Αρχική Ενίσχυση Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Εισφορά Κοινωνικής Ευθύνηςάρθρο 1 / παράγραφος 2Σχόλιο του χρήστη Κωστής Πετράκης | 5 Νοεμβρίου 2009, 11:20
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Με τους ασθενείς Αλτσχάιμερ τι θα γίνει; Για μια ακόμα φορά φαίνεται να αγνοούνται από την κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη, ενώ η παρά την σοβαρότητα της ασθένειας, για τους πάσχοντες και τους συγγενείς τους, το κράτος εξακολουθεί, να μην την αναγνωρίζει και να βοηθά ως αναπηρία, με αποτέλεσμα πολλοί που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για νοσηλεία, να πεθαίνουν “παραιτημένοι” και “ξεχασμένοι”. Η μητέρα μου, πάσχουσα ήδη 10 χρόνια από την νόσο, με ποσοστό αναπηρίας πάνω από 70%, εδώ και χρόνια, χρειάζεται την καθημερινή 24ωρη φροντίδα και επίβλεψη νοσοκόμας, που πληρώνεται με 850 ευρώ το μήνα, συν τα έξοδα της διαμονή της στο σπίτι, ενώ η σύνταξη της μητέρας μου, έμμεση του δημοσίου, είναι 970 ευρώ το μήνα. Όμως από το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν θεωρείται δικαιούχος του επιδόματος “φροντιστή” για αναπηρία, αλλά μεγάλοσυνταξιούχος! Εσείς πιστεύεται ότι θα ζούσε αν προσωπικά δεν είχα την “φυσική” και οικονομική δυνατότητα να την φροντίζω όλα αυτά τα χρόνια; ή μήπως θα πρέπει αυτούς τους “άτυχους” ανθρώπους, να τους αφήνουμε να πεθαίνουν; Ευχαριστώ για την προσοχή σας Κωστής Πετράκης κοινωνιολόγος