιπες "φθηνές" περιοχές, θα διαμένουν οι πληβείοι. Είναι βέβαιο ότι ο Νομοθέτης δεν επιδιώκει κάτι τέτοιο. Όμως ένας φορολογικός νόμος, του οποίου δεν έχουν πλήρως μετρηθεί οι "παράπλευρες συνέπειες" μπορεί να γίνει ένα χρήσιμο εργαλείο σε μερικούς [εννοώ τους ελάχιστους που έχουν ρευστότητα] να αποκτήσουν σήμερα γή, σε υποτιμημένη αξία και να εγγράψουν ωφέλειες και υπεραξίες σε λίγα χρόνια. Και είναι άξιο απορίας ότι το 2ο βήμα, δειλά έγινε, αλλά μόνο για τα νομικά πρόσωπα: Εν ονόματι - προφανώς- της διαφύλαξης της παραγωγικής ικανότητας των εταιρειών, ορθά νομοθετείται ότι εάν ο ΕΦΑ είναι μεγαλύτερος από το 1/10 των εσόδων [ΑΝΕΥ ΟΡΙΟΥ], αναγνωρίζεται περίπτωση αναστολής πληρωμής. Οι αντίστοιχες προβλέψεις για τα φυσικά πρόσωπα εμφανίζουν αδικαιολόγητα "πλαφόν" [εμβαδά, ετήσια εισοδήματα κλπ]. Δηλ. αυτός που του έτυχε να κληρονομήσει ένα ακριβό ακίνητο και ΔΕΝ έχει υψηλά εισοδήματα, δεν κρίνεται ότι πρέπει κι αυτός να προστατευθεί; Εν κατακλείδι και παρά το ότι η τελευταία φράση περισσότερο αφορά τον ΦΑP και πολύ λιγότερο τον ΕΦΑ : "Οι ιδεοληψίες βλάπτουν σοβαρά το μέλλον του τόπου". Ελπίζω να μην κούρασα.