Αρχική Κώδικας Διευθέτησης Οφειλών και Παροχής Δεύτερης ΕυκαιρίαςΆρθρο 01 – Σκοπός της πτώχευσηςΣχόλιο του χρήστη ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ | 30 Αυγούστου 2020, 12:49
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ' | 30 Αυγούστου 2020, 12:49

    Το νομοσχέδιο (Κώδικας) κατατίθεται σε εποχή COVID-19, ιού που δυστυχώς θα είναι μαζί μας και το 2021, αλλά και πιθανώς και μετά το 2021. Ο COVID-19 το πρώτο που μας δίδαξε με ιδιαίτερη έμφαση είναι ότι υπάρχουν ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες (ηλικίες 65 ετών και άνω με υποκείμενα νοσήματα, διαβήτη, κλπ ). Το γεγονός αυτό πουθενά δεν αντανακλάται στον κώδικα. Ο Κώδικας (όπως άλλωστε και όλες οι υπάρχουσες μέχρι τώρα ρυθμίσεις) μιλάει για (οικονομικά) ευάλωτους οφειλέτες και δεν ασχολείται καθόλου με κοινωνικά και υγειονομικά ευπαθείς οφειλέτες. Ωστόσο οι ευπαθείς οφειλέτες είναι σε μεγάλο ποσοστό σχεδόν εξ ορισμού αληθινά ευάλωτοι και μάλιστα πολύ ευάλωτοι, αφού χρειάζονται πολύ περισσότερα (μέριμνα, φάρμακα, νοσοκομεία περίθαλψη κάθε είδους κλπ) για την διατήρηση της υγείας τους ή της επιβίωσης τους συγκριτικά με τους νεότερους σε ηλικία, ενώ οι αποδοχές τους -ακόμη και όταν θα φαίνονται καλές για τις τράπεζες θα είναι μικρές για να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες ανάγκες τους. Δυστυχώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος με κάποια στενά εξωπραγματικά οικονομικά κριτήρια να τεθούν οι ευπαθείς εκτός της κατηγορίας των ευάλωτων που θα θέλουν κάποια τυπικά, τσιγγούνικα και μικρόψυχα κριτήρια ενός Κώδικα. Επί πλέον για αυτούς τους ευπαθείς δεν ισχύει λόγω ηλικίας η πολυδιαφημιζόμενη δεύτερη ευκαιρία. Για αυτούς λοιπόν τους οφειλέτες, που δεν είναι καθόλου λίγοι, δεν υπάρχει κάποια ειδικότερη πρόνοια στον Κώδικα, αν και οι περιπτώσεις τους κανονικά θα έπρεπε να προβλέπονται ειδικότερα και μάλιστα να αντιμετωπίζονται ευνοικότερα. Αντ' αυτού δεν αντιμετωπίζονται καθόλου, πράγμα που σημαίνει ότι κατ' ουσία αντιμετωπίζονται χειρότερα. Εάν δεν ληφθεί μέριμνα και δεν γίνει κάποια πρόβλεψη τότε τι θα γίνει ; θα τους πετάξουν έξω από το μοναδικό σπίτι που κατοικούν περιμένοντας να πεθάνουν αξιοπρεπώς ; Και αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε τι θα κάνουν ; θα νοικιάσουν για να μείνουν κάπου αλλού όταν δεν τους φτάνουν καλά-καλά αυτά που έχουν για να ζήσουν ; θα τους αναλάβουν να τους φιλοξενήσουν τα παιδιά και οι συγγενείς τους ; θα πάνε σε γηροκομεία ; θα καταλήξουν άστεγοι σε δομές του δήμου ή του κράτους ; Σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα ο κίνδυνος αύξησης συγχρωτισμού των ευάλωτων θα πολλαπλασιαστεί δραματικά, με ό, τι αυτό σημαίνει για νοσοκομεία, το εθνικό σύστημα υγείας. Για όλα αυτά υπάρχουν μεγάλες δημοσιονομικές και όχι μόνο κοινωνικές επιπτώσεις, που εξαρτώνται από την κατάσταση της υγείας και της στέγασης αυτών των ευαίσθητων υγειονομικά και κοινωνικά ομάδων. Φαίνεται λοιπόν δυστυχώς ότι εν μέσω COVID-19 το κράτος αναιρεί τον εαυτό του και αντιφάσκει με την πολιτική του για τις ευπαθείς ομάδες βγάζοντας τους από το μοναδικό σπίτι τους, παραδίδοντας τις βορά στις τράπεζες και καθιστώντας τους υποψήφια θύματα εξώσεων, συγχρωτισμών, ασθενειών και επισπεύδοντας έμμεσα πλην όμως σαφώς το βιολογικό τους τέλος. Κατά τα άλλα κλαίμε λέγοντας ότι "πρόκειται για τους γονείς μας"