Αρχική Διάλογος για ένα Δίκαιο και Aποτελεσματικό φορολογικό σύστημα1) Προτείνεται μια ενιαία, προοδευτική, τιμαριθμοποιημένη φορολογική κλίμακα για όλα τα εισοδήματα.Σχόλιο του χρήστη Ιωάννης Γαλατάς | 28 Δεκεμβρίου 2009, 18:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Γαλατάς' | 28 Δεκεμβρίου 2009, 18:53

    ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ: Το πρώτο ζητούμενο για το φορολογικό σύστημα είναι να είναι αποτελεσματικό, δηλαδή εφαρμόσιμο και ελέγξιμο, ώστε να περιοριστεί η φοροδιαφυγή στο ελάχιστο δυνατό. Επομένως, το βασικότερο όλων είναι το νέο μας φορολογικού σύστημα επί της αρχής του να είναι ΑΠΛΟ και ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ/ΥΠΟΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ. Λόγω της ιδιοσυγκρασίας μας ως λαού, κάθε εξαίρεση αυξάνει εκθετικά τη φοροδιαφυγή. Το δεύτερο ζητούμενο είναι να είναι δίκαιο. Αυτό σημαίνει ότι στο νέο φορολογικό σύστημα θα πρέπει όλες οι εργασιακές ομάδες και όλα τα εισοδήματα να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Το τρίτο ζητούμενο είναι να έχει διάρκεια, ήτοι να μην αλλάζει κάθε τρεις και λίγο. Αυτό επιτυγχάνεται με ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΕΛΕΤΗ πριν την εφαρμογή του συστήματος και ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ των αριθμών που πιθανόν να πρέπει να αλλάζουν ανά πχ δεκαετία για να αντανακλούν τη διαφορά, πχ, του κόστους διαβίωσης (Η διαχρονικότητα και απλότητα του συστήματος είναι τα βασικά στοιχεία που θα προσελκύσουν και σοβαρούς επενδυτές στη χώρα μας, άρα και τα στοιχεία πάνω στα οποία πρέπει να βασιστεί η φορολογία των επιχειρήσεων). Με βάσει τα παραπάνω, συμφωνώ με τα εξής από τα προτεινόμενα μέτρα: (α) Κατάργηση ΟΛΩΝ των ειδικών καθεστώτων φορολόγησης (πχ μηχανικοί, ιπτάμενοι, αγρότες, κλπ.). Η φορολόγηση θα γίνεται επί της ΠΕΡΙΣΣΕΙΑΣ του εισοδήματος. (α.1) Η ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ του εισοδήματος θα υπολογίζεται από το σύνολο του ακαθάριστου εισοδήματος αφού αφαιρεθούν οι ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ. (α.2) Οι ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ αφορούν τις εξής κατηγορίες: (α.2.1) Φαγητό (α.2.2) Στέγη (α.2.3) Εργασία (εδώ εμπίπτουν όλα τα έξοδα ελεύθερων επαγγελματιών, πχ μηχανικών, με παραστατικά που να τα αποδυκνείουν - εφόσον σχετίζονται με την εργασία, ή τα έξοδα των αγροτών, ή ακόμη και τα έξοδα μετακίνησης προς και από την εργασία των μισθωτών ή/και δημοσίων υπαλλήλων, κλπ.) (α.2.4) Υγεία (α.2.5) Παιδεία (α.2.6) Ένδυση (α.2.7) Αυτοκίνητο (α.2.8) Διατροφές Διαζυγίων, κλπ. (α.3) Οι ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ θα πρέπει να είναι ΣΤΑΘΕΡΕΣ, καθώς το βασικό κόστος διαβίωσης κάθε πολίτη δεν πρέπει να επηρρεάζεται από το εισόδημά του ή/και την εργασία του. Το κόστος αυτό επηρρεάζεται μόνο από τα παρακάτω: (α.3.1) Οικογενειακή κατάσταση (ελεύθερος ή σε νόμιμη συμβίωση, πχ οικογένεια) (α.3.2) Αριθμός παιδιών (α.3.3) Κατάσταση Υγείας Επομένως οι ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ θα πρέπει να είναι ΣΤΑΘΕΡΕΣ με μοναδικές παραμέτρους αυτές που αναφέρονται στο (α.3). Έτσι, είναι σαφές πως προκύπτει η ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ του εισοδήματος, πάνω στην οποία εφαρμόζεται ο φόρος. Το ύψος των ΒΑΣΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ανά κατηγορία μπορεί πολύ εύκολα να προκύψει από υπάρχοντα πραγματικά στοιχεία κόστους και είναι σημαντικό να αντικατοπτρίζει τις πραγματικές δαπάνες και όχι να τις υποεκτιμά. Έτσι το σύστημα είναι ΑΠΛΟ και ΔΙΚΑΙΟ. (β) Θέσπιση ΕΝΙΑΙΑΣ κλίμακας φορολόγησης ΧΩΡΙΣ αφορολόγητο όριο. (β.1) Για όσους η ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ του εισοδήματος είναι πολύ μικρή, η πρώτη κλίμακα του φόρου θα πρέπει να είναι πολύ μικρή (πχ 5% για τα πρώτα 6.000 €). Έτσι και όσοι ίσα - ίσα τα βγάζουν πέρα θα συμμετέχουν όπως όλοι οι πολίτες στα έσοδα του κράτους και δεν θα νοιώθουν ότι "χρωστάνε" στους υπόλοιπους πολίτες που πληρώνουν φόρο. (β.2) ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ με την αλλαγή του οφορολόγητου ορίου μέσω αποδείξεων. Το μέτρο αυτό είναι καλό, αλλά σαν μέτρο πάταξης της φοροδιαφυγής και όχι τρόπος υπολογισμού αφορολόγητου ορίου. Η σωστή του θέση είναι να συμπεριληφθεί στο στάδιο μείωσης του φόρου και όχι στο στάδιο υπολογισμού αυτού. (β.3) Επίσης, η δεύτερη κλίμακα θα πρέπει να αντικατοπρτρίζει το μεγαλύτερο μέρος των χαμηλών εισοδημάτων, που όμως μπορούν να διαβιώνουν με κάποια αξιοπρέπεια. Το όριο αυτό μπορεί να προσδιορισθεί βάσει στατιστικών στοιχείων και ο συντελεστής θα πρέπει να είναι σχετικά μικρός (πχ 15% για ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ από 6.000 € έως 12.000€) (β.3) Ο προσδιορισμός των υπόλοιπων κλιμάκων θα πρέπει να γίνει με την βασική αρχή της μεγαλύτερης φορολόγησης σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα ΠΕΡΙΣΣΕΙΑΣ εισοδήματος ανεβαίνουμε. Στα πολύ υψηλά εισοδήματα, ο φόρος θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλος ώστε να "υποχρεώνει" το φυσικό πρόσωπο να εκμεταλλευτεί διαφορετικά τα εισοδήματά του, καθώς θα είναι εντελώς ασύμφορο να τα "αφήνει" σε πολύ υψηλή φορολογία. (β.4) Ένας τρόπος ποσοτικοποίησης της κλίμακας φορολόγησης (πέραν των αρχικών 12.000 €) είναι να αντικατοπτρίζει τα διάφορα "βιοτικά επίπεδα" που υπάρχουν στην κοινωνία μας και να τα συνδέει με κόστος και εισόδημα. Το ανώτερο και κατώτερο όριου εισοδήματος του κάθε "βιοτικού επιπέδου" θα καθορίζει τα όρια τις κάθε κλίμακας. Ο λόγος κόστος προς εισόδημα, θα καθορίζει τον συντελεστή φορολόγησης. Ευχαριστώ που με ακούσατε.