Αρχική Επίλυση Ιδιοκτησιακων διαφορώνΆρθρο 01: Πεδίο εφαρμογήςΣχόλιο του χρήστη LEYTHERHS | 29 Απριλίου 2014, 00:20
- Αρχική
- Πρωθυπουργός της Ελλάδας
- Ανοικτή Διακυβέρνηση
- Δικτυακός Τόπος Υπουργείου
- Διαβουλεύσεις Υπουργείων
|
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Από άγνοια του συντάκτου του σχεδίου νόμου, οι διατάξεις είναι διατυπωμένες κατά τρόπο γενικό. Δεν τίθενται εξαιρέσεις σε κατηγορίες γαιών που διέπονται από ξεχωριστό πλαίσιο προστασίας. Π.χ οι εκτάσεις του πρώην παλαιού εκκλησιαστικού ταμείου(εκτάσεις των διαλυμένων Ιερών Μονών), περιήλθαν στην διαχείριση του Υπουργείου Οικονομικών περί το 1841 και έκτοτε δεν ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά διαχειρίζονται και προστατεύονται (υποτίθεται) εν τω προσώπω του παλαιού εκκλησιαστικού Ταμείου , από τον εκάστοτε Υπουργό οικονομικών. Αν λοιπόν έχουν ανοίξει δίκες για τέτοιας φύσεως εκτάσεις, που εσφαλμένα το Δημόσιο τις θεωρεί Δημόσιες και τις ρυθμίσει με τις προϋποθέσεις του νόμου, που προωθείται και ο Υπουργός Οικονομικών θα είναι επίορκος και ο ιδιώτης που ρυθμίζεται, εξαπατάται. Επίσης ,η προθεσμία που τίθεται, οι τίτλοι να ανάγονται πρίν την 22-4-1926 είναι χαριστική και κατάφορα ζημιογόνος για το Δημόσιο, αφού σύμφωνα με την νομολογία των δικαστηρίων, η παραγραφή δικαιωμάτων του Δημοσίου, έχει καταληκτική ημερομηνία την 11-9-1915. Για καταπατήσεις λοιπόν σε βάρος του Δημοσίου,11 ετών μετά το 1915,που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν προϋποθέσεις παραγραφής δικαιωμάτων του Δημοσίου, οι καταπατήσεις χαριστικά και σε βάρος του Δημοσίου και ενάντια στην νομολογία, ρυθμίζονται. Τέλος η προϋπόθεση που τίθεται στην α) παράγραφο, είναι για όποιον γνωρίζει μη εφαρμόσιμη, αφού μεταξύ των δικονομικών επιχειρημάτων, στις εκκρεμείς δίκες, στις περισσότερες φορές, τίθενται οι τίτλοι σε αμφισβήτηση , αν έχουν εφαρμογή στο επίδικο. Δεν αρκεί λοιπόν να διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας μεταγραμμένους οι ρυθμιζόμενοι, αλλά να υπάρχει δυνατότητα χωρίς καμιά αμφισβήτηση, να κριθεί τοπογραφικά, με πραγματογνωμοσύνη, ότι οι τίτλοι βρίσκονται σε αλληλουχία και αναφέρονται συμπεριλαμβάνοντας εξ αρχής και τήν έκταση που είναι επίδικη. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι τίτλοι είναι εκ της περιγραφής τους αόριστοι και ανεφάρμοστοι, συνεπώς απαράδεκτοι για την διοίκηση και την δικαιοσύνη και εκ του λόγου αυτού ξεκινούν και οι αντιδικίες με το Δημόσιο.