Αρχική Σχέδιο Νόμου "Δαπάνες Μετακινούμενων εντός & εκτός επικράτειας"Άρθρο 01 – ΟρισμοίΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Φούντας | 2 Ιουνίου 2015, 09:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Φούντας' | 2 Ιουνίου 2015, 09:28

    Θα μπορούσε κανείς απλά να πει αποσύρετε αυτό το νομοσχέδιο κύριε Υπουργέ. Είναι πα-ραπάνω από φανερά αντίθετο στην κοινή λογική και στην ανάγκη να ανταποκριθεί το κρά-τος στις ανάγκες νέων πολιτικών ανάπτυξης ιδιαίτερα του πρωτογενούς τομέα. Έρχεται σε αντίθεση με την διακηρυγμένη θέση της νέας κυβέρνησης για την παραγωγική ανασυγκρό-τηση της χώρας, βάζοντας εμπόδια στην λειτουργία του κράτους. Όμως οι αρμόδιοι στο υπουργείο οικονομικών και σεις κ. Υπουργέ, δεν φαίνεται να το αντι-λαμβάνεσθε με τον τρόπο αυτό. Το παράπονο λοιπόν (και πολιτικό) που φουσκώνει τις ψυχές αυτών που καθημερινά πα-λεύουν και μοχθούν, υβριζόμενοι μέχρι πρότινος και δακτυλοδεικτούμενοι από τις μνημο-νιακές κυβερνήσεις ως οι υπαίτιοι όλων των δεινών και της κακής μοίρας του Δημόσιου το-μέα, του κράτους όπως λέμε όλοι, το παράπονο όλων ημών που ελπίσαμε και παλέψαμε, που ελπίζουμε και παλεύουμε ακόμα, θέλει να εκφραστεί. Δεν έρχεται το νομοσχέδιο να προσφέρει τίποτα στην οργάνωση και αποδοτικότητα του κράτους, δεν συνεισφέρει σε πολιτικές εκσυγχρονισμού και δεν επιλύει προβλήματα καλής λειτουργίας κυρίως των υπηρεσιών αιχμής και υπαίθρου, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ά-γνοια των πραγματικών συνθηκών. Καταργεί ουσιαστικά την εκτός έδρας αποζημίωση θέ-τοντας όρους που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να ισχύουν, όπως το όριο των 160 χλμ και ένα γραφειοκρατικό πλέγμα δυσεπίλυτων συναρτήσεων και εξισώσεων προκειμένου να δικαιούται κανείς κάποια αποζημίωση. Αντίθετα θεσπίζει έννοιες κατάφωρα αντίθετες σε πάγια δικαιώματα εργαζομένων, των ο-ποίων η ανατροπή μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις (όπως η έννοια της έδρας του εργαζό-μενου) αλλά και επιχειρεί να υποχρεώνει αυτούς σε παροχή εργασίας υπό οποιεσδήποτε συνθήκες όχι αντιμετωπίζοντας το ίδιο το κράτος το επιπλέον κόστος αλλά “φορτώνοντάς το” στους ίδιους τους εργαζόμενους. Υπό τις συνθήκες νομοθέτησης οι οποίες διαφαίνονται, όπως η κατεπείγουσα διαδικασία διαβούλευσης που περιορίζεται σε μόλις πέντε ημέρες (και λιγότερο αφού το ακριβές διά-στημα είναι από 28/5/2015 ώρα 18:00 μέχρι 2/6/ ώρα 12:00) και η πιθανολογούμενη ανά-γκη να ανταποκριθεί η κυβέρνηση σε ποιός ξέρει ποιές δεσμεύσεις δήθεν εκσυγχρονισμού και δήθεν περιστολής άσκοπης σπατάλης, οδηγούμαστε δια του παρόντος νομοσχεδίου σε περιστολή δικαιωμάτων των εργαζομένων, σε διόγκωση της γραφειοκρατίας, σε διάκριση εργαζομένων σε Πατρίκειους και πληβείους. Και βέβαια δεν περιλαμβάνονται στους πατρι-κίους αυτοί που αναγκάζονται να μετακινούνται “εντός έδρας” κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητό τους επειδή η υπηρεσία δεν τους παρέχει μέσο, επειδή δεν υπάρχει συ-γκοινωνία να πάει πρωί –μεσημέρι απόγευμα, νύχτες Κυριακές χειμώνα καλοκαίρι, βρέχο-ντας ή με ντάλα ήλιο. Εμ δεν είναι όλοι στην Αθήνα κύριε Υπουργέ. Υπάρχουν ακόμα υπάλ-ληλοι που φοράνε άρβυλο για να πάνε στη δουλειά τους. Που παίρνουν αδιάβροχο για να δουλέψουν στο ύπαιθρο. Που κινούνται νύχτα και με κίνδυνο. Για να κάνουν τη δουλειά που το κράτος τους ανέθεσε. Και που την τιμούν. Λέτε να είναι αυτή η πλέον κατεπείγουσα ανάγκη εξορθολογισμού των δαπανών του Δημο-σίου και αυτή ακριβώς η ανάγκη εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του; Συνεχίζεται η αντιμετώπιση του θέματος των εκτός έδρας μετακινήσεων και αποζημίωσης ως ένας τρόπος με τον οποίο οι υπάλληλοι προσπαθούν να αποσπάσουν επιπλέον αμοιβές από το κράτος και όχι ως υποχρέωση στην οποία θα πρέπει αυτό να ανταποκριθεί στις ανά-γκες της λειτουργίας του και θα αποζημιώσει για τις όποιες επιπλέον υπηρεσίες, ταλαιπω-ρία, κινδύνους και έξοδα υποβληθεί ο δημόσιος λειτουργός που μετακινείται για εκτέλεση απαραίτητης και διαταγμένης υπηρεσίας. Εισάγεται για πρώτη φορά η έννοια της εντός έδρας μετακίνησης αλλά συγχρόνως η έννοια της έδρας του υπαλλήλου αποκτά ελαστική μορφή. Στο άρθρο 1 (ΟΡΙΣΜΟΙ) ναι μεν ως έδρα θεωρείται το κατάστημα της υπηρεσίας του εργαζόμενου (παρ. 7), αλλά κατά περίπτωση μπορεί να είναι και η κατοικία του (αν βρίσκεται πιο κοντά στον τόπο προορισμού) ή περιο-χή ακτίνας 50 χιλιομέτρων για την ηπειρωτική χώρα ή 20 μιλίων από τη ηπειρωτική για την νησιωτική χώρα). Αν αυτό το συνδυάσει κανείς και με τις ιδιαιτερότητες του κάθε χώρου (όπως του χώρου που εργάζονται οι δασικοί υπάλληλοι, οι γεωτεχνικοί Γεωπόνοι, κτηνίατροι κλπ που είναι επιφορτισμένοι με ελέγχους ή οι εργαζόμενοι σε νησιά και πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων), καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να οδηγήσει σε αυθαιρεσίες και α-δικίες. Για το ίδιο θέμα στον ισχύοντα μέχρι τώρα νόμο 2685/1999 (άρθρο 2, παρ. 1 και 2) προβλέ-πονταν (Άρθρο 2 παρ. 1):“ Ως έδρα νοείται, κατά τις διατάξεις του παρόντος νόμου, η πόλη στην οποία λειτουργεί η υπηρεσία όπου υπηρετεί ο μετακινούμενος δημόσιος λειτουργός ή υπάλληλος. Για όσους διαμένουν σε άλλη πόλη εκτός της έδρας της υπηρεσίας τους, ως α-φετηρία εκκίνησης για τις μετακινήσεις τους θεωρείται η έδρα της υπηρεσίας τους” και δεν είναι κατανοητή η αλλαγή που προτείνει το νέο νομοσχέδιο. Επίσης δεν είναι κατανοητή και δεν μπορεί να λειτουργήσει η προσπάθεια (όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι) εξοικονόμησης στις περιπτώσεις που η κατοικία του μετακινούμενου είναι πιο κοντά στον τόπο προορισμού. Στις περιπτώσεις που θα πρέπει κάποιος να επιστρέψει στην υπηρεσία του, τι θα γίνεται. Για ποιο λόγο θεσπίζονται τέτοιες διακρίσεις; Βέβαια είναι φανερό ότι εκεί που το νομοσχέδιο τα κάνει στην κυριολεξία θάλασσα, είναι στην νησιωτική χώρα αλλά και στις μετακινήσεις από την ηπειρωτική χώρα σε νησιά. Έτσι η μετακίνηση από Πειραιά για Αίγινα, Σαλαμίνα Αγκίστρι, είναι εντός έδρας. Η στα υπόλοιπα νησιά, θα πρέπει να συμμαχήσουν όλες οι δυνάμεις της θάλασσας, της ακτοπλοΐας των λι-μεναρχείων κλπ εμπλεκομένων ώστε να μπορεί κάποιος να επιστρέψει έγκαιρα στην έδρα του, η οποία μπορεί να είναι σε απόσταση μικρότερη των 20 ναυτικών μιλίων. Ειδάλλως θα πρέπει να εξασφαλίσει βεβαίωση αδυναμίας επιστροφής. Και αν το καράβι φεύγει στις 20:00, λαμβάνεται υπόψη το ωράριο εργασίας. Μήπως πληρώνονται υπερωρίες; Για παρά-δειγμα ένας υπάλληλος στην Χώρα της Νάξου κινούμενος σε ακτίνα 20 ναυτικών μιλίων κα-λύπτει Νάξο, Πάρο, Αντίπαρο, Ίο, Ηρακλειά, Σχοινούσα, Κουφονήσι, Κέρο, Δονούσα και πι-θανόν (ανάλογα με την αυστηρότητα των ελεγκτών) και την Μύκονο. Πόσο λογικό είναι να τίθενται τέτοιοι περιορισμοί για τις περιοχές αυτές; Λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη εφαρμο-γής πολιτικών ενίσχυσης αυτών των νησιωτικών ευαίσθητων από κάθε άποψη περιοχών; Λαμβάνεται υπόψη ότι το νομοσχέδιο αναφέρεται σε όλη τη διάρκεια του έτους και όχι μόνο στη θερινή και ότι σε πολλές από αυτές τις περιοχές επικρατούν ιδιαίτερες συνθήκες; Το θέμα της χρήσης Ι.Χ. αυτοκινήτου αντιμετωπίζεται λες και κάνει χάρη το κράτος στους υπαλλήλους. Δεν λαβαίνει υπόψη ότι δεν υπάρχουν αρκετά και κατάλληλα υπηρεσιακά αυ-τοκίνητα. Ότι αυτά κοστίζουν στην κίνησή τους περισσότερο από το Ι.Χ. δεδομένου ότι η ισχύουσα χιλιομετρική αποζημίωση τουλάχιστον όπως ισχύει σήμερα (0,15€/χλμ) δεν κα-λύπτει ούτε το κόστος καυσίμων. Δεν λαβαίνει υπόψη ότι για την κίνηση υπηρεσιακού αυ-τοκινήτου χρησιμοποιείται οδηγός υπάλληλος ο οποίος είτε δεν υπάρχει, αλλά θα πρέπει να αμειφθεί και αυτός. Αγνοεί ότι η χρήση Ι.Χ. αυτοκινήτων στις περισσότερες των περι-πτώσεων και όταν γίνεται χρήση αυτών, είναι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση των ανα-γκών πλείστων υπηρεσιών. Ότι υπάρχουν χιλιομετρικοί περιορισμοί στην χρήση τους αλλά και απελπιστικά ανεπαρκείς πιστώσεις για καύσιμα, οι οποίες εκτός των άλλων εγκρίνονται και με καθυστέρηση αρκετών μηνών; Είναι αστείο να έχει το κράτος προϊσταμένους στους οποίους εμπιστεύεται πολλά περισσό-τερα και να μην τους εμπιστεύεται για την κατά την κρίση τους και την περίσταση έγκριση της χρήσης Ι.Χ. Την ίδια στιγμή που απαιτεί από αυτούς και τις υπηρεσίες τους να επιτυγχάνουν στόχους, να αντιμετωπίζουν πολλές φορές έκτακτες καταστάσεις, να συντάσσουν μελέτες, να εκτελούν έργα, να ασκούν αστυνομικά και ανακριτικά καθήκοντα, να προστατεύουν τη δημόσια περιουσία , να περιφρουρούν τη δημόσια υγεία και τόσα άλλα. Πολλά επιμέρους ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν, για τις αστοχίες του υπό συζήτηση νομοσχεδίου. Για πρακτικές που δεν μπορούν να εφαρμοσθούν. όπως η απαίτηση της εκ των προτέρων αναγραφής της δαπάνης (άρθρο 4 παρ. 4) ή ο κάθε φορά υπολογισμός της φθηνότερης λύσης ή ακόμα η αντιστοίχιση του φθηνότερου εισιτηρίου σε περιοχές που δεν υπάρχει συγκοινωνία. Για εξαιρέσεις ή αναφορές που χρήζουν διευκρινήσεων όπως στις περιπτώσεις εκτέλεσης ή επίβλεψης έργων όπου φαίνεται να υπάρχει άγνοια του γεγονότος ότι υπάρχουν και άλλοι κλάδοι πλην των μηχανικών που μελετούν, επιβλέπουν ή εκτελούν έργα, όπως οι Γεωτεχνικοί (Γεωλόγοι, Γεωπόνοι) ή οι υπάλληλοι των Δασικών Υπηρεσιών για τα δασοτεχνικά έργα. Για παραλείψεις όπως η μη συμπερίληψη υπαλλήλων κάτω του Β’ βαθμού σε αυτούς που μπορούν να μετακινηθούν ή η σαφής πρόβλεψη των περιπτώσεων περιπολιών τη νύχτα, όπως συμβαίνει με τις Δασικές υπηρεσίες. Πολλές υπηρεσίες σίγουρα έχουν ιδιαιτερότητες, όμως στο παρόν νομοσχέδιο δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψη, ενισχύοντας την άποψη ότι στόχος του είναι η οριζόντια περικοπή δαπανών, παρά την ονομαστική αύξηση της ημερήσιας αποζημίωσης σε 40€, πράγμα που από όσο είναι γνωστό, δεν υπήρξε ως αίτημα κανενός. Αν υπάρχουν στοιχεία στην κυβέρνηση ότι γίνεται καταστρατήγηση των σχετικών με μετα-κινήσεις διατάξεων, παρά την συμπίεση των πιστώσεων των οποίων τη στρόφιγγα έχει η ίδια, ας θεσπίσει γρήγορους εύκολους και αποδοτικούς τρόπους ελέγχου χρησιμοποιώντας και νέες τεχνολογίες (GPS – διαχείριση στόλου οχημάτων, καταγραφή διαδρομών, διασταύ-ρωση στοιχείων). Όχι ακολουθώντας την πεπατημένη της αυστηροποίησης των διαδικασιών που οδηγεί με βεβαιότητα σε αντιπαραγωγικές γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ας αρχίσει την έρευνα από το που και πως καταναλώνονται τα μεγαλύτερα ποσά και τι εξυπηρετούν. Ας ρωτήσει τις υπηρεσίες τι ανάγκες έχουν και ας μελετήσει τις προτάσεις τους. Και μέχρι τότε κύριε Υπουργέ, ανακαλέστε το νομοσχέδιό σας ή δώστε τουλάχιστον κάποιο επιπλέον χρόνο διαβούλευσης. Εκτός πια και αν είναι τόσο μεγάλης Εθνικής σημασίας ζή-τημα οπότε θα πρέπει να το εξηγήσετε αυτό σε όλους όσοι προσδοκούν από την κυβέρνηση έναν νέο τρόπο λειτουργίας και όχι την αναπαραγωγή αποτυχημένων στερεοτύπων και πρακτικών του παρελθόντος. Γιώργος Φούντας, Δασολόγος