Αρχική Κώδικας Διευθέτησης Οφειλών και Παροχής Δεύτερης ΕυκαιρίαςΆρθρο 18 – Πτωχευτική περιουσίαΣχόλιο του χρήστη Α.Κ. | 5 Σεπτεμβρίου 2020, 18:17
  • Σχόλιο του χρήστη 'Α.Κ.' | 5 Σεπτεμβρίου 2020, 18:17

    Το σχέδιο νόμου από την αρχή δεν καταλείπει καμία αμφιβολία για τους πραγματικά επιδιωκόμενους σκοπούς του: «… αποσκοπεί στη συλλογική ικανοποίηση των πιστωτών του οφειλέτη με τη ρευστοποίηση του συνόλου της περιουσίας του οφειλέτη …….»(αρθ. 1) σε πλήρη αντιδιαστολή με το προγενέστερο νομοθετικό καθεστώς (ν. κατσέλη) που έθετε ως σκοπό: «..τη ρύθμιση των οφειλών και την απαλλαγή του (οφειλέτη) από τυχόν υπόλοιπα τούτων και την επανένταξη του στην οικονομική και κοινωνική ζωή με την επανάκτηση της οικονομικής ελευθερίας που συνεπάγεται η εξάλειψη των χρεών που αδυνατεί να αποπληρώσει..». Μια άλλη «καινοτομία» (ο όρος χρησιμοποιείται από τον ίδιο το νομοθέτη στην αιτιολογική έκθεση) του νομοθετήματος είναι η μετατροπή μέρους του ετήσιου εισοδήματος του πτωχού σε πτωχευτική περιουσία (του παρόντος αρθ. 18), δηλαδή μερική άρση του ακατάσχετου του μισθού/σύνταξης του οφειλέτη. Πρόκειται πράγματι για «καινοτόμα» παρέμβαση στο πτωχευτικό δίκαιο, αφού από το 1821 με τον Γαλλικό «Code de Commerce» (με το επίσημο κείμενο του στη Γαλλική γλώσσα) και από το 1878 με το νόμο ΨΛΣΤ ́ της 13.12.1878 «περί πτωχεύσεως και χρεωκοπίας» που εισήχθη και στην ελληνική έννομη τάξη το πτωχευτικό δίκαιο έως και σήμερα ουδείς απετόλμησε κάτι τέτοιο. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Μιχαηλίδης πιο κάτω οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης αποτελούν ένα πολύ κρίσιμο σημείο και δεν πρέπει να καθοριστούν σε εξωπραγματικά περιορισμένο ύψος προς όφελος των πιστωτών. Επίσης δεν πρέπει να απέχουν από το το ύψος του ακατάσχετων ποσών έναντι δημοσίου, τρίτων τραπεζών ή πολύ περισσότερο να το καταργήσουν. Οι εύλογες δαπάνες δεν μπορεί να οριστούν κατά τον ίδιο τρόπο και στο ίδιο ύψος τρόπο ισοπεδωτικά και και ενιαία οι ίδιες για όλους τους οφειλέτες, αφού και οι οφειλέτες δεν είναι όλοι οι ίδιοι και δεν αντιμετωπίζουν όλοι τα ίδια προβλήματα ούτε έχουν τις ίδιες ανάγκες. Το υπό διαβούλευση άρθρο αναφέρει έωλα πως «μπορεί να ορίζεται άλλη μέθοδος προσδιορισμού των εύλογων δαπανών διαβίωσης του οφειλέτη» όμως ο νομικός μας πολιτισμός επιτάσσει οι αποφάσεις της Διοίκησης να παρουσιάζουν σαφή, ειδική και επαρκή δικαιολογία κάτι που κατ' επέκταση διαλαμβάνει και τον τρόπο σύνταξης νομοθετημάτων. Εδώ, απαιτείται λοιπόν περισσότερη προσοχή. Επίσης, πρέπει να υπάρχει ειδική μέριμνα για μακροχρόνια ανέργους (μη επιδοτούμενους) και για άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας. Σχετικά με την παρ.6 θέλω να τονίσω πως οι αποφάσεις του ν. 3869/2010 έχουν πολυετή χαρακτήρα. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν πρέπει να περιλαμβάνονται στην πτωχευτική περιούσια εκείνα τα ακίνητα ή κινητά για τα οποία υφίστανται αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος διατύπωσης αφήνει έδαφος και για λοιπές παρερμηνείες. Τέλος, έχοντας παρακολουθήσει για πολλά χρόνια υποθέσεις εκκαθαρίσεων/αναγκαστικής εκτέλεσης/πλειστηριασμών θα τολμούσα, αν θέλουμε να λεγόμαστε καινοτόμοι, να εξαιρούνται της πτωχευτικής περιουσίας αγροτεμάχια, γαίες, οικόπεδα ευτελούς έως μηδαμινής αξίας. Έχω αντιμετωπίσει περιπτώσεις πολλαπλών άγονων πλειστηριασμών για ακίνητα αντικειμενικής 3000 - 15000 ευρώ και πραγματικής εμπορικής σαφώς κάτω των 2000 - 5000 ευρώ όπου η όλη διαδικασία απλώς λειτουργεί για να βγάζει ωρομίσθιο ο σύνδικος κ.ο.κ. Και αυτό έαν... Επίσης, το να καταλήγουν τα αζήτητα των πλειστηριασμών στο Ελληνικό Δημόσιο με προβληματίζει καθώς φανερώνει εκδικητικό (προτεσταντικού ύφους) χαρακτήρα εκ μέρους της Θέμιδος.