1. Στην παρ. 1 του άρθρου 19 του π.δ. 237/1986 (Α’ 110), περί υποχρεώσεων του Επικουρικού Κεφαλαίου, επέρχονται οι εξής τροποποιήσεις: α) στην περ. β): αα) στο τέλος του πρώτου εδαφίου προστίθεται η φράση «ή το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση ακινησίας, σύμφωνα με το άρθρο 22 του ν. 2367/1953 (Α΄ 82)», αβ) στο δεύτερο εδάφιο προστίθενται οι λέξεις «ή τη σωματική βλάβη», β) η περ. γ) αντικαθίσταται, γ) επέρχονται νομοτεχνικές βελτιώσεις και η παρ. 1 διαμορφώνεται ως εξής:
«1. Το Επικουρικό Κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να καταβάλει στα πρόσωπα που ζημιώθηκαν την κατά την παρ. 2 αποζημίωση λόγω θανάτωσης ή σωματικών βλαβών ή υλικών ζημιών από αυτοκινητιστικά ατυχήματα όταν:
α) Αυτός που υπέχει ευθύνη παραμένει άγνωστος. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν υπάρχει υποχρέωση αποζημίωσης λόγω υλικών ζημιών, εκτός αν προκλήθηκαν συγχρόνως και σωματικές βλάβες που απαιτούν νοσοκομειακή περίθαλψη, εφόσον έχει επιληφθεί αστυνομική αρχή και η περίθαλψη αυτή διήρκησε τουλάχιστον για χρονικό διάστημα πέντε ημερών σε δημόσιο νοσοκομείο ή ιδιωτικό θεραπευτήριο.
β) Το ατύχημα προήλθε από αυτοκίνητο ως προς το οποίο δεν έχει εκπληρωθεί η κατά το άρθρο 2 υποχρέωση ή το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση ακινησίας, σύμφωνα με το άρθρο 22 του ν. 2367/1953 (Α΄ 82).
Εξαιρούνται της αποζημίωσης τα πρόσωπα που επιβιβάστηκαν με τη θέλησή τους στο όχημα που προκάλεσε την ζημία ή τη σωματική βλάβη, εφόσον το Επικουρικό Κεφάλαιο αποδείξει ότι γνώριζαν ότι το όχημα δεν ήταν ασφαλισμένο.
γ) Η ασφαλιστική επιχείρηση τέθηκε σε ασφαλιστική εκκαθάριση, με την επιφύλαξη των οριζόμενων στα άρθρα 19α και 19β του παρόντος.
δ) Το ατύχημα προήλθε από ορισμένους τύπους οχημάτων ή ορισμένα οχήματα με ειδική πινακίδα κυκλοφορίας και των οποίων η ευθύνη δεν είχε καλυφθεί σύμφωνα με το άρθρο 2 του παρόντος. Στην περίπτωση αυτή, το Επικουρικό Κεφάλαιο, το οποίο αποζημίωσε ζημία που προκλήθηκε από όχημα ειδικού τύπου ή με ειδική πινακίδα κυκλοφορίας άλλου κράτους μέλους, έχει δικαίωμα αναγωγής κατά του αντίστοιχου Επικουρικού Κεφαλαίου του τόπου συνήθους στάθμευσης του οχήματος.».
2. Στην παρ. 3 του άρθρου 19 του π.δ. 237/1986 επέρχονται οι εξής τροποποιήσεις: α) στο πρώτο εδάφιο επέρχεται νομοτεχνική βελτίωση, β) τα εδάφια δεύτερο και τρίτο αντικαθίστανται και η παρ. 3 διαμορφώνεται ως εξής:
«3. Στις περιπτώσεις της παρ. 1 το ζημιωθέν πρόσωπο έχει ιδία αξίωση κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου, όχι όμως και κατά των μελών αυτού.
Το Επικουρικό Κεφάλαιο με βάση τις πληροφορίες που ζητεί και λαμβάνει από τον ζημιωθέντα υποχρεούται να δίδει αιτιολογημένη απάντηση σχετικά με την καταβολή ή μη αποζημίωσης.
Ωστόσο, το Επικουρικό Κεφάλαιο καταβάλλει την αποζημίωση χωρίς να απαιτείται ο ζημιωθείς να αποδείξει ότι το υπαίτιο νομικό ή φυσικό πρόσωπο αδυνατεί ή αρνείται να πληρώσει.».
3. Στο τρίτο εδάφιο της παρ. 5 του άρθρου 19 του π.δ. 237/1986, α) ο όρος «θύμα» αντικαθίσταται από τον όρο «ζημιωθέντα», β) η φράση «σε πρώτη φάση να αποζημιώσει το θύμα» αντικαθίσταται από τη φράση «χωρίς καθυστέρηση να καταβάλει την αποζημίωση» και η παρ. 5 διαμορφώνεται ως εξής:
«5. Η Αποζημίωση του Επικουρικού Κεφαλαίου περιορίζεται στη συμπλήρωση του ποσού που υποχρεούται να καταβάλει ασφαλιστικό Ταμείο ή άλλος οργανισμός κοινωνικής ασφάλισης για την αυτή αιτία στον ζημιωθέντα (84/5/ΕΟΚ άρθρο 1 παρ. 4 εδ. α΄).
Το προηγούμενο εδάφιο δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που το Ελληνικό Γραφείο Διεθνούς Ασφάλισης καταβάλλει αποζημιώσεις σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος σε αλλοδαπά Γραφεία Διεθνούς Ασφαλίσεως για ατυχήματα που συμβαίνουν εκτός Ελλάδος.
Σε περίπτωση διαφοράς μεταξύ του Επικουρικού Κεφαλαίου και του ασφαλιστή αστικής ευθύνης για το ποιος πρέπει να αποζημιώσει τον ζημιωθέντα για σωματικές βλάβες που προκαλούνται από όχημα αγνώστων στοιχείων ή για υλικές ζημιές και σωματικές βλάβες ανασφάλιστου οχήματος, το Επικουρικό Κεφάλαιο υποχρεούται χωρίς καθυστέρηση να καταβάλει την αποζημίωση.
Αν τελικά αποφασισθεί ότι ο ασφαλιστής αστικής ευθύνης θα έπρεπε να έχει καταβάλει την αποζημίωση εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, ο ασφαλιστής αστικής ευθύνης θα επιστρέψει το οφειλόμενο ποσό οτο Επικουρικό Κεφάλαιο που την κατέβαλε. (90/232/ΕΟΚ αριθ. 4).».