Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'LEYTHERHS' | 24 Απριλίου 2014, 23:50

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Λογικά, ως προϋπόθεση εφαρμογής της πρώτης παραγράφου, απαιτείται να γνωρίζει κάποιος ότι είναι αυθαίρετος χρήστης Δημόσιου κτήματος ή ανταλλάξιμης περιουσίας. Δηλαδή στην περίπτωση αυτή , θα πρέπει να έχει οχληθεί επίσημα(εγγράφως) από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Απ' ότι γνωρίζω, το 80% και πλέον , αυτών που βρίσκονται στην ανωτέρω κατηγορία ατόμων, είναι είτε απληροφόρητοι, είτε ενημερωμένοι μεν , αλλά όχι επίσημα από το Κράτος. Στις περιπτώσεις αυτές λοιπόν, δεν έχει νόημα η προθεσμία του ενός έτους που τίθεται και θα πρέπει να συμπληρωθεί κατά την γνώμη μου η ρύθμιση ,ώστε να αφήνεται το αυτό χρονικό περιθώριο ρύθμισης και σε τρίτους που δεν γνωρίζουν ή μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν γνωρίζουν , ότι είναι αυθαίρετοι χρήστες τέτοιας φύσεως εκτάσεων. Γεγονός είναι επίσης , ότι επειδή η διοίκηση , έχει χάσει(απαραδέκτως) προ πολλού τον έλεγχο της Δημόσιας περιουσίας, (διότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχει χαθεί η επαφή της, με τα διατρέξαντα και το αρχείο του Υπουργείου Οικονομικών),με αποτέλεσμα να υπάρχει στην ουσία και μια κατηγορία Δημοσίων εκτάσεων ,που απαραδέκτως χαρακτηρίζονται ως "ΑΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ", θα πρέπει να αφεθεί ανοικτή χρονικά η διάταξη, για αυτήν την κατηγορία εκτάσεων. Άλλωστε και η αιτιολογική έκθεση του Νόμου για το Εθνικό Κτηματολόγιο, βασίζεται επιχειρηματικά, στον ισχυρισμό ότι μέσω του Εθνικού Κτηματολογίου, θα αποκαλυφθεί η Δημόσια περιουσία. Μια άλλη παρατήρηση σε σχέση με τις προωθούμενες ρυθμίσεις , έχει να κάνει με όσες ρυθμίσεις προτείνονται, ενώ οι αυθαίρετοι χρήστες , έχουν ήδη τίτλο μεταγραμμένο( που προφανώς για το Δημόσιο είναι εικονικός και ελαττωματικός). Στις περιπτώσεις αυτές, οι ρυθμίσεις δεν είναι εφαρμόσιμες και δεν διασφαλίζονται μελλοντικές συναλλαγές, με το να υπάρχουν στην ουσία δύο πλέον τίτλοι στο όνομα του αυθαίρετου χρήστη, ήτοι ο μεταγραμμένος τίτλος και η απόφαση εξαγοράς, ως εκτελεστή διοικητική πράξη και ταυτόχρονα ως ιδρυτικός τίτλος δικαιωμάτων. Κατά την γνώμη μου, στην κατηγορία αυτών των περιπτώσεων, λύση νομοθετική, μπορεί να δοθεί:1) με θεσμοθέτηση εξωδικαστικής επίλυσης της ιδιοκτησιακής διαφοράς, με απαίτηση του Δημοσίου να προσκομισθούν εντός τακτής προθεσμίας στοιχεία που να καλύπτουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ώστε είτε να παραιτηθεί το Δημόσιο, αξιώσεων του, έναντι τιμήματος, είτε2) να συγκατατεθεί να αποδέχεται τον αυθαίρετο χρήστη ως εμφυτευτή στο διηνεκές και μέχρι του θανάτου του, έναντι τιμήματος, το οποίο θα καθορίζεται επίσης με κοινωνικά κριτήρια. Ως άλλη επίσης παρατήρηση, όπου υπάρχει κτίσμα αυθαίρετο,(βλ. παρ.4 ΄) που δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί, διότι δεν συγκεντρώνονται οι νόμιμες προϋποθέσεις , θα πρέπει να ληφθεί νομοθετικά , συμπληρωματική πρόνοια, για λόγους κοινωνικούς, ώστε όταν τα κτίσματα καλύπτουν ανάγκες κύριας κατοικίας, να γίνεται αποδεκτή κατ' εξαίρεση, η "σημειακή" δόμηση, με συγκατάθεση του υπουργού οικονομικών, με την προϋπόθεση η περιοχή να μην ενταχθεί ποτέ σε σχέδιο πόλης(βλ. παρ.5 εδ.δ). Οι ανωτέρω προτάσεις γίνονται, επειδή όταν τα κτίσματα είναι παράνομα και αυθαίρετα επί ξένης ιδιοκτησίας, βάσει της κειμένης νομοθεσίας και για τον νομικό κόσμο , θεωρούνται ως μη υπάρχοντα. Εκτιμώ λοιπόν ότι πρώτα επιβάλλεται να καταβληθεί διοικητικά προσπάθεια νομιμοποίησής τους , για να είναι δυνατή η νομοθετική αντιμετώπιση του ιδιοκτησιακού ζητήματος των εκτάσεων επί των οποίων έχουν ανεγερθεί. Διαφορετικά , η λογική του νομοθέτου, κινείται προς την κατεύθυνση συνταγματικής εκτροπής. (συνεχίζεται)