Αρχική Κώδικας Διευθέτησης Οφειλών και Παροχής Δεύτερης ΕυκαιρίαςΆρθρο 92 – Γενικές διατάξεις για την κατ’ ιδίαν εκποίησηΣχόλιο του χρήστη ΑΡΓΥΡΗΣ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ | 6 Σεπτεμβρίου 2020, 16:44
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΑΡΓΥΡΗΣ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ' | 6 Σεπτεμβρίου 2020, 16:44

    Άρθρα 27 και 92 Δίχως επαρκή δικαιοπολιτική προσέγγιση το σύνολο του νέου νομοθετήματος θα αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα προκαλώντας εύλογη αμφιβολία για τη χρησιμότητά του. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τις ρυθμίσεις των άρθρων 27 και 92 του Κώδικα, κάθε ενέγγυος πιστωτής θα μπορεί να εκκινεί ατομική αναγκαστική εκτέλεση σε χρονικό διάστημα που μπορεί να εκκινεί 9 μήνες μετά την πτώχευση και να διαρκεί για ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΥΤΗΣ. Στο διάστημα αυτό, η κηρυχθείσα πτώχευση θα ΜΕΝΕΙ ΑΔΡΑΝΗΣ (εφόσον τα περιουσιακά της στοιχεία είναι βεβαρυμμένα με προσημείωση υποθήκης, κάτι ιδιαίτερα σύνηθες στις περιπτώσεις πτωχεύσεων. Μάλιστα, η ύπαρξη βεβαρυμμένης πτωχευτικής περιουσίας συναντάται στο 95% των περιπτώσεων πτώχευσης). Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 92 του νέου Κώδικα, ο σύνδικος της πτώχευσης είναι υποχρεωμένος να αναμείνει επί 9 μήνες τυχόν ενέγγυο πιστωτή να αποφασίσει εάν θα προβεί σε κατάσχεση του ακινήτου ή κινητού περιουσιακού στοιχείου της πτωχευτικής περιουσίας. Εάν εντός 9 μηνών προβεί σε κατάσχεση – διάστημα που εξαιρείται της αναστολής ατομικών διώξεων σύμφωνα με τα άρθρα 27 παρ. 3 και 4 – ο σύνδικος είναι υποχρεωμένος να αναμένει τον πλειστηριασμό που στην καλύτερη περίπτωση θα συμβεί 16 μήνες μετά την πτώχευση. Στην περίπτωση αυτή, μάλιστα, θα επωμιστεί ο σύνδικος την υποχρέωση να αναγγείλει στη διαδικασία της εκτέλεσης τις επαληθευμένες απαιτήσεις όλων των υπολοίπων πιστωτών δίχως όμως να διασφαλίζεται δική του αμοιβή από την πτωχευτική περιουσία, η οποία μπορεί να εξαντλείται στα βεβαρυμμένα ακίνητα. Εν κατακλείδι, ούτε η ταχύτητα της διαδικασίας διασφαλίζεται ούτε επαρκώς δικαιολογείται για ποιο λόγο εκπονήθηκε ένας νέος Κώδικας που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων θα είναι πρακτικά ανεφάρμοστος. Σε κάθε περίπτωση πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για συλλογική αναγκαστική εκτέλεση, αλλά για τη συνήθη ατομική που αναλυτικά ρυθμίζεται στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.