Αρχική Διάλογος για ένα Δίκαιο και Aποτελεσματικό φορολογικό σύστημαΓενικότερα ποιες προτάσεις ή σχόλια πέραν των ανωτέρω θα θέλατε να υποβάλλετε ώστε να ληφθούν υπόψη κατά τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος;Σχόλιο του χρήστη Γιώργος Τσιρίκος | 24 Δεκεμβρίου 2009, 12:11
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Τσιρίκος' | 24 Δεκεμβρίου 2009, 12:11

    Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ότι, όποιο μέτρο κι αν ληφθεί, η κρίση δεν ξεπερνιέται; Τι θα λέγατε αν σας έλεγα, πως το μόνο που θα επιτύχουμε λαμβάνοντας μέτρα σαν αυτά που προτείνετε εσείς αγαπητέ αναγνώστη, το πολύ πολύ να επιτύχουμε ε θ ι σ μ ό του πολίτη στην οικονομική κρίση. Με όλο το σεβασμό προς τον αγαπητό αναγνώστη μου, θα επιχειρήσω να δείξω πως οι προτεινόμενες και όσες μέλλει να προταθούν λύσεις, κινδυνεύουμε να μας οδηγήσουν στο φαινόμενο που σας ανέφερα, αν δεν ευθυγραμμίσουμε τη σκέψη μας σε μια πιο σφαιρική αντιμετώπιση του φαινομένου της κρίσης. Παρακολουθείστε μαζί μου ένα απλό πείραμα: Ας δεχθούμε ότι το μοντέλο που μας περιέγραψε ο αγαπητός Κ ω ν σ τ α ν τ ί ν ο ς (23 DEK)στην πρώτη σελίδα του παρόντος ιστολογίου είναι –έστω- το τέλειο (έχω τη γνώμη ότι θέλει πολλές τροποποιήσεις για να μη οδηγήσει σε μεγάλα λάθη, ωστόσο δεν έχει σημασία να τα πούμε τώρα).Ας δεχθούμε λοιπόν ότι αυτό το μοντέλο φορολογικής πολιτικής είναι (κατόπιν διορθώσεων επαναλαμβάνω) το εφαρμοστέο, ως δίκαιο, κοινωνικά αποδεκτό, απλό, ευέλικτο, σταθερό κ.λπ. κ.λπ και το θέτουμε προς ψήφιση και άμεση εφαρμογή. ‘Όπως ίσως θα πρόσεξες αγαπητέ αναγνώστη, το μοντέλο του φιλτάτου μας Κωνσταντίνου, οδηγεί αναμφισβήτητα σε μία τόνωση της κατανάλωσης, εκρηκτικού ενδεχομένως ρυθμού, πράγμα –πιθανότατα- ευκταίο. Γιατί όχι; Και διερωτώμαι: Γιατί ναι; Είναι βέβαιο πως από την αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης, θα επωφεληθούν όλα τα οικονομούντα άτομα α ν α λ ό γ ω ς ; ΄Η μήπως, το μεγαλύτερο τμήμα της καινούργιας αυτής χρηματοροής, θα καταλήξει στα ταμεία λιγοστών επιφανών επιχειρήσεων, αφήνοντας ένα μικρό ‘φιλοδώρημα΄ στον υπόλοιπο μικρό και μεσαίο επιχειρηματικό κόσμο, που κατά γενική ομολογία πλέον θεωρείται η σπονδυλική στήλη της οικονομίας σε όλα τα κράτη του κόσμου. Ακόμα κι αν δεχτούμε ως ορθή μια τέτοια εξέλιξη, κανείς δεν είναι σε θέση να μας εγγυηθεί, ότι αυτή εμπεριέχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τα κρατικά ταμεία, εφ’ όσον το μοντέλο μας δεν περιλαμβάνει προβλέψεις για την απαλοιφή της διαφθοράς. Αυτό φυσικά ισχύει και αντιστρόφως. Δηλαδή, ούτε και η αναλογική συμμετοχή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην αύξηση της κατανάλωσης, εξασφαλίζει μια πλούσια εισροή φόρων στο Δημόσιο, όσο το φαινόμενο της διαφθοράς παραμένει σταθερό. Ιδού ένας από τους λόγους για τους οποίους διατείνομαι ότι χρειάζεται σφαιρική αντιμετώπιση. Έπειτα, είν’ ολοφάνερο πως το μοντέλο μας, δίνει τη λύση που δίνει αλλά ως προς το ‘’από 'δω και πέρα’’. Τι θα γίνει όμως με τους μικρομεσαίους που οδηγήθηκαν βιαίως ένα βηματάκι πριν από την αυτοκτονία (ορισμένους μάλιστα δεν τους προλάβαμε). Μήπως πρέπει να θεσμοθετήσουμε και μια νέα σ ε ι σ ά χ θ ε ι α, έτσι ώστε να τους δώσουμε τη δυνατότητα να επανενταχτούν στον παραγωγικό ιστό; Γιατί –μη νομίζετε!- απ’ αυτούς περιμένουμε προκοπή. Δεν υπάρχουν άλλοι που να μπορούν να σηκώσουν το βάρος της οικονομίας. Οι νέοι μας, αισθάνονται ασφαλέστερα με μια θεσούλα στο Δημόσιο. Επιχειρηματική πρωτοβουλία για τους νέους μας, ίσον, αργά ή γρήγορα χειροπέδες. Οι παλιοί μικρομεσαίοι πρέπει ν’ αποκτήσουν τη δυνατότητα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους απ’ την αρχή. Δεν λέω να τους χαρίσει το Δημόσιο τα χρέη τους. Λέω πως πρέπει να τους παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια προκειμένου να ξαναμπούν στην ενεργό δράση, διότι είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να παίρνουνε ρίσκα και τέτοιοι άνθρωποι είναι α π α ρ α ί τ η τ ο ι στην υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων, αρκεί βεβαίως να μη βρεθούν για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με τη δ ι α φ θ ο ρ ά, τη γ ρ α φ ε ι ο κ ρ α τ ί α, την τ ο κ ο γ λ υ φ ί α, τους ν ο ν ο ύ ς και τους κ ο υ μ π ά ρ ο υ ς, τον α θ έ μ ι τ ο α ν τ α γ ω ν ι σ μ ό καθώς και στην α π ά θ ε ι α της δημόσιας διοίκησης στις περιπτώσεις πού βρίσκονταν απέναντι σε τ ρ ε λ λ ά κ ό σ τ η σε υ π ο τ ι μ ή- σ ε ι ς σε α π ω λ ε σ θ έ ν τ α β ε ρ ε σ έ δ ι α και πολλά άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Η ευθύνη για τη χρεοκοπία τους δεν ήταν αποκλειστικά δική τους και δεν τους αξίζει τέτοια σκληρή τιμωρία. ’Αλλωστε, τ ο υ ς χ ρ ε ι α ζ ό μ α σ τ ε όπως σας είπα. Δεν αρκεί, να σχεδιάσουμε απλώς ένα καινούργιο φορολογικό νόμο. Χρειάζεται ν’ αλλάξουμε ολοκληρωτικά πορεία. ‘Ακουσα χθές το βράδυ στην τηλεόραση τον Πρωθυπουργό να το λέει στη Βουλή. Και αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο. Και είναι τόσο δύσκολο, όσο ήταν και για τους ε ι δ ι κ ο ύ ς της εποχής των παππούδων μας, να προνοήσουν ότι η εκβιομηχάνιση της χώρας μας, συνεπάγεται -εκτός από χρήμα- μ ό λ υ ν σ η τ ο υ π ε ρ ι β ά λ ο ν τ ο ς και δ ι- α φ θ ο ρ ά. Πήραμε τη ζωή μας λάθος… Που να βρώ αυτιά, και με τι λόγια –ας με βοηθήσει κάποιος- να περιγράψω, το πώς καταφέραμε στα πλαίσια της φιλελεύθερης οικονομίας να κάνουμε επιλογές, βλέποντας ως πλεονεκτήματά τους, πράγματα που ευθύνονται για την κρίση που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε. Αν δεν παραδεχτούμε πως ορισμένα πράγματα τα μάθαμε στραβά, στραβή θα είναι και η λύση που θα δώσουμε. Αν δεν παραδεχτούμε ότι -για παράδειγμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο- ήταν λάθος μας να επιτρέψουμε την υπερσυγκέντρωση δραστηριοτήτων (διαβάστε πολυκαταστήματα), χωρίς να προβλέψουμε τις επιπτώσεις της στην απασχόληση. Τώρα; Όλος αυτός ο κόσμος, που αχρηστεύθηκε από την απλότητα και τους αυτοματισμούς της νέας αντίληψης του εμπορεύεσθαι με τι απασχολείται; Πως δεν κατάλαβε κανείς μας ως τώρα, ότι το να διατίθενται στα ράφια των supermarkets, κάλτσες, τηλεοράσεις, δραπανοκατσάβιδα και καστανόχωμα αποτελεί α θ έ μ ι τ ο α ν τ α γ ω ν ι σ μ ό; Και τι σημασία έχει που ο νόμος το επιτρέπει; Δεν συζητάμε το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο αλλά ποιοι είναι οι νόμοι που φτιάξαμε και ποιοι απ’ αυτούς θέλουν ξήλωμα και φτου κι απ’ την αρχή. Αν στρέψουμε την έρευνά μας προς προς αυτή την κατεύθυνση της οικονομίας, θα βρούμε μια μεγάλη σειρά από παράλογα και μια ανάλογη φυσικά σειρά από αντιρρήσεις υπέρ της διατήρησής τους. Γιατί δεν είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι θα βρεθεί π.χ. εκδότης εφημερίδας που να παραδεχτεί ότι πουλώντας ταινίες κινηματογράφου κάθε Κυριακή μέσω της εφημερίδας του ασκεί αθέμιτο ανταγωνισμό στον μικρέμπορο που διατηρεί video club? Είναι κι άλλα πολλά βέβαια που χρειάζεται να πούμε αλλά έχω τη αίσθηση ότι κούρασα τον αναγνώστη μου και ζητώ συγγνώμη γι αυτό. Ευχαριστώ και συγχαίρω τον φίλτατο Κωνσταντίνο για την τοποθέτησή του, από την οποία πήρα την έμπνευση να γράψω για πρώτη φορά δημοσίως.