Αρχική Ενίσχυση Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Εισφορά Κοινωνικής Ευθύνηςάρθρο 1 / παράγραφος 2Σχόλιο του χρήστη Nidriotis Anastasios | 6 Νοεμβρίου 2009, 00:00
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Είναι φαίνεται γνώρισμα του λαού μας, σε κάθε θετικό μέτρο να ψάχνουμε να βρούμε τις αδυναμίες του, σε κάθε θετική δράση να έχουμε αντίδραση και σε κάθε αρνητικό, απλά να λέμε "δε βαριέσαι...". Το μέτρο είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Έχει σίγουρα αδυναμίες, αλλά είναι δυνατόν να συμπεριλάβει όλο τον κόσμο; Δηλαδή πεντέμισι χρόνια με την ΝΔ τα είχαμε ξαναδεί αυτά και τώρα αντί να επικροτούμε κάτι που θα δώσει ανάσα έστω μικρή, έστω σε λίγους συνανθρώπους μας, αραδιάζει ο καθένα το μακρύ και το κοντό του έτσι απλά για να έχει κάτι να πει; Ξεκάθαρα πράγματα: επιβαρύνονται λίγοι έχοντες για να βοηθηθούν λίγοι που έχουν ανάγκη και όχι ΟΛΟΙ όσοι έχουν ανάγκη. Δεν είναι εφικτό να ικανοποιηθούν όλοι. Όσο διευρυμένη κι αν είναι η εισοδηματική κλίμακα, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα είναι εκτός για 1 ευρώ. Τι να κάνουμε δηλαδή; Και δεν κατάλαβα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν επωμιστεί όλα αυτά τα χρόνια ανάλογο φορολογικό βάρος με μισθωτούς και συνταξιούχους για να έχουν δικαίωμα τώρα να θεωρούν εαυτούς αδικημένους; Κι αν υπάρχουν ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι φορολογικά επαγγελματίες, ας καθαρίσουν το συνάφι τους από τους φοροφυγάδες, ας τους εμποτίσουν με φορολογική συνείδηση και τότε τα ξαναλέμε. Και για να τελειώνουμε. Το βοήθημα είναι για λίγους. ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ πολύ απλά γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Αυτό που πρέπει να προσέξει ωστόσο η κυβέρνηση είναι μόνιμη και πραγματική αναδιανομή του πλούτου με την φορολόγηση των offshore, της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, των σκαφάτων (και όχι να εξαιρούμε τα δηλωμένα επαγγελματικά κότερα), της εκκλησιστικής περιουσίας (αρκετά ανεχτήκαμε τον κάθε Εφραίμ) χωρίς να υπολογίζει κανένα πολιτικό κόστος.