Αρχική Διάλογος για ένα Δίκαιο και Aποτελεσματικό φορολογικό σύστημα2) Προτείνεται η ενίσχυση του μέτρου της έκπτωσης από το φορολογητέο εισόδημα, καταναλωτικών δαπανών βάσει αποδείξεων.Σχόλιο του χρήστη ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν. ΑΝΔΡΕΑΣ | 29 Δεκεμβρίου 2009, 02:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΣ Ν. ΑΝΔΡΕΑΣ' | 29 Δεκεμβρίου 2009, 02:37

    Αξιότιμε κύριε Υπουργέ επί των Οικονομικών Το αφορολογόγητο όριο δεν έχει νόημα. Η Πολιτεία υιοθετώντας αυτό τον τρόπο φορολόγησης των πολιτών παραδέχεται σιωπηλά ότι δεν είναι δυνατό τα ορμόδια διοικητικά όργανά της να καταγράψουν και να καταχωρήσουν με ακρίβεια ολόκληρη την φορολογητέα ύλη και επομένως αναγνωρίζει ένα ποσό το οποίο δεν φορολογείται διότι αποτελεί έτσι και αλλιώς ενα ελάχιστο επίπεδο δαπανών. Είναι η ίδια λογική με το καθεστώς του «τεκμαρτού ποσού διαβίωσης». Ωστόσο εάν κάποιος επιθυμεί να πραγματοποιήσει τομή στην σύλληψη της φοροδιαφυγής δια της επίσημης καταγραφής όσο γίνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα του πραγματικού ΑΕΠ της χώρας και διαμέσου αυτής της διαδικασίας της σύλληψης της διαφυγούντος φορολογητέας ύλης, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, μετασχηματίζει την ετήσια φορολογική δήλωση – οιωνεί αληθής σε πολλές κατηγορίες φορολογουμένων- ουσιαστικά σε δήλωση εξόδων εσόδων ενός φυσικού προσώπου και βάση δε αυτού του » ισολογισμού» υπολογίζει τα επιμέρους φορολογικά κλιμάκια των φορολογικών συντελεστών. ΥΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ χάραξης επιτελικής δημοσιονομικής πολιτικής , το αφορολόγητο όριο έκπτωσης δαπανών θα πρέπει να είναι μηδενικό και όλες οι αποδείξεις λιανικής ,τιμολόγια χονδρικής και τιμολόγια λιανικής πώλησης πρέπει να συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον ετήσιο φορολογικό «ισολογισμό εσόδων εξόδων»(ενώ όσοι εκδίδουν δελτία αποστολής ή δελτία παραγγελίας αντί απόδειξη πληρωμής θα πρέπει να αντιμετωπίζουν ακόμα και πρόσκαιρη αναστολή των δραστηριότητων τους ) Τα έξοδα θα αντιπροσωπεύουν τις κάθε είδους καταναλωτικές δαπάνες . Το ζήτημα έγκειται στο πως θα ευρεθεί ένα εργαλείο (κατά τεκμήριο υπολογιστικό) το οποίο θα επιτρέπει στα φυσικά πρόσωπα να καταχωρούν τα έξοδά τους και τα έσοδα τους ανά μήνα, ανά κατηγορία δαπάνης και ΑΦΜ πωλητή . Τέτοια υπολογιστικά εργαλεία ( λογισμικό ) υπάρχουν αρκετά στον διεθνή χώρο π.χ. οι καταχωρήσεις εξόδων που έχουν γίνει στο Microsoft Money ή παρόμοια λογισμικά άλλων διεθνώς αναγνωρισμένων οίκων κατασκευής λογισμικού, αναγνωρίζονται αποδεχόμενα απο τις φορολογικές αρχές αρκετών χωρών, ενώ μπορούν να παραμετροποιηθούν πολλαπλώς στις ιδιαιτερότητες της φορολογίας φυσικών προσώπων, αρκεί βεβαίως να νομοθετηθεί και στην Ελλάδα , η ψηφιακή υποβολή της ετήσιας φορολογικής δήλωσης με ταυτόχρονη κατάργηση έτερου άλλου τρόπου( η ψηφιακή υποβολή αν και όχι ικανή συνθήκη τουλάχιστον είναι αναγκαία προυπόθεση για την καταχώρηση των αποδείξεων λιανικής, διαφορετικά η συλλογή αυτών σε φυσική μορφή έχει αποδειχτεί στο παρελθόν ότι δεν αποδίδει) . Πέρα των παραπάνω, στο εξωτερικό το ρόλο της καταχώρησης των εξόδων παίζει η τακτική χρήση της χρεωστικής κάρτας (debit cash card) απο ευρία μάζα του πληθυσμού η οποία χρησιμοποιείται σε συνεχής βάση όχι μόνο για ανάληψη χρημάτων αλλά και για την πραγματοποίηση αγορών χωρίς καμιά επιβάρυνση επιτοκίου απλά διαμέσου της αφαίρεσης του ποσού της δαπάνης δια της τήρησης ενήμερου λογαριασμού ταμιευτηρίου. Το ίδιο ρόλο παίζει και η ευρύταση χρήση (και απο τα φυσικά πρόσωπα της τραπεζικής επιταγής cheque payment καθώς επίσης και η ευρύτατη χρήση παγίων εντολών direct debits για τακτικές περιοδικές πληρωμές ) . Για τα έσοδα, θα πρέπει να καταργηθεί η λεγόμενη προσωπική επιχείρηση. Εάν θέλει κανείς να κάνει δημοσιονομική επανάσταση θα πρέπει να καταργήσει το καθεστώς της προσωπικής επιχείρησης και όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες να υποχρεωθούν νομοθετικά στην ίδρυση εταιριών ΕΠΕ. Είμαι πεπεισμένος ότι η λεγόμενη πρσωπική επιχείρηση είναι ελληνική εφεύρεση για ευνόητους λόγους (εάν ο επιχειρηματίας επιθυμεί το κεφάλαιο της ΕΠΕ να ανήκει σε ένα φυσικό πρόσωπο τότε να μπορεί να ιδρυθεί μονοπρόσωπη ΕΠΕ ) . Με το καθεστώς συτό για την εφορία απο πλευράς εσόδων θα αναγνωρίζουνται οι ακόλουθες επτά μοναδιαίες κατηγορίες φορολόγησης εσόδων: α) μισθωτός δημοσίου και ιδιωτικού τομέα β) συνταξιούχος (συμπεριλαμβανομένων και των άπαξ εσόδων που προκύπτουν απο το καθεστώς συνταξιοδότησης αυτό καθ’αυτό) γ) άνεργος υπο καθεστώς επιδόματος ανεργίας δ) άτομα με καθεστώς επιδοματικής πολιτικής ( π.χ. αναπηρίες) ε) επιχειρηματίας με έσοδα απο επιχειρηματική αμοιβή καθώς και απο έσοδα απο μερίσματα έαν φυσικά η εταιρία έχει κέρδη και έχει αποφασίσει να μοιράσει μέρισμα ( τα παραπάνω ειδικά για τις ΕΠΕ και τις Μ.ΕΠΕ μπορούν να ρυθμιστούν νομοθετικά για το ποιό προσοστό θα αναγράφεται στην δήλωση του φυσικού προσώπου και ποιό στην φορολογική δήλωση του νομικού προσώπου) στ)εισοδηματίας απο εκμετάλλευση ακίνητης περιουσίας (ενίκοια) , ή /και καταπιστεύματος απο κληρονομιά,δωρεάς, τραπεζικών καταθέσεων ή/και απο αγοροπωλησία μετοχικών αξιών ανώνυμων εταιριών εισηγμένων ή μη στο χρηματιστήριο αξιών. ζ) χρηματοδοτούμενος/η απο έτερο φυσικό πρόσωπο που ανήκει στον ενεργό πληθυσμό ( σύζυγοι που δεν εργάζονται, παιδιά που σπουδάζουν και δεν εργάζονται) Η υπο την παραπάνω κατηγοριοποίηση η φορολογική δήλωση (τα επιμέρους σύνολα εσόδων προφανώς μπορεί να δηλώνονται και συνδυαστικά , αλλά πάντα βάση της παραπάνω κατηγοριοποίησης ) μετατρέπεται σε αποκλειστικά προσωπική και επομένως μπορεί να καταργηθεί η ταυτόχρονη δήλωση της συζύγου στην φορολογική δήλωση του συζύγου και επομένως δίνει την δυνατότητα να αντιμετωπισθούν διαφορετικά , απο πλευράς φορολογικών συντελεστών, οι περιπτώσεις που χρήζουν κοινωνικής πολιτικής ( μονογονεικές οικογένειες – διαζύγιο, χηρία με επιμέλεια παιδιού ή παιδιών , σύζυγοι σε διάσταση και με επιμέλεια παιδιών και ούτω κάθε εξής, αυτά όλα είναι δυνατόν να ρυθμιστούν νομοθετικά ) Έχω την γνώμη ότι σε περιόδους όπως στην σημερινή με το παρόν δημοσιονομικό αδιέξοδο προ των πυλών για το επόμενο οικονομικό έτος, η προώθηση καινοτόμων λύσεων είναι η οδός διαφυγής προς τα εμπρός. Τι διδάσκει η ιστορία για το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης ? Εάν επι κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Σημίτη η μεταρρύθμιση του νομοσχεδίου Γιαννίτση είχε προχωρήσει τώρα τα ασφαλιστικά ταμεία θα είχαν πολύ περισσερότερο προσδόκιμο επιβίωσης σε σχέση με την πενταετία που τώρα αποδίδεται σε αυτά . Και δικαίως, ποιό ποσοστό του ΑΕΠ είναι το βέλτιστο όριο του κόστους ευκαιρίας που πρέπει να καταβάλει μια κοινωνία στο ΣΚΑ σε σχέση με την αφιέρωση πόρων σε άλλους τομείς που συνιστούν το κράτος ? 10% , 15% ,20% ,25% ,30% του ΑΕΠ όταν την ίδια χρονική στιγμή η ετήσια αναχρηματοδότηση του Δημόσιου Χρέους για τόκους και χρωλύσια αφαιρεί δισ απο την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, την εθνική άμυνα, την δημόσια τάξη ? Σε καιρούς χαλεπούς η επιμονή στον μακροπρόθεσμο και όχι βραχυπρόθεσμο στρατηγικό και όχι τακτικό σχεδιασμό προγραμματισμό λύνει τα δεμένα χέρια του πολιτικού κόστους. Ιδίως όταν αυτό καταβάλεται εμπροσθοβαρώς στην θητεία μιας νέας διακυβέρνησης. Ευχαριστώ πολύ Κολλιόπουλος Ν.Ανδρέας URN,PHspec.,MsHeatlhSerManag. ΠΕ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ – ΟΙΚΟΝΜΙΚΟΥ Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης(social policy) ΥΓ οι παραπάνω απόψεις είναι αυστηρά προσωπικές . Οι τεχνοκρατικές μου προτάσεις δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ουδένα τρόπο τις απόψεις της υπηρεσίας μου .