• Σχόλιο του χρήστη 'Ηλίας Κίτσος' | 27 Δεκεμβρίου 2009, 22:53

    Ως τελικός καταναλωτής ενός προϊόντος ή υπηρεσίας καταβάλλω ΦΠΑ τη στιγμή της αγοράς, κατά συνέπεια αν υποθέσουμε ότι μέσα σε ένα έτος έχω ξοδέψει 100 ευρώ εξ αυτών τα 19 περίπου έχουν πάει στο κράτος δηλαδή τα έχω ήδη καταβάλλει ως φόρο. Άρα όταν στο τέλος του έτους κληθώ να δηλώσω το εισόδημά μου, από αυτό το εισόδημα (φορολογητέο εισόδημα) είναι δίκαιο και νόμιμο να αφαιρεθεί το ποσό που έχω ήδη καταβάλλει με τη μορφή ΦΠΑ εφόσον φυσικά έχω το αντίστοιχο παραστατικό (παραστατικό δεν είναι μόνο η απόδειξη αλλά και το απόκομμα του εισητηρίου και του λογαριασμού της ΔΕΚΟ και τα κοινόχρηστα και η εκτύπωση από τον υπολογιστή για μια διαδικτυακή αγορά κ.α). Άρα καταλήγουμε ότι θα πρέπει χωρίς κανένα όριο να εκπίπτει από το φορολογητέο εισόδημα (και όχι από το φόρο) το σύνολο του ΦΠΑ που έχει καταβληθεί ΓΙΑ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΕΞΟΔΑ. Εφόσον γίνει αυτό, θα μπορούσε να αφαιρείται με βάση τα παραστατικά το σύνολο του καταβληθέντος ΦΠΑ και στη συνέχεια το εκάστοτε αφορολόγητο και το ποσό που θα περίσσευε να αποτελούσε τη βάση υπολογισμού του φόρου. Το κίνητρο συλλογής αποδείξεων από αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να είναι ειλικρινείς φορολογούμενοι θα ήταν αρκετά ισχυρό, είδικά για αυτούς που αλλάζουν κλίμακα/ες και μέσω των αποδείξεων θα μπορούσαν να έχουν σημαντική έκπτωση. Από την άλλη το να προσμετρώνται επιλεκτικά μόνο κάποια είδη αποδείξεων ΔΕΝ δημιουργεί στον κόσμο τη ζητούμενη κουλτούρα ώστε σιγά σιγά να θεωρεί αυτονόητη την έκδοση παραστατικού με κάθε είδους πληρωμή