• Σχόλιο του χρήστη 'ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΓΟΥΔΙΑΝΑΚΗΣ' | 25 Δεκεμβρίου 2009, 11:29

    Η φορολόγηση με τεκμαρτούς συντελεστές ελαττώνει το πεδίο δυνητικής συναλλαγής με την εφορία (αλλά ασφαλώς και δε το εξαφανίζει). Η φορολόγηση με ΄εσοδα-΄εξοδα θεωρητικά είναι η πιο δίκαιη, αλλά έχει και αυτή τα κουσούρια της. Η αμφισβήτηση των εξόδων θεωρείται ταμπού από τους εφοριακούς που θέλουν να παρουσιάσουν "έργο" έστω και σε βάρος της πραγματικότητας. Ασήμαντες τυπικές ελλείψεις οδηγούν σε δυσανάλογη (με το πραγματικό δυνητικό αντικείμενο φοροδιαφυγής) επιβάρυνση του φορολογουμένου, και άλλοτε αποτελούν μοχλό ψυχολογικής πίεσης για να αποδεχτεί παράλλογες και αστήρικτες βεβαιώσεις πραβάσεων, φόρων κλπ ΄εναντι της απειλής να υποστεί τυπολατρικό ξεσκόνισμα με βέβαιο καταλογισμό πολλαπλασίων προστίμων, φόρων κλπ. Επίσης υπάρχει συχνά σημαντικός ετεροχρονισμός μεταξύ εξόδων και εσόδων, με αποτέλεσμα οι χρονιές με τα έξοδα να είναι πχ παθητικές και να φορολογούνται αυαθίρετα διότι δε γίνεται αποδετή ζημία στη πράξη, και μετά τα κέρδη να φορολογούνται σαν υπερκέρδη αφού μπορεί να είναι και σχεδόν χωρίς έξοδα. Το φαινόμενο είναι ιδιαλιτερα συχνό στα δημόσια έργα. Πχ κατασκευάζεις λένα έργο 1.000.000€ το 2009 (τέλος). έχεις έξοδα (κόστος έργου) 900.000€. Λογιστικά έχεις ζημία 900.000€. Η εφορία δε το αναγνωρίζει και σε φορολογεί για κέρδος 50.000€ πλέον πρόστιμα για "φοροδιαφυγή". (Ας πούμε σύνολο 20.000€) . Το 2010 γίνεται η επιμέτρηση και πληρωμή του ΄εργου. Λογιστικά το 1.000.000€ είναι όλο κέρδος. Φορολογείσαι για αυτό και πληρώνεις φόρο (πχ 330.00€). Έτσι στα 2 χρόνια (2009 και 2010) "κέρδισες" προ φόρων 100.000€ και πλήρωσες φόρο 350.000€!!! Πολύ δίκαιο!!! (Το παράδειγμα μπορεί να είναι ακραίο ως προς τον καθολικό ετεροχρονισμό μεταξύ εκτέλεσης και πιστοποίησης, για να μεγενθύνει και να αναδείξει το παραλογισμό του συστήματος. Στη πράξη όμως ,σε μικρότερη συνήθως κλίμακα) είναι καθημερινό φαινόμενο στα δημόσια έργα.)