Αρχική Μέτρα επιτάχυνσης και εξορθολογισμού της διοικητικής δίκηςΆρθρο 11 – Εισαγωγή του θεσμού του εισηγητή δικαστή σε διαφορές ουσίαςΣχόλιο του χρήστη Πρωτοδίκης Δ.Δ. | 7 Οκτωβρίου 2016, 14:15
Υπουργείο Δικαιοσύνης Μεσογείων 96, Τ.Κ. 11527 Τηλ: 213-1307000 email Υπευθύνου Προστασίας Δεδομένων (DPO): dpo@justice.gov.gr Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Συμφωνώ απολύτως με όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις. Για όλους τους λόγους που ανέφεραν οι συνάδελφοι, η διάταξη, έτσι όπως τίθεται, παρίσταται και πρόχειρη και άχρηστη και θα δημιουργήσει επιπλέον νομικά ζητήματα, υποσκάπτοντας έτσι το σκοπό της ταχύτερης απονομής της δικαιοσύνης. Ένας προβληματισμός: το θα γίνει με τα αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενα ζητήματα που ανακύπτουν μετά την επισύναψη της έκθεσης στο φάκελο; Π.χ. με τη νομιμοποίηση, η οποία συνήθως γίνεται στο ακροατήριο. Θα πρέπει η έκθεση να κάνει λόγο και γι' αυτήν (όπου μάλιστα δεν εφαρμόζεται το άρ. 139Α ΚΔΔικ), αφού η μη νομιμοποίηση οδηγεί σε απόρριψη του ενδίκου βοηθήματος ως απαραδέκτου. Μήπως και τότε ο εισηγητής ήταν υποχρεωμένος να συντάξει έκθεση επί του αυτεπαγγέλτως ερευνώμενου μεταγενέστερου της σύνταξης της έκθεσης ζητήματος της νομιμοποίησης του διαδίκου; Το παράδειγμα αποκτά άλλες διαστάσεις αν πρόκειται για τη νομιμοποίηση νομικών προσώπων, τα οποία εμφανίζουν αρκετές ιδιαιτερότητες (π.χ. είναι υπό πτώχευση κ.λπ.) και ενίοτε προσκομίζουν ελλιπή στοιχεία για τη νομιμοποίησή τους. Στην περίπτωση αυτή, εύλογα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο εισηγητής όφειλε να συντάξει έκθεση επισημαίνοντας τις σχετικές ελλείψεις. Εξ αυτού όμως προκύπτει υποχρέωση του εισηγητή να πράττει το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις (είτε πρόκειται για φυσικά είτε για νομικά πρόσωπα). Παρόμοια υποχρέωση μπορεί να προκύψει και στην περίπτωση ομοδικίας όπου άλλοι διάδικοι νομιμοποιήθηκαν προσηκόντως πριν από τη συζήτηση της υπόθεσης και άλλοι όχι. Με την ως άνω όμως ερμηνεία (ακραία;) της διάταξης προκύπτει ότι ο εισηγητής υποχρεούται να συντάσσει έκθεση σε κάθε περίπτωση, πράγμα αντίθετο με τους σκοπούς του νόμου. Αν πάλι ο νομοθέτης επιμείνει να υιοθετήσει την ως άνω προτεινόμενη διάταξη, πρέπει να την τροποποιήσει έτσι ώστε η έκθεση να μην σχετίζεται με όσα ζητήματα εξετάζονται αυτεπαγγέλτως και ανακύπτουν σε χρόνο μετά την επισύναψη της έκθεσης στο φάκελο.