Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος Μουστρής' | 29 Δεκεμβρίου 2009, 08:21

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ονομάζομαι Κώστας Μουστρής. Είμαι 45 ετών, παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού 11 ετών. Από την ηλικία του παιδιού μου ακούω για λιτότητα, για «σφίξιμο στο ζωνάρι», για ένα φως στην άκρη του τούνελ, για υπομονή, για θυσίες, με στόχο να βγούμε από το τούνελ. Με στόχο καλύτερες ημέρες. Αν εξαιρέσει κανείς την 10ετία 1980-1990, όπου μπορείς να πεις ότι αυξήθηκε το μέσο οικογενειακό εισόδημα, άρα και η αγοραστική ικανότητα του μέσου Έλληνα και η οικονομική του ευμάρεια, σε όλα τα άλλα χρόνια ή θα υπήρχε σκληρή λιτότητα ή θα ζούσαμε με δανεικά χρεωμένοι στις τράπεζες που μας δανείζουν τα χρήματά «τους» με επιτόκιο 17% ενώ δανείζονται από εμάς τα χρήματά μας με 1%. Θεωρώ ότι κανείς (πολιτικοί και πολιτική) δεν προστάτεψε τον πολίτη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και σήμερα πια, έρχεται η ώρα πάλι ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος να πληρώσει για μια ακόμα φορά, την κρίση και τα ελλείμματα, για τα οποία ουδεμία ή σχεδόν ουδεμία ευθύνη φέρει. Ο δημόσιος υπάλληλος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος και γενικά καθένας που δεν μπορεί να κρύψει τα εισοδήματά του. Να πληρώσει με τον ιδρώτα του για μια ακόμα φορά, τα πανάκριβα ταξίδια κάποιων κυρίων και κυριών με τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου, τις πισίνες στις βίλες τους, τις καταθέσεις τους σε τράπεζες του εξωτερικού, τις μετοχές τους στο ελληνικό αλλά και σε ξένα χρηματιστήρια και γενικά μια ζωή που μόνο σε σαπουνόπερες της τηλεόρασης μπορεί να δει και να γευτεί ο ίδιος. Αναρωτιέμαι πως μπορεί και πως επιτρέπεται ένας π.χ. βουλευτής να πλουτίσει με μια μόνο θητεία του στο ελληνικό κοινοβούλιο, όταν αμείβεται με περίπου 5.000 ευρώ το μήνα συν 5.000 ευρώ το μήνα από συμμετοχές σε επιτροπές κλπ, όταν μάλιστα η θητεία αυτή σχεδόν πάντα είναι μικρότερη των 4 ετών. Δηλαδή, 4έτη επί 14 μήνες επί 10.000 ευρώ, μας κάνουν 560.000 ευρώ. Συνεπώς, θα μπορεί μετά το τέλος της θητείας του ο βουλευτής αυτός, χωρίς να έχει δαπανήσει ούτε ένα ευρώ από τα χρήματά του σε όλη τη διάρκεια της 4ετίας, να έχει αγοράσει το πολύ μια μεζονέτα 200 m2 στο Γέρακα και πάντα με την προϋπόθεση ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του δεν ξόδευε ούτε ένα ευρώ. Στα 45 μου χρόνια είχα την τιμή να εκλεγώ Καθηγητής Εφαρμογών στο Α(?)ΤΕΙ Πειραιά. Ένα εφηβικό μου όνειρο, να διδάσκω σε τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, έγινε πραγματικότητα. Όμως για να φτάσω στο σημείο αυτό και να υπερκαλύπτω τα από το νόμο ελάχιστα απαιτούμενα προσόντα, αφιέρωσα τα καλύτερά μου χρόνια (20 και συνεχίζονται) στο διάβασμα και στη μελέτη. Για όλα αυτά, το Ελληνικό Κράτος με επιδοκιμάζει και με αμείβει με το ποσό των 1.420,00 ευρώ μηνιαίως, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα των αμοιβών των συναδέλφων μου είναι 2,5~3 φορές ανώτερος. Για να προλάβω αυτούς που θα πουν ότι πολλά χρήματα είναι με δεδομένο ότι το υποχρεωτικό μου ωράριο είναι 16 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα, έχω να πω ότι άλλες 8 ώρες την ημέρα τις αφιερώνω στη μελέτη, προετοιμασία και έρευνα είτε στο γραφείο μου στο ΤΕΙ είτε στο σπίτι μου. Φεύγω από το ΤΕΙ στις 21:00 το βράδυ πολλές φορές και έχω πάει από το πρωί στις 09:00. Και όλα αυτά για 1.420,00 ευρώ. Δεν παραπονιέμαι γιατί είναι επιλογή μου, αλλά δεν θα επιτρέψω σε κανέναν και με κανένα τρόπο ή καμιά δικαιολογία να «βάλει χέρι» στο μικρό μου μισθό για να σωθεί η πατρίδα. Μάλλον θα σωθεί η παρτίδα αφού αυτό το κράτος έχει αποδείξει ότι δεν μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη. Ακόμα και αν μαζευτούν χρήματα στα δημόσια ταμεία από το υστέρημα του μέσου φορολογούμενου, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κάποιοι «Σωτήρες του Έθνους» θα επωφεληθούν και θα αδράξουν την ευκαιρία για να πλουτήσουν ακόμα περισσότερο. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ένας υπάλληλος κρίνεται εκ του αποτελέσματος, αν είναι παραγωγικός, αποτελεσματικός, εργατικός, ή όχι στην εργασία του. Ας πούμε λοιπόν ότι είχα μια επιχείρηση και προσελάμβανα ένα Manager για να του αφήσω στα χέρια του την επιχείρηση με σκοπό και στόχο να λειτουργήσει προς όφελος της επιχείρησης, αφού είναι αποδεδειγμένα καλύτερος γνώστης του τι πρέπει να γίνει, από ότι ήμουν εγώ. Περνάνε κάποια χρόνια και έρχεται σε μένα τον «άσχετο» που τον εμπιστεύτηκα, ο κύριος αυτός και μου λέει «δυστυχώς επτωχεύσαμε...». Το λιγότερο που θα είχα να κάνω είναι να του πάρω ότι περιουσιακό στοιχείο είχε δημιουργήσει κατά τη διάρκεια που ήταν υπάλληλός μου, και όχι μόνο, και φυσικά να τον απολύσω. Αποδεδειγμένα, αφού με βάση το Σύνταγμα έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να ψηφίζω, έχω προσλάβει τις τελευταίες δεκαετίες ως Έλληνας πολίτης, και τους ακριβοπληρώνω, από το υστέρημά μου, για τις υπηρεσίες τους, δεκάδες επαγγελματίες πολιτικούς ως Managers για να πάνε καλύτερα τον τόπο αυτό, τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου. Αντί γι’ αυτό όμως είδα και γεύτηκα μόνο Βατοπέδια και Βατοπαίδια, Χρηματιστήρια και δομημένα ή αδόμητα ομόλογα, Siemens, Γερμανούς και ένα σωρό άλλα φανερά και κρυφά σκάνδαλα. Και εκεί που είπα δεν πειράζει, φτάνει που έχω την υγεία μου και νοιώθω περήφανος ως Έλληνας, έρχεται ο Οτσαλάν, τα Ίμια, το Μακεδονικό που κάποιοι πίστεψαν ότι θα το ξεχνάγαμε μέσα σε μια δεκαετία, το Σκοπιανό, οι σχέσεις μας με τους γείτονες και πολύ-πολύ πρόσφατα η πολύ-πολύ μεγάλη προσβολή που δέχτηκα από τους ευρωπαίους εταίρους μου, ότι δηλαδή με λίγα λόγια είμαι ψεύτης, ανειλικρινής, ανέντιμος, υποκριτής, κλέφτης και λωποδύτης. Κύριοι και κυρίες του ελληνικού κοινοβουλίου εγώ στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή δεν έδωσα και δεν πρόκειται να δώσω ποτέ σε κανέναν το δικαίωμα να με αποκαλέσει με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Εσείς πώς μπορέσατε να το κάνετε αυτό και να με εκθέσετε τόσο ως άνθρωπο όσο και ως πολίτη αυτής της χώρας; Τώρα στο «δια ταύτα» για το πώς θα βγούμε από αυτή την κρίση. Δεν ξέρω ειλικρινά τι πρέπει να γίνει. Πρέπει να βρεθούν χρήματα. Από πού όμως; Θυμάμαι που πριν λίγους μήνες με δικά μου χρήματα (αν θυμάμαι καλά 28 δις ευρώ) σώθηκαν από τον αφανισμό (???) οι ελληνικές τράπεζες που είχαν κέρδη 500% ετησίως. Που πήγαν αυτά τα χρήματα; Ας τα πάρουμε πίσω και με τόκο 17% αφού τους δανείσαμε και τους σώσαμε. Υποτίθεται ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν από τον Έλληνα πολίτη για να «πέσουν» στην αγορά και να την «ζεστάνουν». Όμως από ότι ακούω στα δελτία ειδήσεων, επτά στις δέκα αιτήσεις για δάνειο προς τις τράπεζες απορρίπτονται. Δηλαδή, τους δώσαμε τα λεφτά μας, τους σώσαμε και τώρα μας κλείνουν και την πόρτα!!! Αναλογίζομαι πόσα χρήματα θα μαζευτούν στα ταμεία του δημοσίου αν γυρίσουν πίσω τα χρήματα που έχουν χαθεί τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες με τα σκάνδαλα. Αν τότε δεν φτάνουν για να βγούμε από την κρίση, θα δεχτώ να συμμετάσχω και εγώ στη λύση του προβλήματος με περικοπές στο μισθό μου και στα επιδόματά μου και με αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων. Όμως, για να γυρίσουν πίσω αυτά τα χαμένα χρήματα, θα πρέπει να βρεθεί ποιοι τα πήραν, οι λίγο πολύ γνωστοί άγνωστοι. Και αφού βρεθούν αυτοί, να μην έχουν παραγραφεί τα αδικήματά τους (ποινικά) έτσι ώστε να τιμωρηθούν και να δημευθούν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Γιατί, αν αποδοθούν μόνο πολιτικές ευθύνες, τότε θα αισθανθώ για μια φορά ακόμα προδομένος και εξευτελισμένος. Πού έχει ακουστεί να παραγράφονται ποινικά κολάσιμα αδικήματα, με την παρέλευση μιας τετραετίας ή μιας θητείας στο κοινοβούλιο; Είμαστε όλοι οι Έλληνες πολίτες με βάση το Σύνταγμα ίσοι απέναντι στο νόμο ή εγώ είμαι παράλογος ή κακά πληροφορημένος; Η απόδοση μόνο πολιτικών ευθυνών είναι εύκολη και ανέξοδη υπόθεση αφού μπορεί να γίνει και από τον ίδιο το θύτη χωρίς καμία άλλη επίπτωση. Πρόσφατο παράδειγμα είναι ο αμέσως προηγούμενος Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος σε αρκετές υπό των ημερών του περιπτώσεις σκανδάλων, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και αυτό ήταν όλο. Έτσι, τώρα τις ημέρες των Χριστουγέννων, για να ξεχάσει τις ευθύνες που ανέλαβε και να «ξεσκάσει» μετά από πέντε έτη σκληρής και υπεύθυνης εργασίας, βρέθηκε στη Βιέννη και σε ένα Σαλέ κοντά στο Σάλτζμπουργκ για σύντομες εορταστικές διακοπές, αφού μετά θα φύγει από την Αυστρία κατευθείαν στη Σκωτία, όπου και θα συνεχίσει τις διακοπές του μέχρι το τέλος Ιανουαρίου 2010. Και όλα αυτά, τη στιγμή που ο ίδιος ζήταγε λιτότητα και υπευθυνότητα σε ημέρες σοβαρής οικονομικής κρίσης. Πόσοι Έλληνες πολίτες, μισθωτοί, συνταξιούχοι κλπ. που έχουν δουλέψει σκληρά για δεκαετίες ολόκληρες έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν, έστω για μια και μόνο φορά στη ζωή τους ένα τέτοιο ταξίδι αναψυχής με την οικογένειά τους, όπως και ο πρώην, νεαρός σχετικά στην ηλικία Πρωθυπουργός; Νομίζω, πως οι υπεύθυνοι πολιτικοί με το παράδειγμά τους και την ίδια τους τη ζωή και το δημόσιο βίο τους, δίνουν δύναμη στους πολίτες σε καιρούς χαλεπούς. Τότε και μόνο τότε λοιπόν, δέχομαι και εγώ να πληρώσω για τα λάθη μου, αφού με τη δική μου ψήφο οι κύριοι αυτοί έγιναν κλέφτες και πλούσιοι ώστε να μπορούν να τελούν τους γάμους τους σε πολυτελή ξενοδοχεία του εξωτερικού και να κατοικούν σε πολυτελείς βίλες των πιο ακριβών προαστίων του Λονδίνου και του Παρισιού. Δώστε μου και εμένα το μέσο μηνιαίο ευρωπαϊκό μισθό του Λέκτορα τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού ιδρύματος και στη συνέχεια ας καθίσουμε να συζητήσουμε πως θα εφαρμοστεί το Ιρλανδικό μοντέλο στο μισθό μου. Η απορία μου, από τη μέρα που ήλθε στη ζωή μας το ευρώ, είναι πώς γίνεται να εναρμονίζονται όλες οι τιμές των αγαθών και των παροχών στο μέσο όρο της ευρωζώνης, όπως οφείλαμε και οφείλουμε ως χώρα μέλος της ευρωζώνης, και να μην εναρμονίζονται και οι μισθοί μας; Πώς γίνεται σε μια πενταετία να έχουμε γίνει ίσως η ακριβότερη χώρα της ευρωζώνης με τους χαμηλότερα αμειβόμενους πολίτες; Πού ήταν οι κρατικοί ελεγκτικοί και αποτρεπτικοί μηχανισμοί να «συγκρατήσουν» τις τιμές αφού δεν μπορούσαν να αυξήσουν τους μισθούς; Ξέρω ότι κούρασα, αλλά και εγώ στα 45 μου χρόνια αισθάνομαι 105 ετών, σχεδόν χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σας εύχομαι ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ. Γιατί, αν εσείς πετύχετε στο έργο σας, τότε και εγώ θα είμαι ένας ευτυχισμένος, παραγωγικός, εργατικός και νομιμόφρων πολίτης. Ένας ευτυχισμένος εκπαιδευτικός, πατέρας και άνθρωπος. Είμαι σίγουρος για τις καλές σας προθέσεις και για την αγάπη σας στον Έλληνα πολίτη και την Ελλάδα. Θα κριθείτε και εσείς όμως εκ του αποτελέσματος. Ελπίζοντας πως θέλετε γύρω σας ανθρώπους με κριτική και δημιουργική σκέψη και όχι αυλοκόλακες, σας στέλνω αυτές τις σκέψεις μου. Με εκτίμηση, Δρ Κωνσταντίνος Π. Μουστρής Καθηγητής Εφαρμογών ΤΕΙ Πειραιά