Αρχική Ενίσχυση Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Εισφορά Κοινωνικής Ευθύνηςάρθρο 3 / παράγραφος 1Σχόλιο του χρήστη Ηλίας Τσούπης | 6 Νοεμβρίου 2009, 17:14
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Στα πλαίσια της διαβούλευσης θα ήθελα να παρέμβω στο θέμα του ΕΤΑΚ, ειδικότερα δε ως προς τα θέματα : α) του προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας των ακινήτων, β) της ελάχιστης τιμής ΕΤΑΚ του 1,00 ευρώ ανά τ.μ. κτίσματος. Ως προς τον προσδιορισμό της φορολογητέας αξίας των ακινήτων και δεδομένου ότι αυτός γίνεται, όπου γίνεται, με βάση τις αντικειμενικές αξίες του τόπου του ακινήτου, είναι σαφές ότι μπορούν να υπάρξουν μεγάλες αδικίες εξαιτίας της μη προσαρμογής των αντικειμενικών αξιών προς τις εκάστοτε οικονομικές και τοπικές συνθήκες, αφού υπάρχουν και άλλοτε ανθηρά και περιζήτητα βιομηχανικά κτίρια που έχουν υποστεί καθίζηση της αγοραίας αξίας τους λόγω της πτώσης του οικονομικά τομέα με τον οποίο ασχολούνταν και της πλήρους έλλειψης ενδιαφέροντος για αγορά. Οι αδικίες αυτές διαπιστώνονται κυρίως σε εμπορικά ή βιομηχανικά ακίνητα, που ασχολούνται με τομείς που βρίσκονται σε πτώση ( π.χ. Γεωργία ) ή βρίσκονται σε περιοχές που έχουν χάσει την αξία τους. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η αδικία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν τίθεται ελάχιστη τιμή ΕΤΑΚ το 1,00 ευρώ ανά τ.μ. κτίσματος, που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ελάχιστη αξία του ακινήτου ανά τ.μ. είναι τα 1.000,00 ευρώ ( με το υπό τροποποίηση άρθρο ) . Τέτοιες περιπτώσεις έχω γνωρίσει στα πλαίσια άσκησης του επαγγέλματός μου ( Δικηγόρος ) και, μεταξύ αυτών, σοβαρότερη είναι μία περίπτωση παλιού ( από το 1984 ) βιομηχανικού ακινήτου ( επεξεργασίας φρούτων και κηπευτικών ) , το οποίο η ιδιοκτήτριά του αγωνίζεται, επί τουλάχιστον τα 6 τελευταία έτη, να πωλήσει ( με το αγροτεμάχιό του ) , χωρίς να έχει μέχρι τώρα δει προσφορά μεγαλύτερη των 300.000,00 ευρώ, παρ' ότι αυτό βρίσκεται σε εύφορη αγροτική περιοχή του ν. Πέλλας και σε αγροτεμάχιο 45 στρεμμάτων, έχοντας το ίδιο ( το κτίριο ) εμβαδόν 4.500 τ.μ.. Αν λοιπόν και η αγοραία αξία του παραπάνω ακινήτου δεν υπερβαίνει, σήμερα, το ποσό των 250.000,00 ευρώ, η αντικειμενική του αξία εκτιμήθηκε, στα πλαίσια καταλογισμού του ΕΤΑΚ 2008, στο ποσό των 1.200.000,00 ευρώ και η ιδιοκτήτρια κλήθηκε να καταβάλει ( λόγω ελάχιστης τιμής ανά τ.μ. ) ποσό περίπου 4.500,00 ευρώ το 2008. Νομίζω ότι η Πολιτεία οφείλει, σε τέτοιες περιπτώσεις, να μην οδηγεί τον Πολίτη στα διοικητικά δικαστήρια, αλλά, αντίθετα, να διευκολύνει την διοικητική επίλυση της διαφοράς, είτε με προσαρμογή των αντικειμενικών αξιών στην πραγματικότητα της αγοράς, είτε με παροχή δυνατότητας στις ΔΟΥ, για διαπίστωση της πραγματική αγοραίας αξίας του ακινήτου. Δεν είναι δυνατό να φορολογούνται με την ίδια τιμή βιομηχανικά ακίνητα που βρίσκονται σε μικρά χωριά της Πέλλας και ίδια ακίνητα που βρίσκονται στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας ( π.χ. ) Με βάση τους παραπάνω προβληματισμούς, νομίζω ότι ο νόμος θα έπρεπε να λάβει υπόψη τα παραπάνω και : α) να καταργήσει το σχετικό με την ελάχιστη τιμή ΕΤΑΚ εδάφιο, μετά από σωστή προσαρμογή της αντικειμενικής αξίας στην πραγματικότητα ή β) να εξαιρέσει από την υπαγωγή στο ΕΤΑΚ τα βιομηχανικά ή εμπορικά ακίνητα που βρίσκονται σε περιοχές των οποίων η οικονομία έχει υποστεί καθίζηση στο σχετικό τομέα, κυρίως δε σε πρώην κοινότητες ή γ) να μεγαλώσει το όριο πληθυσμού των οικισμών, τα ακίνητα των οποίων απαλλάσσονται του τέλους αυτού ή, σε κάθε περίπτωση, δ) να συντομεύσει ( με την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση εφοριακών ) τη διαδικασία προσδιορισμού από τα Δικαστήρια ή τις Δ.Ο.Υ. της πραγματικής αγοραίας αξίας των ακινήτων.