Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'prousas paris' | 28 Δεκεμβρίου 2009, 15:48

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών Εκτύπωση Αποθήκευση Αποστολή Μέγεθος Μα καλά, το πρόβλημα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι; Αυτοί φταίνε για όλα τα δεινά μας και επιμένουν όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί στην προοπτική της δραστικής μείωσης του κράτους; Ας πούμε μερικές αλήθειες, όσο πικρές κι αν είναι. Αν δεν αποφασίσουμε να έρθουμε σε ρήξη με το παρελθόν μας, δεν έχουμε ελπίδες να ξεφύγουμε από τη σημερινή μας κατάσταση. Η πρώτη και μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι δεν παράγουμε. Η αποβιομηχάνιση της χώρας δεν ήταν απόφαση των... Βρυξελλών, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του κρατισμού. Ήταν αποτέλεσμα της παντελούς απουσίας πολιτικής υπέρ της βιομηχανίας και της επικράτησης ενός ιδιόρρυθμου αριστερισμού στην ελληνική κοινωνία, ο οποίος πολέμησε λυσσαλέα οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρόταση. Ο δημόσιος τομέας, λοιπόν, υπήρξε η χωματερή των φιλοδοξιών των νέων ανθρώπων των τελευταίων δεκαετιών! Πολύ απλά, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος για τους εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτους των πανεπιστημίων. Ήταν η εύκολη λύση για να κρύψουμε το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλί και για να κερδίσουν τα κόμματα την εύνοια της εκλογικής τους πελατείας. Οι νέοι που απαίτησαν και πέτυχαν να κερδίσουν μία θέση στο δημόσιο είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι με εκείνους που τους έσπρωξαν σε αυτή τη λογική. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αντί να απαιτήσουν και να πετύχουν μία άλλου είδους ανάπτυξη γι΄ αυτή τη χώρα, προσπάθησαν να τακτοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μόνο τον εαυτό τους. Έγιναν κι αυτοί ένα κομμάτι ενός σαθρού συστήματος που αναπαράγει σήμερα στην ελληνική κοινωνία συντηρητικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Ποιος δημόσιος υπάλληλος, για παράδειγμα, θα δεχότανε σήμερα την άρση της μονιμότητας; Τη σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα; Τη δημιουργία ευέλικτων μηχανισμών πάταξης της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα; Μιλάμε για διαφθορά. Αλήθεια, είναι μειοψηφίες αυτοί που έχουν στήσει shop in the shop στις εφορίες; Στους δήμους, στις πολεοδομίες; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Ποιος συνδικαλιστικός φορέας ανέλαβε το βάρος να έρθει σε σύγκρουση με τη διαφθορά; Ποιος; Υπάρχουν σήμερα δημόσιοι υπάλληλοι που αμείβονται με αποδοχές που τις ζηλεύουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Παίρνουν, δηλαδή, μπόνους για την... αντιπαραγωγικότητα τους. Με πόσα χρήματα αμείβονται, για παράδειγμα, οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών; Υπάρχουν αυτές οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα; Κι εν πάση περιπτώσει, ποιο είναι το έργο που παράγουν για να δικαιολογούν τα super επιδόματά τους; Και γενικότερα, ποιο είναι το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει ο δημόσιος τομέας στους Έλληνες πολίτες; Ποιες είναι οι αμοιβές των δικαστικών; Πώς τις πετύχανε; Για να θυμηθούν όσοι τυχόν το ξέχασαν, οι ίδιοι οι δικαστικοί αποφάσισαν από μόνοι τους με δικαστικές αποφάσεις τις αυξήσεις των μισθών τους και χρέωσαν με υπέρογκα ποσά τα δημόσια ταμεία για αναδρομικά. Δεν τους άρεσαν τα χρήματα που έπαιρναν; Δεν είχαν παρά να παραιτηθούν και να ασχοληθούν με τη δικηγορία. Το Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει τραυμάτισε την εικόνα του σώματος στον ελληνικό λαό. Είναι λάθος να λέμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για τα όσα έχουν συμβεί. Είναι κι εκ του πονηρού! Αυτόματα στρέφουν την προσοχή σε μία αντιπαράθεση που υπάρχει μόνο μέσα στο κεφάλι τους. Το δημόσιο δεν είναι κάτι ξένο από εμάς. Δεν είναι εχθρός. Εμείς είμαστε το δημόσιο, όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι. Ο δημόσιος υπάλληλος, λοιπόν, που αξιώνει τη συνέχιση της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης στην πραγματικότητα ζητάει απ’ όλους τους υπόλοιπους να πληρώνουν το δικό του μισθό. Και τι πρέπει να γίνει; Να πεταχτεί ο κόσμος στο δρόμο; Αν υπήρχαν εναλλακτικές, αν οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να βρουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, τότε ναι! Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν δουλειές. Το πιο λογικό, λοιπόν, που μπορεί να γίνει είναι να στρέψουμε ως κοινωνία όλη μας την προσοχή στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων και να βάλουμε ένα τέλος (οριστικό αυτή τη φορά) στη μετατροπή του δημόσιου τομέα σε γραφείο ευρέσεως εργασίας. Επίσης, λογικό είναι να κοπούν όλα τα επιδόματα στο δημόσιο, έτσι ώστε να υπάρχει αντικίνητρο για να είναι κανείς στο δημόσιο. Έχουμε ακούσει πολλά λόγια. Η αλήθεια είναι ότι ο νόμος Πεπονή για το ΑΣΕΠ ήταν μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση που για λόγους ανεξήγητους κατέστρεψε πλήρως η προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν θέλουμε άλλα λόγια και άλλες υποσχέσεις. Αυτό που θα θέλαμε είναι μία συμφωνία κορυφής απ’ τα δύο μεγάλα κόμματα για την πολιτική που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια σε σχέση με το δημόσιο τομέα και την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Για να μην ανατρέπονται τα πάντα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μην έχετε αμφιβολίες. Η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Θα μας το επιβάλλουν, αργά ή γρήγορα. Πριν λοιπόν επιβληθεί με τρόπο που ενδεχομένως θα είναι και άδικος για εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, ας αποφασίσουν οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να προτείνουν βιώσιμα σχήματα μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων. Σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν αθώοι. Υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο ένοχοι. Η συνέχεια στους επόμενους μήνες...