Αρχική Όροι αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας στις παραθαλάσσιες περιοχές και άλλες διατάξειςΆρθρο 6 Κοινόχρηστος χαρακτήρας και ιδιοκτησιακό καθεστώς αιγιαλού, παραλίας, παλαιού αιγιαλού και παλαιάς όχθης των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών

Άρθρο 6 Κοινόχρηστος χαρακτήρας και ιδιοκτησιακό καθεστώς αιγιαλού, παραλίας, παλαιού αιγιαλού και παλαιάς όχθης των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών

1. Ο αιγιαλός και η παραλία ανήκουν στη δημόσια κτήση και είναι κοινόχρηστα πράγματα, τα οποία προστατεύει και διαχειρίζεται η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Ειδικά τους αιγιαλούς που έχουν χαρακτηρισθεί ως δημόσια τουριστικά κτήματα με διατάγματα του άρθρου 12α του ν.δ. 180/1946 (Α΄ 324) ή σύμφωνα με την παρ. 10 του άρθρου 39 του ν. 3105/2003 (Α΄ 29) ή άλλες διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας διοικεί και διαχειρίζεται η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου.
2. Κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων της παρ. 1 είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά, καθώς και η επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα, λιμνοθάλασσα, λίμνη ή ποταμό. Η παραχώρηση των πραγμάτων αυτών επιτρέπεται μόνο κατά χρήση, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία.
3. Απαγορεύεται η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει η τοποθέτηση κατασκευασμάτων, καθώς και οιαδήποτε μεταβολή χωρίς άδεια ή καθ’ υπέρβαση αυτής ή με άδεια που εκδόθηκε παράνομα στον αιγιαλό, την παραλία, την όχθη, την παρόχθια ζώνη, το υδάτινο στοιχείο, τον πυθμένα και το υπέδαφος του βυθού της θάλασσας, λιμνοθάλασσας, λίμνης και της κοίτης πλεύσιμου ποταμού, πλην αυτών που προβλέπονται στα άρθρα 12, 12Α, 13Α, 14, 14Α και 30 του ν. 2971/2001 (Α΄ 285).
4. Η παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας για απλή χρήση και η εξαίρεση τμημάτων τους από την κοινή χρήση επιτρέπεται σύμφωνα με τους όρους των άρθρων 8 έως 13. Με απόφαση του αρμόδιου οργάνου του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργείου εξαιρούνται από την κοινή χρήση τμήματα αιγιαλού και παραλίας για λόγους επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος που αφορά στη δημόσια ασφάλεια, την υγεία και την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.
5. Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.
6. Αν μεταξύ αιγιαλού και δημόσιας οδού, κατά τα άρθρα 2, 3 και 4 του ν. 3155/1955 (Α΄ 63) και του άρθρου 1 του π.δ. 347/1993 (Α΄ 146), παρεμβάλλεται ιδιωτικό ακίνητο, ο κύριος, ο επικαρπωτής και ο νομέας του παρέχουν ελεύθερη δίοδο για την ακώλυτη και ασφαλή πρόσβαση στον αιγιαλό από τη δημόσια οδό, σύμφωνα με την πολεοδομική νομοθεσία.

Σχόλια
  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 21:15 | Νικόλαος Δασκαλάκης

    Παρ.1—-> Ο αιγιαλός και η παραλία [ίσως καλύτερα «τη θάλασσας, της λιμνοθάλασσας, η όχθη και παρόχθια ζώνη μεγάλης λίμνης και η κοίτη πλεύσιμου ποταμού», για να ταιριάζει και με τον τίτλο του άρθρου] ανήκουν στη δημόσια κτήση και είναι κοινόχρηστα πράγματα, τα οποία προστατεύει και διαχειρίζεται η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου [προτείνεται η ακριβέστερη διατύπωση: «το Δημόσιο το οποίο εκπροσωπείται από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία» πρβλ. και αρ.7 παρ.1,2]….

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 19:54 | Ελεύθερες Παραλίες Αττικής

    1η Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 4:
    Να μην καταργηθεί, όπως προτείνει το νέο σχέδιο νόμου, το άρθρο 15, παράγραφος 10 του Νόμου 2971, που όριζε ότι ο «Υπουργός Οικονομικών μπορεί να εξαιρεί, με απόφασή του, από την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού ιδίως για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ιστορικής προστασίας, για λόγους κοινωνικούς και για λόγους μεγάλης τοπικής σημασίας, ύστερα από τεκμηριωμένη γνωμοδότηση του οικείου Ο.Τ.Α. ή της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας.»
    Το παραπάνω άρθρο να διατηρηθεί και να τροποποιηθεί ως εξής:
    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

    Στο τέλος της παραγράφουν να προστεθεί: «Εξαιρούνται από την κοινή χρήση χώροι αιγιαλού και παραλίας που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.»

    Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 19:10 | ΑΡΧΕΛΩΝ, Σύλλογος για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας

    Άρθρο 6

    Προτείνουμε να αναδιατυπωθεί η παράγραφος 1, εδάφιο 1ο ώστε να περιλαμβάνει όλους τους όρους που διαμορφώνουν το καθεστώς των κοινοχρήστων πραγμάτων κατά τον Αστικό Κώδικα (άρθρα 966-971 ΑΚ), ως εξής:
    «1. Ο αιγιαλός και η παραλία ανήκουν στη δημόσια κτήση και είναι κοινόχρηστα πράγματα, εκτός συναλλαγής, τα οποία προστατεύει και διαχειρίζεται η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου.»
    Προτείνουμε να αναδιατυπωθεί η παράγραφος 2, εδάφιο 2ο, ώστε να περιλαμβάνει όλους τους όρους που διαμορφώνουν το καθεστώς κτήσης δικαιωμάτων σε κοινόχρηστα πράγματα κατά το άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα, ως εξής:
    «2. Κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων της παρ. 1 είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά, καθώς και η επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα, λιμνοθάλασσα, λίμνη ή ποταμό. Στα κοινόχρηστα πράγματα της παρ. 1 επιτρέπεται να αποκτηθούν ιδιαίτερα ιδιωτικά δικαιώματα, με παραχώρηση της αρχής, κατά τους όρους του νόμου, μόνον εφόσον με τα δικαιώματα αυτά εξυπηρετείται ή δεν αναιρείται η κοινή χρήση».
    Η πρόβλεψη στην παράγραφο 5 ότι ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου επαναφέρει το καθεστώς που ίσχυε αρχικά, πριν την τροποποίηση του άρθρου 2 παρ. 5 του ν. 2971/2001 με το άρθρο 24 παρ. 1 του ν. 4607/2019 (ΦΕΚ Α’ 65/24.4.2019), που όριζε ότι: «1. Ο αιγιαλός, η παραλία, η όχθη, η παρόχθια ζώνη, το υδάτινο στοιχείο, ο πυθμένας και το υπέδαφος του βυθού της θάλασσας, λιμνοθάλασσας, λίμνης και της κοίτης πλεύσιμου ποταμού είναι πράγματα κοινόχρηστα και ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, το οποίο έχει υποχρέωση να τα προστατεύει και να τα διαχειρίζεται, σύμφωνα με τις αρχές της αειφορίας και του χωροταξικού σχεδιασμού». Και οι δύο εκδοχές με τις οποίες ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη εντάσσονται, συλλήβδην, είτε στην ιδιωτική είτε στη δημόσια περιουσία του Δημοσίου, διακρίνονται από εσφαλμένη θεώρηση γιατί παραγνωρίζουν την πραγματική τρέχουσα μορφή του παλαιού αιγιαλού με βάση την οποία και μόνο θα έπρεπε να δίνεται σε αυτόν (και κατ’ επέκταση και στην παλαιά όχθη) ο χαρακτήρας τους ως πραγμάτων που ανήκουν στην ιδιωτική ή στη δημόσια κτήση του Δημοσίου. Τούτο επειδή ο παλαιός αιγιαλός, ως έκταση που στο παρελθόν αποτελούσε αιγιαλό, ανήκει σε κάθε περίπτωση στο Δημόσιο, μπορεί ωστόσο, κατά περίπτωση, είτε α) να έχει αποβάλει πια κάθε μορφολογικό στοιχείο που παραπέμπει σε παράκτια ζώνη, επομένως δεν είναι επιβεβλημένος κατά νόμο (άρθρο 967 ΑΚ) ο χαρακτηρισμός του ως κοινοχρήστου πράγματος, είτε β) να διατηρεί οικολογικά στοιχεία παράκτιας ζώνης (άμμο, αμμοθίνες, παράκτια βλάστηση κ.λπ.), οπότε ο χαρακτηρισμός του ως ιδιωτικού κτήματος του Δημοσίου είναι επίσης, στην περίπτωση αυτή, εσφαλμένος. Θα ήταν επομένως ορθότερο να κρίνεται κατά περίπτωση (ad hoc) αν ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη ανήκουν στην ιδιωτική ή στη δημόσια περιουσία του Δημοσίου. Για τούτο, προτείνεται να αναδιατυπωθεί η παρ. 5 ως εξής:
    «5. Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών ανήκουν στο Δημόσιο. Σε περίπτωση που έχουν αποβάλει κάθε μορφολογικό στοιχείο που παραπέμπει σε παράκτια ζώνη, ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Εφόσον όμως διατηρούν οικολογικά στοιχεία παράκτιας ζώνης (άμμο, αμμοθίνες, παράκτια βλάστηση κ.λπ.), θεωρούνται υποχρεωτικά κοινόχρηστα πράγματα και ανήκουν στη δημόσια κτήση. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα».

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 18:39 | Αλεξάνδρα Κατσίρη

    1η Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 4:
    Να μην καταργηθεί, όπως προτείνει το νέο σχέδιο νόμου, το άρθρο 15, παράγραφος 10 του Νόμου 2971, που όριζε ότι ο «Υπουργός Οικονομικών μπορεί να εξαιρεί, με απόφασή του, από την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού ιδίως για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ιστορικής προστασίας, για λόγους κοινωνικούς και για λόγους μεγάλης τοπικής σημασίας, ύστερα από τεκμηριωμένη γνωμοδότηση του οικείου Ο.Τ.Α. ή της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας.»
    Το παραπάνω άρθρο να διατηρηθεί και να τροποποιηθεί ως εξής:
    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

    Στο τέλος της παραγράφουν να προστεθεί: «Εξαιρούνται από την κοινή χρήση χώροι αιγιαλού και παραλίας που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.»

    Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 17:55 | ΕΕΠ, ΕΕΠΦ, ΕΟΕ, ΚΑΛΛΙΣΤΩ, ΟΕΑ, GREENPEACE, MEDASSET, WWF

    Κοινά σχόλια περιβαλλοντικών οργανώσεων Εταιρία Προστασίας Πρεσπών, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ, Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, Greenpeace, MEDASSET, WWF Ελλάς

    Άρθρο 6

    παρ. 1: Προτείνεται να αναδιατυπωθεί η παρ. 1, ώστε να περιλαμβάνει όλους τους όρους που διαμορφώνουν το καθεστώς των κοινοχρήστων πραγμάτων κατά τον Αστικό Κώδικα (άρθρα 966-971 ΑΚ), ως εξής:

    «1. Ο αιγιαλός και η παραλία ανήκουν στη δημόσια κτήση και είναι κοινόχρηστα πράγματα, εκτός συναλλαγής, τα οποία προστατεύει και διαχειρίζεται η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Ειδικά τους αιγιαλούς που έχουν χαρακτηρισθεί ως δημόσια τουριστικά κτήματα με διατάγματα του άρθρου 12α του ν.δ. 180/1946 (Α΄ 324) ή σύμφωνα με την παρ. 10 του άρθρου 39 του ν. 3105/2003 (Α΄ 29) ή άλλες διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας διοικεί και διαχειρίζεται η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου».

    παρ. 2: Προτείνεται να αναδιατυπωθεί η παρ. 2, ώστε να περιλαμβάνει όλους τους όρους που διαμορφώνουν το καθεστώς κτήσης δικαιωμάτων σε κοινόχρηστα πράγματα κατά το άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα, ως εξής:

    «2. Κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων της παρ. 1 είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά, καθώς και η επικοινωνία της ξηράς με τη θάλασσα, λιμνοθάλασσα, λίμνη ή ποταμό. Στα κοινόχρηστα πράγματα της παρ. 1 επιτρέπεται να αποκτηθούν ιδιαίτερα ιδιωτικά δικαιώματα, με παραχώρηση της αρχής, κατά τους όρους του νόμου, μόνον εφόσον με τα δικαιώματα αυτά εξυπηρετείται ή δεν αναιρείται η κοινή χρήση».

    παρ. 5: Το άρθ. 2 παρ. 5 εδ. α’ του ν. 2971/2001, όπως ισχύει σήμερα, προβλέπει την κοινοχρησία του παλαιού αιγιαλού και της παλαιάς όχθης ρητά και σε όλες τις περιπτώσεις. Με άλλα λόγια, κοινόχρηστος είναι καταρχήν και ο αιγιαλός που δεν γειτνιάζει με προστατευόμενα τμήματα του αιγιαλού. Το άρθρο αυτό καταργείται από το παρόν σχέδιο νόμου (βλ. άρθ. 6 παρ. 5). Σε καμία περίπτωση η δημόσια κτήση (ή η ιδιωτική περιουσία του δημοσίου) δεν συνεπάγονται την κοινοχρησία. Αντίθετα, τα τμήματα αυτά μπορούν να πωληθούν ή να αξιοποιηθούν για εισπρακτικούς σκοπούς.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 17:20 | ΔΗΜΟΣ ΚΑΝΤΑΝΟΥ-ΣΕΛΙΝΟΥ

    Άρθρο 6, παρ. 5: Ο παλαιός αιγιαλός………. Ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και στην Δημόσια κτήση και είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων, καταγράφονται δε ως πράγματα κοινόχρηστα.
    Ιδιαίτερα παλαιός αιγιαλός στις περιοχές του Δικτύου Φύση 2000 με χαρτογράφηση τύπων οικοτόπων και ειδών προτεραιότητας της οδηγίας 92/43 ΕΟΚ καταγράφεται ως πράγμα κοινόχρηστο και είναι ανεπίδεκτο κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων ή οποιουδήποτε τύπου παραχώρησης.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 17:44 | ΔΗΜΟΣ ΚΑΝΤΑΝΟΥ-ΣΕΛΙΝΟΥ

    ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΤ΄ ΑΡΘΡΟ
    Άρθρο 6, παρ. 1: Ο αιγιαλός, η παραλία, ο παλαιός αιγιαλός στις περιοχές του Δικτύου Φύση 2000 ανήκουν στην δημόσια κτήση και είναι κοινόχρηστα πράγματα……….

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 14:35 | Γιάννης Σπιλάνης

    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και μετά από διαβούλευση με τους πολίτες (απόφαση Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης όπου υπάρχει) να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 14:19 | ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΟΥΛΑΝΗΣ

    1)Σχετικά με τον αιγιαλό και παραλία θα ήθελα να επισημαίνω τα εξής που αφορούν ιδιοκτήτες περιουσίες σε ξενοδοχειακές μονάδες και που δεν επηρεάζουν τόσο την παραλία όσο και τον αιγιαλό με την ακριβή του διάσταση.
    Περίπτωση που οικόπεδα με δέντρα και πράσινο που απλά πέρασε ο δημοτικός δρόμος και τα χώρισε σε δυο η κτηματική υπηρεσία τα θεώρησε αιγιαλό το κομμάτι πού είναι κάτω από τον δρόμο χωρίς να λάβει υπόψη ότι έχουν μεγάλη απόσταση από την παραλία (άμμος) και ότι έχουν πράσινο και δέντρα εντός αυτών ενώ σε άλλο σημείο του χωριού το κτίσμα και η άμμος ( παραλία ) είναι δίπλα δίπλα τα εξαιρεί.
    Αυτό είναι άτοπο διότι στο ίδιο χωριό το ένα σημείο να εξαιρείτε που είναι δίπλα στην θάλασσα και το άλλο που δεν έχει καμιά σχέση λόγο απόστασης να το θεωρεί αιγιαλό και να εισχωρεί αυτός μέσα στον οικισμό ,ενώ είναι ιδιόκτητο οικόπεδο με πληρωμένη εφορία και συμβόλαια σε εποχή που δεν υπήρχε η κτηματική υπηρεσία. Επίσης το ότι είναι σε ιδιοκτησία ξενοδοχειακής μονάδας δεν επιτρέπετε να γίνει καμία παρέμβαση .Η ερώτηση μου είναι γιατί σε ιδιόκτητα οικόπεδα που δεν επηρεάζουν την πρόσβαση των πολιτών με λάθος εκτίμηση της κτηματικής υπηρεσίας που αποδεικνύεται άμεσα να μην επιτρέπετε από τους ιδιοκτήτες του να μπορούν να χρησιμοποιούν έστω και με απλές παρεμβάσεις και ειδικά όταν πρόκειται για ξενοδοχειακές μονάδες προς εξυπηρέτηση των τουριστών.( η νομοθεσία λέει ρητά όπου πράσινο, δεν υπάρχει αιγιαλός τεκμηριωμένα με αεροφωτογραφίες παλιές και με τεχνική έκθεση από τοπογράφο μηχανικό ).
    2)Σε οικόπεδο που έχει κτιστεί ξενοδοχείο και συνορεύει με δημοτικό δρόμο και μέχρι αυτόν είναι αιγιαλός και συνεχίζει το τμήμα παραλίας μέσα στο οικόπεδο αλλά το οποίο έχει υψομετρική διαφορά ( όπως κατεβαίνει το βουνό πχ Πήλιο)συμβαίνει να έχει οριοθετεί το τμήμα παραλίας μέσα σε αυτό και να ανεβαίνει σε υψόμετρο 12 μέτρα για να γίνει η χάραξη εκεί. Δηλαδή το κομμάτι παραλίας σε τι χρησιμοποιείται όταν είναι γκρεμός και μπαίνει μέσα στο οικόπεδο με μεγάλη υψομετρική διαφορά ? Εδώ θα πρέπει να αφαιρεθεί το τμήμα παραλίας και να πάει μέχρι αιγιαλό μόνο, διότι δεν επηρεάζει σε τίποτα και να μπορεί να εκμεταλλευτεί το κομμάτι αυτό η επιχείρηση για την ανάπτυξη της πχ κάποιο μικρό σταντ για παρασκευή πρόχειρων γεμάτων εφόσον είναι εντός οικοπέδου και όχι στην παραλία (άμμος) και πάνω από τον δρόμο. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε τις περιπτώσεις ξεχωριστά και όχι οριζόντια γιατί υπάρχουν και οι αδικίες που ζημιώνουν την ανάπτυξη του τόπου και των επιχειρήσεων .
    Με εκτίμηση
    Καραουλάνης Βασίλης
    Μέλος Δ.Σ Ξενοδοχειακού επιμελητήριου Ελλάδος
    Α. Αντιπρόεδρος Ένωσης Ξενοδόχων Μαγνησίας

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 14:00 | ΑΝΝΑ ΚΑΜΜΗ

    1η Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 4:
    Να μην καταργηθεί, όπως προτείνει το νέο σχέδιο νόμου, το άρθρο 15, παράγραφος 10 του Νόμου 2971, που όριζε ότι ο «Υπουργός Οικονομικών μπορεί να εξαιρεί, με απόφασή του, από την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού ιδίως για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ιστορικής προστασίας, για λόγους κοινωνικούς και για λόγους μεγάλης τοπικής σημασίας, ύστερα από τεκμηριωμένη γνωμοδότηση του οικείου Ο.Τ.Α. ή της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας.»
    Το παραπάνω άρθρο να διατηρηθεί και να τροποποιηθεί ως εξής:
    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

    Στο τέλος της παραγράφουν να προστεθεί: «Εξαιρούνται από την κοινή χρήση χώροι αιγιαλού και παραλίας που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.»

    Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 14:35 | Χριστίνα Ευθυμιάτου

    Χάραξη και διαχείριση παράκτιων περιοχών

    Εξαιρετικά άστοχη θεωρούμε την αλλαγή του καθεστώτος του παλαιού αιγιαλού προς το χειρότερο, όπως προτείνεται στο Άρθρο 6, 5 (επαναφέρεται το καθεστώς κυριότητας που ίσχυε υπό τον ν. 2971/2001 πριν τον ν. 4607/2019). Οι παραλίες, όπου συμπεριλαμβάνεται και ο παλαιός αιγιαλός, δεν μπορούν να βρεθούν υπό καθεστώς ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου που θα επιτρέπει πώληση, μίσθωση και χρήση. Η αποκλειστική διαχείρισή τους από την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου εγείρει θέμα συνταγματικότητας της ρύθμισης, εφόσον προσβάλλει τον εκτός συναλλαγής χαρακτήρα του παλαιού αιγιαλού. Πέραν τούτου η κεντρική διαχείριση της ΕΤΑΔ είναι ως τώρα στην πράξη εξαιρετικά αδιαφανής και δημιουργεί παραχωρήσεις πολλών στρεμμάτων αρκετά μακριά από την θάλασσα, λιμνοθαλασσών και αμμοθινών. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα στη Νάξο, σε παραλίες εντός δικτύου Νatura 2000, τον Άγιο Προκόπιο και την Πλάκα.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 11:37 | Τε.Υ.

    Η ΕΤΑΔ θα πρέπει να λειτουργεί με μεγαλύτερη διαφάνεια και σαφείς όρους πριν την δημοπράτηση κτημάτων που τις ανήκουν. Θα πρέπει να συνεκτιμούνται στοιχεία όπως η μορφολογία, η βλάστηση , αμμοθινικά οικοσυστήματα, είδη της πανίδας. Η δημοπράτηση από την ΕΤΑΔ μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον σε εντός και εκτός περιοχών Natura 2000. Δεν μπορεί να είναι όλα για πούλημα/ ενοικίαση. Η ΕΤΑΔ έχει στην κατοχή της σημεία που έχουν σωθεί από την αλόγιστη, χωρίς πλάνο τουριστική ανάπτυξη και δόμηση. Θα πρέπει αυτά τα κτήματα να παραμείνουν αναλλοίωτα και να προστατευτούν όχι να δημοπρατούνται.

    Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη για την παράγραφο 3, ότι υπάρχει νόμος που προστατεύει την περιουσία αλλά δυστυχώς προστατεύοντας της περιουσία καταστρέφονται οι ακτές. Εξηγώ, ότι όπου έχει επιτραπεί η ανέγερση μάντρας ή κάποιου τεχνικού έργου για την «προστασία» της περιουσίας έχει εξαφανιστεί κυριολεκτικά η ακτή. Άρα εν τέλει και ο ιδιοκτήτης ζημιώνεται αλλά και όλοι εμείς. Θα πρέπει να επανεξεταστεί αυτό το ζήτημα με όρους τέτοιους που προστατεύεται και η ακτή αλλά και η περιουσία.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 11:56 | ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΦΡΙΛΙΓΚΟΣ

    Θεωρώ πολύ αρνητική την αλλαγή του καθεστώτος του παλαιού αιγιαλού προς το χειρότερο, όπως προτείνεται στο Άρθρο 6, 5 (επαναφέρεται το καθεστώς κυριότητας που ίσχυε υπό τον ν. 2971/2001 πριν τον ν. 4607/2019). Οι παραλίες, όπου συμπεριλαμβάνεται και ο παλαιός αιγιαλός, δεν μπορούν να βρεθούν υπό καθεστώς ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου που θα επιτρέπει πώληση, μίσθωση και χρήση. Η αποκλειστική διαχείρισή τους από την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου εγείρει θέμα συνταγματικότητας της ρύθμισης, εφόσον προσβάλλει τον εκτός συναλλαγής χαρακτήρα του παλαιού αιγιαλού. Πέραν τούτου η κεντρική διαχείριση της ΕΤΑΔ είναι ως τώρα στην πράξη εξαιρετικά αδιαφανής και δημιουργεί παραχωρήσεις πολλών στρεμμάτων αρκετά μακριά από την θάλασσα, λιμνοθαλασσών και αμμοθινών.
    Στο Άρθρο 3 θεωρώ απαραίτητο να προστεθεί η διαίρεση της ακτογραμμής σε επιμέρους τμήματα έως πεντακοσίων (500) μέτρων. Τα τμήματα αυτά θα θεωρούνται διακριτά τμήματα του αιγιαλού, περιορίζοντας έτσι την συσσώρευση και κάλυψη της παραλίας μόνο σε κάποια σημεία της.

  • 14 Φεβρουαρίου 2024, 01:34 | Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (σύλλογος 400+ μελών)

    1η Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 4:
    Να μην καταργηθεί, όπως προτείνει το νέο σχέδιο νόμου, το άρθρο 15, παράγραφος 10 του Νόμου 2971, που όριζε ότι ο «Υπουργός Οικονομικών μπορεί να εξαιρεί, με απόφασή του, από την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού ιδίως για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ιστορικής προστασίας, για λόγους κοινωνικούς και για λόγους μεγάλης τοπικής σημασίας, ύστερα από τεκμηριωμένη γνωμοδότηση του οικείου Ο.Τ.Α. ή της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας.»
    Το παραπάνω άρθρο να διατηρηθεί και να τροποποιηθεί ως εξής:
    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

    Στο τέλος της παραγράφουν να προστεθεί: «Εξαιρούνται από την κοινή χρήση χώροι αιγιαλού και παραλίας που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.»

    Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 13 Φεβρουαρίου 2024, 18:49 | Kinhsh Politvn Aiginas_ SOS KLIMA

    ΑΡΘΡΟ 6
    Παραγραφος 3
    ΠΡΟΤΑΣΗ _Προσθεσης στην _παρ. 3:
    Απαγορευεται η κατασκευη δρομου και η διελευση κάθε ειδους τροχοφορου (πλην ΑΜΕΑ) στον αιγιαλό και την αμμωδη παραλία για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, και κοινωνικούς.
    Δεν επιτρεπεται η δημιουργια χωρων σταθμευσης επι της παραλιας,παροχθιας ζωνης ρεματων και ζωνης πλημυρας ρεματος και σε κατά περιοδους υγροτοπο. Οριοθετηση των ρεματων εστω και τμηματικη επιβαλεται, πριν από την χαραξη αιγιαλου και παραλιας από τον αρμοδιο φορεα.
    Ο Υπουργος οικονομικων να δυναται να εξαιρει πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες για τους ιδιους λογους , μετα από προταση των ΟΤΑ με θετικη γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου

    Παραγραφος .5
    ΠΡΟΤΑΣΗ_ αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα και ανηκουν στη Δημοσια Κτηση. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου ΜΟΝΟ όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 13 Φεβρουαρίου 2024, 14:49 | ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού – Συμβούλιο Θεσμικού Πλαισίου

    Εφόσον η κατά προορισμόν χρήση των παραλιών γενικά είναι η κοινή χρήση θα ήταν αναμενόμενο να ανήκουν στη δημόσια περιουσία του δημοσίου και όχι στην ιδιωτική, διότι δεν έχουν κτηθεί με τρόπους κτήσης κυριότητας ιδιωτικού δικαίου πχ αγορά, ανταλλαγή, δωρεά, αλλά λόγω του προνομίου κυριαρχίας του δημοσίου.

  • 12 Φεβρουαρίου 2024, 21:42 | Ελένη Ανδριανοπούλου

    Εξαιρετικά άστοχη θεωρώ την αλλαγή του καθεστώτος του παλαιού αιγιαλού προς το χειρότερο, όπως προτείνεται στο Άρθρο 6, 5 (επαναφέρεται το καθεστώς κυριότητας που ίσχυε υπό τον ν. 2971/2001 πριν τον ν. 4607/2019). Οι παραλίες, όπου συμπεριλαμβάνεται και ο παλαιός αιγιαλός, δεν μπορούν να βρεθούν υπό καθεστώς ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου που θα επιτρέπει πώληση, μίσθωση και χρήση. Η αποκλειστική διαχείρισή τους από την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου εγείρει θέμα συνταγματικότητας της ρύθμισης, εφόσον προσβάλλει τον εκτός συναλλαγής χαρακτήρα του παλαιού αιγιαλού. Πέραν τούτου η κεντρική διαχείριση της ΕΤΑΔ είναι ως τώρα στην πράξη εξαιρετικά αδιαφανής και δημιουργεί παραχωρήσεις πολλών στρεμμάτων αρκετά μακριά από την θάλασσα, λιμνοθαλασσών και αμμοθινών. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα στη Νάξο, σε παραλίες εντός δικτύου Νatura 2000, τον Άγιο Προκόπιο και την Πλάκα.

  • 12 Φεβρουαρίου 2024, 20:58 | Κίνηση Πολιτών Πάρου

    1η Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 4:
    Να μην καταργηθεί, όπως προτείνει το νέο σχέδιο νόμου, το άρθρο 15, παράγραφος 10 του Νόμου 2971, που όριζε ότι ο «Υπουργός Οικονομικών μπορεί να εξαιρεί, με απόφασή του, από την παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού ιδίως για λόγους επικινδυνότητας, δημόσιας ασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ιστορικής προστασίας, για λόγους κοινωνικούς και για λόγους μεγάλης τοπικής σημασίας, ύστερα από τεκμηριωμένη γνωμοδότηση του οικείου Ο.Τ.Α. ή της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας.»
    Το παραπάνω άρθρο να διατηρηθεί και να τροποποιηθεί ως εξής:
    Οι ΟΤΑ με γνωμοδότησή των 2/3 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου να προτείνουν παραλίες, που για τους παραπάνω λόγους (κοινωνικούς, μεγάλης τοπικής σημασίας, περιβαλλοντικούς κ.ά. ), να εξαιρούνται πλήρως από την παραχώρηση απλής χρήσης, παραλίες ελεύθερες από ομπρελοκαθίσματα και τα συναφή, προσβάσιμες και κοινόχρηστες.

    Στο τέλος της παραγράφουν να προστεθεί: «Εξαιρούνται από την κοινή χρήση χώροι αιγιαλού και παραλίας που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.»

    Πρόταση αλλαγής επί της παρ. 5:
    Ο παλαιός αιγιαλός και η παλαιά όχθη των μεγάλων λιμνών και των πλεύσιμων ποταμών καταγράφονται ως κοινόχρηστα. Περιέρχονται στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου όσες εκτάσεις δεν αποτελούν ενιαίο οικοσύστημα με τον Αιγιαλό και την Παραλία, δεν αποτελούν τμήμα πλημμυρικής ζώνης ρέματος ή ποταμού, δεν είναι (έστω και κατά περιόδους) υγρότοπος. Τμήματα του παλαιού αιγιαλού που συνορεύουν με απάτητες παραλίες της παρ. 2 του άρθρου 4 ανήκουν στη δημόσια κτήση, είναι ανεπίδεκτα κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και καταγράφονται ως πράγματα κοινόχρηστα.

  • 12 Φεβρουαρίου 2024, 14:40 | ΕΦΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

    Στη Δωδεκάνησο και στα νησιά Ρόδο, Κω, Λέρο, που ισχύει ο Κτηματολογικός Κανονισμός Δωδεκανήσου, παρατηρείται το φαινόμενο έκταση σε απόσταση και 250 μέτρων από την οριογραμμή του αιγιαλού να φαίνεται στους κτηματολογικούς χάρτες των Ιταλών ως ΄΄παραλία΄΄ και μάλιστα σήμερα μετά από γεωργικές εκτάσεις, από οικίες και ξενοδοχεία και ιδίως μικρά τμήματα πρώην παραλίας που έχουν απολέσει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους
    Και όμως, λόγω του άρθρου 26 του Νόμου 2971/2001, δεν μπορεί να χαρακτηριστούν ως παλαιά παραλία, όπως στην υπόλοιπη χώρα και δεν μπορούν αξιοποιηθούν.
    Παρίσταται ανάγκη στο υπό ψήφιση Σχέδιο Νόμου περί αιγιαλού να περιληφθούν διατάξεις όπως ΄΄Οι διατάξεις των παραγράφων γ΄ του άρθρου 3 και των άρθρων 5 και 6 του Νομοσχεδίου εφαρμόζονται και στη Δωδεκάνησο΄΄.

  • 11 Φεβρουαρίου 2024, 23:15 | ΝΙΚΟΣ ΚΟΝΤΑΞΑΚΗΣ

    Άρθρο 6, παρ. 6.
    Σύμφωνα με αυτή τη διάταξη, από ένα ιδιωτικό ακίνητο που βρίσκεται μεταξύ δημόσιας οδού και αιγιαλού, στο οποίο έχει ανεγερθεί κατοικία με νόμιμη άδεια και στου οποίου τον περιβάλλοντα χώρο έχουν δημιουργηθεί αυλές με εξωτερικά καθιστικά, εξωτερικές τραπεζαρίες, πισίνες και χώροι στάθμευσης, το οποίο είναι και το σύνηθες ειδικά στα τουριστικά καταλύματα και στα ξενοδοχεία, θα μπορεί οποιοσδήποτε να διέρχεται ελεύθερα, δηλαδή να διασχίζει όλους αυτούς τους χώρους και να περνάει ανάμεσα από τούς ενοίκους και τις οικογένειές τους που θα βρίσκονται εκεί.
    Με αυτή τη διάταξη:
    1) Καταργείται κάθε έννοια ιδιωτικότητας του πολίτη μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
    2) Δημιουργούνται τεράστια προβλήματα ασφάλειας, αφού οποιοσδήποτε θα μπορεί να διέρχεται από τον περιβάλλοντα χώρο μίας κατοικίας στην οποία οι πόρτες και τα παράθυρα θα είναι ανοιχτά, τα αυτοκίνητα ξεκλείδωτα και οι ένοικοι, τα παιδιά τους και τα υπάρχοντά τους θα είναι εκτεθειμένοι στις διαθέσεις των διερχομένων μέρα και νύχτα.
    3) Οι τουριστικές κατοικίες και τα ξενοδοχεία που βρίσκονται μεταξύ δημόσιας οδού και αιγιαλού απαξιώνονται βάναυσα, αφού κανένας δεν θα ενοικιάσει μία κατοικία ή ένα δωμάτιο ξενοδοχείου από το οποίο θα μπορεί να διέρχεται οποιοσδήποτε και όποτε θέλει. Αντιθέτως, οι τουριστικές κατοικίες, τα ξενοδοχεία και γενικά οι ιδιοκτησίες που βρίσκονται πίσω από το δρόμο αποκτούν μεγάλη υπεραξία, προφανώς σε βάρος των ιδιοκτησιών που βρίσκονται μπροστά από το δρόμο.
    4) Δεν λαμβάνεται υπόψη η ύπαρξη ήδη διαμορφωμένης πρόσβασης στον αιγιαλό. Με τη διάταξη αυτή, μπορεί κάποιος να απαιτήσει ελεύθερη δίοδο από μία ιδιοκτησία ενώ υπάρχει ήδη ελεύθερη πρόσβαση σε μία απόσταση max 500 μέτρα.

    Αυτή η διάταξη αντιμετωπίζει το θέμα της ελεύθερης διόδου στον αιγιαλό με μάλλον επικίνδυνο τρόπο. Θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε τουριστικές επιχειρήσεις και ιδιοκτήτες τουριστικών καταλυμάτων και επικίνδυνες προστριβές μεταξύ των επιχειρήσεων και των πολιτών, οι οποίες θα καταλήξουν μαζικά στα δικαστήρια. Καλό είναι να απαλειφθεί η §6 του άρθρου 6, και η ελεύθερη δίοδος στον αιγιαλό να νομοθετηθεί με πιο ασφαλή και δίκαιο τρόπο.

  • 7 Φεβρουαρίου 2024, 08:24 | ΔΗΜΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

    Η παράγραφος 1 δημιουργεί σοβαρό ζήτημα για τη διενέργεια ελέγχων σε χώρους της ΕΤΑΔ. Ποιος προστατεύει τους χώρους αυτούς; Ο Δήμος, η Κτηματική ή η ΕΤΑΔ;
    Στη παράγραφο 3 πρέπει να προστεθούν τα άρθρα 18 & 18Α του Ν. 2971/01 καθώς ο παρών νόμος σύμφωνα με το άρθρο 24 εχει αναλογική εφαρμογή σε Χ.Ζ.Λ.
    Η παράγραφος 5 δημιουργεί θέματα σε δημόσιους υφιστάμενους κοινόχρηστους χώρους. Έχουν εφαρμογή οι διατάξεις του Ν.5024/23 περί εξαγοράς;
    Η παράγραφος 6 δημιουργεί σοβαρά πολεοδομικά θέματα (απαλλοτριώσεων, συντελεστών δόμησης και κάλυψης, αρτιότητας οικοπέδων, τροποποίησης ΓΠΣ) και θέματα για την υποβολή πολλαπλών καταγγελιών καθώς δεν ορίζεται συγκεκριμένη απόσταση για την ικανοποίηση της συνθήκης των απαραίτητων διόδων.

  • 5 Φεβρουαρίου 2024, 20:41 | ΕΝ.Ι.Α.Δ

    Η Ένωση Ιδιοκτητών Ακινήτων Δωδεκανήσου, ως ένας κομβικός φορέας από την Κοινωνία των Πολιτών στον παραμεθόριο Νομό της Δωδεκανήσου έχει αναδείξει τους προβληματισμούς και τις αντιφάσεις, γύρω από το νομικό καθεστώς της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και όλων των δικαιωμάτων και έννομων συμφερόντων που συναθροίζονται σχετικά με αυτήν, έχει ενημερώσει σχετικά με τις κυβερνητικές ενέργειες οι οποίες εξαίρεσαν την επίλυση στις αγκυλώσεις και στις αντιφάσεις που παράγει το Κτηματολογικού Καθεστώτος που ισχύει ιστορικά στη περιοχή των Δωδεκανήσων (Ιταλικό Κανονιστικό Διάταγμα 132/1929 και διατήρησή του υπό το άρθρο 8 Ν.510/1947) σε σχετικά νομοσχέδια, και επιτρέπουν ακόμα την ύπαρξη ενός κατακτητικού κανονισμού ο οποίος έρχεται σε εμφανή σύγκρουση με το Σύνταγμα, τις αρχές και τους κανόνες του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου ιδίως, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να κινδυνεύουν 20000 ιδιοκτησίες στα νησιά μας.

    Παρότι το νομοθετικό πλαίσιο και οι προδιαγραφές της κτηματογράφησης επί ιταλοκρατίας αλλά και επί οθωμανικής κυριαρχίας στηρίζονταν ως επί το πλείστον στο δίκαιο της….. σκοπιμότητας με πλήθος από καταχρηστικές παραδοξότητες, το ελληνικό Δημόσιο από την Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην ελληνική έννομη τάξη μέχρι και σήμερα δεν φρόντισε με ειδικό θεσμικό και κανονιστικό σχεδιασμό και πλαίσιο να αποκαταστήσει των σύνολο των πλημμελειών θρέφοντας επιπρόσθετα τη διαιώνιση των πρακτικών και έννομων στρεβλώσεων.
    Η Ελληνική Πολιτεία, υιοθετώντας κατ’ αποκλειστικότητα τα Ιταλικά κεκτημένα και δεδομένα χωρίς καμία αιτιολογημένη ρυθμιστική εκτίμηση αποδέχθηκε και επικύρωσε τις προβλέψεις των διατάξεων του άρθρου 3 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου Κ.Δ. 132/1929 που όριζε τον αιγιαλό, προσαυξάνοντάς κατά δώδεκα μέτρα τα όρια της οριογραμμής του αιγιαλού, όπως ορίζουν οι διατάξεις του για τις εκτός αστικών κέντρων περιοχές, καθώς και τις θαλάσσιες παραλίες μέχρι και τα όρια πάσης ιδιοκτησίας δημόσιας ή ιδιωτικής. Μια διάταξη του κανονισμού η οποία εγείρει ερωτήματα ως προς την πραγματική της ερμηνεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τεράστιες εκτάσεις γης, με χιλιάδες ιδιοκτησίες, στην παράκτια ζώνη των νησιών, να μην κτηματογραφηθούν με την αιτιολογία πως βρίσκονταν στην ζώνη της παραλίας.

    Αξίζει ενδεικτικά να επισημανθεί πως εντελώς ανορθολογικά η απόσταση της ιδιάζουσας «δωδεκανησιακής» οριογραμμής της παραλίας, από τα πραγματικά όρια του αιγιαλού και της πραγματικής παραλίας, φτάνει ακόμα και 800 μέτρα μακριά σε κάποιες περιπτώσεις! Για να γίνει ευκόλως κατανοητό για το «ανυπόστατο» της οριογραμμής της παραλίας στα νησιά μας, να σημειώσουμε πως η οριογραμμή της Παραλίας δεν είναι προϊόν οριοθέτησης όπως προβλέπεται από το νόμο αλλά προϊόν κτηματογράφησης από κατακτητές που επι της ουσίας ορίζει τα όρια του Φυσικού Φαινομένου του Αιγιαλού με τρόπο, που όπως αναφέρει και η ΚΥΔ, είναι από τη μια μεριά η θάλασσα και από την άλλη οι ιδιοκτησίες που κατέγραψαν οι κατακτητές όπου και αν βρίσκονται αυτές, τρόπος που δεν έχει καμία περιβαλλοντική ευαισθησία συγκριτικά με τον ισχύοντα σε όλη την επικράτεια νόμο. Αντίθετα με τους σημερινούς, ισχύοντα Νόμο 2971/2001 κλπ., τα άρθρα 4 και 17 του Συντάγματος, και την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τα οποία προστατεύουν το Δικαίωμα της Ιδιοκτησίας, τις αρχές της ισότητας, της νομιμότητας και του Κράτους Δικαίου, το τοπικό αυτό Κανονιστικό Διάταγμα έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση και περιέχει στοιχεία εμφανούς αντισυνταγματικότητας.
    Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η δημιουργία πολιτών δυο ταχυτήτων σε ένα κράτος με πολλαπλές έννομες τάξεις και συσχετισμούς εντός του εθνικού και μόνο δικαίου, χωρίς να αντιμετωπίζονται οι α-συγχρονίες της ιστορίας και τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Μέχρι και σήμερα οι πολίτες της Δωδεκανήσου είναι δέσμιοι χρόνιας διοικητικής αδράνειας, λόγω της οριζόντιας διατήρησης του Κτηματολογικού Κανονισμού και της διάκρισης του έναντι των ισχυόντων νόμων, καθώς τεκμαίρονται από τις διατάξεις του, ως καταπατητές και διώκονται με διοικητικές πράξεις κατεδάφισης και υπέρογκων προστίμων που τους έχουν εξαθλιώσει οικονομικά και ψυχικά.
    Αξίζει να σημειώσουμε πως με το εν λόγω άρθρο 3 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου ΚΔ 132/1929 και την ισχύουσα τοπική νομοθεσία, εκτός των εξαιρουμένων της ιταλικής κτηματογράφησης ιδιωτικών ιδιοκτησιών, που ξεπερνούν τις 8.000 περιπτώσεις βάσει των στοιχείων της κτηματικής υπηρεσίας που κατατέθηκαν στην Βουλή τον Απρίλιο του 2019 από τον τότε βουλευτή Δωδεκανήσου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Γάκη, με την ίδια ακριβώς αιτιολογία χαρακτηρίζονται ως αυθαίρετα και κρατικά ή δημοτικά ακίνητα, ακόμα και ιστορικής σημασίας όπως πχ το μνημείο Πηγών Καλλιθέας, Έλλη κ.α., τα οποία με βάση την Ιταλική κτηματογράφηση κείνται εκτός κτηματολογικών μερίδων, και παρότι δημιουργήθηκαν από τις κατοχικές δυνάμεις, δεν κτηματογραφήθηκαν ούτε αυτά, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως η κτηματογράφηση έμεινε σκόπιμα αλυσιτελής, αλλά και πως οι κατακτητές είχαν ως πρόθεσή τους την κατά το δοκούν αξιοποίηση των παράκτιων περιοχών των νησιών, η οποία εξαιτίας του Β Παγκοσμίου Πολέμου δεν ολοκληρώθηκε.

    Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ότι αυτά ακριβώς τα «αυθαίρετα» ιστορικής σημασίας μνημεία, σε συνδυασμό με τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις των νησιών μας, που πλήττονται από το πρόβλημα, συνετέλεσαν στην τουριστική ανάπτυξη των νησιών και στην επί δεκαετίες αύξηση του τουριστικού ΑΕΠ της χώρας μας επιβιώνοντας σε έναν κυκεώνα φθοράς και αφθαρσίας. Η εν λόγω διάκριση στην διαδικασία οριοθέτησης του αιγιαλού και της παραλίας έχει ως αποτέλεσμα την εξαίρεση ιδιοκτητών αλλά και τον φραγμό σε μεγάλες επενδύσεις αειφόρου [3] ανάπτυξης, πράσινων επενδύσεων, λιμενικών έργων κ.α. που ματαιώνονται λόγω του τοπικού αυτού καθεστώτος.
    Οι ιδιαιτερότητες της απόδειξης του εμπράγματου δικαιώματος των ιδιοκτητών λόγω των οθωμανικών ιδιαιτεροτήτων μούλκ, αρζί μιρι, τεσσαρούφ κλπ.(εν έτη 2022) και η αντίστοιχη η έλλειψη νομοθετικού πλαισίου που να αποκαθιστά και να αντιστοιχεί ευθέως τα σύγχρονα περιουσιακά και ιδιοκτησιακά δικαιώματα αποτελεί τροχοπέδη στις εγγραφές ιδιοκτησιών στον ενιαίο φορέα, που με βάση την ισχύουσα νομοθεσία δεν δύναται να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των ιδιοκτησιών, με αποτέλεσμα χιλιάδες προσφυγές των ιδιοκτητών στα διοικητικά δικαστήρια για την ανάγκη απόδειξης των αυτονόητων κ.α

    Προς την κατεύθυνση ευρέσεως μιας εφαρμόσιμης και αποτελεσματικής λύσης απευθυνθήκαμε στον διακεκριμένο Έλληνα Συνταγματολόγο Καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και μεταξύ άλλων πρώην Αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, πρώην υπουργό Οικονομικών, Εξωτερικών και Δικαιοσύνης κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, από οποίο και ζητήσαμε επιστημονική Γνωμοδότηση-Μελέτη σχετικά με την αντισυνταγματικότητα των οικείων διατάξεων του Κτηματολογικού Κανονισμού, ιδίως επί του ειδικού καθεστώτος επί του Αιγιαλού και της Παράλιας.
    Ο Καθηγητής κ. Ευάγγελος Βενιζέλος στη μελέτη που μας παρέδωσε και με την παρούσα επιστολή σας επισυνάπτουμε, τεκμηρίωσε ευθέως την αντισυνταγματικότητα του άρθρου 3 του Κ.Δ. 132/1929 με αδιάσειστα στοιχεία βασισμένα στο Ελληνικό Σύνταγμα, τις Ευρωπαϊκές και Διεθνής συνθήκες, τους νόμους αλλά και τη σχετική νομολογία του ΣτΕ Όπως αταλάντευτα προκύπτει, το άρθρο 3 Κ.Δ. 132/1929 είναι αντισυνταγματικό για πολλούς λόγους αλλά κυρίως επειδή αντιστρατεύεται την αρχή της ισότητας και της αναλογικότητας του άρθρου 4 παρ. 1 και του άρθρου 25 παρ. 3 του Συντάγματος αντίστοιχα. Για αυτό και κρίνεται επιτακτική η ρητή ενοποίηση της νομοθεσίας περί οριοθέτησης του αιγιαλού ώστε να εφαρμόζεται ενιαία σε όλη την επικράτεια ο τρόπος καθορισμού του αιγιαλού που προβλέπεται στο άρθρο 1 του Ν. 2971/2001.

    Έχοντας ως ισχυρό τεκμήριο την Γνωμοδότηση του κ Βενιζέλου ξεκινήσαμε την ενημέρωση προς πάσα πολιτική κατεύθυνση με δεκάδες επιστολές και τηλεδιασκέψεις για την εξεύρεση μιας δίκαιης και Συνταγματικώς ανεκτής λύσης αφού οι πολιτικές Δυνάμεις στο Σύνολο τους είχαν διαπιστώσει το δίκαιο αίτημα μας.
    Μετά από συνεχείς προσπάθειες η Γενική Γραμματεία κοινοβουλευτικών Θεμάτων διέταξε την σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για την μετάπτωση των Κτηματολογίων στο Κτηματολόγιο ΑΕ, και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η αιτιολογική της έκθεση για τον Ιταλικό Κανονισμό «..Μάλιστα, ο τελευταίος περιλαμβάνει ειδικές διατάξεις ουσιαστικού δικαίου που εισάγουν αποκλίσεις από τα γενικά ισχύοντα στη λοιπή επικράτεια, όπως διατάξεις για την κτήση κυριότητας με χρησικτησία (κτητική παραγραφή). Σκοπός της αξιολογούμενης ρύθμισης είναι η κατάργηση του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου και η ένταξη των παραπάνω περιοχών στο σύστημα του Εθνικού Κτηματολογίου», έκθεση η οποία τεκμηριώνει τις θέσεις μας καθώς γίνεται η ευθεία παραδοχή των διακρίσεων που υφίστανται.
    Κατά την ανάρτηση της διαβούλευσης έγινε αντιληπτό στην τοπική κοινωνία πως αναφορικά με την επίλυση του ζητήματος, δεν είχε προβλεφθεί απολύτως τίποτα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τα σχόλια που έγιναν από τους πολίτες επι της διαβούλευσης που επι της ουσίας εξέφρασαν την δυσαρέσκεια τους ως προς την αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος.
    Η Ένωση μας εξακολούθησε να «μάχεται» και αφού κατά την πρώτη ανάγνωση του νομοσχεδίου τέθηκαν ερωτήματα αναφορικά με την εν νέου εξαίρεση από το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και από τους εισηγητές της Κυβέρνησης, κλήθηκε κατά την δεύτερη συνεδρίαση και στην ακρόαση των φορέων να καταθέσει τις θέσεις της.
    Κατά την διαδικασία, όπως έχουν καταγραφεί στα πρακτικά της Βουλης, πέραν της δικής μας θέσης, το σύνολο των φορέων που κλήθηκαν όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Ρόδου, το Τεχνικό Επιμελητήριο, το Οικονομικό Επιμελητήριο και άλλοι, αναγνώρισαν την ύπαρξη του ζητήματος και του δίκαιου αιτήματος μας και τέθηκαν υπέρ μιας τροποποίησης του υφιστάμενου νομικού πλαισίου που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε στο Νομοσχέδιο της Μετάπτωσης με την επίκληση πως ήταν αρμοδιότητα του Υπ. Οικονομικών.

    Μετά τις συνεχείς αναβολές του Υπουργείου Οικονομικών και την εκ νέου εξαίρεσή της νομοθετικής ρύθμισης, αναφορικά με την τροποποίηση του νόμου 2971/2001 και ειδικότερα του άρθρου 26 «Καθεστώς Δωδεκανήσου» σε συνδυασμό με την εξαίρεση πρόβλεψης στο προηγούμενο νομοσχέδιο της Μετάπτωσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης, καθημερινά τα μέλη μας αιτούνται την κατάθεση μαζικών αγωγών στο ΣτΕ για την δημιουργία νομολογίας επι του θέματος στην Βάση της Γνωμοδότησης του κυρίου Βενιζέλου.
    Ας μην αγνοεί το Υπουργείο Οικονομικών πως ο «κίνδυνος» να γίνουν δεκτοί οι ισχυρισμοί μας στο ΣτΕ είναι εξαιρετικά υπαρκτός. Το γεγονός αυτό και η πιθανή νομολογία θα οδηγήσει χιλιάδες των Ιδιοκτητών να ασκήσουν τα νόμιμα δικαιώματα τους για την επιστροφή των χρημάτων που εσφαλμένα αναγκάστηκαν να πληρώσουν ως πρόστιμα αυθαίρετης χρήσης, την ζημία που επήλθε από αυτό (καμία δυνατότητα για Φ. Ενημερότητες) αλλά και πιθανές αποζημιώσεις για ακίνητα που κατεδαφίστηκαν άδικα στη βάση των διατάξεων της Εθνικής Νομοθεσίας. Μπορούμε όλοι να διανοηθούμε το μέγεθος της Οικονομικής ζημίας του Δημοσίου αλλά και την πολιτική δυσπιστία προς την κυβέρνηση.

    Δυστυχώς και αυτή τη φορά το Υπουργείο Οικονομικών είναι κατώτερο των περιστάσεων εξαιρώντας εκ νέου την τροποποίηση του σχετικού άρθρου.

    Κύριε Υπουργέ είναι επιτακτική ανάγκη, εντός του νομοσχεδίου αυτού να εισαχθούν οι διατάξεις που έλαβαν εντολή διακεκριμένοι νομικοί απο την Περιφεριακή Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων και θα καταθέσουν εντός του μηνός Φεβρουαρίου, ώστε να επέλθει η επίλυση της ιστορικής αδικίας που ταλανίζει τα νησιά μας και τοποθετεί εσφαλμένα χιλιάδες ιδιοκτήτες εντός ανυπόστατων ορίων του Αιγιαλού και της Παραλίας αφαιρώντας απο αυτούς το δικαίωμα της απόδειξης των εμπράγματων δικαιωμάτων τους και παράλληλα τους διώκει με πράξεις Διοικητικής αποβολής και κατεδάφισης ενώ βρίσκονται εκτός των ορίων του Αιγιαλού – Παραλίας όπως αυτά ορίζονται απο τον ισχύοντα σε όλη την επικράτεια Νόμο.

  • 5 Φεβρουαρίου 2024, 18:45 | Δημόσιες παραλίες Αττικής

    Πώς ο νομοθέτης καθορίζει και προστατεύει την ελέυθερη πρόσβαση σε παραλία σε περίπτωση που φράζεται/ εμποδίεζεται ή υποθμίζεται ποιοτικά από 1) ιδιωτικές οικίες 2) ιδιωτικές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις 3)πάσης φύσεως ιδιωτικές περιουσίες;

  • 4 Φεβρουαρίου 2024, 15:25 | ΓΙΑΝΝΗΣ

    Σύμφωνα με το άρθρο αυτό για άλλη μία φορά «»»Ο παλαιός αιγιαλός ………… ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου»»» δηλαδή έγινε όπως πριν αρκετά χρόνια …. Δημόσιο ακίνητο….
    Άρα εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν5024/23 περί εξαγοράς του. ???

  • 3 Φεβρουαρίου 2024, 15:34 | Ε. ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

    Άρθρο 6, §6. Η διάταξη αυτή θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και προστριβές:

    1. Όπως είναι διατυπωμένη η διάταξη- κάθε ακίνητο που είναι στη γραμμή της παραλίας θα πρέπει να παρέχει «ελεύθερη δίοδο» δηλαδή δρόμο για τα πίσω ακίνητα ανεξάρτητα αν έχουν πρόσβαση από ήδη διαμορφωμένους παρακείμενους δρόμους.

    2. Αυξομειώνει τις αξίες των ακινήτων. Το ακίνητο που είναι στη γραμμή της παραλίας χάνει την ιδιωτικότητά του και αντίστοιχα απομειώνεται η αξία του, ενώ το πίσω αποκτά απρόσμενη υπεραξία με την άμεση πρόσβαση στην παραλία. Είναι σαν να υποχρεώνεται ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που «βλέπει» στη λεωφόρο να ανοίξει δίοδο μέσα από το σαλόνι του, στο διαμέρισμα που «βλέπει» στον πίσω δρόμο ή στον ακάλυπτο, να βγεί στην μπροστινή βεράντα.

    3. Οι παραλιακοί δρόμοι που υπάρχουν ανάμεσα στους αιγιαλούς και τις ιδιοκτησίες σχεδόν πουθενά δεν είναι χαρακτηρισμένοι. Στις Κυκλάδες π.χ. μόνο στα 17 πιο μεγάλα νησιά, υπάρχουν από ένας μέχρι εννιά χαρακτηρισμένοι επαρχιακοί δρόμοι με το Ν. 3155/55. Πέρα από αυτούς υπάρχουν τα τελευταία χρόνια χαρακτηρισμοί για περιορισμένο αριθμό δρόμων κυρίως για να προσδιοριστούν ως κύριες δημοτικοί δρόμοι, σύνδεσης των οικισμών.

    4. Η §6 του άρθρου 6 μνημονεύει τα άρθρα 2, 3 και 4 του ν. 3155/1955 (Α΄ 63) και του άρθρου 1 του π.δ. 347/1993 (Α΄ 146) για τον προσδιορισμό της δημόσιας οδού. Όμως κατά το ΣτΕ κοινόχρηστοι δρόμοι είναι οι νομίμως υφιστάμενοι.

    5. Έρχεται σε αντίθεση με ισχύουσες διατάξεις (ΠΔ-236/84 (ΦΕΚ-95/Α/22-6-84)
    Για τις περιφράξεις γηπέδων μέσα σε ζώνη πλάτους 500 μέτρων από την ακτή σύμφωνα με το Αρθ-23 παρ.1 του Ν-1337/83.

    6. Πως θα υλοποιηθεί η δίοδος μέσα από μιά τουριστική ή μια βιομηχανική εγκατάσταση; Τι θα γίνει με την ασφάλεια των παραπάνω εγκαταστάσεων; Ποιος θα επιβαρυνθεί το κόστος;

    Μετά τα παραπάνω είναι προφανές πως αυτή η γενική διάταξη μόνο προβλήματα αναμένεται να δημιουργήσει και μεγάλο – περιττό φόρτο στα δικαστήρια. Καλό είναι να απαλειφθεί η §6 του άρθρου 6.

  • 2 Φεβρουαρίου 2024, 13:36 | Ο. ΜΕΣΟΧΩΡΙΤΗΣ

    Το άρθρο 14 (περί παραχώρησης αιγιαλού, παραλίας για την εκτέλεση έργων) του ν.2971/01 όπως τροποποιήθηκε με το Άρθρο 33 του ν.4607/19 έχει δημιουργήσει ασάφειες σε δύο κυρίως θέματα.

    1ο Αν συμπεριλαμβάνονται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι ξενοδοχειακές μονάδες. Οι υπηρεσιακοί του υπουργείου Οικονομικών της Γενικής Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα επί αυτού και σε πολλές περιπτώσεις απαντούν αρνητικά, οτι δηλαδή ΔΕΝ εννοούνται οι ξενοδοχειακές μονάδες.

    2ο Αν με τον όρο ανάπλαση παραλίας εννοούνται και τα προσαμμωτικά έργα.

    Είναι προφανές, κατα την άποψη μου, οτι για το 1ο εννοούνται οι ξενοδοχειακές μονάδες και για το 2ο τα προσαμμωτικά έργα. Ανάπλαση παραλίας ΕΙΝΑΙ τα προσαμμωτικά έργα.

    Όλα αυτά τα περιέγραφε με σαφήνεια το άρθρο 14 του ν.2971/01. Παραθέτω την παράγραφο (ε) αυτού
    “…..για προσαμμωτικά έργα ή έργα ανάπλασης απο το Δημόσιο, Ν.Π.Δ.Δ. ή απο ξενοδοχειακές τουριστικές μονάδες στο χώρο που βρίσκεται μπροστά απο αυτές”.

    Η επαναφορά αυτού του άρθρου θα λύσει τις ασάφεις της διάταξης που τον αντικατέστησε.

  • 2 Φεβρουαρίου 2024, 11:14 | Γιάννης Παπάς

    Αρθρο 6 , παράγραφος 6.Πρέπει να διευκρινιστεί με σαφή τρόπο η έκφραση «παρέχουν ελεύθερη δίοδο για την ακώλυτη και ασφαλή πρόσβαση στον αιγιαλό», να προσδιοριστεί η αρμοδιότητα για τον έλεγχο, οι κυρώσεις σε περίπτωση μη συμμόρφωσης και τέλος να ορίζεται ότι αυτά υπερισχύουν έναντι κάθε άλλης διάταξης γιατί διαφορετικά δεν θα λειτουργήσει.

  • 1 Φεβρουαρίου 2024, 16:34 | philkosm

    Με την υπάρχουσα γενική διατύπωση «παραχώρηση απλής χρήσης αιγιαλού και παραλίας» του άρθρου 1, δεν φαίνεται να εξαιρούνται στο υπο διαβούλευση νομοσχέδιο, οι περιοχές του αιγιαλού και παραλίας που βρίσκονται εντός Χερσαίας Ζώνης Λιμένα, περιοχές που είναι αρμοδιότητας ως προς τη διαχείρηση και τις παραχωρήσεις, τα τοπικά Δημοτικά Λιμενικά Ταμεία.

  • 1 Φεβρουαρίου 2024, 11:11 | DIMITRIOU D.

    Άρθρο 6, παρ.1:
    – Οι περιορισμοί (όχι υπέρβαση κατάληψης, όχι αυθαίρετα έργα) που προβλέπονται στον αιγιαλο (και τυχόν κοινόχρηστη παραλία) να αναφέρεται ρητά ότι ισχύουν και στις κοινόχρηστες ζώνες αιγιαλού-παραλίας -τουριστικά δημοσια κτήματα που διαχειρίζεται η ΕΤΑΔ η οποία θα πρέπει να ενημερώσει τo Δημόσιο για λήψη μέτρων προστασίας έαν διαπιστώσει υπέρβαση κατάληψης ή κατασκευή αυθαίρετων έργων. Εάν ενημερωθεί η Κτηματική για υπερβάσεις-αυθαίρετα έργα από καταγγελία τότε θα πρέπει να πάρει την έγγραφη έγκριση της ΕΤΑΔ για τη λήψη μέτρων προστασίας , κατά αναλογία υπάρχοντος άρθρου για τις χερσαίες ζώνες λιμένα μετά την τροποποίηση του νόμου το 2019.
    – Να μην αλλάξουν οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί και είναι σε ισχύ γιατί θα δημιουργηθούν αρκετά προβλήματα.

  • 1 Φεβρουαρίου 2024, 11:39 | Κείος

    Αρθρο 6 , παραγραφος 6. Δηλαδη ο ιδιοκτητης του ακινητου που βρισκεται αναμεσα στη ζωνη αιγιαλου και το δημοσιο δρομο, απαγορευεται να περιφραξει το ακινητο του ? Κι αν ειναι ηδη περιφραγμενο οφειλει να γκρεμισει την περιφραξη προκειμενου να δυναται οποιοσδηποτε να διασχισει το ακινητο του προκειμενου να φθασει στην παραλια ?

  • 1 Φεβρουαρίου 2024, 10:38 | ΚΑΣΛΙΔΗΣ Δ.

    άρθρο 6, παραγρ. 1:
    Ν προστεθεί «»..και προστατεύει.» . Δεν μπορει η Εταιρεία Ακινητων του Δημοσίου να κανει τα στραβα μάτια σε καθε παρανομία που γίνεται στα τουριστικα ακινητα…

  • 1 Φεβρουαρίου 2024, 10:41 | ΚΑΣΛΙΔΗΣ Δ.

    Πως περιμενετε να προστατευθεί ο αιγιαλος με τους ελαχιστους υπαλληλους που διαθετει καθε Κτηματική ή με τις τεραστιες περιοχές αρμοδιότητας που έχει η καθε μία; Aφου δεν κανετε προσληψεις δωστε αρμοδιότητες σε άλλες υπηρεσιες του Δημοσίου. Φιλος υπαλληλου κτηματικης επαρχίας.

Σχόλια