Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Κόκκινος' | 14 Φεβρουαρίου 2024, 10:14

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Εξαιρετικά άστοχη θεωρώ την αλλαγή του καθεστώτος του παλαιού αιγιαλού προς το χειρότερο, όπως προτείνεται στο Άρθρο 6, 5 (επαναφέρεται το καθεστώς κυριότητας που ίσχυε υπό τον ν. 2971/2001 πριν τον ν. 4607/2019). Οι παραλίες, όπου συμπεριλαμβάνεται και ο παλαιός αιγιαλός, δεν μπορούν να βρεθούν υπό καθεστώς ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου που θα επιτρέπει πώληση, μίσθωση και χρήση. Η αποκλειστική διαχείρισή τους από την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου εγείρει θέμα συνταγματικότητας της ρύθμισης, εφόσον προσβάλλει τον εκτός συναλλαγής χαρακτήρα του παλαιού αιγιαλού. Πέραν τούτου η κεντρική διαχείριση της ΕΤΑΔ είναι ως τώρα στην πράξη εξαιρετικά αδιαφανής και δημιουργεί παραχωρήσεις πολλών στρεμμάτων αρκετά μακριά από την θάλασσα, λιμνοθαλασσών και αμμοθινών. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα στη Νάξο, σε παραλίες εντός δικτύου Νatura 2000, τον Άγιο Προκόπιο και την Πλάκα. Το Νομοσχέδιο προτείνει ανεφάρμοστες διατάξεις ή τέτοιες που θα επιφέρουν σωρό παρενέργειες, όπως στο Άρθρο 5, 3, σχετικά με τη σύσταση της επιτροπής για τον καθορισμό των ορίων αιγιαλού, παραλίας και παλαιού αιγιαλού που είναι καίριας σημασίας. Θεωρώ πολύ σημαντική τη χάραξη βάσει επιστημονικών γεωμορφολογικών δεδομένων και όχι τη διαιώνιση αυθαίρετης χάραξης. Ο αιγιαλός ειδικά λόγω ανόδου στάθμης της θάλασσας είναι μεταβλητή και όχι στάσιμη αξία και χρειάζεται προνόηση σε βάθος χρόνου η εξέλιξή του για να προστατευθεί η ακτογραμμή. Διαφωνώ με το Άρθρο 7 και την μετάθεση αποφάσεων και υποχρεώσεων στην Κτηματική Υπηρεσία και στην Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου. Εκτός της κεντρικής δημοπράτησης από την Κτηματική Υπηρεσία, ο καθορισμός των παραλιών και των “τεμαχίων” προς μίσθωση πρέπει να γίνει μετά από την εκπόνηση Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών και μελετών φέρουσας ικανότητας, σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες από τους Δήμους, ως αυτοδιοίκηση των πολιτών, υπεύθυνοι και κατάλληλοι για τη διαχείριση των παραλιών τους. Απαράδεκτο θεωρώ το σενάριο που προτείνει το Υπουργείο Οικονομικών στο Άρθρο 8 που παρακάμπτει τον έλεγχο διαχείρισης δημοσίου χρήματος και προτείνει να εγκαθίστανται από τους επιχειρηματίες οι ναυαγοσώστες και οι εγκαταστάσεις πρόσβασης για ΑΜΕΑ και τα έξοδα να αφαιρούνται από το αντίτιμο της παραχώρησης. Αυτές οι διατάξεις πρέπει να αφαιρεθούν και για την ασφάλεια όλων μας. Ο υπολογισμός των εξόδων λειτουργίας “οργανωμένης” παραλίας δεν έχει γίνει ως τώρα ολοκληρωμένα, με αποτέλεσμα οι τοπικές κοινωνίες και δήμοι να φτωχαίνουν για να κερδοφορήσουν μερικοί λίγοι παραχωρησιούχοι. Μόνο μετά από τέτοιο υπολογισμό για κάθε παραλία να επιτρέπεται η παραχώρηση από τους Δήμους. Σε αντίθετη περίπτωση η αρχή χρηστής διοίκησης προσβάλλεται κατάφωρα. Οι παραλίες είναι μοναδικές και σε κάθε τόπο έχουν ειδικά γεωμορφολογικά και οικολογικά χαρακτηριστικά. Το Νομοσχέδιο προτείνει μια κεντρική και οριζόντια λύση για όλες αδιαφορώντας για τις διαφορές τους και τις τοπικές κοινωνίες. Στο Άρθρο 3 θεωρώ απαραίτητο να προστεθεί η διαίρεση της ακτογραμμής σε επιμέρους τμήματα έως πεντακοσίων (500) μέτρων. Τα τμήματα αυτά θα θεωρούνται διακριτά τμήματα του αιγιαλού, περιορίζοντας έτσι την συσσώρευση και κάλυψη της παραλίας μόνο σε κάποια σημεία της. Θεωρώ ότι ο υπολογισμός του μέγιστου χώρου παραχώρησης θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αιγιαλού και να μην υπερβαίνει τα τετρακόσια (400) τετραγωνικά μέτρα σε σύνολο σε παλαιό αιγιαλό, αιγιαλό και παραλία για έναν παραχωρησιούχο (Άρθρο 9, 2). Επιπλέον μεταξύ των τμημάτων αιγιαλών και παραλίας που επιτρέπεται να παραχωρηθούν για απλή χρήση, ανεξαρτήτως του χρόνου ή της διαδικασίας που παραχωρούνται, θα πρέπει να μεσολαβεί απόσταση τουλάχιστον δέκα (10) μέτρων. Το σύνολο των τμημάτων αιγιαλού και παραλίας που παραχωρούνται σύμφωνα με την παρ. 1 και σύμφωνα με το Άρθρο 11 να μην καλύπτει περισσότερο από το πενήντα τοις εκατό (50% και 30% σε προστατευόμενες περιοχές) του εμβαδού και του μήκους του μετώπου του διακριτού τμήματος. Ο Νομοθέτης έχει κύρια υποχρέωσή του την απόλυτη προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των σημαντικών και πολύτιμων οικοσυστημάτων των ακτών, την οποία με το παρόν νομοσχέδιο δεν διασφαλίζει ούτε καν αυξάνει. Η κλιματική αλλαγή και οι προβλεπόμενες επιπτώσεις της σε παράκτιες περιοχές θα πρέπει να οδηγήσουν σε ριζική αλλαγή νοοτροπίας και προτεραιοτήτων της νομοθεσίας για τις χρήσεις επί του αιγιαλού, με βάση και τη Σύμβαση της Βαρκελώνης, το Πρωτόκολλο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου, τις προβλέψεις του νόμου για την βιοποικιλότητα, ώστε να αποτελεί λειτουργικό τμήμα στην ολοκληρωμένη διαχείριση της παράκτιας ζώνης. Η ανάγνωση του Νομοσχεδίου δεν πείθει ότι η Κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει αυτή τη διάσταση.