1. Η πτωχευτική περιουσία περιλαμβάνει το σύνολο της περιουσίας που ανήκει στον οφειλέτη κατά την κήρυξη της πτώχευσης, οπουδήποτε και αν βρίσκεται.
2. Με την επιφύλαξη της παρ. 3, από την κήρυξη της πτώχευσης μέχρι την απαλλαγή του πτωχού, ανήκει στην πτωχευτική περιουσία το μέρος του ετησίου εισοδήματός του που υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης. Εντός τριάντα (30) ημερών από την παρέλευση της προθεσμίας αναγγελίας των απαιτήσεων κατά το άρθρο 81, ο σύνδικος υποβάλλει στον εισηγητή, με κοινοποίηση στον οφειλέτη, σχέδιο περιοδικών πληρωμών για την εφαρμογή της διάταξης του πρώτου εδαφίου της παρούσας. Εντός προθεσμίας δέκα (10) ημερών από την κοινοποίηση, ο οφειλέτης μπορεί να εκθέσει τις απόψεις του επί του σχεδίου περιοδικών πληρωμών, καταθέτοντας σημείωμα με συνημμένα τα σχετικά έγγραφα. Ο εισηγητής, με αιτιολογημένη διάταξή του, αποφασίζει περί της αποδοχής ή μη, εν όλω ή εν μέρει, του σχεδίου περιοδικών πληρωμών. Εγκεκριμένο σχέδιο πληρωμών εφαρμόζεται αναδρομικά από την ημερομηνία κήρυξης της πτώχευσης.
3. Σε περίπτωση που μετά από αίτηση του πτωχού το πτωχευτικό δικαστήριο διαπιστώσει ότι η πτωχευτική περιουσία περιλαμβάνει την κύρια κατοικία του πτωχού ή/και άλλα πάγια περιουσιακά του στοιχεία που υπερβαίνουν σε αξία το 10% των συνολικών του υποχρεώσεων, εφόσον η ελάχιστη αξία τους δεν υπολείπεται των εκατό χιλιάδων (100.000) Ευρώ, εκτός από αυτά που έχουν αποκτηθεί στην διάρκεια των δώδεκα (12) μηνών που προηγούνται της υποβολής της αίτησης πτώχευσης, τα ετήσια εισοδήματά του εξαιρούνται της πτωχευτικής περιουσίας ανεξαρτήτως ύψους. Στην περίπτωση αυτή εφαρμόζεται η παρ. 2 του άρθρου 103 ενώ προσφυγή πιστωτή κατά της απαλλαγής μπορεί να ασκηθεί και με παρέμβαση στην δίκη της παρούσας.
4. Σε περίπτωση ουσιώδους μεταβολής του εισοδήματος του οφειλέτη, τότε με αίτησή δική του ή του συνδίκου ο εισηγητής, με διάταξή του, δύναται να μεταβάλει τους όρους του σχεδίου περιοδικών πληρωμών για να ληφθούν υπόψη οι ουσιώδεις μεταβολές του εισοδήματος. Τεκμαίρεται ουσιώδης η μεταβολή που υπερβαίνει το ποσοστό 35%.
5. Οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης προσδιορίζονται σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 73 του ν. 4389/2016. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, ύστερα από εισήγηση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, μπορεί να ορίζεται άλλη μέθοδος προσδιορισμού των εύλογων δαπανών διαβίωσης του οφειλέτη. Με όμοια απόφαση ορίζονται η μέθοδος προσδιορισμού όταν ο πτωχός υπάγεται στις διατάξεις της παρ. 3, η σχετική διαδικασία, καθώς και κάθε σχετικό θέμα και ειδική λεπτομέρεια.
6. Δεν ανήκουν στην πτωχευτική περιουσία τα κατά το κοινό δικονομικό δίκαιο ή άλλες διατάξεις ακατάσχετα ή εξαιρούμενα με ειδικές διατάξεις νόμων περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη. Στην πτωχευτική περιουσία περιλαμβάνεται κάθε ακίνητο ιδιοκτησίας του οφειλέτη το οποίο έτυχε τυχόν προστασίας με απόφαση δικαστηρίου κατ’ εφαρμογή του ν. 3869/2010.
7. Στην πτωχευτική περιουσία ανήκουν τα λογιστικά αρχεία (βιβλία) του οφειλέτη που αφορούν την επιχείρηση του. Η υποχρέωση διατήρησης τους, σύμφωνα με το νόμο, δεν θίγεται.
8. Εάν μεταξύ των συζύγων ισχύει το σύστημα κοινοκτημοσύνης, η κοινή περιουσία καταλαμβάνεται από την πτωχευτική απαλλοτρίωση ως χωριστή περιουσία και από αυτήν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις που προβλέπονται στα άρθρα 1408 – 1409 ΑΚ και υπό τις προϋποθέσεις των διατάξεων αυτών.
9. Στην πτωχευτική περιουσία δεν περιλαμβάνεται η περιουσία που αποκτά ο οφειλέτης μετά την κήρυξη της πτώχευσης. Κατ` εξαίρεση, περιλαμβάνονται τα εισοδήματά του που προσδιορίζονται στην παρ. 2, ενώ τόκοι και άλλες περιοδικές παροχές, καθώς και παρεπόμενες αξιώσεις ή δικαιώματα, και αν ακόμη γεννώνται ή αναπτύσσονται μετά την κήρυξη της πτώχευσης, ανήκουν στην πτωχευτική περιουσία, εφόσον προέρχονται από έννομη σχέση που υπήρχε πριν την κήρυξη της πτώχευσης, ακόμα και σε περίπτωση που έχουν κατασχεθεί.
10. Η πτώχευση δεν επηρεάζει τα δικαιώματα του εκδοχέα επί μελλοντικών απαιτήσεων του οφειλέτη που εκχωρήθησαν πριν την κήρυξη της πτώχευσης αλλά δεν έχουν ακόμα γεννηθεί.
Παραγρ 5 Πιθανό λάθος.
Οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης, δεν αναφέρονται στην παρ. 2 του άρθρου 73 του ν. 4389/2016 της παραπομπής.
Πιστεύω ότι οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης, θα έπρεπε να οριστούν για όλους, στο ύψος του κατώτερου μισθού, ανά σύζυγο, πλέον το μισό αυτού για κάθε παιδί, για λόγους ισονομίας, υπευθυνότητας άλλα και για αποσυμφόρηση της διαδικασίας προσδιορισμού των. Η υποχρέωση της Πολιτείας είναι, να σε βοηθήσει να επιβιώσεις και όχι να συνεχίσεις να ζεις την ζωή που έκανες.
Το μόνο περιουσιακό στοιχείο, που θεωρώ, ότι θα έπρεπε να προστατεύεται, είναι καταθέσεις μέχρι το ύψος που αντιστοιχεί στο εκάστοτε ετήσιο εισόδημα, βάσει του κατώτερου μισθού.
Εάν θέλουμε, να μεταλαμπαδεύσουμε υπευθυνότητα πράξεων στον Έλληνα πολίτη, δεδομένου ότι, μέχρι σήμερα, η Πολιτεία διαπαιδαγωγεί μελλοντικούς απατεώνες.
Η οδηγία αναφέρει ότι ο πτωχός θα πρέπει να απαλλάσσεται από σε διάστημα από ένα έως τρία έτη. Θεμιτό θα ήταν αυτό το διάστημα να περιοριστεί στα 2 έτη όπως προβλέπεται ήδη στο πτωχευτικό δίκαιο έτσι ώστε να επιστρέφει γρήγορα ο κάθε ιδιώτης σύντομα σε ικανή πιστοληπτική κατάσταση. Επίσης όσον αφορά το άρθρο 2 θα πρέπει το ακατάσχετο πόσον του εισοδήματος να είναι ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ όσο προβλέπεται και σήμερα στο ακατάσχετο από μισθούς και συντάξεις ήτοι 1250ε για το δημόσιο και 1500ε για τα πιστωτικά ιδρύματα. Διότι όπως καταλαβαίνετε με τα 650ε όπου προβλέπει η ΕΛΣΤΑΤ για μονοπροσωπο νοικοκυριό, μιλάμε ότι ο κάθε ιδιώτης θα περιέλθει σε κατάσταση ένδειας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εξυπηρετήσει ούτε μηνιαίους λογαριασμούς ενοίκια κλπ. άρα θα δημιουργήσει πάλι χρέη. Εάν θέλουμε να μιλούμε για δεύτερη ευκαιρία.
Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι αδικούνται κατάφωρα από το κριτήριο των «εύλογων δαπανών» και τούτο σαφώς υψηλότερο ποσό ευλόγων δαπανών, αν υπάρχει κράτος δικαίου.
Αντίθετα οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα, οι έχοντες εισοδήματα από ακίνητα κλπ, ακόμη και δήθεν άνεργοι και όλη γενικά η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή τις οποίες φροντίζετε και προστατεύετε ως κόρη οφθαλμού κλπ δηλαδή όλοι αυτοί που δεν κόβουν ή δεν δίνουν αποδείξεις και έχουν ένα σωρό λεφτά δεν θα έχουν πρόβλημα όσο χαμηλές και αν είναι οι δαπάνες, αφού τα έσοδα τους ποτέ δεν θα φαίνονται ή θα φαίνεται μόνο ένα ελάχιστο τμήμα τους.
Σε περίπτωση που οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης καθορισθούν σε ύψος χαμηλότερο του ακατασχέτου για μισθούς και συντάξεις θα πρόκειται περί ΑΙΣΧΟΥΣ.
Για ποιον λόγο να δουλεύει τότε κανείς ή για ποιον λόγο να ζει τότε ο συνταξιούχος ; Για να μην φτάνουν ποτέ τα χρήματα σε αυτόν και να του τα τρώνε οι τράπεζες και τα αρπακτικά ; Είναι σαν να απαγορεύουν το δικαίωμα εργασίας και να σου τρώνε την σύνταξη για την οποία έχεις δουλέψει δεκάδες χρόνια. Για να μην πω ότι είναι σαν να σου απαγορεύουν το δικαίωμα της ίδιας της ζωής.
Καλύτερα να τότε πεθάνει ο δανειολήπτης ή ο οφειλέτης, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορεί να ζήσει.
Κι όταν πεθάνει να δούμε τι θα πάρουν οι τράπεζες και το κράτος αφού οι κληρονόμοι δεν θα φορτωθούν τα χρέη. Έτσι θα τα κληρονομήσει τα ακίνητα το δημόσιο και θα τσακώνεται με τις τράπεζες, που θα έχουν απαιτήσεις
Τι γίνεται όταν οφειλέτης φυσικό πρόσωπο μπει στον πτωχευτικό νόμο γιατί δεν μπορεί να εξοφλήσει τις δόσεις πχ στεγαστικού δανείου στην τράπεζα και μετά απο 10 έτη λάβει απο την εργασία του(αφορά κυρίως Δημοσίους υπαλλήλους) λόγω συνταξιοδότησης ΕΦΑΠΑΞ πχ 40.000€ σε λογαριασμό άλλης τράπεζας χωρίς να το δηλώσει;
Πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις για να υπαχθεί κάποιος στον εν λόγω νόμο να δεσμεύεται απαραίτητα απο το ΤΑΜΕΙΟ του το μελλοντικό του ΕΦΑΠΑΞ υπερ των πιστωτών.
Το σχέδιο νόμου από την αρχή δεν καταλείπει καμία αμφιβολία για τους πραγματικά επιδιωκόμενους σκοπούς του: «… αποσκοπεί στη συλλογική ικανοποίηση των πιστωτών του οφειλέτη με τη ρευστοποίηση του συνόλου της περιουσίας του οφειλέτη …….»(αρθ. 1) σε πλήρη αντιδιαστολή με το προγενέστερο νομοθετικό καθεστώς (ν. κατσέλη) που έθετε ως σκοπό: «..τη ρύθμιση των οφειλών και την απαλλαγή του (οφειλέτη) από τυχόν υπόλοιπα τούτων και την επανένταξη του στην οικονομική και κοινωνική ζωή με την επανάκτηση της οικονομικής ελευθερίας που συνεπάγεται η εξάλειψη των χρεών που αδυνατεί να αποπληρώσει..».
Μια άλλη «καινοτομία» (ο όρος χρησιμοποιείται από τον ίδιο το νομοθέτη στην αιτιολογική έκθεση) του νομοθετήματος είναι η μετατροπή μέρους του ετήσιου εισοδήματος του πτωχού σε πτωχευτική περιουσία (του παρόντος αρθ. 18), δηλαδή μερική άρση του ακατάσχετου του μισθού/σύνταξης του οφειλέτη. Πρόκειται πράγματι για «καινοτόμα» παρέμβαση στο πτωχευτικό δίκαιο, αφού από το 1821 με τον Γαλλικό «Code de Commerce» (με το επίσημο κείμενο του στη Γαλλική γλώσσα) και από το 1878 με το νόμο ΨΛΣΤ ́ της 13.12.1878 «περί πτωχεύσεως και χρεωκοπίας» που εισήχθη και στην ελληνική έννομη τάξη το πτωχευτικό δίκαιο έως και σήμερα ουδείς απετόλμησε κάτι τέτοιο.
Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Μιχαηλίδης πιο κάτω οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης αποτελούν ένα πολύ κρίσιμο σημείο και δεν πρέπει να καθοριστούν σε εξωπραγματικά περιορισμένο ύψος προς όφελος των πιστωτών. Επίσης δεν πρέπει να απέχουν από το το ύψος του ακατάσχετων ποσών έναντι δημοσίου, τρίτων τραπεζών ή πολύ περισσότερο να το καταργήσουν. Οι εύλογες δαπάνες δεν μπορεί να οριστούν κατά τον ίδιο τρόπο και στο ίδιο ύψος τρόπο ισοπεδωτικά και και ενιαία οι ίδιες για όλους τους οφειλέτες, αφού και οι οφειλέτες δεν είναι όλοι οι ίδιοι και δεν αντιμετωπίζουν όλοι τα ίδια προβλήματα ούτε έχουν τις ίδιες ανάγκες. Το υπό διαβούλευση άρθρο αναφέρει έωλα πως «μπορεί να ορίζεται άλλη μέθοδος προσδιορισμού των εύλογων δαπανών διαβίωσης του οφειλέτη» όμως ο νομικός μας πολιτισμός επιτάσσει οι αποφάσεις της Διοίκησης να παρουσιάζουν σαφή, ειδική και επαρκή δικαιολογία κάτι που κατ’ επέκταση διαλαμβάνει και τον τρόπο σύνταξης νομοθετημάτων. Εδώ, απαιτείται λοιπόν περισσότερη προσοχή. Επίσης, πρέπει να υπάρχει ειδική μέριμνα για μακροχρόνια ανέργους (μη επιδοτούμενους) και για άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας.
Σχετικά με την παρ.6 θέλω να τονίσω πως οι αποφάσεις του ν. 3869/2010 έχουν πολυετή χαρακτήρα. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν πρέπει να περιλαμβάνονται στην πτωχευτική περιούσια εκείνα τα ακίνητα ή κινητά για τα οποία υφίστανται αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος διατύπωσης αφήνει έδαφος και για λοιπές παρερμηνείες.
Τέλος, έχοντας παρακολουθήσει για πολλά χρόνια υποθέσεις εκκαθαρίσεων/αναγκαστικής εκτέλεσης/πλειστηριασμών θα τολμούσα, αν θέλουμε να λεγόμαστε καινοτόμοι, να εξαιρούνται της πτωχευτικής περιουσίας αγροτεμάχια, γαίες, οικόπεδα ευτελούς έως μηδαμινής αξίας. Έχω αντιμετωπίσει περιπτώσεις πολλαπλών άγονων πλειστηριασμών για ακίνητα αντικειμενικής 3000 – 15000 ευρώ και πραγματικής εμπορικής σαφώς κάτω των 2000 – 5000 ευρώ όπου η όλη διαδικασία απλώς λειτουργεί για να βγάζει ωρομίσθιο ο σύνδικος κ.ο.κ. Και αυτό έαν… Επίσης, το να καταλήγουν τα αζήτητα των πλειστηριασμών στο Ελληνικό Δημόσιο με προβληματίζει καθώς φανερώνει εκδικητικό (προτεσταντικού ύφους) χαρακτήρα εκ μέρους της Θέμιδος.
Σύμφωνα με την παρ.2 ανήκει στην πτωχευτική περιουσία το μέρος του ετησίου εισοδήματός του που υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι μέρος των εισοδημάτων μετά την πτώχευση περιλαμβάνεται στην πτωχευτική περιουσία, χωρίς να προσδιορίζεται η χρήση τους. Δεν υπάρχει όμως αναφορά σχετικά με το πως προσδιορίζονται οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης, οι οποίες είναι διαφορετικές πχ στην περίπτωση που τέκνα του οφειλέτη σπουδάζουν σε άλλη πόλη. Επίσης δεν διευκρινίζεται αν το ποσό αυτό είναι προ φόρων και ασφαλιστικών εισφορών ή μετά. Η διαφορά μετά φόρους κλπ. μπορεί να είναι έως και 50% του ονομαστικού εισοδήματος. Επίσης δεν ορίζεται ο τρόπος καταβολής πχ σε ειδικό λογαριασμό που θα ανοίξει ο σύνδικος ή άλλος; Αν ο οφειλέτης δεν εκπληρώνει την υποχρέωση αυτή θα μπορεί ο σύνδικος να στραφεί εναντίον του; Οι αποφάσεις του εισηγητή κατά το άρθρο 18 δεν φαίνεται να υπόκεινται σε ένδικα βοηθήματα και μέσα και μάλλον δημιουργείται ζήτημα συμβατότητας με την ΕΣΔΑ γιατί ο εισηγητής αν και δικαστής μάλλον ενεργεί ως όργανο της διαδικασίας και όχι ως δικαστήριο κατά το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ.
Από την πτωχευτική περιουσία πρεπει να εξαιρειται η σύνταξη.
Παρ. 2
Η θεωρία της πρότασης είναι ότι ο οφειλέτης θα κρατάει όσο πρέπει για να ζήσει και τα υπόλοιπα θα τα δίνει στην πτώχευση. Ο Ελεύθερος Επαγγελματίας δεν έχει σταθερό εισόδημα για να μπορεί να κάνει πρόβλεψη περιοδικών πληρωμών. Πέραν αυτού συμβαίνουν απρόοπτα, όπως πχ Καραντίνα Πανδημίας. Συνεπώς η περιγραφόμενη διαδικασία δεν μπορεί να εφαρμοστεί παρά μόνο εκ των υστέρων (μετά τις εισπράξεις του).
Επιπλέον προκύπτει ένα σοβαρό ζήτημα καθώς θα χρήματα που θα αναγκαστεί να παραδίδει υπέρ της πτωχευτικής περιουσίας (από το νέο εισόδημα) θα φορολογούνται και από την ώρα που δεν θα έχει περίσσεμα χρημάτων θα αναγκαστεί να μην πληρώνει τον σχετικό φόρο. Συνεπώς θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη ώστε όλα τα ποσά που θα δίδονται με βάση τις παρούσες διατάξεις να είναι αφορολόγητα ή να δίδονται αφου πληρωθεί ο φόρος από τον οφειλέτη. Και ανάλογη πρόβλεψη για την Προακαταβολή επομένου έτους φυσικά
Οι δαπανες ευλογης διαβιωσης καθοριζονται με βαση την ΕΛΣΤΑΤ και για εναν ενηλικα κατω των 65 ηταν περίπου 915 ευρω το 2017, αρκετα χαμηλά δηλαδή.Θα πρέπει να υπάρξει προσοχή στο θεμα αυτό και ίσως και μια προσαυξηση τους τουλάχιστον στο βασικό ποσό κατα 30%( στο Ν.Κατσέλη ηταν 70% θυμιζω) ώστε να μπορεί να επιβιώσει κάποιος. Διαφορετικα καθιστούμε τον πτωχο τελείως λούμπεν, αν π.χ. εργαζεται μετα την πτωχευση ως μισθωτός ή έχει ένα μικρό εισόδημα.
Οι τελεσίδικες αποφάσεις του ν. 3869 έχουν διάρκεια υλοποίησης τουλάχιστον 20ετίας . Δεν πρέπει να περιλαμβάνονται στην πτωχευτική περιούσια εκείνα τα ακίνητα για τα οποία υπάρχουν οριστικές αποφάσεις
KΚαλησπέρα σαας,
Αναφορικά με την παρ.6 στην πτωχευτική περιουσία δεν πρέπει να περιλαμβάνεται η τυχόν περιουσία του οφειλέτου η οποία υπάγεται στο προστατευικό καθεστώς του Ν3869/2010 κατα΄το χρονικό διάστημα αποπληρωμής της δικαστικής ρύθμισης χρεών. Δηλαδή, όσο χρόνο τηρεί την δικαστική ρύθμιση τότε η προστατευμένη από την απόφαση περιουσία δεν μπορείο να υπαχθεί στην πτωχευτική περιουσία.
Οι εύλογες δαπάνες διαβίωσης αποτελούν ένα πολύ κρίσιμο σημείο και δεν πρέπει να καθοριστούν σε εξωπραγματικά περιορισμένο ύψος προς όφελος των πιστωτών. Επίσης δεν πρέπει να απέχουν από το το ύψος του ακατάσχετων ποσών έναντι δημοσίου, τρίτων τραπεζών ή πολύ περισσότερο να το καταργήσουν.
Οι εύλογες δαπάνες δεν μπορεί να οριστούν κατά τον ίδιο τρόπο και στο ίδιο ύψος τρόπο ισοπεδωτικά και και ενιαία οι ίδιες για όλους τους οφειλέτες, αφού και οι οφειλέτες δεν είναι όλοι οι ίδιοι και δεν αντιμετωπίζουν όλοι τα ίδια προβλήματα ούτε έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλοι π.χ. μπορεί να ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ή μπορεί να έχουν διάφορα άλλα προβλήματα ή λόγους
Στην πτωχευτική περιούσια θα πρέπει να περιλαμβάνονται ΜΟΝΟ, ως περιουσιακά στοιχεία, κινητά ή ακίνητα έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία του οφειλέτη, από την ημερομηνία έναρξης της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, η οποία ¨προκάλεσε» και την πτωχευτική ιδιότητα.
Επίσης, θα πρέπει να εξαιρεθούν απο την πτωχευτική περιουσία, τα περιουσιακά στοιχεία των συζύγων, τα οποία έχουν αποκτηθεί είτε πριν από την έναρξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας του οφειλέτη, είτε από από την επαγγελατική/επιχειρηματική δραστηριότητα των συζύγων.