Αρχική Ενίσχυση Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Εισφορά Κοινωνικής Ευθύνηςάρθρο 1 / παράγραφος 2Σχόλιο του χρήστη ΒΑΣΙΛΙΚΗ | 5 Νοεμβρίου 2009, 14:11
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΒΑΣΙΛΙΚΗ' | 5 Νοεμβρίου 2009, 14:11

    Διαβάζω προτάσεις και σχόλια άλλων πολιτών και ξαφνικά αυτά που σκόπευα να πω μου φαίνονται περιττά. Κάθε ανθρώπινη ιστορία είναι ιδιαίτερη και δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ή υπαχθεί σε κανόνες. Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιος τρόπος διάθεσης του επιδόματος ούτε υπάρχει τρόπος αυτό να δοθεί μόνο σε αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη και να αποκλεισθούν άτομα που δεν θα έπρεπε να το πάρουν. Αν κάποιος με ρωτήσει, θα πω πως κι εγώ (άγαμη δημόσια υπάλληλος με εισόδημα λίγο άνω των 14.000 ευρώ που υπηρετώ μακριά από τον τόπο μου και επωμίζομαι μόνη τα έξοδα που αυτό συνεπάγεται)χρείζω οικονομικής βοήθειας. Θεωρώ ότι τα όρια που έχουν τεθεί - και οποιαδήποτε όρια ετίθεντο - είναι πλασματικά. Π.χ. κάποια οικογένεια με εισόδημα 14.000 ευρώ, που όμως διαθέτει ιδιόκτητη κατοικία, είναι σε καλύτερη μοίρα από εκείνη με εισόδημα 15.000 ή 16.000 που επιβαρύνεται με έξοδα ενοικίου. Επίσης, θεωρώ άδικο εκείνος που οριακά δικαιούται το επίδομα να βρεθεί τελικά με περισσότερα χρήματα από εκείνον που το χάνει οριακά (μια λύση θα ήταν να ετίθετο ανώτατο ύψος όχι στο εισόδημα, αλλά στο άθροισμα εισοδήματος + επιδόματος, ώστε αυτό να είναι κατά κάποιον τρόπο σταθερό και όμοιο για όσους βρίσκονται στην περιοχή εκατέρωθεν των διαχωριστικών γραμμών). Προσωπικά είμαι εντελώς υπέρ της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων και στη χάραξη πολιτικών. Σε θέματα που έχουν να κάνουν με χορήγηση χρημάτων όμως θεωρώ ότι περισσότερο περιπλέκει τα πράγματα παρά βοηθά στην εξεύρεση λύσεων γιατί δυσαρεστημένοι δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχουν (εκτός αν δοθούν χρήματα σε όλους ανεξαιρέτως). Όλες αυτές οι προτάσεις που έχουν ήδη σταλεί και θα σταλούν είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθούν στο να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που περιγράφονται στη ρίζα τους παρά στη χορήγηση 300 ή και 1300 ευρώ. Ίσως τελικά να ήταν καλύτερα το 1 δις να δινόταν σε ένα και μόνο πράγμα που θα έκανε τη διαφορά, παρά να κατατμηθεί σε τόσα κομμάτια ώστε η χαρά εκείνου που θα λάβει ένα από αυτά να κρατήσει μόνο για λίγο.