1. Η περ. β΄ της παραγράφου 6 του άρθρου 65 του ν. 4172/2013 τροποποιείται ως εξής:
«β) υπόκειται σε φόρο επί των κερδών ή των εισοδημάτων ή του κεφαλαίου, του οποίου ο συντελεστής είναι ίσος ή κατώτερος από το εξήντα τοις εκατό (60%) του συντελεστή φορολογίας νομικών προσώπων και νομικών οντοτήτων που θα οφειλόταν σύμφωνα με τις διατάξεις της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας, εάν ήταν φορολογικός κάτοικος ή διατηρούσε μόνιμη εγκατάσταση κατά την έννοια του άρθρου 6 του Κ.Φ.Ε. στην Ελλάδα.»
2. Η διάταξη της παρ. 1 του παρόντος εφαρμόζεται από 1.1.2020 και μετά.
Αύξηση του ποσοστού από 50% σε 60%, επί του οποίου υπολογίζεται ο συντελεστής φόρου για τον χαρακτηρισμό κρατών με προνομιακό φορολογικό καθεστώς. Με αυτόν τον τρόπο δεν επέρχονται ουσιαστικές μεταβολές στα κράτη τα οποία χαρακτηρίζονται «κράτη με προνομιακό φορολογικό καθεστώς» από την μείωση του συντελεστή φορολογίας των νομικών προσώπων από το 29% στο 24%.
Όπως ήδη επεσήμαναν και άλλοι σχολιαστές, κάπου «ξεχάστηκε» η εξαγγελία για συντελεστή 20% στις εταιρίες. Βασική εξαγγελία και του πρωθυπουργού δεν του αρέσει να μην υλοποιεί τις εξαγγελίες του.
Νομίζω ότι η αιτία για την όχι αθώα αυτή παράλειψη είναι η εξής:
Αν περάσει η διάταξη για 20%, τότε ceteris paribus η Κύπρος γίνεται σαφέστατα χώρα ΧΩΡΙΣ προνομιακό καθεστώς υπό τη σημερινή διατύπωση του άρθρου 65 παρ. 6 ν. 4172/2013, που προϋποθέτει η άλλη χώρα να έχει συντελεστή ίσο ή χαμηλότερο με το 50% του ελληνικού. Η Κύπρος με 12,5% θα ήταν στο 62,5%, ενώ η Βουλγαρία θα ήταν οριακά στο 50% και πάντως θα παρέμενε χώρα με προνομιακό καθεστώς.
Αυτό δεν διέλαθε της προσοχής των συντακτών και γι’ αυτό φαίνεται ότι στο άρθρο 23 του νόμου προβλέπουν αύξηση του κριτηρίου του προνομιακού καθεστώτος από το 50% στο 60%.
Όμως, ακόμη και με το 60%, η Κύπρος παραμένει χώρα με μη προνομιακό καθεστώς, ενώ η Βουλγαρία και με το 50% παρέμενε χώρα με προνομιακό.
Κατ’ εμέ λοιπόν η μη ανακοίνωση του 20% οφείλεται στο ότι οι συντάκτες του νομοσχεδίου δεν θέλουν να πάψει να θεωρείται η Κύπρος χώρα με προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
Μην τυχόν και γίνουμε κι εμείς χώρα με ευνοϊκή φορολογία που να θέλει να επενδύσει ο καθένας και να μην ψάχνουν οι άνθρωποι στην Κύπρο ή στην Βουλγαρία. Αμέσως να το ακυρώσουμε.
Σκεφτείτε όμως, αγαπητοί συντάκτες του νομοσχεδίου ότι:
α) εκθέτετε τον πρωθυπουργό που το υποσχέθηκε,
β) δεν μπορείτε να κρατάτε φυλακισμένους τους Έλληνες. Ή θα μειωθεί η φορολογία και θα γίνουμε συγκρίσιμοι με τα άλλα κράτη της περιοχής ή δεν θα μειωθεί και ζήτω που καήκαμε όλοι μας. Κι εμείς κι εσείς.
γ) Δεν πρέπει να αλλάζετε τον ορισμό του προνομιακού φορολογικού καθεστώτος μόνο και μόνο για να βασανίζετε τον κόσμο και να τον αφήνετε σε αβεβαιότητα. Και:
δ) Μάλλον θέλετε να μείνουμε για πάντα χώρα με υψηλή φορολογία.
Κρίμα που η προσπάθεια ξεκίνησε φιλόδοξα και η ουσιαστική φοροαπαλλαγή τείνει να ακυρωθεί με διάφορους τρόπους.
Σχετικά με την αύξηση από 50% σε 60% του κριτηρίου σχετικά με τα κράτη με προνομιακό φορολογικό καθεστώς (Άρθρο 23 του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου), η αύξηση αυτή σε μια χώρα με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές σε σύγκριση με άλλα κράτη μέλη, το 60% φαντάζει παράλογο.
Θα πρέπει δε να αποσαφηνιστεί εάν θα λαμβάνεται υπόψιν ο γενικός φορολογικός συντελεστής (24%) ή αν θα λαμβάνεται υπόψιν και ο συντελεστής των τυχών εξαιρέσεων (πχ οι Τράπεζες θα συνεχίσουν να έχουν 29%). Η εν λόγω αύξηση από 50% σε 60%, πρακτικά σε μια Τράπεζα θα οδηγεί σε ακρότητες, αφού θα θεωρεί τον συντελεστή φορολόγησης 17.4% ως προνομιακό και συνεπώς θα δημιουργεί θέματα ως προς τις συναλλαγές με όλα τα Βαλκάνια αλλά και διάφορες άλλες (ακόμη και Ευρωπαϊκές) χώρες, δεδομένου ότι υπάρχει τάση μείωσης φορολογικών συντελεστών (στο Ηνωμένο Βασίλειο, κατά τον προϋπολογισμό του 2016, είχε προβλεφθεί μείωση στο 17% για το έτος που ξεκινά στις 1/4/2020).
Αλλά ακόμη και το 60% του (νέου) γενικού συντελεστή 24%, που καταλήγει σε κριτήριο προνομιακού καθεστώτος 14.4% είναι υπερβολικό. Υπάρχει διαφορά μεταξύ «προνομιακού φορολογικού καθεστώτος» και της επιλογής μιας χώρας να προσφέρει ένα ανταγωνιστικό φορολογικό σύστημα ώστε να προσελκύσει υγιείς επενδύσεις, και γενικά μια χώρα που ορίζει φορολογικό συντελεστή κοντά στο 15% για εταιρείες με ουσιαστική οικονομική δραστηριότητα δεν θεωρείται στη βιβλιογραφία ότι έχει «προνομιακό φορολογικό καθεστώς».
Δεν γίνεται λοιπόν κατανοητή η παράλογη αύξηση του κριτηρίου από 50% σε 60% από μια χώρα που έχει ήδη πολύ υψηλό φορολογικό συντελεστή σε σχέση με το περιβάλλον της.