Αρχική Διάλογος για ένα Δίκαιο και Aποτελεσματικό φορολογικό σύστημα5) Προτείνεται ο λογιστικός προσδιορισμός βάσει λογιστικών καταστάσεων των εισοδημάτων όλων των κατηγοριών ελεύθερων επαγγελματιών και επιτηδευματιών και η κατάργηση του ειδικού τρόπου φορολόγησης που ισχύει για ορισμένες κατηγορίες επαγγελμάτων.Σχόλιο του χρήστη Μιχάλης Μητσόπουλος | 30 Δεκεμβρίου 2009, 10:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μιχάλης Μητσόπουλος' | 30 Δεκεμβρίου 2009, 10:23

    Οπωσδήποτε ναι, και μάλιστα σε συνδυασμό με την υιοθέτηση των μέτρων για την υποβολή αποδείξεων. Είναι βασική κοινωνική δικαιοσύνη η εργασία του ενός και του άλλου να φορολογείται το ίδιο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο μισθός των 2000 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα να φορολογείται με 40+% στην κλίμακα, όπως θα γίνεται άμεσα, και στο δημόσιο να έχει στην κλίμακα τα 800 ευρώ *14, και μετά επίδομα Α*12 με 20%, επίδομα Β*12 αφορολόγητο επίδομα Γ*12 έτσι και επίδομα Δ*12 αλλιώς – άθροισμα, στην πράξη, πάλι 2000*14 αλλά πολύ χαμηλότερη φορολογία καθώς τα 800 είναι αφορολόγητα και τα άλλα με χαμηλή σταθερή κλίμακα, ενώ αν ήταν ενιαία η κλίμακα θα έφτανε το 40+%. Ή ένας ιδιοκτήτης ΤΑΞΙ ή ΦΔΧ να θεωρείται ότι έχει εισόδημα 14.000 ευρώ το χρόνο και εκεί να τελειώνει ακόμα και αν τα πραγματικά του έσοδα είναι πολλαπλάσια, ακόμα και μετά την αφαίρεση των εξόδων. Το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να αλλάξει αυτό γιατί μετά θα πληρώνουν φόρο είναι τουλάχιστον κωμικό - όλοι πρέπει να πληρώνουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Βέβαια το δύσκολο είναι η εφαρμογή... Ακόμα και οι "κοινωνικές περιπτώσεις" δεν πρέπει να έχουν γενική εξαίρεση και αντίθετα οι απαλλαγές να δίνονται κατά περίπτωση με ατομικά κριτήρια. Δηλαδή, αν είναι να δίνονται απαλλαγές φόρου να μη δίνονται από το εισόδημα, αλλά με χωριστά κριτήρια ανεξάρτητα του εισοδήματος. Δεν έχει λόγο να είναι αφορολόγητο ένα εφάπαξ 250.000 ευρώ από μια εθελουσία σε ΔΕΚΟ. Ένα εφάπαξ 20.000 ευρώ ενός αναπήρου να είναι αφορολόγητο επειδή είναι ανάπηρος, όχι επειδή εξαιρείται γενικώς το εφάπαξ. Τα κοινωνικά κριτήρια και οι σχετικές φοροαπαλλαγές είναι σημαντικό μέρος ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος όταν εξατομικεύονται με τα χαρακτηριστικά του αναξιοπαθούντα, οι γενικές εξαιρέσεις σε κατηγορίες εισοδημάτων δεν είναι δίκαιες και δημιουργούν πολλούς του ωφελούνται χωρίς να υπάρχει κοινωνικός λόγος. Θυμάμαι περίπτωση μεταπτυχιακού φοιτητή που είχε λάβει υποτροφία από ευρωπαϊκά κονδύλια, και το δημόσιο δεν τον πλήρωνε 4 χρόνια αλλά μετά του τα έδωσε όλα μαζεμένα στο τέλος (το δημόσιο νομίζω καταδικάστηκε ή είχε κυρώσεις για την καθυστέρηση πληρωμής αυτών των κονδυλίων που τα εισέπραττε κάθε χρόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς προφανώς ταμειακά τα εκμεταλλευόταν στο μεταξύ) και έτσι πλέον φορολογήθηκαν όλα στη κλίμακα τη χρονιά που του τα έδωσαν, ενώ αν τα έπαιρνε κάθε χρόνο λίγα δεν θα ξεπερνούσε το αφορολόγητο. Γιατί αυτό είναι δίκαιο και το εφάπαξ των 250.000 ευρώ πρέπει να είναι αφορολόγητο μόνο και μόνο επειδή είναι εφάπαξ? δεν το καταλαβαίνω.