Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Άνθια Κορέλα' | 10 Σεπτεμβρίου 2020, 10:51

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είναι προφανές ότι η παρ. 2 του συγκεκριμένου άρθρου, βρίσκει αναλογική εφαρμογή στους οφειλέτες που τυγχάνουν φυσικά πρόσωπα – νοικοκυριά, ώστε μόνον εφ’ όσον στην αίτηση πτώχευσης προτείνεται η εκποίηση της κύριας κατοικίας είναι νοητή η εξασφάλιση της περιουσίας του οφειλέτη μέσω των ασφαλιστικών μέτρων. Αντιστρόφως δε, εάν ο οφειλέτης φυσικό πρόσωπο επιδιώξει στην αίτηση πτώχευσής του να διασώσει την κύρια κατοικία του, αυτή ουσιαστικά δεν δύναται επ’ ουδενί να προστατευτεί από τους ενέγγυους πιστωτές. Στο οποίο ενδεχόμενο όμως, είναι προφανές ότι ο οφειλέτης δεν έχει πλέον τίποτε και κανέναν να προστατεύσει. Τα ασφαλιστικά μέτρα διασφαλίζουν την ακίνητη περιουσία όχι για τον οφειλέτη, αλλά για την πιο εύρυθμη λειτουργία της πτώχευσης· ασκείται δηλαδή προς τη διασφάλιση των συμφερόντων των πιστωτών, όχι του ίδιου του οφειλέτη. Μα, εφ’ όσον γίνονται δεκτά τα ανωτέρω, η επιβάρυνση του οφειλέτη με τα έξοδα των ασφαλιστικών μέτρων κανένα νόημα δεν αποκτά, αφού δεν εξασφαλίζει τον ίδιο με κανέναν τρόπο, μιας και η ρευστοποίηση της περιουσίας του ούτως ή άλλως θα επέλθει. Παράλληλα, όμως, οι διεκδικητικές πράξεις εκτελέσεως από τους πιστωτές μεσούσης της περιόδου από την κατάθεση της αίτησης πτώχευσης έως την κήρυξη αυτής, το μόνον αποτέλεσμα που θα είχαν είναι η διατάραξη της πτωχευτικής διαδικασίας. Από αυτήν την άποψη και μόνον, η αναστολή των καταδιωκτικών πράξεων των πιστωτών, θα έπρεπε να χορηγείται αυτοδίκαια από το Δικαστήριο, κι όχι κατόπιν πρωτοβουλίας του οφειλέτη, διότι, ακριβώς, ο ίδιος ο οφειλέτης λίγα έως καθόλου οφέλη απολαμβάνει, αφού δεν διώκει να προστατεύσει κάποιο ακίνητό του ή έστω δεν του δίδεται η δυνατότητα να πράξει κάτι τέτοιο. Άλλωστε, η φιλοσοφία του νόμου είναι η πλήρης απαλλαγή του οφειλέτη, μέσω όμως της πλήρους ρευστοποίησης της περιουσίας του, τουτέστιν δεν έχει τίποτε να διασώσει. Εύλογη η απορία, επομένως, για ποιο λόγο να χρεωθεί ο ίδιος ακριβώς για να διασφαλίσει την περιουσία του από τους πιστωτές του, χάριν άλλων μόνον πιστωτών;. Η πρόβλεψη για τη λειτουργία των ασφαλιστικών μέτρων στην πτωχευτική διαδικασία αποδεικνύεται ομολογουμένως άστοχη, αφού εξυπηρετεί μόνον τις ανάγκες της πτωχευτικής διαδικασίας κι όχι τον ίδιο τον οφειλέτη. Για αυτό, όμως, είναι σκοπιμότερο η ίδια η πτωχευτική διαδικασία να διασφαλίζεται στην πορεία της από τις διωκτικές τάσεις των πιστωτών αυτοδικαίως κι όχι με την πρωτοβουλία του οφειλέτη, κάτι που γίνεται πολύ περισσότερο αισθητό αν λάβει υπόψη κανείς τον ιδιώτη – φυσικό πρόσωπο. Νόημα θα είχε αυτή η πρόβλεψη των ασφαλιστικών μόνον εάν ήταν εφικτό για την επιχείρηση ή το φυσικό πρόσωπο να εξασφαλίσει, διά της αιτήσεώς του, ένα μέρος έστω της ακίνητης περιουσίας του, οπότε η διασφάλιση από τα διωκτικά μέτρα θα είχε νόημα και θα συνέφερε ουσιωδώς τον οφειλέτη. Επομένως, ένα εκ των δύο είναι σκόπιμο να συμβεί: είτε η αυτοδίκαιη διασφάλιση της πτωχευτικής περιουσίας από το ίδιο το δικαστήριο με αυτοδίκαιη αναστολή των καταδιωκτικών μέτρων είτε η τροποποίηση της δεύτερης παραγράφου, ώστε να καταλαμβάνουν τα ασφαλιστικά μέτρα και τους ενέγγυους πιστωτές, για να έχει νόημα η αίτηση ασφαλιστικών για τον οφειλέτη. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει στην παρούσα φάση το νομοσχέδιο, στερείται λογικής.