Αρχική Οριοθέτηση αιγιαλού και παραλίαςΆρθρο 25: Έναρξη ισχύοςΣχόλιο του χρήστη ΒΙΒΙΑΝΝΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ | 13 Μαΐου 2014, 09:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΒΙΒΙΑΝΝΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ' | 13 Μαΐου 2014, 09:30

    Να αποσυρθεί άμεσα το φονικό νομοσχέδιο για τον αιγιαλό! Ένα καθαρά γεωμορφολογικό και απόλυτα περιβαλλοντικό ζήτημα όπως αυτό του ορισμού της παραλίας και του αιγιαλού, αποδομείται από τη συστατική του ταυτότητα και περιγράφεται αποκλειστικά με οικονομικούς όρους για εκμετάλλευση: «Η οικονομική σημασία της παράκτιας ζώνης είναι τεράστια και απαιτείται να απελευθερωθούν οι τεράστιες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης που παρέχει» αναφέρει η εισήγηση. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που παραδίδει το σύνολο των ακτών της χώρας στους ιδιώτες και τα μεγάλα –στρατηγικά τα ονομάζει- επιχειρηματικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για την πραγματική ανάγκη προστασίας και αειφορίας των ιδιαίτερων παράκτιων οικοσυστημάτων, διαλύοντας το θεσμικό πλέγμα προστασίας τους. Η περιγραφές στο κεφάλαιο των ορισμών είναι αποκαλυπτικές για τη συνέχεια που ακολουθεί, περιγράφοντας τους όρους για μια άλλη τουριστική ανάπτυξη αυτή της αυτόματης επέκτασης, της άκριτης παραχώρησης δικαιωμάτων χρήσης, του επεκτατικού παρεμβατισμού ανάλογα με τις .. κλίνες της κοντινής τουριστικής μονάδας. Εμφανίζοντας το πλαίσιο προστασίας ως «αναιτιολόγητα πολύπλοκες διαδικασίες αδειοδοτήσεων, από πλείστες υπηρεσίες και φορείς του δημοσίου (Υπουργεία Οικονομικών, Περιβάλλοντος, Πολιτισμού, Ναυτιλίας, Εθνικής Άμυνας κ.λ.π.)» το ΝΣΧ αποφαίνεται ότι αυτή η κατάσταση είναι υπαίτια για την «για χρόνια καθυστέρηση κάθε επένδυσης που απαιτεί την κατασκευή έργου (προβλήτας λ.χ.) στον αιγιαλό». Η περιγραφή ξεκινάει με ένα δημόσιο έργο –έναν προβλήτα λ.χ.- για να εισαχθεί εντέχνως και το ζητούμενο που είναι «… η απλή παραχώρηση της χρήσης αιγιαλού για τουριστική αξιοποίηση». Πρόκειται για ένα άκρως αντισυνταγματικό και αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο. Εάν ισχύσουν οι ρυθμίσεις του θα αποτελέσουν καταστροφή για τον ελληνικό τουρισμό και την ελληνική οικονομία, καθώς θα οδηγήσουν στην απόλυτη υποβάθμιση των ελληνικών παραλιών, που αποτελούν το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής τουριστικής εμπειρίας της αυθεντικότητας. Απαιτούμε την άμεση απόσυρση του ΝΣΧ ως απόλυτα καταστροφικού, αντιαναπτυξιακού και επικίνδυνου για την ελληνική παράκτια και νησιωτική πραγματικότητα. Στην ι¬σχύο¬υσα νομοθεσία για τον αιγιαλό, η κα¬τ` ε¬ξαί¬ρε¬ση χρή¬ση για κοι¬νω¬φε¬λείς ή και ε¬πι¬χει¬ρη¬μα¬τι¬κούς σκο¬πούς, προϋπο¬θέ¬τει να μην πα¬ρα¬βιά¬ζε¬ται ο προο¬ρι¬σμός τους ως κοι-νό¬χρη¬στων και η φυ¬σι¬κή μορ¬φο¬λο¬γία τους, ε¬νώ η πα¬ρα¬χώ¬ρη¬ση της α¬πο¬κλει¬στι¬κής τους χρή¬σης ε¬πι¬τρέ¬πε¬ται μό¬νο για λό¬γους υ¬πέρ¬τε¬ρου και ε¬πι¬τα¬κτι¬κού δη¬μο¬σίου συμ¬φέ¬ρο-ντος. Στο νέο νο¬μο¬σχέ¬διο αυ¬τό γί¬νε¬ται “σύμ¬φω¬να με ει¬δι¬κές δια¬τά¬ξεις. Ουσιαστικό είναι το πρόβλημα που εισάγεται με την πλή¬ρη α¬πο¬σύν¬δε¬ση της δια¬δι¬κα¬σίας κα¬θο¬ρι¬σμού του αι¬για¬λού και της πα¬ρα¬λίας. Ο αποχωρισμός των διαδικασιών χαρακτηρισμού του αιγιαλού από τις αντίστοιχες διαδικασίες για τον καθορισμό της ζώνης παραλίας αντιβαίνει στη θεώρηση του παράκτιου χώρου και των οικοσυστημάτων του ως μιας ενιαίας γεωγραφικής ενότητας και στη σχετική Ευρωπαϊκή σύσταση (2002/341). Η ζώνη παραλίας συμβάλει στην ισορροπία του παράκτιου οικοσυστήματος και εξυπηρετεί όχι μόνο την επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα, αλλά λειτουργεί κυρίως ως τροφοδότης χερσογενούς υλικού (buffer zone), διατηρώντας το ισοζύγιο της παράκτιας ζώνης. Η επιλογή του διαχωρισμού των δύο διαδικασιών σε συνδυασμό με την ανυπαρξία σχετικής χρονικής πρόβλεψης για τον καθορισμό ζώνης παραλίας θα οδηγήσει στη δημιουργία καταστάσεων, που θα έρχονται σε αντίθεση με το χαρακτήρα της παραλίας ως κοινόχρηστου αγαθού αλλά και ως τμήματος της παράκτιας ζώνης, που χρήζει αυξημένης προστασίας, δίνοντας την «ευκαιρία» στους ιδιοκτήτες ακινήτων στην εκτός του αιγιαλού ζώνη να προχωρήσουν σε κατασκευές οι οποίες θα καταστίσουν πρακτικά αδύνατο το μεταγενέστερο καθορισμό, αφού θα δη¬μιουρ¬γεί¬ται “ό¬ταν α¬παι¬τεί¬ται”, “ύ-στε¬ρα α¬πό αί¬τη¬ση εν¬δια¬φε¬ρό¬με¬νου”, με “ει¬δι¬κή αι¬τιο¬λο¬γία” και βέβαια με δια¬δι¬κα¬σίες εξ¬πρές. Το νο¬μο¬σχέ¬διο δια¬τη¬ρεί τις ι¬σχύου¬σες ρυθ¬μί¬σεις για την ο¬ριο¬θέ¬τη¬ση του “πα¬λαιού αι¬για-λού”, που θεω¬ρού¬νται συ¬νταγ¬μα¬τι¬κά έω¬λες και πε¬ρι¬βαλ¬λο¬ντι¬κά ε¬πι¬κίν¬δυ¬νες, κα¬θώς με-τα¬τρέ¬πουν το δη¬μό¬σιο κτή¬μα σε με¬τα¬βι¬βά¬σι¬μη “ι¬διω¬τι¬κή πε¬ριου¬σία του Δη¬μο¬σίου”. Σε σχέ¬ση με την πα¬ρα¬χώ¬ρη¬ση χρή¬σης των πα¬ρό¬χθιων ζω¬νών, το νο¬μο¬σχέ¬διο προ¬βλέ¬πει ό¬τι κη¬ρυγ¬μέ¬νοι αρ¬χαιο¬λο¬γι¬κοί χώ¬ροι και κά¬θε φύ¬σης προ¬στα¬τευό¬με¬νες πε¬ριο¬χές ή ευ¬πα¬θή οι¬κο¬συ¬στή¬μα¬τα μπο¬ρούν να πε¬ρι¬λαμ¬βά¬νο¬νται σε πα¬ρα¬χω¬ρού¬με¬νες κοι¬νό¬χρη¬στες ε¬κτά-σεις με τη σύμ¬φω¬νη γνώ¬μη του αρ¬μό¬διου κα¬τά πε¬ρί¬πτω¬ση υ¬πουρ¬γείου. Επιτομή των διατάξεων του νέου ΝΣΧ εί¬ναι η επιτρεπόμενη ε¬πι¬χω¬μά¬τω¬ση θα¬λάσ¬σιου χώ-ρου για την ε¬ξυ¬πη¬ρέ¬τη¬ση ε¬πι¬χει¬ρή¬σεων που α¬σκούν, σε όμο¬ρη με τον αι¬για¬λό έ¬κτα¬ση, του¬ρι¬στι¬κή δρα¬στη¬ριό¬τη¬τα ε¬νταγ¬μέ¬νη στο θε¬σμι¬κό πλαί¬σιο Στρα¬τη¬γι¬κών Επεν¬δύ-σεων. Για κά¬θε κλί¬νη που δια¬θέ¬τει η ό¬μο¬ρη του¬ρι¬στι¬κή μο¬νά¬δα μπο¬ρούν να ε¬πι¬χω¬μα¬τω-θούν μέ¬χρι 5 τε¬τρα¬γω¬νι¬κά μέ¬τρα θα¬λάσ¬σιου χώ¬ρου. Ολό¬κλη¬ρη η έ¬κτα¬ση που προ¬κύ¬πτει α¬πό τις ε¬πι¬χω¬μα¬τώ¬σεις ο¬ριο¬θετεί¬ται υ¬πο¬χρεω¬τι¬κά ως αι¬για¬λός, με¬τά α¬πό έ¬γκρι¬ση Στρα¬τη-γι¬κής Με¬λέ¬της Πε¬ρι¬βαλ¬λο¬ντι¬κών Επι¬πτώ¬σεω¬ν”. Το φονικό νομοσχέδιο «προστασίας του αιγιαλού» όχι μόνο δεν προστατεύει και διαχειρίζεται τον αιγιαλό και την παραλία με επάρκεια, αλλά δημιουργεί το πλαίσιο για ξεπούλημα των δημόσιων κοινόχρηστων πόρων που προστατεύονται από το Σύνταγμα. Είναι καθαρά μια πολιτική απόφαση που υπονομεύει το μέλλον των φυσικών πόρων της χώρας και του μέλλοντός μας. Δεν επιτρέπεται να κατατεθεί στη βουλή.