Αρχική Μέτρα επιτάχυνσης και εξορθολογισμού της διοικητικής δίκηςΆρθρο 18 – Αρμοδιότητα για υποθέσεις προ του 2013Σχόλιο του χρήστη Γ. Γιαννόπουλος | 6 Οκτωβρίου 2016, 22:07
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γ. Γιαννόπουλος' | 6 Οκτωβρίου 2016, 22:07

    Το σχέδιο είναι παντελώς ατελές, κυριολεκτικά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του δημοσίου, και δε διαφοροποιεί παρά ελάχιστα κατ' ουσίαν το ήδη υφιστάμενο. 1. Η παντελώς προσβλητική για τα δικαιώματα του ιδιώτη διαδίκου παραβίαση κάθε αρχής ισότητας μένει στο ακέραιο από τη διατήρηση των διατάξεων περί προσωρινής δικαστικής προστασίας ως έχουν. Είναι κυριολεκτικά αδιανόητο το πλαίσιο αυτό και συντείνει απολύτως στην αδυναμία λήψης προσωρινής δικαστικής προστασίας μόνο προς όφελος του όποιου ταμειακού συμφέροντος του δημοσίου. Θα πρέπει σε ακραίες περιπτώσεις και εφόσον αποδεικνύεται πράγματι ανεπανόρθωτη βλάβη να επιτρέπεται και η αναστολή ταμειακής βεβαίωσης άλλως είσπραξης. Τονίζω ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες δικαιολογείτο η αλλαγή με τη θέσπιση της λήψης μέτρων του Ν. 3900 έχουν πλήρως διαφοροποιηθεί επί τα χείρω μετά από 7 έτη. Θα πρέπει έστω να απελευθερώνεται έτι περισσότερο ο δικαστής με ρητή παράθεση εξουσιών που δεν απεμπολεί στην προσωρινή προστασία και μάλιστα ανά στάδιο αυτής. Αν βέβαια θέλουμε να υπάρχει προσωρινή προστασία.Με κορωνίδα φυσικά την πλήρη επί της ουσίας κατάργηση της προσωρινής προστασίας στον β΄ βαθμό ( όπως σήμερα ισχύει). 2. Ελπίζω φυσικά τα ζητήματα παραβόλου και του 50% για το παραδεκτό της έφεσης να ρυθμιστούν εντέλει διότι πρόκειται περί σκανδαλωδών για τα σημερινά δεδομένα καταστάσεων. ειδικά το 50% εκτός τόπου και χρόνου, ούτε καν το συμφέρον του δημοσίου δεν εξυπηρετεί στην πράξη.Θα πρέπει να καταργηθεί άλλως να αλλάξει στο 10%. Δηλαδή σε μία εποχή που ο πολίτης επιβαρύνεται με απίθανα βάρη που προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο για να τα δικαιολογήσουμε και πληρώνει συνέχεια έχει καμία ιδιάζουσα σημασία αν κληθεί να πληρώσει και το 50% για να δικαστεί η έφεσή του. Αφού πληρώνει συνέχεια, η μη πληρωμή του 50% δε θα τον αφήσει στο απυρόβλητο. Ας μην ανησυχεί η Γ.Γ.Δ.Ε 3. Ανεπίτρεπτο να μην διαφυλάσσεται η κατά το Π.Δ. 18/1989 υποχρέωση εξέτασης και της αιτιολογίας της απόφασης του Εφετείου ή του δικάσαντος σε α και β βαθμό, ως παράβασης ουσιώδους τύπου (παρότι υφίσταται σχετικώς στο Π.Δ.), χωρίς να υφίσταται η προϋπόθεση του παραδεκτού της έφεσης ή της αναίρεσης. Προς την ορθή κατεύθυνση - το μη χείρω βέλτιστο - η διαφοροποίηση της υφιστάμενης διάταξης ώστε να θεραπεύεται το απαράδεκτο, ωστόσο τραγική κυριολεκτικά η μη εξέταση της αιτιολογίας όπως και αν έχει διαμορφωθεί. θα πρέπει να υπάρξει εκ νέου διατύπωση εν σχέση με την παράβαση ουσιώδους τυπου ώστε η αιτιολογία να αποτελεί ρητό και άνευ ετέρου λόγο αναίρεσης ή έφεσης ( με το παράδοξο να προβλέπεται η παράβαση ουσιώδους τύπου ως λόγος, άρα και τη αιτιολογία, και να μην εμπίπτει κατά τη νομολογία του ΣτΕ στο πλαίσιο παραδεκτού του 53 ή του 58). 4. Ωραιότατη νέα σύλληψη η επιβολή πρόσθετης δαπάνης σε περίπτωση υπέρβασης του αναγκαίου μέτρου; ποιό το επόμενο στάδιο; η επιβολή διοικητικής κύρωσης εάν το δικόγραφο ξεπερνά κάποιο προσδιορισμένο αριθμό σελίδων; διατάξεις που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να βάζουν περιορισμούς στους διαδίκους με σκοπό να μην " ταλαιπωρούνται" οι δικαστές και να βεβαιώνονται έσοδα. Και με ποία κριτήρια θα ορίζεται το αναγκαίο μέτρο; μήπως θα εκδίδεται και υπουργική απόφαση; διάταξη - ντροπή που συρρικνώνει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα του πολίτη και κινείται στα όρια της λογοκρισίας. 5. Ορθότατες αν και επιβεβλημένες - και βέβαια επιβαλλόμενες από τις ενωσιακές διατάξεις - οι αλλαγές του 5 του Κ.Δ.Δ και η υποχρέωση επανάληψης σε περίπτωση απόφασης του ΕΔΔΑ ή του ΔΕΚ στο Π.Δ. 18/89. Πιστεύω πως θα έπρεπε να προβλεφθεί και κάτι σχετικά με τη μη επιβολή διακοσίων κυρώσεων ( διοικητικών, ποινικών, πειθαρχικών κλπ ουκ έστιν μέτρον) για παραβάσεις που προβλέπουν δυσανάλογο αριθμό κυρώσεων. 6. Ορθότατη η αναφορά σε εξαίρεση της Προεδρικής διαδικασίας ως ειδικής από την υποχρέωση ενδικοφανούς, κάτι που έβγαζε μάτι χρόνια και έστω αργά οδηγεί σε άρση ερμηνειών ασύμβατων με τη δικονομία. 7. Υποχρεωτικά πρέπει να προβλεφθεί η δυνατότητα σταδίου προσθέτων λόγων στην ενδικοφανή διαδικασία. Άλλως αν φυσικά - αν και αυτό μάλλον πρέπει να γίνει με πρόβλεψη στο άρθρο 63 του Φορολογικού Κώδικα - μείνει ως έχει θα πρέπει να αλλάξει το άρθρο 79 εν σχέση με την εξουσία του δικαστή. Αδιανόητο να προστατεύεται με σιωπηρές αρνήσεις η ΓΓΔΕ και ο διάδικος να μη μπορεί παρά να αρκεστεί σε ένα δικόγραφο ενδικοφανούς εντός 30 ημερών χρόνο μέσα στον οποίο δεν μπορεί να συλλέξει παρά ελάχιστα, ενόψει δε του άρθρου 79 δεσμεύεται καταλυτικά. Κατάφωρα αντισυνταγματικό, παραβιάζον κάθε αρχή δίκαιης δίκης και ισότητας. Ιδίως η φορολογική δίκη με το βάρος απόδειξης να ανήκει στον πολίτη που πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, και ενώ οι αρχές έχουν γρηγορότερη, αμεσότερη και ανέξοδη πρόσβαση σε κάθε δεδομένο αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. και σε όλα αυτό το πλαίσιο να μην μπορείς να βάλεις οτιδήποτε με πρόσθετους λόγους, αν δεν το έχεις βάλει στην ενδικοφανή...οκ, sudoku για τον πολίτη... 8. Ο θεσμός του εισηγητή στην ουσιαστική δίκη έχει θετικά αλλά μπορεί να τη μετατρέψει σε ακυρωτική σταδιακά αλλοιώνοντας τη φύση της, θέλει προσοχή. Συμπερασματικά όποιο καλό (που υπάρχουν και ορθές αλλαγές και ήδη εντόπισα κάποιες) αποδυναμώνεται μπροστά στη διατήρηση επί της ουσίας των διατάξεων που καθιστούν την πρόσβαση δυσκολότερη και την προσπάθεια του πολίτη να τύχει δικαιοσύνης δαιδαλώδη...καμία φαντασία, καμία ρηξικέλευθη προσπάθεια προστασίας δικαιωμάτων, παρά όπου απαραίτητη και υπαγορευόμενη από άλλους λόγους ( ΕΔΔΑ, ΔΕΚ... διεκπεραίωση συμβατή με το μνημονιακό περίγραμμα της εποχής μας. Επιβεβαίωση της συρρίκνωσης του κράτους δικαίου, με μία ακόμα διολίσθηση. Από όλους διαπιστώνεται αλλά δυστυχώς όλα για το καλό της διεκπεραίωσης. Ελπίζω σε μεγαλύτερη τόλμη και μεγαλύτερη ελευθερία...